Μπορεί ο φορμαρισμένος Ανέστης να ήταν ο καλύτερος παίκτης της ΑΕΚ στο Σαν Σίρο, αλλά η αίσθηση που έμεινε σε όλους, λίγο πολύ, μετά το τέλος του ματς της Μίλαν με την Ενωση είναι ότι η ελληνική ομάδα ήταν αυτή που θα μπορούσε χθες να κερδίσει. Η Μίλαν, ως γηπεδούχος, είχε περισσότερες τελικές προσπάθειες και πιο μεγάλες ευκαιρίες, αλλά είχε κι ένα εκνευρισμό από την αρχή του αγώνα, που ένοιωθες ότι θα τον πληρώσει. Η ΑΕΚ χαιρόταν περισσότερο το παιγνίδι, πράγμα που συμβαίνει φέτος στα πιο πολλά ευρωπαϊκά της ματς: στην Ελλάδα είναι αλλιώς γιατί εδώ έχει (αυτό)χριστεί φαβορί για την κατάκτηση του πρωταθλήματος και εκτός έδρας ειδικά πληρώνει το άγχος της και δυσκολεύεται να δημιουργήσει ακόμα κι όταν παίζει με δυο παίκτες παραπάνω. Στο Σίρο καταλάβαινες ότι η φιλοξενούμενη ομάδα απολάμβανε το μομέντουμ της επιστροφής της στην Ευρώπη, ενώ η γηπεδούχος, που κι αυτή φέτος επέστρεψε στο Γιουρόπα λιγκ, αγωνιζόταν με παίκτες με βαρίδια στα πόδια. Τα βαρίδια της παρακμής.

Χρειάζεται επειγόντως ψυχίατρο

Πολλές μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες έχουν περάσει κύκλους παρακμής – λίγες όμως έχουν ζήσει το είδος της πτώσης που ζει χρόνια τώρα η Μίλαν. Ειδικά η εφετινή Μίλαν, που έχει ως στόχο την κατάκτηση του Γιουρόπα λιγκ, ενώ δεν μπορεί να κερδίσει την Σαμπντόρια, τη Ρόμα και την Λάτσιο, ζει το χειρότερο είδος παρακμής: την παρακμή του αριστοκράτη που ξαναβρήκε λεφτά μετά την χρεοκοπία του. Στο Μιλάνο τα έχουν όλοι με τον Βιντσέντσο Μοντέλα, ενώ η ομάδα τους δεν θέλει προπονητή: θέλει ψυχίατρο. Το καλοκαίρι ξόδεψε 200  κινέζικα εκατομμύρια ευρώ μάλλον για το τίποτα. Τα ξόδεψε γιατί είναι η Μίλαν και όταν ξαναβρήκε χρήματα δεν μπορούσε να κάτσει ήσυχα: έπρεπε να δείξει σε όλους ότι είναι ξανά πλούσια. Και τα ξόδεψε λάθος γιατί πίστευε ότι αυτά μπορεί να την βοηθήσουν να γιατρέψει την πιο μεγάλη πληγή της: το γεγονός ότι το κοινό της, οι οπαδοί της, δεν αντέχουν να βλέπουν αυτή την ομάδα.

Χθες στο Σαν Σίρο πήγαν να δουν το ματς με την ΑΕΚ είκοσι χιλιάδες άνθρωποι. Γύρω στους 4 χιλιάδες ήταν οπαδοί της ΑΕΚ και γύρω στους 3 χιλιάδες οργανωμένοι της Μίλαν που βλέπουν όλα τα ματς ως ιερή υποχρέωση – παντού υπάρχουν τέτοιοι. Μόλις 12 χιλιάδες (ίσως και λιγότεροι) κανονικοί ποδοσφαιρόφιλοι πήγαν να παρακολουθήσουν ένα ευρωπαϊκό ματς στο οποίο κρινόταν η πρωτιά στον όμιλο. Γιατί τόσοι λίγοι; Γιατί μιλάμε για ανθρώπους που έχουν δει εξαιρετικό ποδόσφαιρο. Αυτή την τωρινή Μίλαν του Μοντέλα και των Κινέζων δεν την αντέχουν.

Ενας οπαδός της Μίλαν…

Σκεφτείτε το λίγο και θα το καταλάβετε. Ενας οπαδός της Μίλαν που είναι σήμερα πενήντα χρονών έχει απολαύσει την ομάδα των Ολλανδών και του Σάκι: θυμάται τον Μπαρέζι, έχει πανηγυρίσει Κύπελλα πρωταθλητριών με τεσσάρες, έχει δει τον Ντοναντόνι να ντριπλάρει σαν Βραζιλιάνος, τον Αντσελότι να κάνει δεύτερη καριέρα, την πεντάρα στην Ρεάλ Μαδρίτης, το back to back σε τελικό με κατάκτηση Κυπέλλου Πρωταθλητριών που χρειάστηκαν κοντά τριάντα χρόνια για να το ξαναδούμε από άλλη ομάδα. Ενας που είναι σαράντα χρονών έχει χαρεί το αήττητο πρωτάθλημα του Καπέλο, με τα 54 ματς σερί χωρίς ήττα, έχει καμαρώσει με τη φανέλα της Μίλαν τον Σαβίσεβιτς, τον Μπόμπαν, τον Ντεσαγί, τον Μασσάρο, ακόμα και τον Ρομπέρτο Μπάτζιο, δεν θα ξεχάσει ποτέ τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ της Αθήνας όταν η Μίλαν, παίζοντας με τα αναπληρωματικά της στόπερ, κέρδισε την Μπαρτσελόνα του Κρόιφ με 4-0. Αλλά και κάποιος που είναι απλά τριάντα χρονών έχει να θυμάται τον Σεφτσέσνκο, τον Κρέσπο, τον τεράστιο Κακά, την Μίλαν των «τεσσάρων δεκαριών» του Αντσελότι (Ρουϊ Κόστα, Πίρλο, Ζεεντροφ, Κακά), επικούς τελικούς με την Λίβερπουλ, χαμένους και κερδισμένους.

