Η ΑΕΚ κατακτώντας το κύπελλο Ελλάδας στο μπάσκετ έγραψε ιστορία: η φράση έχει καταλήξει κλισέ με αποτέλεσμα να έχει χάσει την βαρύτητά της και είναι κρίμα διότι δεν υπάρχει καλύτερος  τρόπος για να περιγράψει κανείς αυτό που η Ενωση έκανε. Η ΑΕΚ απέκλεισε αρχικά τον ΠΑΟ και στην συνέχεια κέρδισε στον τελικό τον Ολυμπιακό. Δεν βρέθηκε στον τελικό από σπόντα, γιατί είχε μια καλή κλήρωση, και δεν βρήκε στον τελικό ένα αντίπαλο κατώτερό της. Δεν χρειάστηκε μια υπέρβαση, αλλά δυο. Την μεγάλη βέβαια την είχε κάνει κερδίζοντας τον Παναθηναϊκό – τον Ολυμπιακό τον είχε κερδίσει και στο πρωτάθλημα: της ήταν πιο εύκολο να το ξανακάνει. Όμως και πάλι τα προγνωστικά ήταν εναντίον της και κατάφερε να τα ανατρέψει με πίστη και μεγάλη θέληση, ελέγχοντας το ματς από την αρχή.

Γεμάτη ωραίες ιστορίες

Εχει πολλές ωραίες ιστορίες αυτή η νίκη της ΑΕΚ. Εχει την ιστορία του Σάκοτα, που σε ρόλο σοφού παππού γύρισε για να οδηγήσει ξανά την ΑΕΚ σε μια μεγάλη επιτυχία αποδεικνύοντας ότι είναι ένας σημαντικός προπονητής – από τους σημαντικότερους που έχουν δουλέψει στην Ελλάδα. Εχει την ιστορία του Βασιλόπουλου, που με μια δύναμη θέλησης που ξεπερνά τα συνηθισμένα έχει κάνει τρεις καριέρες τουλάχιστον – ενώ άλλος στη θέση του θα τα είχε παρατήσει. Εχει την ιστορία του Καββαδά που έπαιξε με πάθος για να δείξει στον πρώην προπονητή του ότι άξιζε περισσότερης εμπιστοσύνης κι όχι να φύγει για να ρθει ο Μπόγρης που χθες δεν αγωνίστηκε δευτερόλεπτο. Εχει την ιστορία του μικρού ηγέτη Λαρεντζάκη, που πάλεψε ενώ ήταν τραυματίας, καταλαβαίνοντας ότι η στιγμή και η ιστορία του επέβαλαν να σφίξει τα δόντια. Κυρίως όμως η ιστορική αυτή επιτυχία είναι η δικαίωση ενός ωραίου τύπου και σπουδαίου παράγοντα, του Μάκη Αγγελόπουλου. Ο Αγγελόπουλος, που διάφοροι σούπερ αεκτζήδες κατάφεραν να τον διώξουν από το ποδόσφαιρο με ελεεινές επιθέσεις, βάζει τα ωραία του λεφτά, πληρώνει από την τσέπη του τα πολλά λάθη του, δεν απογοητεύεται, δεν ανακατεύεται με τις ομοσπονδίες και την νομή της εξουσίας, δεν βάζει μπράβους να δέρνουν τον κόσμο, δεν λερώνει τα χέρια του κυκλοφορώντας αγκαλιά με λαμόγια: είναι ένας χρήσιμος τρελός από αυτούς που έχει ανάγκη ο επαγγελματικός μας αθλητισμός.

Ο Αγγελόπουλος άξιζε το κύπελλο και μόνο για τον τρόπο που λάμπρυνε την επέτειο των πενήντα χρόνων από την κατάκτηση του κυπέλλου Κυπελλούχων. Αντί να στήσει ένα ακόμα από αυτά τα βαρετά πανηγύρια που αποκαλούμε στην Ελλάδα «γιορτές», χρηματοδότησε την ταινία «1968» του επίσης αληθινού οπαδού της ΑΕΚ Τάσου Μπουλμέτη κάνοντας στον κόσμο της ομάδας ένα σπάνιο δώρο. Ο Αγγελόπουλος έδειξε την αληθινή του αγάπη για τον σύλλογο και την ιστορία του και η κατάκτηση του κυπέλλου ήταν η επιβράβευσή του: στην ιστορία της ΑΕΚ είναι πλέον κι αυτός. Όταν χθες είπε ότι έζησε τη μεγαλύτερη χαρά της ζωής του έλεγε απλά την αλήθεια.

