Κάθε φορά που μια ελληνική ομάδα αγωνίζεται με αντίπαλο την Γιουβέντους μου αρέσει να θυμάμαι πόσο τη μισούσα και πόσο έμαθα να τη σέβομαι. Ο σεβασμός δεν έχει καμία σχέση ούτε με την αγάπη, ούτε με τον θαυμασμό, ούτε με το φόβο, όπως κακώς νομίζουμε. Συνήθως νομίζουμε ότι σεβόμαστε μια ομάδα, ενώ απλά την συμπαθούμε και χαιρόμαστε όταν τη βλέπουμε να ξεπερνά δυσκολίες. Άλλοτε πάλι νοιώθουμε ότι μια ομάδα την σεβόμαστε, απλά γιατί την βλέπουμε να σκορπίζει τον πανικό παίζοντας ωραίο ποδόσφαιρο: όλα αυτά είναι άσχετα με τον σεβασμό. Μαθαίνεις να σέβεσαι κάποιον όταν αυτός με τον καιρό σε κερδίζει, αλλάζοντας την απόλυτα αρνητική στάση, που είχες απέναντί του. Η Γιούβε με έχει μάθει να τη σέβομαι γιατί είναι πάνω από όλα ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορείς να είσαι πάντα μεγάλος. Ο,τι στραβό κι άδικο και να σου έχει συμβεί.

Δεν έχει ανάγκη κανένα

Το Τορίνο δεν είναι μια μεγαλούπολη και η Γιουβέντους δεν έχει ούτε το Μπερναμπέου, ούτε το Καμπ Νου. Η FIAT και η οικογένεια Ανιέλι, ως ιστορικοί ιδιοκτήτες, πολλές φορές μετέφεραν στην ομάδα τις δικές τους δυσκολίες: η Γιούβε, από τότε που τη θυμάμαι ζει φάσεις, ελεγχόμενης λιτότητας – που και που μπορεί να κάνει μια μεγάλη υπέρβαση αγοράζοντας ένα Νέντβεντ ή ένα Ιγκουαϊν, αλλά ποτέ οι Ανιέλι  δεν έκαναν τις τρέλες που έκαναν οι Μοράτα στην Ιντερ ή ο Μπερλουσκόνι στην Μίλαν. Η Γιούβε τον καιρό του Τζιάνι Ανιέλι εξαρτιόταν πάρα πολύ από το πώς τα πάει η FIAT: αν αυτή πήγαινε καλά η Γιούβε είχε αρχηγό τον Μισέλ Πλατινί και έπαιζε, υπό τις οδηγίες του Τραπατόνι σε δαύτη, η μισή Εθνική Ιταλίας. Αν η FIAT έκανε απολύσεις κι έκλεινε εργοστάσια, στη Γιούβε έπαιζαν ο Μπάρος κι ο Ζάβαροφ, ενώ η Μίλαν είχε τον Γκούλιτ και τον Βαν Μπάστεν. Η Γιούβε δεν ήταν ποτέ η ομάδα κάποιων νεόπλουτων που έκαναν λεζάντα χαλώντας εκατομμύρια - ήταν μια μεγάλη ομάδα που τους ισολογισμούς της τους ζήλευαν όλοι ακόμα κι όταν δεν κατακτούσε τρόπαια. Όταν κάποτε θέλησε να επιστρέψει στην κορυφή, μετά από εννιά χρόνια κουραστικής απουσίας, πούλησε την ψυχή της στο Λουτσιάνο Μότζι, που πριν τη Γιούβε είχε δουλέψει σε ένα σωρό άλλους πρωταθλητές: η Κυρία κέρδισε πολλά κι έκανε και πολλά, αλλά πλήρωσε το λογαριασμό με ένα υποβιβασμό που συγκλόνισε την Ευρώπη, αφού κανείς δεν τον περίμενε.

Σήμερα διεκδικεί αποζημιώσεις, αφού, από ό,τι αποδείχτηκε πολλές από τις κατηγορίες ήταν αστήριχτες. Όμως περισσότερο ενδιαφέρον και από το αν θα κερδίσει όσα στα δικαστήρια διεκδικεί, έχει ο τρόπος που αντέδρασε: επιστρέφοντας στην κατηγορία έχτισε μια αυτοκρατορία που κερδίζει τα πάντα και κατασκεύασε ένα γήπεδο – κόσμημα, που δημιουργεί κέρδη. Σήμερα δεν έχει ανάγκη κανένα: ούτε την FIAT που κάθε χρόνο υποφέρει.  

Ενα γήπεδο κόσμημα

Η Γιούβε διοικείται τα τελευταία χρόνια από τον Αντρέα Ανιέλι και τους συνεργάτες του, που την εκτόξευσαν χωρίς χρήματα Αράβων, Κινέζων, Ρώσων και άλλων κατασκευαστών πλυντηρίων. Πουλάει παίκτες ακριβά, (ήταν η πρώτη μεγάλη ομάδα που το έκανε ήδη από την δεκαετία του ’90) αλλά αγοράζει κιόλας. Κυρίως δείχνει ότι ο καλύτερος τρόπος να κάνεις πρωταθλητισμό είναι να ποντάρεις σε επιθετικούς που στο πρωτάθλημα, που παίρνεις μέρος κάνουν τη διαφορά: από την Γιούβε της τελευταίας εξαετίας, που στην Ιταλία κάνει πλάκα, έχουν περάσει μόνο σπουδαίοι επιθετικοί – από τον Τεβες μέχρι τον Ιγκουαίν και από τον Μοράτα μέχρι τον Ντιμπάλα στην Κυρία έβρισκες τους καλύτερους.

