Κάθε συμπέρασμα για το χθεσινό ματς του Ολυμπιακού με την Γιουβέντους είναι βιαστικό και κατά συνέπεια λάθος: απλά ο πρωταθλητής δεν έπαθε κάποια ζημιά. Το αν ξεπέρασε την αγωνιστική του κρίση θα το δούμε προσεχώς – χθες είχε απλά μια καλή αντίδραση, έδειξε σοβαρότητα. Αν κάτι είχε ενδιαφέρον χθες ήταν αυτός ο ανεμοστρόβιλος των αισθημάτων: ο τρόπος που είδε και εν τέλει το έζησε το παιγνίδι κάθε πραγματικός οπαδός του Ολυμπιακού.

Κάτι τρυπάει το μυαλό

Θα σου πω πως το έζησες το ματς, λοιπόν, τώρα που ανήκει κι αυτό στην ιστορία. Με τέσσερα στραβά αποτελέσματα στα τελευταία πέντε ματς, είναι αδύνατο να περιμένεις να δεις τον Ολυμπιακό στο Τορίνο κόντρα στη Γιούβε χωρίς το φόβο του διασυρμού να σου τρυπάει το μυαλό: φταίει κι αυτή η καταραμένη επτάρα, που πάντα έρχεται στην επικαιρότητα, όταν ο Ολυμπιακός παίζει με την Κυρία. Το πρωί του αγώνα δεν μπορείς να μην σκεφτείς ότι το βράδυ μπορεί να δεις μια ήττα γιγάντια, από αυτές που μια ομάδα μπορεί να την αποδιοργανώσουν. Ακούς τον Νικολακόπουλο προσπαθώντας να καταλάβεις τι γούρι έχει, αλλά είναι αδύνατο να το βρεις. Πριν το παιγνίδι αρχίσει, σκέφτεσαι ποιο τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι ανεκτό: το 3-0 δεν είναι και τόσο βαρύ, το 4-0 αντέχεται – αν και το ξέρεις ότι όσοι έχουν ξεχάσει τι είναι το Τσάμπιονς λιγκ, θα σε λυσσάξουν στην πλάκα.

Οσο πλησιάζει η ώρα έναρξης του ματς αρχίζεις να βλέπεις οιωνούς και να παίρνεις κουράγιο: στο φινάλε ο Χάσι έφυγε, υπάρχει ο Τάκης, κάτι θα αλλάξει δεν μπορεί. Από το πουθενά βρίσκεις λίγο ηθικό και κουράγιο. Και μετά ακούς τη σύνθεση και παγώνεις! Νικολάου; Ποιος Νικολάου; Αυτός που πέρυσι τα κανε θάλασσα στη Λειβαδιά όταν έπαιξε βασικός; Κι ο Κούτρης πάλι; Ο Κούτρης που τον έκαναν γιό γιό στη Ριέκα θα σταματήσει τον Ντούγκλας Κόστα και τον Κουαδράδο; Και τι διάβολο τον θέλει τον Ζντιέλαρ κι αφήνει τον Ζιλέ στον πάγκο; Πριν το ματς αρχίσει, κρυφά σταυροκοπιέσαι. Κι ελπίζεις τουλάχιστον να μην δεις τα δέκα πρώτα λεπτά, που είδες κόντρα στην Σπόρτινγκ.

Βάλε τέλος, επιτέλους

Τα πρώτα δέκα λεπτά περνάνε χωρίς πρόβλημα, και τα επόμενα δέκα επίσης. Ο Νικολάου παίζοντας στην περιοχή και χωρίς να ανεβαίνει ψηλά, είναι πιο αξιόπιστος από όλους τους στόπερ, που έχεις δει μέχρι τώρα. Ο δε Κούτρης, όχι μόνο κρατάει μια χαρά τη θέση, αλλά παίρνει και φάουλ από τον Ντιμπάλα. Εντάξει ο Ολυμπιακός δυσκολεύεται να κρατήσει μπάλα και να βγει μπροστά, γιατί κατεβαίνουν μόνο τρεις παίκτες, αλλά δεν τρέχει και τίποτα: στο φινάλε ο σκοπός είναι να κρατήσουμε τη Γιούβε μακριά. Στο 25΄τα χεις με το διαιτητή που σε κλείνει στην περιοχή δίνοντας φάουλ, που δεν θα έδινε ούτε ο Σιδηρόπουλος, αλλά  με τη Γιούβε παίζεις, που πάντα έχει αβάντα και στο μεταξύ έχει αρχίσει και να πιέζει. Κοιτάς το ρολόι, δείχνει 31΄και εσύ νομίζεις ότι είμαστε στο 80΄. Διαπιστώνεις με χαρά ότι υπάρχει ο Προτό και ότι δεν είναι καθόλου κακός – το αντίθετο – κι απορείς πως διάβολο δεν τον έκανε βασικό ο Χάσι που τον έφερε. Θες να φύγει γρήγορα το ημίχρονο, αλλά στο 36΄ βλέπεις τον Εμενίκε να διασχίζει όλο το γήπεδο και αντί να σουτάρει, να ψάχνει τον Πάρντο, σπαταλώντας την πρώτη μεγάλη ευκαιρία.

