Όταν στο 9^ο λεπτό του παιγνιδιού του Ολυμπιακού με τον Πανιώνιο ο Φορτούνης ντρίπλαρε πέντε παίκτες των φιλοξενούμενων σε δεκαπέντε τετραγωνικά κι έκανε το 3-0 φοβήθηκα πραγματικά ότι ο Πανιώνιος θα φύγει από το Φάληρο με μια ήττα από αυτές που μπαίνουν στα μαύρα ρεκόρ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο Πανιώνιος έχει τόσα προβλήματα που δεν έχει καμία σημασία να τον φορτώσει κανείς με δυο τσουβάλια γκολ: μια νίκη με 7-0 π.χ θα ήταν άδικη για την ιστορία του. Ευτυχώς ο Πανιώνιος μετά το 4-0 κάπως ανασυντάχτηκε, ενώ ο Ολυμπιακός φρέναρε. Και έμεινε τελικά αυτό το 4-0 που για τον Ολυμπιακό καλό θα είναι να το ξεχάσει γρήγορα. Ο Πανιώνιος νομίζω το ξέχασε ήδη.

Κρυφτούλι με την πραγματικότητα

Υπάρχουν δυο απόψεις στις περιπτώσεις τέτοιου τύπου παιγνιδιών. Σύμφωνα με την πρώτη μια ομάδα πρέπει να βάζει όσα περισσότερα γκολ μπορεί ανεξάρτητα με το ποιος είναι ο αντίπαλος, σε τι κατάσταση είναι, πόσα προβλήματα έχει κτλ. Οι θιασώτες αυτής της άποψης πιστεύουν πως ο ηττημένος σε αυτή την περίπτωση έχει την δυνατότητα να δει τα πραγματικά του προβλήματα – μακροχρόνια σταματά να παίζει κρυφτό με την πραγματικότητα και βγαίνει κερδισμένος. Το δέχομαι ως λογική, μόνο που πιστεύω πως σε πολλές αντίστοιχες περιπτώσεις κρυφτό με την πραγματικότητα παίζει κι όποιος σκοράρει πάρα πολύ σε ένα τέτοιο ματς: ο Ολυμπιακός θα μπορούσε όντως να κερδίσει χθες  με ένα σκορ τεράστιο, αλλά τι θα κρατούσε από αυτή τη νίκη, πέρα απο μια ψευδαίσθηση παντοδυναμίας; Νομίζω τίποτα. Η μόνη του βεβαιότητα θα ήταν ότι αν ξαναβρεί αντίπαλο σε τέτοια κατάσταση θα τον συντρίψει. Μόνο που αντίπαλος στην κατάσταση του εφετινού Πανιώνιου άλλος δεν υπάρχει στο πρωτάθλημα, οπότε το συμπέρασμα αυτό δεν λέει τίποτα.

Υπάρχει επίσης και μια δεύτερη άποψη που λέει ότι σε μια τέτοια περίπτωση που η υπεροχή σου είναι τεράστια και το σκορ στο οποίο έχεις φτάσει είναι μεγάλο καλύτερα να σταματάς. Εγώ είμαι αυτής της άποψης: θεωρώ ότι το να σέβεσαι ένα αντίπαλο με προβλήματα είναι καλύτερο από το να τον διαλύσεις για να κάνεις επίδειξη δύναμης. Πρώτον θεωρώ τον διασυρμό ενός ευάλωτου αντιπάλου κάτι που δεν είναι ποδοσφαιρικά γοητευτικό – ως εκ τούτου δεν το χειροκροτώ και δεν με ενδιαφέρει. Δεύτερον ξέρω ότι όποιος σε αυτές τις περιπτώσεις παρασύρεται σκαρώνοντας επιθετικά σόου, αργά ή γρήγορα, αυτή την έλλειψη σεβασμού την πληρώνει.

Ένα παλιό περιστατικό

Αγαπάω πολύ ένα περιστατικό που υπάρχει στο μεγάλο βιβλίο της Λάτσιο: η Λάτσιο είναι η ομάδα στην οποία έχουν συμβεί όλα όσα μπορεί να συμβούν σε μια ομάδα εκτός από δυστύχημα αεροπορικό. Το 1995 η Λάτσιο του Ζντένεκ Ζέμαν, μια από τις πιο επιθετικές ομάδες όλων των εποχών, έβαλε 8 γκολ στην Φιορεντίνα του Μπατιστούτα και του Ρουί Κόστα. Δίνοντας ένα εκπληκτικό επιθετικό σόου διέλυσε την αντίπαλό της (που δεν είχε απουσίες σαν αυτές που είχε χθες ο Πανιώνιος) βάζοντας πέντε γκολ στο δεύτερο ημίχρονο – τέσσερα ο Καζιράγκι. Τρία χρόνια αργότερα πήγε στη Φλωρεντία για να κερδίσει και να πάρει το πρωτάθλημα, μια αγωνιστική πριν το τέλος του. Οι τοπικές εφημερίδες θύμισαν στους Βιόλα τα οκτώ γκολ – η Φιορεντίνα έπαιξε λυσσασμένα για μια ισοπαλία, που για την ίδια δεν σήμαινε τίποτα, αλλά στη Λάτσιο στοίχησε ένα πρωτάθλημα. Πάντοτε πίστευα ότι αν δεν την είχε διαλύσει, άνευ λόγου και αιτίας, εκείνο το απόγευμα του Απρίλη του 1995 θα είχε ένα πρωτάθλημα παραπάνω.

