Μολονότι η Μπάγερν Μονάχου ήρθε στην Ελλάδα έχοντας στατιστικές επιδόσεις που δείχνουν ότι παραμένει μια ασταμάτητη μηχανή παραγωγής γκολ (σκοράρει πάνω από τρία σε κάθε ματς!), ομολογώ ότι φέτος δυσκολεύομαι να συνηθίσω να τη βλέπω χωρίς τους δυο πιο μεγάλους παίκτες της τα τελευταία χρόνια, δηλαδή τον Γάλλο Φρανκ Ριμπερί και τον Ολλανδό Αριαν Ρομπεν. Στο μυαλό μου σχεδόν για μια δεκαετία αυτοί οι δυο (μαζί με τον πάντα παρόντα Λεβαντόφσκι) ήταν η Μπάγερν: με τα στραβά τους και τα καλά τους ήταν δυο καταπληκτικές μορφές που σημάδεψαν την ιστορία της και με το παιγνίδι τους και με τις περιπέτειές τους. Η ιστορία τους είχε πάντα μια γλυκιά παραξενιά: οι δυο τους έδωσαν στην Μπάγερν τίτλους και διακρίσεις, αλλά και η Μπάγερν έσωσε την καριέρα τους. Οι δυο αυτοί τύποι είχαν πάντα μια καταπληκτική ικανότητα να επιστρέφουν κάθε φορά που τους θεωρούσαμε τελειωμένους και καταλήγαμε στο συμπέρασμα ότι δεν μπορούν κάτι παραπάνω.    

O Μπάτμαν ήταν ο Ρόμπεν

Ο Αριέν Ρομπέν, που αρνήθηκε να πάει να αγωνιστεί στο MLS και σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 35 του, γεννήθηκε μεγάλος – όχι μόνο γιατί πάντα έμοιαζε μεγαλύτερος από την ηλικία του, αλλά και γιατί δεν είχε παιδικά χρόνια κανονικά! Τον εμφάνισαν ως παιδί θαύμα του ολλανδικού ποδοσφαίρου ήδη από τα 17 του, όταν ξεκίνησε στη Γκρόνιγκεν. Πήγε στα 19 του στην PSV Αϊντχόβεντ, και χάλασε κόσμο ως παρτενέρ του Ματίας Κέζμαν: τους αποκαλούσαν «Μπάτμαν και Ρόμπιν» - αποδείχτηκε πως αν Μπάτμαν υπήρχε αυτός ήταν ο Ρόμπεν! Ο Ρομάν Αμπράμοβιτς ξόδεψε 22 εκατ ευρώ το καλοκαίρι του 2004 (τότε ήταν πάρα πολλά χρήματα) και τον έφερε στην Τσέλσι, όπου έμεινε τρία χρόνια. Η Ρεαλ Μαδρίτης το καλοκαίρι του 2007 πλήρωσε 35 εκατομμύρια ευρώ για χάρη του, και τον απέκτησε τραυματία- η τελευταία του σεζόν στο Λονδίνο ήταν σκέτος εφιάλτης! Συνήλθε, επέστρεψε, κέρδισε το πρωτάθλημα στην Ισπανία, όπως είχε κάνει και στην Αγγλία, και το βιογραφικό του έγραφε ότι στα επτά πρώτα χρόνια της καριέρας του είχε κάνει τρεις μεταγραφές με ποσά ρεκόρ και μετρούσε τέσσερα πρωταθλήματα! Αλλά στη Μαδρίτη οι τραυματισμοί δεν σταμάτησαν αν και ο ίδιος πρέπει να υπέφερε κυρίως γιατί δεν ήταν το πρώτο βιολί. Οταν τον φώναξε η Μπάγερν πήγε τρέχοντας.

Με απόφαση της FIFA

Ο Ριμπερί είναι ένα χρόνο μεγαλύτερος από το Ριμπερί, είναι γεννημένος το 1983, αλλά μπάλα παίζει ακόμα – στη Φιορεντίνα, κι όπως πρόσφατα μάθαμε παραλίγο να ρθει στον Ολυμπιακό το περασμένο καλοκαίρι. Τα πρώτα του τέσσερα χρόνια ως επαγγελματίας είχε αλλάξει τέσσερις ομάδες (Μπουλόν, Αλεζ, Μπρεστ και Μετς). Είχε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, έζησε από θαύμα, στην Γαλλία τον θεωρούσαν τελειωμένο και στα 22 του, νόμιζε ότι βρήκε καταφύγιο στη Γαλατά όπου για έξι μήνες έκανε θαύματα. Αλλά τσακώθηκε με τους Τούρκους και για να γυρίσει στη Μασσαλία χρειάστηκε ειδική απόφαση της FIFA (!) – πράγμα που δεν έχει ξαναγίνει! Στη Μαρσέιγ γίνεται ηγέτης και σκόρερ, καταλήγει στη Μπάγερν το 2007, ενώ τον θέλουν η Ρεάλ, η Μίλαν, η Ιντερ. Κι αυτός, όπως και ο Ρόμπεν, προτίμησε τους Γερμανούς γιατί είδε το Μόναχο ως Γη της Επαγγελίας. Στις άλλες ομάδες θα πρεπε να δώσει πάλι εξετάσεις. Στο Μόναχο ήταν βασιλιάς.

