Δεν θα το θυμόμουν καν αν δεν το έβρισκα τυχαία πριν από λίγο καιρό. Στις διάφορες αποτυχημένα σχέδια που έκανα μικρός κεντρική θέση κατέχει η προσπάθεια να κρατήσω ένα καθημερινό ημερολόγιο που θα ήταν κάτι σαν blog πριν τα blog – πρώτα από όλα γιατί θα ήταν χειρόγραφο κι όχι ηλεκτρονικό. Δεν ξέρω πως μου είχε μπει η ιδέα – κάτι παρεμφερές θα είχα δει στην τηλεόραση ή σε καμιά ταινία: κάθε επιρροή ξεκινούσε έτσι και για αυτό έχω διάφορα ακόμα σημάδια στο κεφάλι μου προσπαθώντας να κάνω τον Ταρζάν πχ. Το ημερολόγιο δεν ήταν επικίνδυνο – ίσα ίσα. Αλλά άρχιζε πρωτοχρονιάτικα και ολοκληρωνόταν κανα δυο μήνες μετά, με μια ασταμάτητη αναφορά σε μέρες που δεν συνέβαινε απολύτως τίποτα κι αφού είχαν προηγηθεί κάποιες άλλες που επίσης δεν υπήρχε το παραμικρό ενδιαφέρον κι απλά έβγαζα από το κεφάλι διάφορα που αφορούσαν κρίσεις για βιβλία που διάβασα, παιγνίδια που είδα, «αστεράκια» σε ταινίες, τον Νίκο Γκάλη, τους Ντιουκς, κτλ. Δεν μπορώ να εξηγήσω το γιατί, αλλά όπως διαπίστωσα οι αποτυχημένες αυτές προσπάθειες κράτησαν χρόνια – θέλω να πω πως κάθε φορά που ξεκινούσε μια χρονιά έκανα μια νέα προσπάθεια να το κρατήσω το ημερολόγιο εν ζωή βρίσκοντας και νέα κόλπα: έγραφα πχ ποιο ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα στη χρονιά και τι αυτό σημαίνει, ποιος ήταν ο πρώτος που είδα και δεν ήταν της οικογένειας, ποιοι ήταν οι καλύτεροι ποδοσφαιριστές της χρονιάς που έφυγε κι άλλα τέτοια.

Πρέπει περίπου στα 17 μου να απογοητεύτηκα οριστικά και να σταμάτησα την προσπάθεια. Οι σελίδες αποτυχημένων ημερολογίων που έχω σήμερα στα χέρια μου πρέπει να είναι καμιά διακοσαριά συνολικά, λίγες μάλλον κι όλες αμήχανες. Κάθε εγχείρημα ξεκινά με μια ανασκόπηση της προηγούμενης χρονιάς, ακολουθούν σχέδια πολλά και όλα ολοκληρώνονται με ένα «τίποτα σημαντικό και σήμερα» που επαναλαμβάνεται χωρίς πάντως να έχει σχέση με το γνωστό «αυτό το τίποτα να εκφράσεις και να εκφραστείς» που ακόμα τραγουδάει με κέφι ο Νίκος Πορτοκάλογλου. Κι όμως αυτό το «τίποτα σημαντικό και σήμερα» πρέπει να ήταν τελικά η περιγραφή των πιο ωραίων χρόνων της ζωής μου: όλα αυτά τα χρόνια ήταν χρόνια ανεμελιάς, όπου καμία απολύτως πίεση δεν υπήρχε στην μέρα μου, τίποτα δεν χαλούσε τον ύπνο μου και καμία έγνοια δεν μου τρυπούσε το κεφάλι. Ηταν επίσης χρόνια που ενώ δεν συνέβαινε τίποτα, συνέβαιναν τα πάντα. Ρουφούσα σαν σφουγγάρι εικόνες, ήχους και παραστάσεις. Μάθαινα καθημερινά πολλά που θα καταλάβαινα πολύ αργότερα πόσο χρήσιμα ήταν. Εχτιζα συνήθειες – που στον καιρό αποδείχτηκαν μάλλον καλές. Αγαπούσα την ζωή κι άνοιγα σε αυτή παράθυρα. Είχα φίλους που ήταν τόσο πολύ ενταγμένοι στην καθημερινότητά μου, ώστε τους θεωρούσα απολύτως κι αδιαπραγμάτευτα δικούς μου ανθρώπους. Κυρίως περνούσα ωραία χωρίς σε αυτό το «ωραία» να χρειαζόταν να δώσω ιδιαίτερο περιεχόμενο. Ενδεχομένως δεν υπήρχε τίποτα το αληθινά συναρπαστικό στην παιδική ζωή μου – αλλά τι είναι τελικά το συναρπαστικό στη ζωή μας; Είναι συναρπαστικές οι χαρές σίγουρα, αλλά δυστυχώς τέτοιες είναι και οι αναστατώσεις. Κι αυτές, οι δεύτερες,  όπως και να το δεις, είναι πάντα πιο πολλές κι αναμφίβολα πιο σκληρές. Κανείς δεν τις περιγράφει με ένα «τίποτα σημαντικό και σήμερα». Απλά δεν θέλει να μιλάει για αυτές γιατί όταν το κάνει τον παίρνει το παράπονο.

