Το χθεσινό σχόλιο για τον Αργύρη Πεδουλάκη και την εμμονή μας να βγάζουμε όλους τους προπονητές άχρηστους, απλά γιατί προτιμάμε από την πραγματικότητα τις ψευδαισθήσεις μας, θα ήταν ημιτελές χωρίς αναφορά σε ένα άλλο μας χούι, που τα τελευταία χρόνια εμφανίζεται ολοένα και συχνότερα: την αυταπάτη ότι υπάρχουν προπονητές, που ως δια μαγείας μπορεί να λύσουν κάθε πρόβλημα μιας ομάδα επειδή, συμβαίνει απλά να την ξέρουν. Οσο εύκολα στήνουμε στον τοίχο ανθρώπους που δουλεύουν σε συνθήκες δύσκολες (δηλαδή με πίεση και απαιτήσεις στις οποίες είναι δύσκολο να ανταποκριθείς), άλλο τόσο συχνά πιστεύουμε πως κυκλοφορούν αναμεσά μας παρεξηγημένες ιδιοφυίες, που περιμένουν απλά τη στιγμή να αποδείξουν τις σπάνιες ικανότητές τους. Η Ελλάδα είναι μια από τις ελάχιστες χώρες στις οποίες υπάρχει ο ρόλος του «αναπληρωματικού προπονητή», που λέει και μια ψυχή. Στις πιο πολλές ομάδες υπάρχει κάποιος που καλείται να αναλάβει «για να δώσει στα παιδιά μια ψυχολογία», επειδή συμβαίνει να είναι παλιός παίκτης, γνώστης της ομάδας ή καμιά φορά ακόμα και καλός βοηθός προπονητή. Όπως ο Κεστούτις Κεμζούρα π.χ, που έμοιαζε στον Ολυμπιακό του μπάσκετ η λύση για όλα για μια εβδομάδα. Και μετά ήρθε η Ζενίτ.

Κλειδωμένος στη ντουλάπα

Διάβαζα την περασμένη εβδομάδα όσα γράφτηκαν για τον Κεμζούρα και πραγματικά νόμιζα ότι ο Ολυμπιακός είχε τον Φιλ Τζάκσον και τον κρατούσε κλειδωμένο σε κάποια ντουλάπα των αποδυτηρίων ο Ντέιβιντ Μπλατ. Το τι γράφτηκε και ειπώθηκε νομίζω ξεπέρασε κάθε προηγούμενο υπερβολής. Για το θάρρος του να ρίξει στη μάχη τον Κόνιαρη. Για τις τρομερές προπονήσεις, όπου οι παίκτες ανακάλυψαν τη μαγεία της έξτρα πάσας. Για τη λατρεία του γκρουπ στο πρόσωπό του. Για το ξεκαθάρισμα των ρόλων, «γεγονός που αποδεικνύει πως ο άνθρωπος προετοιμαζόταν από καιρό για τη διαδοχή του προκατόχου του». Για τις καταπληκτικές προηγούμενες δουλειές του, που δυστυχώς δεν έτυχαν της πρέπουσας προσοχής. Για κανα δυο τρεις μέρες τουλάχιστον ο Κεμζούρα έκανε θαύματα σε σημείο που να κρίνεται απαραίτητη η παραμονή του και να γίνεται και κριτική στη διοίκηση που δεν του έχει κάνει ένα νέο συμβόλαιο. Και μετά ήρθε η Ζενίτ.

Πως γίνεται

Τα διάβαζα όλα αυτά και αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν ένα πρόβλημα που δεν μπορεί να λύσει ο Ντέιβιντ Μπλατ να κατάφερε με τρεις προπονήσεις να το λύσει ο βοηθός του. Και ομολογώ ότι περίμενα με περιέργεια το ματς με τους Ρώσους, όχι για να δω αν θα κερδίσει ο Ολυμπιακός, αλλά για να δω αν θα μπορούσε να ξαναπαίξει το ίδιο καλά – ειδικά στην επίθεση που υποφέρει, πράγμα που φαινότανε από τα φιλικά ήδη. Και τι είδα; Τον Ολυμπιακό των φιλικών και της Βιλερμπάν – μια ομάδα που κανείς προπονητής στον κόσμο δεν μπορεί να συνεφέρει, αν δεν πάρει τουλάχιστον δυο παίκτες και μάλιστα έτοιμους να μπουν να παίξουν και να τον αλλάξουν.

Η απόδοσή του Ολυμπιακού περισσότερο από την ήττα του, κάνει κατανοητό ότι το πρόβλημα του δεν είναι ο προπονητής του: το ζήτημα του Ολυμπιακού είναι το ρόστερ του και το αν η διοίκησή του θα το ενισχύσει. Διότι κανείς Κεμζούρα δεν μπορεί να κάνει θαύματα: απλά οι παίκτες του Ολυμπιακού, ειδικά οι Ελληνες, έκαναν κατάθεση εγωισμού στο ματς με την Βαλένθια. Και μετά ήρθε η Ζενίτ.

