Εχουν βαλθεί να τρελάνουν τους οπαδούς τους ο μπασκετικός Ολυμπιακός και ο μπασκετικός Παναθηναϊκός; Ποιο είναι τελικά το αληθινό τους πρόσωπο; Και ποιες είναι οι αληθινές τους δυνατότητες; Αδύνατο να μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά παρακολουθώντας τις δυο νίκες, που έκαναν οι ελληνικές ομάδες το προηγούμενο διήμερο: ο ΠΑΟ έκανε την πάμπλουτη Χίμκι να μοιάζει ομαδούλα και ο Ολυμπιακός πήγε και κέρδισε στην έδρα της την πρωταθλήτρια Ευρώπης Φενέρ. Είναι ανεξήγητα αυτά; Όχι ακριβώς.

Η διαχείριση κρίσεων

Η περίπτωση του ΠΑΟ είναι πιο απλή. Ο ΠΑΟ έχει μια αρκετά γεμάτη ομάδα – έχει δεδομένα περισσότερους παίκτες από πέρυσι και δεν εξαρτάται σχεδόν από κανένα: ακόμα κι ο Νικ Καλάθης φέτος δεν είναι αναντικατάστατος. Εχει μια έλλειψη στα φορ, κυρίως γιατί ο Ογκαστ είναι ακόμα άγουρος, κι αυτό σε κάποιες περιπτώσεις του κοστίζει. Εχει, όμως, ένα σπουδαίο προπονητή και δεν θα βαρεθώ να το λέω: ο Τσάβι Πασκουάλ είναι η περίπτωση του κόουτς που παραδίδει μαθήματα. Το ότι ως θαυματοποιός έβγαλε από το καπέλο του τον Ντένμον για να κερδίσει την Χίμκι για πλάκα δεν μου κάνει εντύπωση: για να τον έχει διαλέξει τον Αμερικάνο ξέρει και πως θα τον αξιοποιήσει – άλλωστε το ίδιο έχει κάνει και με τον Γκάμπριελ και τον Ρίβερς π.χ που στα χέρια του μεταμορφώθηκαν. Ο Πασκουάλ κουβαλάει και μια ακόμα σπάνια αρετή: γνωρίζει τι σημαίνει διαχείριση κρίσεων. Στη Μπαρτσελόνα του έχουν συμβεί τα πάντα: αν αυτός άντεξε εκεί ένα σωρό χρόνια και οι διάδοχοί του δυσκολεύονται να βγάλουν χρονιές, κάποια ικανότητα στα δύσκολα ο τύπος την έχει. Αν πέρυσι ο ΠΑΟ δεν διαλύθηκε μετά την επιστροφή με το πούλμαν από τη Πόλη, το χρωστάει σε αυτόν. Μια ομάδα που άντεξε κάτι τέτοιο, σιγά μην αποκτούσε ψυχολογικό κι αγωνιστικό πρόβλημα γιατί έχασε με την ΑΕΚ: η διαχείριση αυτού του είδους των κακών αποτελεσμάτων είναι για τον κόουτς πανεύκολη.

Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ότι χρειάζεται ένα ψηλό, αλλά και ότι ο προπονητής του δεν έχει πολλές μέρες για να διαβάζει τον αντίπαλο. Με αυτόν που κυρίως ασχολείται, δηλαδή με τον Ολυμπιακό, στραβοπάτημα δεν έχει: με τους υπόλοιπους πολλά εξαρτιόνται από τη φόρμα της ομάδας συνολικά. Ο ΠΑΟ ξεκίνησε τη σεζόν κάπως νωχελικά, αλλά τώρα τρέχει. Κι όταν τρέχει τα παιγνίδια του είναι και όμορφα, γιατί το μπάσκετ που αγαπά ο προπονητής του δεν έχει να κάνει ούτε με κλεφτοπόλεμο, ούτε με ξύλο και ένταση. Ο ΠΑΟ του Πασκουάλ θα κερδίζει μόνο και όταν είναι καλύτερος από τον αντίπαλό του – δύσκολα θα είναι πάντα. Παρόλα αυτά, ο προπονητής θα πιέζει τους παίκτες του αυτό να προσπαθούν: τίποτα άλλο.      

Τελείως διαφορετική ιστορία

Ο Ολυμπιακός είναι τελείως διαφορετική ιστορία. Εξακολουθώ να πιστεύω ότι μια ομάδα χτισμένη γύρω από τον Σπανούλη, δεν μπορεί να κριθεί παρά μόνο όταν ο αρχηγός επιστρέψει. Όπως δεν χρειάζεται να υπάρχει κατάθλιψη στις ήττες, έτσι δεν μπορεί να αποθεώνονται οι πάντες στις νίκες. Ωστόσο κάποια συμπεράσματα είναι πιστεύω σχετικά εύκολα.

