Τον περασμένο Μάιο είμαστε με τον Σάββα Θεοδωρίδη στο ξενοδοχείο της UEFA, λίγες ώρες πριν τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ. Πίνουμε ένα καφέ στα όρθια και συζητάμε για το αν ο Κώστας Φορτούνης θα υπογράψει το συμβόλαιο που του προτείνει ο Ολυμπιακός. Εγώ έχω κάποιες αμφιβολίες, αυτός είναι σίγουρος. «Μόλις γυρίσουμε στην Αθήνα θα του μιλήσω» μου λέει «και θα του εξηγήσω ότι ο Ολυμπιακός είναι σπίτι του». Ξαφνικά εμφανίζονται ο Καμπιάσο, ο Κοβάσεβιτς, ο Καρεμπέ, ο Ντελ Πιέρο κι ο Μπουφόν (!), τον αρχίζουν στις αγκαλιές κι αρχίζουν να του φωνάζουν «Ολυμπιακός»! Ο Μπουφόν τον παίρνει αγκαλιά σαν να είναι ο παππούς του και ο Καρεμπέ λέει στον Ντελ Πιέρο, που γελάει σαν παιδάκι πως ο Σάββας είναι «legend του ελληνικού ποδοσφαίρου». Ο Κοβάσεβιτς με τον Καμπιάσο κάνουν σαν τρελοί μαζί του, ενώ κάπου εμφανίζεται και ο Τόμας Σάαφ, κάποτε προπονητής της Βέρντερ και σήμερα αναλυτής της UEFA που τον θυμάται από τα ματς με τον Ολυμπιακό. Ο Σάββας έχει κατασυγκινηθεί κι όταν όλοι φεύγουν μου λέει «κατάλαβες τώρα πιστεύω γιατί ο Ολυμπιακός θα παίξει στο Τσάμπιονς λιγκ». Του απαντάω ότι δεν το κατάλαβα. «Γιατί την ομάδα την ξέρουν όλοι» μου λέει. «Θα τους ψαρώσουμε στα προκριματικά. Θα παίζουμε και θα βλέπουν μπροστά τους όλους αυτούς που είδες. Και τον Τουρέ, και τον Μιραλάς, και τον Τσόρι και τον Ζιοβάνι και τον Ρομπέρτο και όλους». Γέλασα γιατί, παρότι τον γνωρίζω χρόνια, ποτέ δεν θα καταλάβω πως σκέφτεται. Αλλά από μέσα μου έλεγα ότι μπορεί να είχε και δίκιο.

Θυμήθηκα τη σιγουριά του

Εχω σταματήσει να συγκινούμαι με το ποδόσφαιρο. Διασκεδάζω με αυτό, μπορεί να με πιάσει άγχος για ένα αποτέλεσμα αν εμπλέκομαι συναισθηματικά με κάποια ομάδα που παλεύει στο γήπεδο, δυσφορώ αν δω κάτι άδικο, αλλά συγκινούμαι με ελάχιστα. Στο ματς του Ολυμπιακού όμως με την Κρασνοντάρ ομολογώ ότι συγκινήθηκα όταν είδα στο τέλος του ματς τον Σάββα, πρώτα να μπαίνει μέσα στο γήπεδο για να πάρει αγκαλιά τους παίκτες και μετά να μιλάει στην τηλεόραση – δεν άκουγα καν τι έλεγε, αλλά θυμόμουν την σιγουριά του ότι ο Ολυμπιακός θα περάσει στους ομίλους.

Ο Σάββας φοβόταν πάντοτε τα αεροπλάνα. Στη Θεσσαλονίκη και στην Κομοτηνή πήγαινε για χρόνια με το αυτοκίνητο και δεν έμπαινε στο αεροπλάνο, μολονότι γνώριζε ότι μιλάμε για πτήσης μισής ώρας. Κι όμως μετά από μια νίκη του Ολυμπιακού με 4-0 επί της Κρασνοντάρ στο πρώτο ματς (δηλαδή με μια πρόκριση σχεδόν εξασφαλισμένη) ο Σάββας μπήκε στο αεροπλάνο κι έζησε μια πτήση τεράστια σε διάρκεια για να είναι εκεί και να αγκαλιάσει τα παιδιά του μετά την πρόκριση. Γιατί ο Σάββας από τα παιδιά του δεν θα μπορούσε να λείπει.

Η μεγάλη οικογένεια

Ο κόσμος μιλάει για τα χρήματα που μπαίνουν στην ομάδα, την άριστη σχέση με τον Ερασιτέχνη, την διοικητική  οργάνωση, τους καλούς παίκτες, τους προπονητές που αποθεώνονται όταν τα πράγματα πάνε καλά και φεύγουν νύχτα αν κάτι στραβώσει. Αλλά φέτος το καλοκαίρι, μεταξύ άλλων, φάνηκε για μια ακόμα φορά ότι ο Ολυμπιακός είναι μια μεγάλη οικογένεια – ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτό είναι κάτι που δεν αγοράζεται, δεν μπορείς να το παραγγείλεις, δεν έχεις καν τη δυνατότητα να το φτιάξεις μόνο με χρήματα, όσα κι αν σκορπίσεις.

