Ένα από τα γνωστά κλισέ που αγαπάνε πολλοί που ασχολούνται με τα σπορ επαγγελματικά, (παράγοντες, προπονητές, παίκτες, σχολιαστές κτλ) είναι το γνωστό «όλα κρίνονται στο τέλος»: το ακούω και μετά από νίκες και μετά από ήττες ομάδων – οι πιο πολλοί το λένε σαν να πρόκειται για κάποια βαθιά σοφία. Τυπικά έχουν δίκιο: οι ομάδες έχουν στόχους, η επιτυχία τους εξαρτάται από το αν θα τους πιάσουν, κανείς ποτέ δεν έγραψε ιστορία χωρίς τίτλους και τελικούς θριάμβους. Αλλά όλα αυτά δεν ισχύουν για τους οπαδούς: στη δική τους περίπτωση το «όλα κρίνονται στο τέλος» δεν ισχύει, γιατί αυτοί τις ομάδες τους τις ζουν καθημερινά και τις ζουν καταθέτοντας συχνά συναισθήματα.

Τα συναισθήματα δεν κρίνονται: ανήκουν στον καθένα. Κανείς οπαδός δεν περίμενε ποτέ κανένα τέλος για να κρίνει μια ομάδα: την αγαπάει ανεξάρτητα από το ποια θα είναι η κατάληξή της σεζόν της. Αλλά δεν είναι μόνο η αγάπη αυτό που χαρακτηρίζει τη σχέση του οπαδού με την ομάδα – ποτέ αυτή η σχέση δεν ήταν τόσο απλή. Προκύπτουν πάντα χαρές και η πίκρες, υπερηφάνεια και πόνος και άλλα πολλά: οι ομάδες είναι για τους οπαδούς τους ένα τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής συναισθημάτων, και τα συναισθήματα προκύπτουν πάντα γιατί λειτουργεί η κρίση, δηλαδή η αξιολόγηση. Το «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό» ισχύει και στα σπορ, αλλά οι οπαδοί δεν είναι γαμπροί – κυρίως γιατί η σχέση με την ομάδα είναι σταθερή και με αυτή δεν βγαίνει διαζύγιο. Οι οπαδοί είναι σταθεροί κριτές και κρίνουν άλλοι ακριβοδίκαια και άλλοι με ενθουσιασμούς που μπορεί να μοιάζουν και παράλογοι αυτό που παρακολουθούν – αλίμονο στην ομάδα που δεν καταλαβαίνει πως οι οπαδοί της την κρίνουν καθημερινά.

Η κρίση τους αυτή είναι που δυναμώνει τα συναισθήματα, δηλαδή τη σχέση. Ολα αυτά μου ήρθαν στο μυαλό την ώρα που ο Κώστας Σλούκας εξαφανίζοντας σαν μάγος από το οπτικό του πεδίο το σκιάχτρο που λέγεται Ταβάρεζ υπέγραφε τη νίκη του Ολυμπιακού στο ματς με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Χωρίς ίσως να το ξέρει, καθώς άλλα είχε στο μυαλό του, αυτή την καταπληκτική στιγμή, ο χθες βράδυ αρχηγός (τι καταπληκτικός συμβολισμός!) δυνάμωσε απερίγραπτα πολύ με μια του προσπάθεια τη σχέση των οπαδών της ομάδας μαζί της. Σε αυτή την μοναδική στιγμή, η ταχύτητα της κρίσης των οπαδών υπήρξε μεγαλύτερη κι από την ταχύτητα του φωτός κι ένας ανεμοστρόβιλος από συναισθήματα θύμισε στους πάντες ότι τα σπορ καμιά φορά δίνουν και ένα διαβατήριο για κάτι που, επειδή είναι εντελώς αδύνατο να το περιγράψουμε, μάθαμε να το αποκαλούμε ευτυχία – η λέξη είναι αυστηρά ελληνική.

Αυτό είναι η εφετινή ομάδα του Ολυμπιακού: μια ομάδα που πείθει όποιον την αγαπάει πως μπορεί να του δώσει αυτό το κάτι σπάνιο που λέγεται ευτυχία, όχι στο τέλος, αλλά σε μια σειρά από μεγάλα ματς. Και η πολυπλοκότητα αυτής της ευτυχίας είναι κάτι τόσο σπάνιο που, κατά τη γνώμη μου, το ποιο θα είναι το τέλος δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Κανένα τέλος, ακόμα και το πιο θριαμβευτικό, δεν μπορεί να συγκριθεί με την μοναδική αυτή βεβαιότητα πως στη διάρκεια της χρονιάς η ομάδα σου μπορεί να σου χαρίσει, όχι απλά νίκες, αλλά στιγμές ευτυχίας.

Θα γραφτούν πολλά

Θα γραφτούν πολλά και σίγουρα ενδιαφέροντα για αυτή τη νίκη του Ολυμπιακού που του έδωσε την ιστορική ευκαιρία να κάνει κάτι που έμοιαζε απίθανο δηλαδή να κερδίσει στις τρεις πρώτες αγωνιστικές της Ευρωλίγκας την Μπαρτσελόνα και τη Ρεάλ στις έδρες τους. Θα υπάρξουν σίγουρα εξαιρετικές αναλύσεις για το άψογο κοουτσάρισμα του Γιώργου Μπαρτζώκα που παίρνοντας κάτι από όλους τους παίκτες του εμφανίζει μια ομάδα με ατσάλινη θέληση, αληθινά εφτάψυχη, έτοιμη να σηκωθεί στα πόδια της και να τσακίσει στο ξύλο ακόμα και τον σκληρότερο αντίπαλο ακριβώς τη στιγμή που αυτός πιστεύει πως κέρδισε.