Το απόλυτο βαρόμετρο του Ολυμπιακού, Σπανούλη απόντος, είναι ο σπουδαίος Γιώργος Πρίντεζης. Στη Πόλη, την πόλη του, ο Πρίντεζης κάνει ένα μάλλον μέτριο ματς και ο Ολυμπιακός με αυτόν μέτριο δεν μπορεί να κρατήσει μια νίκη που σε όλο το δεύτερο ημίχρονο είχε στα χέρια του. Στην παράταση ο Πρίντεζης πεισμώνει και παίρνει το ματς γιατί είναι ένας τεράστιος παίκτης. Που όμως εξακολουθεί να μην έχει ένα αναπληρωματικό, όχι ανάλογου, αλλά έστω καλού επιπέδου: ο Αγραβάνης παραμένει ασταθής, ο Γουίλτζερ ουδείς γνωρίζει πότε θα είναι σε θέση να προσφέρει και τι, ο Παπαπέτρου ως τεσσάρι παίζει απλά άμυνα. Η συνέπεια είναι ότι το βάρος που πέφτει στον Πρίντεζη, που πέρασε το καλοκαίρι του με την Εθνική, είναι τεράστιο. Όταν κουράζεται ο Ολυμπιακός εγκλωβίζεται και κολλάει επιθετικά. Και κάπως έτσι μια ομάδα που βάζει ενενήντα πόντους στην Χίμκι ή στη Φενέρ, μπορεί να βάλει πενήντα στον Αρη και στην Μπάρτσα και να αγκομαχεί να φτάσει τους 60 με τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ.

Οι νέοι ακόμα ψάχνονται

Το δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι οι νεοφερμένοι παίκτες του Ολυμπιακού δεν είναι ακόμα έτοιμοι – δείχνουν αδυναμίες και δυνατότητες ακόμα και στη διάρκεια του ίδιου ματς. Ο Ρόμπερτς π.χ χτες κάνει ένα καταπληκτικό παιγνίδι επιθετικά, αλλά στην τελευταία επίθεση στην κανονική διάρκεια του αγώνα η επιλογή του θυμίζει πρωτάρη. Ο Τόμσον κάνει στο πρώτο ημίχρονο τρία φάουλ σε ένα λεπτό και στο δεύτερο ημίχρονο, όταν επιστρέφει, παρά τα φάουλ, κάνει καταπληκτικά πράγματα. Ο Στρέλνιεκς και ο Μακ Λιν είναι χρήσιμοι όταν δεν απαιτεί κανείς να πάρουν την ομάδα στην πλάτη τους: σε ένα ματς πολλών επιθέσεων μπορούν και οι δυο να βοηθήσουν αρκετά, αλλά σε αργό τέμπο με επιθέσεις στη λήξη του χρονομέτρου μπορείς να δεις τις πιο λάθος επιλογές. Νομίζω πως για να έχει ελπίδες ο Ολυμπιακός να κερδίζει ομάδες όπως η Φενέρ, είτε εκτός είτε μέσα στο ΣΕΦ, πρέπει οι νεοφερμένοι του να βάζουν τουλάχιστον 50 πόντους όλοι μαζί. Κυρίως γιατί η επιθετική παραγωγή του Παπαπέτρου, του Αγραβάνη, του Παπανικολάου και του Μάντζαρη είναι πάντα ένα στοίχημα. Ευτυχώς που όλοι τους μπορεί να κάνουν κι άλλες δουλειές.

Το μυαλό του Σφαιρό

Το πιο μεγάλο πρόβλημα του Ολυμπιακού πάντως είναι το μυαλό του προπονητή του. Ο Σφαιρόπουλος είναι σε μια ομάδα που έχτισε ο ίδιος. Δουλεύει για τέταρτο χρόνο, αισθάνεται πίεση και νοιώθει πως δεν έχει ελαφρυντικά. Όλα αυτά μπορεί να είναι και άδικα, αλλά μιλάμε για τον Ολυμπιακό: όποιος αυτή την πίεση δεν την αντέχει, δεν θα κάνει με την συγκεκριμένη ομάδα τίποτα. Ο Σφαιρόπουλος, που το καλοκαίρι δήλωνε πως έφτιαξε μια ομάδα για να βάζει 80 πόντους στο ματς, και την περασμένη Κυριακή είπε πως θέλει να βάζει 50 και να κερδίζει και «σε όποιον αρέσει», καταλαβαίνει κανείς γιατί έχασε από τον ΠΑΟ: η πίεση τον γονάτισε και του θόλωσε το μυαλό. Ο Σφαιρόπουλος, που πάει στην Τουρκία και παίζει ένα ματς χωρίς το άγχος μιας πιθανής απόλυσης, αφού οι Αγγελόπουλοι του ξεκαθάρισαν πως δεν έχει κάτι να φοβηθεί παρά τις αποδοκιμασίες, παρουσιάζει την γνωστή μαχητική ομάδα και μάλιστα παίζοντας στο τρίτο δεκάλεπτο με μια παράξενη πεντάδα (Ρόμπερτς, Παπανικολάου, Τόμσον, Παπαπέτρου, Μακ Λιν) κάνει και ματ στον Ομπράντοβιτς, που τα είχε γενικώς χαμένα ψάχνοντας τον Μπογκντάνοβιτς να του καθαρίσει. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται ένα Σφαιρόπουλο ψύχραιμο, με καθαρό μυαλό και ιδέες κι ο κόουτς χρειάζεται εμπιστοσύνη. Μόνο που αυτή δεν είναι κατά παραγγελία: κερδίζεται. Και για να την κερδίσεις δεν χρειάζεται να λες κουταμάρες υπερασπιζόμενος το μπάσκετ των 50 πόντων: ποτέ μια αδυναμία δεν μπορεί να εμφανίζεται ως στόχος ή πόσο μάλλον ως κατόρθωμα.

Θα μας τρελάνουν

Εν κατακλείδι ο ΠΑΟ και ο Ολυμπιακός θα μας προσφέρουν ένα ακόμα ωραίο χειμώνα. Μπορεί να χάσουν από την Εφές και τον Αστέρα: θα ξανασηκωθούν. Ισως μας τρελάνουν, αλλά και η πορεία προς την τρέλα ωραία θα είναι. Τουλάχιστον δεν θα πλήξουμε…