Το χα προσέξει και πέρυσι στο ματς με τη Μίλαν το είδα και φέτος: εντελώς συμπωματικά σε αυτά τα ματς που το είδα ο Ολυμπιακός κέρδισε, αλλά αυτό που έχει σημασία δεν ήταν η νίκη αλλά το είδος της οικογενειακής συστράτευσης. Ο Ολυμπιακός έχει κόσμο – πολύ κόσμο κι ο κόσμος του τρέχει πάντα να του συμπαρασταθεί, αλλά αυτό συμβαίνει σε όλες τις μεγάλες ομάδες και σχεδόν πάντα στα ευρωπαϊκά τους παιγνίδια. Αλλά εγώ δεν μιλάω για τον κόσμο, αλλά για όλους αυτούς που από τον Ολυμπιακό πέρασαν και σε αυτόν και μόνο θέλουν να επιστρέψουν και είτε είναι παίκτες, είτε προπονητές του θέλουν να είναι δίπλα του. Οι Ελληνες που έχουν φορέσει τη φανέλα της ομάδας είναι λογικό να την αγαπάνε: είτε είναι μικροί σε ηλικία, είτε μεγάλοι, έχουν ζήσει την ομάδα και είναι λογικό να την νοιάζονται όπου κι αν βρίσκονται – στο Καραϊσκάκη μπορεί να δεις το Νίκο Αναστόπουλο, τον Νίκο Βαμβακούλα αλλά και τον Παναγιώτη Ρέτσο, που όταν βρίσκεται στην Ελλάδα δεν χάνει ματς. Αλλά ακόμα πιο πολύ είναι καταπληκτικό ότι στην οικογένεια του Ολυμπιακού θέλουν να ανήκουν και κάποιοι ξένοι παίκτες – σχεδόν όλοι όσοι εδώ έχουν αγωνιστεί, κι ας έχουν φορέσει φανέλες ομάδων μεγαλύτερων και ας έχουν πληρωθεί από αυτές συμβόλαια εκατομμυρίων. Με τον Ολυμπιακό έχουν ακόμα σχέση ο Γκαλέτι και ο Ζιοβάνι – θέλουν να έχουν, δεν ψάχνουν μεροκάματο. Στον Ολυμπιακό δουλεύουν ο Ιμπαγάσα και ο Μοντεστό.

Με τον Ολυμπιακό έχουν σχεδόν ταυτιστεί ο τεράστιος Κριστιάν Καρεμπέ και ο γίγαντας Ντάρκο Κοβάσεβιτς. Για τον Ολυμπιακό κάνει αναρτήσεις ο Νταβίντ Φουστέρ, πανηγυρίζει ο Καμπιάσο, και στέλνει μηνύματα ο μεγάλος Μίτσελ, που μετά την πρόκριση του Ολυμπιακού στους ομίλους έστειλε συγχαρητήρια για την επιτυχία γράφοντας ότι τα κατάφερε η ομάδα του! Γνωρίζοντας τον λίγο, ομολογώ ότι ακόμα κι εγώ εντυπωσιάστηκα: να το κάνει ο Βαλβέρδε, που είναι μισός Ελληνας πλέον το καταλαβαίνω – να το πει ο Μίτσελ που άλλη ομάδα από την Ρεάλ Μαδρίτης δεν έχει αναγνωρίσει ποτέ του, δεν το περίμενα. Όπως δεν περίμενα να δω και τον Τσόρι αρχηγό της αποστολής επί της ουσίας στο ταξίδι στη Ρωσία: πριν καλά καλά σταματήσει το ποδόσφαιρο ο Αργεντινός βρέθηκε ξανά εδώ, στην ομάδα που θεωρεί οικογένειά του. Αυτός που έχει φορέσει τη φανέλα της Ρίβερ και που έχει ψηφιστεί καλύτερος ποδοσφαιριστής του ρωσικού πρωταθλήματος!

Ζηλεύουν τον πατριάρχη

Ολοι αυτοί, κι άλλοι πολλοί που σίγουρα ξεχνάω είναι παιδιά του Σάββα. Τον βλέπουν ως «πατριάρχη», τους αρέσει να τον πειράζουν, κατά βάθος τον ζηλεύουν. Μαγεύονται από το σθένος του, χαίρονται με τις ιστορίες του, θα θελαν στην ηλικία του να είναι εξίσου γεμάτοι ζωντάνία και παθος: κυρίως να έχουν τη δύναμη να κάνουν έξι (και έξι) ώρες πτήσης με την ομάδα τους για να είναι δίπλα της ακόμα και στην άκρη του κόσμου.

Μου λένε ότι καλή κλήρωση για τον Ολυμπιακό είναι να του προκύψει η Ζενίθ, η Λοκομοτίβ, η Αταλάντα, η Δυναμό Ζάγκρεπ κτλ. Εγώ θέλω να δω το Σάββα να περπατάει στο Μπερναμπέου, στο Καμπ Νου, στην Αρένα του Μονάχου, στο Σαν Σίρο. Αγέρωχος και υπέροχος. Με όλα τα παιδιά του πίσω του να τον καμαρώνουν και να τον χαίρονται όπως τον Ολυμπιακό του…