Στην εκτόξευσή της έπαιξε ρόλο φυσικά και το νέο της γήπεδο: αγόρασε την έκταση του γκρεμισμένου Ντελε Αλπι από το Δήμο το 2009 και το ολοκλήρωσε σε δυο χρόνια. Δεν είναι γήπεδο, είναι ένα αρχιτεκτονικό θαύμα. Το παλιό Ντελε Αλπί το θυμάμαι πάντα με ομίχλη και κρύο, παγωμένο και άδειο: σε ένα ματς Κυπέλλου με τη Σαμπντόρια είχαν κοπεί κάποτε 289 εισιτήρια – το γήπεδο σε έδιωχνε. Στο Γιουβέντους Στάντιουμ πας και δεν θέλεις να φύγεις! Αυτό και η πρωταθληματική νοοτροπία της ομάδας, δηλαδή η συνήθεια της να κερδίζει στο πρωτάθλημα χάρη στην επίθεσή και την επιβολή του παιγνιδιού, έφεραν και διακρίσεις στην Ευρώπη: καλή άμυνα, όταν χρειαστεί, ξέρει παραδοσιακά να παίζει. Σε μια εποχή που το ιταλικό ποδόσφαιρο παρακμάζει, η Γιούβε έπαιξε δυο τελικούς του Τσάμπιονς λιγκ χάνοντας από υπερομάδες όπως η Μπαρτσελόνα  και η Ρεαλ – ατύχησε που έπεσε πάνω τους, αφού μιλάμε για κολοσσούς με μπάτζετ τεράστιο και μερικούς από τους καλύτερους παίκτες του κόσμου. Η Γιούβε πάντως δεν τις ζηλεύει – δεν ζηλεύει κανένα γιατί ακολουθεί το δικό της δρόμο. Διαλέγει π.χ προπονητές που την γνωρίζουν και ξέρουν τις απαιτήσεις της: ούτε ο Κόντε ήταν ιδιοφυϊα, ούτε ο Αλέγκρι κάποιου είδους προφήτης – η Κυρία τους έφτιαξε και τους δυο. Δεν επιτρέπει σε κανένα να ισχυριστεί ότι είναι πιο μεγάλο μέγεθος από την ίδια ή να φανεί λιγότερο σοβαρός από όσο πρέπει να είναι όποιος φορά τη φανέλα της. Ο Κόντε, μόλις είπε ότι η ομάδα είναι δημιούργημά του, έφυγε. Ο Ντάνι Αλβες μπορεί πέρυσι να την πήγε στο Κάρντιφ, αλλά τον καυγά που έκανε στο ημίχρονο του τελικού του Τσάμπιονς λιγκ δεν του τον συγχωρέσαν. Ο Μπονούτσι είναι ο καλύτερος Ιταλός αμυντικός, αλλά δεν μπορεί να κάνει πλάκα λέγοντας πως ο γιός του είναι με την Τορίνο – κι αλήθεια να είναι, δεν το λες. Η Γιούβε είναι σκληρή, αλλά μπορεί να λειτουργήσει και σαν αυστηρή μαμά, που μεγαλώνει παιδιά που λέγονται Ντελ Πιέρο, Μπουφόν, Ντι Μπάλα κτλ. Στο Τορίνο εκτός από τους ισολογισμούς αγαπούνε και όσους έχουν ταλέντο.

Ποιος να τολμήσει;

Το τελευταίο κατόρθωμα της Κυρίας είναι ότι διέλυσε αυτό που λέμε ιταλικό παρασκήνιο: ο συρφετός των τομαριών που κάποτε κι αυτή  πλήρωσε (και μάλιστα ποικιλοτρόπως…) δεν μπορούν να αγγίξουν την Γιούβε, όσο κι αν θα το ήθελαν. Με τον Αντρέα Ανιέλι να μπαίνει στην Εκτελεστική της UEFA, όποιος τολμήσει να την πειράξει χάθηκε: είναι κι αυτός ένας λόγος που τη σέβομαι κι ας μην την αγάπησα ποτέ μου.

Απόψε η Γιούβε παίζει με τον Ολυμπιακό και θα τον κερδίσει εύκολα: θα τον κέρδιζε ακόμα κι αν ήταν στα καλά του – από τότε που έπαιξαν αντίπαλοι για τελευταία φορά η Κυρία προόδευσε απίστευτα κι όχι τυχαία έπαιξε δυο τελικούς Τσάμπιονς λιγκ.  Οι εφημερίδες θα γράψουν μετά το ματς ότι του έδωσε ένα μάθημα – πάντα κάτι τέτοια γράφουν. Στην πραγματικότητα μαθήματα δίνει κάθε μέρα σε όλους: είναι μια εταιρία οικονομικά αυτάρκης, που τη διοικούν άνθρωποι που ξέρουν το μοντέρνο ποδόσφαιρο αλλά και τις ιστορικές προτεραιότητες του συλλόγου, και που ο σκοπός της είναι να μεγαλώνει μέρα με τη μέρα κερδίζοντας τίτλους και συγχαρητήρια. Πως γίνεται ένα τέτοιο σύλλογο να μην τον σέβεσαι;