Η Γιούβε γεμίζει, κερδίζει κόρνερ, ο Φιγκέιρας έχει βρει τον μπελά του με τον Αλεξ Σάντρο, ο Ζντιέλαρ έχει πάρει στο κατόπι τον Ντιμπάλα, η μπάλα δεν μένει στα πόδια του Ολυμπιακού ούτε δέκα δευτερόλεπτα, αλλά στο 42΄πάλι φεύγει ο Πάρντο μόνος και λες «κρίμα», όταν σουτάρει πάνω στον Μπουφόν. Δεν θες να τελειώσει το ημίχρονο, γιατί ξαφνικά στις αντεπιθέσεις Εμενίκε και Σεμπά βρίσκουν χώρους, αλλά στο 44΄βλέπεις τον Εγκελς να στέλνει τη μπάλα στο δοκάρι του Προτό, θυμάσαι τις καραμπόλες που είχαν στοιχίσει στην ίδια εστία το σε βάρος του Ολυμπιακού 3-2 προ τριετίας και φωνάζεις στον Γερμανό ρέφερι «τέλειωσέ το επιτέλους». Όχι το ματς. Απλά το ημίχρονο.    

Η φάση του 0-1

Στην ανάπαυλα ησυχάζεις και μιλάς με ένα φίλο στο τηλέφωνο. Πριν αρχίσει το δεύτερο ημίχρονο βλέπεις το 0-0 στην οθόνη κι έχεις ηρεμίσει. Ποιος διασυρμός; Ποια επάρα; Ποια ήττα με κατεβασμένα χέρια; Εδώ είναι μια τεράστια ευκαιρία για διπλό λες και δεν πρέπει να πάει χαμένη: εύχεσαι μόνο να περάσουν τα πρώτα δέκα λεπτά. Βλέπεις τον Ολυμπιακό ακόμα πιο μαχητικό και τον Οφόε παντού στο γήπεδο κι αρχίζεις και φαντάζεσαι τη φάση του 0-1. Θα κλέψει κάποιος μια μπάλα στη σέντρα, θα γίνει μια κάθετη από τον Οφόε στον Εμενίκε, θα τη σπάσει αυτός στο ύψος του πέναλτι παίρνοντας μαζί του τον Μπαρτζάλι και τον Κελίνι κι όποιος ακολουθεί τη φάση θα γίνει ήρωας! Δεν σε ενδιαφέρει πλέον η άμυνα, δεν προβληματίζεσαι για την απειρία του Νικολάου – μοιάζει άλλωστε να παίζει βασικός χρόνια. Δεν σε νοιάζει καν αν ο Κούτρης θα αντέξει κόντρα στον Ντιέγκο Κόστα, στον οποίο ο Αλέγκρι έχει αλλάξει πλευρά. Περιμένεις μόνο το γκολ του 0-1, που όπου να ναι έρχεται γιατί αυτό απαιτεί το σενάριο που έχεις στο μυαλό σου. Σε εξήντα λεπτά έχεις κάνει την πιο δύσκολη διαδρομή: ξεκίνησες με παρεούλα τον φόβο στην αρχή και περιμένεις την αποθέωση στο τέλος. Αφησες πίσω την αγωνία μην προκύψει νέα επτάρα και παρακολουθείς την απόλυτη μεταμόρφωση. Σκέφτεσαι με ποια κίνηση ο Τάκης θα ολοκληρώσει το ριφιφί, είσαι σχεδόν σίγουρος ότι η νίκη πλησιάζει. Κι ας έχει μπει ο Ιγκουαίν – δεν τρέχει τίποτα. Όταν αυτός στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα, μετά από διπλή προσπάθεια, σχεδόν θυμώνεις. Τζάμπα έγινε το ματς δύσκολο.

Στο τέλος το 2-0 σου φαίνεται βαρύ κι άδικο κι ας έχει κάνει 65% κατοχή μπάλας η Γιούβε: εσένα τελικά σου έλειψε μόνο η μεγάλη αντεπίθεση, που την είχες στο μυαλό σου, αλλά δεν την είδες τελικά ποτέ. Σχεδόν στεναχωριέσαι για την ήττα – είσαι βέβαιος ότι το ματς το είχες στα χέρια σου. Ποια Γιουβέντους; Τι σημασία έχει που στο Γιουβέντους Στάντιουμ έχει χάσει μόνο από την Μπάγερν; Ποιος Ιγκουαϊν; Η μόνη απάντηση σε όλα αυτά είναι ένα γαμώτο.

Μικρή λες η διαφορά

Θα ήθελες να ξαναπαίξεις με Κυρία την Κυριακή – είσαι πλέον βέβαιος ότι η διαφορά της από τον Ολυμπιακό είναι μικρή: δεν θα γλυτώσει την επόμενη φορά, δεν μπορεί να είναι τόσο τυχερή. Δεν λες πάλι καλά που έχασες με 2-0 και δεν σε νοιάζει που η Μπάγερν έφαγε τρία από την Παρί και η Μπενφίκα πέντε από την Βασιλεία: ας πρόσεχαν. Είσαι σίγουρος ότι έχασες μια ευκαιρία για νίκη κι ας ξεκίνησες το ματς με τη σκέψη ότι είναι αδύνατο να γλυτώσεις.

Σήμερα, κάτι ώρες αργότερα, είσαι σίγουρος ότι η Γιούβε την γλύτωσε, και τα χεις με τον Σεμπά που δεν τελείωσε δυο φάσεις καλύτερα. Κι ενώ χθες σκεφτόσουν ποιος θα σταματήσει τον Μάτζουκιτς και τον Ντιμπάλα, σήμερα αναρωτιέσαι μήπως τελικά τους φοβηθήκαμε πολύ και μήπως θα πρεπε να παίξει ο Μάριν.

Γιατί είσαι οπαδός του Ολυμπιακού κι έχεις πάντα μια δυσκολία να καταλάβεις που αρχίζει το όνειρο και τι ακριβώς συμβαίνει σε αυτή τη ριμάδα την πραγματικότητα…