Το 2023 που έφυγε ήταν μια ακόμα συναρπαστική χρονιά. Είχαμε ένα πόλεμο στην Ευρώπη που συνεχίζεται χωρίς ορατό τέλος και που έχει γίνει μια σειρά από τηλεοπτικές εικόνες ενώ στην Ουκρανία εξακολουθεί να πεθαίνει κόσμος. Και μετά είδαμε κι ένα δεύτερο στην Παλαιστίνη που κι αυτός συνεχίζεται χωρίς ημερομηνία λήξης. Είχαμε στην Ελλάδα ένα από τα χειρότερα δυστυχήματα της ιστορίας στα Τέμπη και διαπιστώσαμε πως στο μοιραίο τρένο θα μπορούσε να είναι ο καθένας μας και να ταξιδεύει χωρίς να το ξέρει εντελώς απροστάτευτος. Είχαμε βία, πολλή βία. Στις πόλεις και στις γειτονιές μας. Στα διπλανά μας διαμερίσματα. Στα προαύλια των σχολών. Στους δρόμους γύρω από τα γήπεδα. Είχαμε στην οθόνη της τηλεόρασης του σπιτιού μας ιστορίες καθημερινής φρίκης και σίγουρα όλοι μας χάσαμε ανθρώπους, που έφυγαν όχι ακριβώς πλήρεις ημερών. Είχαμε ελπίζω πολλοί και κάμποσα καλά να θυμόμαστε: και στις πιο μαύρες, βαριές κι ανυπόφορες χρονιές οι άνθρωποι ευτυχώς πάντα θα ερωτεύονται, θα τραγουδάνε, θα φέρνουν στη ζωή παιδάκια, θα γλυτώνουν από αρρώστιες και θα ξεπερνούν προβλήματα που τους έμοιαζαν χωρίς λύση. Αλλά κακά τα ψέματα: εδώ και κάμποσα χρόνια η συναρπαστικότητα της κάθε χρονιάς ορίζεται από στιγμές φόβου και τρόμου κι όχι από τα μικρά και τα λίγα που μας θυμίζουν πως προορισμός μας σε αυτό τον κόσμο θα πρεπε να είναι το να συναντήσουμε μια σταλιά ευτυχίας.

Δεν ξέρω τι να σας ευχηθώ την νέα χρονιά. Οι προβλέψεις που την συνοδεύουν δεν είναι ούτε καλές ούτε κακές αλλά έχουν μπόλικο σασπένς κι αυτό έχει ιστορικά αποδειχτεί πως είναι το χειρότερο. Θα μπουν ακόμα πιο πολύ στην καθημερινότητα μας όροι όπως η «κλιματική αλλαγή» ή η «τεχνητή νοημοσύνη» που είναι μικρές περιγραφές ενός μέλλοντος που στη μια περίπτωση θα φέρει ακόμα περισσότερους φόβους και στην άλλη ένα νέο σκηνικό που θα επιβάλει προσαρμογές για τις οποίες αμφιβάλω αν ως χώρα, πρώτα από όλα, είμαστε έτοιμη. Καθώς το 2024 ξεκινάει δεν μπορώ να πω ότι είμαι αισιόδοξος για ό,τι ακολουθεί, αλλά ούτε κι ότι φοβάμαι. Δεν ξέρω αν είμαι στη μέση ενός θρίλερ και το παρακολουθώ χωρίς να μπορώ να κάνω ζάπινγκ πχ. Δεν ξέρω αν το επόμενο κεφάλαιο του θα έχει ανατροπές, νέες εντάσεις, νέες περιπετειώδεις σκηνές. Ξέρω πως έχω βαρεθεί αυτή την συναρπαστικότητα. Θέλω πίσω τις μέρες που μπορούσα να λέω «τίποτα σημαντικό και σήμερα» γιατί τα ωραία δεν ήταν σημαντικά. Ηταν κανόνας.

Σας εύχομαι απλά να ξεκινήσετε ένα ημερολόγιο: ποτέ δεν είναι αργά. Με την ελπίδα να γράφετε κι εσείς γρήγορα «τίποτα σημαντικό και σήμερα». Και να αποτελεί απόδειξη όταν αυτό το ξαναβρείτε μετά από χρόνια πως το 2024 ξαφνικά περάσατε ωραία…