Σταθερά ανάποδα στο δρόμο

Στον εφετινό Ολυμπιακό έχουν ριζώσει δυσκολίες που έχουν να κάνουν και με τα μυαλά και με τις συνήθειες, δηλαδή με τη νοοτροπία. Μετά την νίκη με την Βαλένθια ο Παπανικολάου δήλωσε πως «επιτέλους ο Ολυμπιακός επέστρεψε σε αυτό που ξέρει να κάνει και έπαιξε την άμυνα που αγαπάει κτλ κτλ». Χθες στο ημίχρονο του αγώνα, κι ενώ ο Ολυμπιακός επιθετικά είχε φρακάρει και δεν μπορούσε να βρει ένα σουτ (κάποια στιγμή είχε 1 στα 18 τρίποντα), ο Σπανούλης δήλωσε «ότι η νίκη μπορεί να ρθει μόνο χάρη στην άμυνα» – είπε τη λέξη άμυνα τέσσερις φορές. Ο Ολυμπιακός παίζοντας σπουδαία άμυνα (ο Παπανικολάου ήταν σε αυτό πραγματικός πρωταγωνιστής) κράτησε τη Ζενίτ στους 64 πόντους, αλλά δεν κέρδισε γιατί δεν μπόρεσε να βάλει περισσότερους. Πολύ φοβάμαι πως οι παίκτες του Ολυμπιακού – ειδικά οι παλιότεροι – εξακολουθούν να λατρεύουν ένα μπάσκετ που δεν υπάρχει πια. Στην Ευρωλίγκα αν δεν σκοράρεις δεν έχεις καμία πιθανότητα να διακριθείς κι αυτό δεν το λέω εγώ: το λένε οι πόντοι που πέτυχαν οι ομάδες που κέρδισαν αυτή την αγωνιστική. Η ΤΣΣΚΑ έβαλε 99, η Μπαρτσελόνα 103, η Μπάγερν 104, η Φενέρ 87, η Ζαλγκίρις 86, η Εφές 83. Μόνο εκεί που υπήρχαν εκπρόσωποι του ελληνικού μπάσκετ δεν μίλησαν οι επιθέσεις (στο Μακάμπι – Αστέρας π.χ), αλλά στον ΠΑΟ το ότι έμεινε πάλι κάτω από τους 80 πόντους δεν βγήκε σε καλό. Το να θες να περπατάς ανάποδα στο δρόμο γιατί έτσι έμαθες, έχει πλάκα. Το υπερασπίστηκες σε κάθε ευκαιρία πάντα. Και μετά ήρθε η Ζενίτ.

Αυτοί και όχι ο Μπλατ  

Ο Ολυμπιακός δεν θέλει δυο απλούς παίκτες: χρειάζεται δυο παίκτες να του αλλάξουν την φυσιογνωμία και να τον κάνουν μοντέρνα ομάδα – κι αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο κυρίως γιατί η διοίκηση της ομάδας αγαπάει τα στοιχήματα. Είναι πεσμένο το μπάτζετ (και αρκετά…), αλλά τι νόημα έχει να δώσεις χρήματα για τον Τσέρι, τον Χαπ, τον Μπάλτγουιν: δώσ’τα όλα για ένα παίκτη του ενός εκατομμυρίου. Και κάνε το ίδιο και στην περίπτωση του Πάντερ, του Πολ, του Κουζμίνσκας και του Ρούμπιτ: αντί για τέσσερις πάρε δυο – από τη στιγμή που παίζεις μόνο στην Ευρωλίγκα με 7-8 πρωτοκλασάτους παίκτες και τρεις τέσσερις μικρούς (που τους έχεις…) η χρονιά βγαίνει. Αλλά όταν λατρεύεις τα στοιχήματα δεν μπορείς να το κάνεις αυτό: προτιμάς να μπεις στη διαδικασία να αποδείξεις ότι ξέρεις κάτι παραπάνω. Μέσω αυτής της διαδικασίας ήρθαν οι «άγνωστοι σπουδαίοι», ο Λο, ο Χάινς, ο Χάντερ, ο Ντάνστον, ο Μιλουντίνοφ, που κι αυτός κάποτε στοίχημα ήταν. Μόνο που όταν έχεις τον Σπανούλη στα 32, τον Πρίντεζη στα 27 και πίσω τους κάμποσους έμπειρους Ελληνες μπορείς να τζογάρεις. Τώρα χρειάζεσαι παίκτες που να παρέχουν βεβαιότητες – ειδικά επιθετικά γιατί αυτό είναι που τρία χρόνια σου λείπει. Ο Σπανούλης κι ο Πρίντεζης, με άξιο συμπαραστάτη τον Μιλουντίνοφ, έκαναν ένα καταπληκτικό ματς με τη Βαλένθια για να δείξουν ότι αυτοί – κι όχι ο Μπλατ  - είναι ο Ολυμπιακός. Και μετά ήρθε η Ζενίτ.

Σχεδόν αδύνατο

Θα αργήσω πολύ να ξαναγράψω εδώ για μπάσκετ – θα το κάνω αν στον Ολυμπιακό ή στον ΠΑΟ αλλάξει κάτι θεαματικά: το χρονικό ενός προαναγγελθέντος στραπάτσου δεν με ενδιαφέρει – υπάρχουν για αυτά οι εφημερίδες. Κάποιοι μου λένε ότι και με προσθήκες και αλλαγές ξένων και πάλι ο Ολυμπιακός δεν μπορεί φέτος να κάνει τίποτα – απλά πετάει χρήματα για να βρίσκεται σε μια διοργάνωση με 7-8 ομάδες μπροστά του που είναι σχεδόν αδύνατο να ανταγωνιστεί. Η απάντηση είναι ότι μια κανονική ομάδα δεν την φτιάχνεις για κερδίσει την κούπα: την φτιάχνεις για να παίζει μπάσκετ, που να ικανοποιεί όποιον πηγαίνει στο γήπεδο. Διότι αν το γήπεδο είναι άδειο κι ο κόσμος γυρίσει την πλάτη στην ομάδα δεν θα ρθει ούτε η Ζενίτ. Γιατί δεν θα παίζεις στην Ευρωλίγκα που έχει από σένα απαιτήσεις…