Αν μπορείς να βάλεις πολλά γκολ βάλ’ τα – το κανε για χρόνια η Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου π.χ.  Αλλά βαλ’ τα σε όλους κι όχι όταν βρεις κάποιον που δεν στέκεται καλά στα πόδια του – άλλο είναι να έχεις μια ομάδα επιθετική μηχανή, που σκοράρει κατά ρυπάς, κι άλλο να βάλεις επτά ή οκτώ μια φορά στον ελλιπέστατο Πανιώνιο. Η Μπάρτσα όταν έβαζε επτά και έξι στις Οσασούνες έβαζε πέντε στη Ρεάλ και τέσσερα στην Ατλέτικο. Κι αυτό είναι μια μεγάλη διαφορά.

Ποιότητα και πρωτοβουλίες 

Τι κρατάω εγώ από το χθεσινό ματς; Πρώτα από όλα μου αρέσει πως ο Μαρτίνς προσπαθεί να μασκαρέψει ένα μικρό ντεφορμάρισμα που περνά (;) ο Ολυμπιακός μετά τα Χριστούγεννα, όταν και του βγήκε η κούραση των πολλών προηγούμενων παιγνιδιών, όπως και πέρυσι.

Αν κάποιος δει το γκολ του Χασάν στο Περιστέρι στο 90’ π.χ θα σου πει πως μια ομάδα που σκοράρει στο τελευταίο λεπτό (παίζοντας μάλιστα με δέκα παίκτες) σίγουρα έχει αντοχές. Άλλο είναι οι αντοχές όμως κι άλλο το τρέξιμο. Εχω αντοχή σημαίνει ότι μπορώ να καλύπτω σωστά το γήπεδο – αν έχω και τον έλεγχο της μπάλας αυτό γίνεται ευκολότερα.  Τρέχω σημαίνει φτάνω πρώτος στη μπάλα, σπριντάρω, πρεσάρω, κινούμαι πολύ χωρίς τη μπάλα ακολουθώντας φάσεις κτλ. Τρέχω σημαίνει ότι οι παίκτες μου μπαίνουν στην αντίπαλη περιοχή γιατί όλοι τους έχουν πνευμόνια να γυρίσουν γρήγορα αν η μπάλα χαθεί. Αυτό είναι που αυτό τον καιρό δεν κάνει ο Ολυμπιακός μακριά από το Καραϊσκάκη κι αυτή είναι η διαφορά του σε σχέση με τα ματς που έδωσε στη Λαμία, στον Αστέρα, στο Αγρίνιο εκτός έδρας πριν δυο μήνες. Τότε για ένα ημίχρονο πετούσε.

Τι κάνει για να καλύψει την έλλειψη εκρηκτικότητας ο Μαρτίνς; Ο Μαρτίνς ποντάρει στην ποιότητα των παικτών του. Στο Περιστέρι όλοι στάθηκαν στην κεφαλιά του Χασάν – λιγότεροι στην ωραία σέντρα του Βαλμπουενά. Κανείς δεν πρόσεξε ότι ο Ολυμπιακός σκόραρε μετά από 14 πάσες (!), η φάση μάλιστα ξεκινά από μια εκτέλεση πλαγίου άουτ. Σε αυτές τις 14 πάσες διακρίνεις πρώτον μια τεχνική ικανότητα εξαιρετική και δεύτερον μια στατικότητα που σε κάνει να κατανοείς και το πρόβλημα: κανείς δεν κουβαλά μπάλα, όλοι πασάρουν και ευτυχώς για τον Μαρτίνς, μολονότι βρισκόμασταν στο τέλος του παιγνιδιού, το κάνουν υποδειγματικά. Αυτό το παιγνίδι για τον σέντερ φορ είναι το μόνο αποτελεσματικό αντίδοτο, όταν το πρέσινγκ δεν λειτουργεί, αρκεί βέβαια ο φορ να σκοράρει.

Το δεύτερο που ζητά ο Μαρτίνς είναι πρωτοβουλίες. Όλα σχεδόν τα τελευταία γκολ του Ολυμπιακού προκύπτουν από ατομικές προσπάθειες. Στο ματς με τον ΟΦΗ ο Ελ Αραμπί γίνεται δημιουργός για να σκοράρει ο Καμαρά, στο ματς με την Ξάνθη γίνεται το ίδιο (νωρίς και γρήγορο) μόνο που σκοράρει ο Σουντανί - το δεύτερο γκολ είναι από στημένη φάση και το τρίτο είναι αυτογκόλ. Το γκολ στον ΠΑΟ το πετυχαίνει ο Ελ Αραμπί από πάσα του Βαλμπουενά: πάσα και εκτέλεση είναι εξαιρετικές ατομικές ενέργειες. Χθες είναι σπουδαίες ενέργειες κι αυτή που κάνει ο Χασάν στο πρώτο γκολ κι αυτή που κάνει φυσικά ο Φορτούνης. Στο Καραϊσκάκη αυτές είναι πιο εύκολο να προκύψουν: εκτός έδρας είναι πάντα λιγότερες.

Ο Ολυμπιακός μπήκε φουριόζος, βρήκε γκολ από τα πεινασμένα φορ του, τα οποία «ταϊζει» πολύ, είδε τον Φορτούνη να ντριπλάρει, να σκοράρει και να πασάρει όπως παλιά. Και στο 4-0 κατέβασε ταχύτητα δείχνοντας σεβασμό στον Πανιώνιο. Γιατί κατά τη γνώμη έτσι θα πρεπε να κάνει σε ένα ματς από το οποίο μπορεί να βγουν μόνο λάθος συμπεράσματα. Και τίποτα άλλο.