Η νέα αποτυχία του Σφαιρό

Κυρίως όμως ο τελικός του κυπέλλου Ελλάδος είναι η ιστορία μιας ακόμα αποτυχίας – της αποτυχίας του Ολυμπιακού του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Κανένας δεν έχει συμβόλαιο με την επιτυχία και το να χάνεις στα σπορ δεν είναι ντροπή: είναι όμως πράξη ανεπίτρεπτη να εμφανίζεις στον τελικό μια ομάδα, που δεν έχει καμία απολύτως επίγνωση της σημαντικότητας του γεγονότος στο οποίο συμμετέχει. Ο Ολυμπιακός έπαιξε στον τελικό του κυπέλλου ένα ακόμα από τα ματς που παίζει φέτος στην Ελλάδα – ένα ματς στο οποίο η μπλαζέ συμπεριφορά του είναι το χαρακτηριστικό του. Λίγες μέρες πριν, ο Ολυμπιακός είχε αγωνιστεί στα Τρίκαλα, που έχουν προβλήματα και έπαιξαν με όλους και όλους επτά παίκτες: η συμπεριφορά του στο παρκέ ήταν όμοια με αυτή που είδαμε στον τελικό κόντρα στην ΑΕΚ – απλά εκεί δεν υπήρχε αντίπαλος. Ο Ολυμπιακός είναι γνωστό ότι λόγω κατασκευαστικών προβλημάτων δεν έχει την ποιότητα να κερδίσει παίζοντας στο ριλαντί ποτέ, αν ο αντίπαλος είναι στοιχειώδης καλός. Είναι ανταγωνιστικός και αποτελεσματικός μόνο αν παίξει ματς μεγάλης έντασης: στον τελικό κατέβηκε να κερδίσει περπατώντας, με το μυαλό στο γλέντι στα μπουζούκια. Η για 30 λεπτά και βάλε αμυντική του ανυπαρξία υπήρξε χειρότερη και από την ήττα και είναι απίστευτο ότι ο προπονητής του (ίσως και η διοίκησή του…) δεν κατάφεραν να πείσουν τους παίκτες για την σημασία του αγώνα: ήταν φανερό ότι το κάτι παραπάνω το προσπάθησε μόνο όποιος από μόνος του την σημαντικότητα του ματς την  καταλάβαινε. Είναι επίσης τραγικό να βλέπεις ότι ο προπονητής του, πανικόβλητος από την εξέλιξη, έκανε τα πάντα χειρότερα. Το ότι ο Ολυμπιακός έχει δυστυχώς μετριότατους ξένους (που φοβάται να τους αλλάξει μήπως ο Σφαιρόπουλος φέρει χειρότερους…) το ξέρουμε: εγώ τουλάχιστον το έχω εντοπίσει από τον πρώτο μήνα – από τότε φαινόταν πόσο άχρωμος είναι ο Ρόμπερτς, πόσο τρύπα στην άμυνα μπορεί να είναι ο ΜακΛίν (που χθες υπέφερε με τον Μαυροειδή και τον Καββαδά), πόσο δύσκολο είναι ν αξιοποιηθεί από αυτή την μη σχηματική ομάδα ο Τόμσον, πόσο ρολίστας παραμένει στην ψυχή ο καλός, κατά τα άλλα και συμπαθής Στρέλνιεκς. Αλλά πλέον χθες είδαμε το απίθανο: οι παίκτες έχουν πάψει και να παίζουν! Ο Ρόμπερτς έπαιξε δυο λεπτά, ο Τόμσον λιγότερο – ακόμα κι ο καθοριστικός στη Μαδρίτη Γουίλτζερ χρησιμοποιήθηκε ελάχιστα, γιατί λέει δεν μπορούσε να μαρκάρει τον Τζέιμς, λες και έπαιξε σωστά άμυνα κάποιος.

Δεν γίνεται μόνο με την άμυνα

Η ταραχή του Σφαιρόπουλου κορυφώθηκε στο τέλος του τέταρτου δεκαλέπτου, όταν απέναντι σε μια κουρασμένη από την υπερπροσπάθεια ΑΕΚ, φάνηκε πάλι η έλλειψη οδηγιών στην επίθεση. Ο πάγκος φωνάζει μόνο «άμυνα άμυνα» ενώ η δυσκολία στο να γυρίσει η μπάλα στην επίθεση και η ανικανότητα να γίνει κάτι διαφορετικό από το «η μπάλα στο Σπανούλη και ο Θεός βοηθός» στοιχίζουν ακριβά. Ο Ολυμπιακός του Σφαιρόπουλου έχει ταυτότητα και δυνατότητες και το ξέρουμε: αλλά είναι και μονοδιάστατος επιθετικά και απερίγραπτα προβλέψιμος καθώς όλοι, με πρώτο τον προπονητή του, κρύβονται πίσω από τις πλάτες του Σπανούλη, αιχμάλωτοι της ανάμνησης των τριών μεγάλων σουτ που έβγαλαν τον Ολυμπιακό πρωταθλητή πρόπερσι. Εχουν περάσει δυο χρόνια, αλλά στα τελευταία λεπτά κάθε κρίσιμου ματς το μυαλό του Σφαιρόπουλου είναι ακόμα κολλημένο εκεί: δεν έχει ειπωθεί τυχαία το τι είχες Γιάννη, τι είχα πάντα.

Αρκετά με τα μαθήματα

Για την ΑΕΚ που σε λίγο θα χει και το δικό της γήπεδο έρχονται ακόμα καλύτερες μέρες: ο νέος της στόχος πρέπει να είναι η συμμετοχή στον τελικού του πρωταθλήματος – τον τρόπο να κερδίσει αυτό τον Ολυμπιακό τον έχει. Για τον Ολυμπιακό ο πήχης ανέβηκε κι άλλο: για να σβήσει αυτή του την γιγάντια αποτυχία πρέπει να κάνει κάτι αληθινά σπουδαίο. Στο μεταξύ θα ήταν χρήσιμο να σταματήσει επιτέλους η αναφορά σε μαθήματα που θα είναι χρήσιμα κτλ. Τέτοια δεν υπάρχουν, κυρίως γιατί κανείς δεν μοιάζει να έγινε σε κάτι σοφότερος. Ισα ίσα…