Ολοι αυτοί, πενηντάρηδες, σαραντάρηδες, τριαντάρηδες, μεγάλωσαν με τον Πάολο Μαλντίνι αρχηγό και τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι να παίρνει το ελικόπτερο από τη Ρώμη και να τρέχει να παρακολουθήσει τις προπονήσεις της ομάδας, ως πρωθυπουργός, για να πει στον κόουτς τα δικά του. «Όταν αποκτάμε ένα ποδοσφαιριστή του εξηγούμε ότι ο πρώτος στόχος της ομάδας είναι η κατάκτηση του Τσάμπιονς λιγκ, ο δεύτερος η συμμετοχή στον τελικό του Τσάμπιονς λίγκ και ο τρίτος η συμμετοχή στον ημιτελικό! Αυτά κάνουν την σεζόν μας αληθινά επιτυχημένη και όχι η κατάκτηση του πρωταθλήματος» έλεγε ο Μπερλουσκόνι. Πώς να ειπωθεί κάτι τέτοιο στα κινέζικα; Ποιος θα το πει και ποιος θα το καταλάβει;

Ολο και πιο χαμηλά

Η τελευταία Μίλαν που οι οπαδοί της έχουν να θυμούνται ως ομάδα αληθινή ήταν αυτή του 2011. Δεν είχε κάνει σπουδαία πράγματα στην Ευρώπη, αλλά τουλάχιστον είχε κερδίσει το πρωτάθλημα με μπροστάρη τον Ζλάταν Ιμπραϊμοβιτς. Εκτοτε η ομάδα χάθηκε εντελώς. Εγινε το ψυχιατρείο του Μπαλοτέλι, του Ρομπίνιο και του Κασάνο,  προσπαθεί να φτιάξει προπονητές (ο Λεονάρντο, ο Ζέεντορφ, ο Φίλιππο Ιντζάγκι, ο Μπρόκι έπρεπε να γίνουν οι δικοί της Γκουαρντιόλα), εμπιστεύεται μαθητευόμενους μάγους όπως ο Σίνισα Μιχαϊλοβιτς και ο Μοντέλα, γλιστράει χρόνια τώρα όλο και πιο κάτω στο βαθμολογικό πίνακα της Serie A. Ηταν τρίτη το 2013, έβδομη με 45 βαθμούς διαφορά από την Γιούβε το 2014, δέκατη (!) το 2015, έβδομη και πίσω από το Σασουόλο το 2016. Ο πενηντάρης όλο αυτό το διάστημα λέει στα παιδιά του ιστορίες για τον Μαλντίνι, ο σαραντάρης τα έχει με τους προπονητές, ο τριαντάρης πίστευε ότι όταν θα ρθουν οι Κινέζοι με το χρήμα θα ξαναρθούν ο Ράικαρντ, ο Γκούλιτ κι ο Βαν Μπάστεν. Τελικά ήρθαν ο Τσαχλάνογλου, ο Κεσί και ο Αντρέ Σίλβα. Ολοι αυτοί κουράστηκαν και χθες δεν πήγαν ούτε στο γήπεδο. Η Μίλαν υπάρχει για να τους πληγώνει.

Πάλι χωρίς τους οπαδούς της

Τα τελευταία χρόνια τα ματς με τις ιταλικές ομάδες οι δικές μας ομάδες έχουν βρει τρόπο να τα διαχειρίζονται σωστά. Ο ΠΑΟ έχει κερδίσει την Ιντερ στο Σαν Σίρο, ο Ολυμπιακός τρόμαξε τη Γιουβέντους, τη μόνη ιταλική ομάδα που φτάνει σε ευρωπαϊκούς τελικούς. Ο Πανιώνιος απέκλεισε την Ουντινέζε, ο ΠΑΟΚ πέρυσι κέρδισε την Φιορεντίνα εκτός έδρας. Η ΑΕΚ μπορούσε, αν ήταν προσεχτικότερη στην επίθεση, ακόμα και να κερδίσει στο Σαν Σίρο: ίσως είναι και καλύτερο που δεν κέρδισε γιατί μπορεί να συνδυάσει τη νίκη με την Μίλαν με ένα μεγάλο πάρτι των οπαδών της στο ΟΑΚΑ σε λίγες μέρες. Η Μίλαν θα ρθει, κατά πάσα πιθανότητα, με ένα άλλο προπονητή, αλλά πάλι χωρίς τους οπαδούς της. Που ξεφυλλίζουν τα άλμπουμ της Panini για να θυμούνται ποιους έχουν δει με αυτή τη φανέλα, σίγουροι πλέον ότι όσα χρήματα κι αν βάλουν οι Κινέζοι, τέτοιους παίκτες δεν θα ξαναδούν ποτέ.