Θα γραφτούν πολλά για το απόλυτο παιγνίδι του Σάσα Βεζένκοφ, που αν συνεχίσει έτσι είναι στο δρόμο για να γίνει ΜVP της Ευρωλίγκας. Θα γραφτούν πολλά για το μυαλωμένο παιγνίδι του Γουόκαπ, για την μοναδική παρουσία του X factor Λαρεντζάκη, για την προσφορά του Φαλ και του Μπολομπόι που κοίταξαν στα μάτια τον τεράστιο Ταβάρεζ και του είπαν «φίλε απαιτούμε σεβασμό».

Θα γραφτούν πολλά για τους χτύπους της καρδιάς του Σακίλ ΜακΚίσικ, που παίζει σαν να μεγάλωσε στα Μανιάτικα του Πειραιά και δεν καταλαβαίνει τίποτα. Θα γραφτούν πολλά για το πόσο καλύτερος θα ήταν ο Ολυμπιακός με τον αρχηγό του παρόντα – ο Κώστας Παπανικολάου βλέποντας τι έκαναν οι άλλοι της παλιοπαρέας πρέπει να κατάλαβε τι νιώθουν οι οπαδοί στις εξέδρες και πόσο δυνατά χτυπάει και η δική τους καρδιά στα παιγνίδια. Θα γραφτούν επίσης πολλά για το μυαλωμένο και με στρατηγική στόχευση παιγνίδι του Σλούκα, που χωρίς να είναι ακόμα στο 100% μετά το δύσκολο δίμηνο που πέρασε, παίρνει την ομάδα από το χέρι σαν φύλακας άγγελος κι από μηχανής Θεός συγχρόνως.

Θα γραφτούν σίγουρα και σωστές επισημάνσεις και υπερβολές και κάποιοι θα πουν ότι «αυτό το ξόδεμα δυνάμεων μπορεί να πληρωθεί την Παρασκευή με την αήττητη Μπασκόνια» - πάντα υπάρχουν αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Ολα αυτά ωστόσο είναι σαφώς δευτερεύοντα. Διότι αυτή η νίκη του Ολυμπιακού δεν είναι χρονικό, είναι σύμβολο πίστης. Δεν έχει να κάνει με βαθμούς και σερί και θέσεις στη βαθμολογία και αναλύσεις για το πώς ήρθε, αλλά μένει στη μνήμη ως ένα είδος δικαίωσης για όσους την ομάδα την αγαπούν και την πιστεύουν. Είναι μια στιγμή ευτυχίας και με ένα αστερίσκο: πρόκειται για ευτυχία αναμενόμενη. Και για αυτό σπάνια.  Όχι απόδειξη ότι όλα γίνονται, αλλά απόδειξη ότι όλα γίνονται με δουλειά και με πλάνο.

Αποδείξεις σοβαρής δουλειάς

Στον αθλητισμό, και ειδικά στον ελληνικό αθλητισμό, οι νίκες που είναι συνώνυμο υπερβάσεων και στιγμών μαγικών, ποτέ δεν μας έλειψαν. Οντως μια χώρα μικρή η Ελλάδα ζει την αθλητική της πραγματικότητα βρίσκοντας συχνά ανάσες οξυγόνου χάρη σε εκπλήξεις υπέροχες και νίκες αναπάντεχες. Όλα αυτά είναι ωραία, αλλά δεν έχουν να κάνουν πολύ με τον εφετινό μπασκετικό Ολυμπιακό και το είδος της ευτυχίας που προσφέρει: στη δική του περίπτωση βρισκόμαστε μπροστά σε μια σπάνια ελληνική ομάδα - σπάνια γιατί οι οπαδοί της μπορούν βάσιμα να περιμένουν από αυτή πάντα, όχι υπερβάσεις, αλλά στιγμές ευτυχίας, σαν αυτές που χάρισε η νίκη στη Μαδρίτη. Στιγμές, που για όσους καταλαβαίνουν (και κατά συνέπεια ξέρουν και να κρίνουν) δεν αποτελούν κάποια έκπληξη, αλλά είναι αποδείξεις προόδου, σοβαρής δουλειάς, τεράστιας πίστης, μεγάλης συνέπειας και τελικά δικαίωσης. Πρόκειται για στιγμές που δεν προκύπτουν μαγικά, αλλά έρχονται γιατί υπάρχει ένα πλάνο κι αυτό υπηρετείται απαρέγκλιτα. Και γιατί υπάρχει κι αγάπη βέβαια: για το σπορ, για την ομάδα, για τους παίκτες, για όλους. Και σεβασμός για τον αντίπαλο. Και μέτρο.

Δεν έχει τέλος

Αναρωτιόμουν χθες αργά το βράδυ που έγραφα αυτές τις γραμμές αν τελικά αυτά είναι τα συστατικά της ευτυχίας: η βαθιά πίστη, η σιδερένια συνέπεια, η αποδοτική δουλειά, η συνεχής πρόοδος, η καθημερινή δικαίωση και η αγάπη που όλα τα υπομένει και ανταμείβεται. Μακάρι να το ξέρα, αλλά δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι φέτος στο ΣΕΦ όποιος τραγουδάει «μεγάλη μου αγάπη, ομάδα, ομαδάρα μου», θα εννοεί όλες αυτές τις λέξεις. Θα τις νιώθει βέβαιος ότι συμμετέχει σε κάτι υπέροχο, κάτι που στην καρδιά του είναι ήδη επιτυχημένο.

Και το τέλος, στο οποίο όλα κρίνονται; Λυπάμαι που θα χαλάσω το αφήγημα όσων αγαπούν τα κλισέ: ο Ολυμπιακός δεν έχει τέλος. Αυτός εδώ από ένα «μέχρι τέλους» ξεκίνησε και τώρα τέλος δεν έχει…