Τραυματισμοί και επιστροφές

Και ο Ρομπέν και ο Ριμπερί είχαν τρομακτικούς τραυματισμούς και υπέφεραν συγκρίσεις. Ο Ρομπέν τραυματίστηκε στο γόνατο για πρώτη φορά όταν έπαιζε στην PSV. Στο Λονδίνο είχε το 2007 ένα ακόμα σοβαρό τραυματισμό: έμεινε έξω για τρεις ολόκληρους μήνες, ακριβώς πριν υπογράψει για τη Ρεάλ με την οποία είχε αρχίσει να συζητάει. Τρομερούς τραυματισμούς είχε και στην Μπάγερν: πέρυσι μάλιστα του είχε συμβεί το απίθανο καθώς έχασε μήνες εξαιτίας αφόρητων πόνων στα δόντα που του προκαλούσαν μυϊκούς σπασμούς – οι Γερμανοί έγραφαν πως απλά δεν ήθελε να δουλέψει με τον Νίκο Κόβατς.

Ο Ριμπερί τραυματίστηκε το 2008 για πρώτη φορά: έχασε τρεις μήνες. Το μεγάλο κακό θα το πάθει ένα χρόνο αργότερα στην προετοιμασία της Μπάγερν: μια ρήξη χιαστών τον οδήγησε στα πιτς για πέντε μήνες. Όμως το πρόβλημα και των δυο περισσότερο από τους τραυματισμούς ήταν οι μεγάλες προσδοκίες που τους καταπίεζαν και ο χαρακτήρας τους: ο Ριμπερί πλήρωσε σε όλη την καριέρα τους τις συγκρίσεις με το Ζινεντίν Ζιντάν, όχι σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο παιγνιδιού (που είναι ολότελα διαφορετικός), αλλά σε ότι αφορά την προσωπικότητα. Οι Γάλλοι ήθελαν από αυτόν να πάρει την Εθνική τους από το χέρι – δεν το έκανε ποτέ. Ο Ρόμπεν, από την άλλη, ήταν καθοριστικός και συγχρόνως μοιραίος σε μια σειρά από ματς της Εθνικής Ολλανδίας με κορυφαίο τον τελικό με την Ισπανία στη Νοτιο Αφρική. Τότε έχει δυο ματς μπολ και τα σπατάλησε. Οι δυο τους υπήρξαν δύσκολες περιπτώσεις, αλλά ήταν πάντα και δυο σπουδαίοι παίκτες που ήταν αδύνατο να τους αγνοήσει κανείς. 

Μακριά απο κανόνες

Ο Ρομπέν που δεν συγκαταλέγεται στην σχολή των απόφοιτων του Αγιαξ δεν είχε ποτέ διδαχθεί την αξία των συνεργασιών: μερικές φορές αγνοούσε τον συμπαίκτη του για να κάνει τα σόλα του. Ο Ριμπερί έχασε τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ με την Ιντερ το 2010, γιατί αποβλήθηκε βλακωδώς στον ημιτελικό με τη Λιόν. Στη συνέχεια έκανε κριτική στο Φαν Γκααλ ενώ ποτέ δεν δήλωσε ενθουσιασμένος με τον μεγάλο Χάινκες, παρότι μαζί του έπαιξε ίσως την καλύτερη μπάλα στη ζωή του. Και οι δυο είχαν τα προβληματάκια τους με τον Πεπ Γκουαρντιόλα και δυο ωστόσο όλα αυτά τα χρόνια που αγωνίστηκαν στην Μπάγερν δεν κρύφτηκαν ποτέ από την ευθύνη της πρωτοβουλίας. Μπορεί να ήταν αρκετά απείθαρχοι, ώστε να υπακούν σε σκληρούς κανόνες, αλλά είχαν ατσαλένια νεύρα κι αυτό το απέδειξαν κυρίως στο Τσάμπιονς λιγκ: το έχασαν από την Τσέλσι το 2011, το κατέκτησαν κόντρα στην Ντόρτμουντ ως πρωταγωνιστές ένα χρόνο μετά. Και οι δυο πάλεψαν πολύ με την αμφισβήτηση. Το 2012 π.χ είχαν κάνει πολύ κακό Πανευρωπαϊκό με τις Εθνικές τους ομάδες και στη συνέχεια έπαιξαν στην Μπάγερν την καλύτερη ίσως μπάλα της ζωής τους.

Τρόπαια και γκρίνιες

Ο Ριμπερί το 2012 είχε κάνει την καλύτερη χρονιά του – άξιζε μια Χρυσή Μπάλα που δεν πήρε ποτέ. Ο Ρόμπεν, μοιραίος παίκτης κάποτε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ στο Μόναχο, αφού την επόμενη χρονιά πέρασε μεγάλα διαστήματα της σεζόν στον πάγκο ξεκινώντας σε λιγότερα από 15 ματς της Μπάγερν στη Μπουντεσλίγκα γύρισε για να δώσει στην Μπάγερν το τελευταίο της Τσάμπιονς λιγκ. Ο Χάινκες τον ξανάκανε βασικό τον Απρίλιο και στα δύσκολα ματς με τη Γιούβε και την Μπάρτσα ο Ρόμπεν είχε υπάρξει πιο ομαδικός από ποτέ, πριν πάει στο Γουέμπλεί και κερδίσει την κούπα. Οι δυο τους έφυγαν μαζί από την Μπάγερν πέρυσι και η φυγή του δημιούργησε την εφετινή σούπερ επιθετική μηχανή: ο Κόβατς ανέβασε στη θέση τους τον Κομάν και τον Γκνάμπρι και τα λεφτά των συμβολαίων τους τα έδωσε για τον Κοουτίνιο. Ο Λεβαντόφσκι βρήκε πάλι τις πάσες που χρειάζεται η Μπάγερν και χωρίς αυτούς παραμένει μια τρομερή επιθετική μηχανή, όπως πάντα. Αλλά η γοητεία των δυο τρελών της λείπει…