Στη φάση των 16 φάνηκε αμέσως ότι αυτό που θα μετρήσει στο Εuro που παρακολουθούμε είναι κυρίως το ποιος θα έχει βενζίνη στο ρεζερβουάρ. Οι Aυστριακοί επειδή κατάφεραν να τρέξουν έβγαλαν το λάδι στους Ιταλούς, που κάποιοι είχαν βιαστεί να τους αναδείξουν πρώτο φαβορί για την κατάκτηση του τουρνουά. Οι Δανοί διέλυσαν τους Ουαλούς, που προκρίθηκαν από τον όμιλο κυρίως χάρη στην αθλητική τους φρεσκάδα, δείχνοντας την εκρηκτικότητά τους: ο Ντόλμπεργκ και ο Μέλε ήταν ασταμάτητοι. Oι Ολλανδοί αποκλείστηκαν από τους Τσέχους που τους έσκασαν στο τρέξιμο. Και οι Βέλγοι άντεξαν κόντρα στους Πορτογάλους αφήνοντάς τους τη μπάλα: οι πρωταθλητές Ευρώπης έκαναν 24 τελικές προσπάθειες, αλλά όχι περισσότερες από πέντε μεγάλες ευκαιρίες.  

Στιβαρό αμυντικό παιγνίδι

Το σημείωνα στην εφημερίδα το Σάββατο και ως εκτίμηση επιβεβαιώθηκε σε χρόνο ρεκόρ. Από τότε που έχουμε την διεύρυνση του Τσάμπιονς λιγκ (από το 2000 και έπειτα δηλαδή) όποιος κερδίζει τουρνουά εθνικών ομάδων το κατορθώνει για έναν απλό λόγο: γιατί έχει μία σαφέστατη στρατηγική - συνήθως ένα στιβαρό αμυντικό παιχνίδι. Και γιατί αυτή τη στρατηγική την υπηρετούν ποδοσφαιριστές που εμφανίζονται Ιούνιο μήνα σε καλή κατάσταση. Η που απλά γυαλίζει το μάτι τους. Μάτια που γυαλίζουν έχουν οι Δανοί και οι Τσέχοι. Οι Βέλγοι είχαν την στρατηγική της ομάδας που κερδίζει χωρίς να παίζει. Και οι Ιταλοί σώθηκαν και τώρα πρέπει πρώτα από όλα να αλλάξουν κάτι στην στρατηγική τους. Γιατί τα τουρνουά αυτά συνήθως τα κερδίζουν της αμύνης τα παιδιά.    

Στρατηγική και προσωπικότητες

Αν μία ομάδα έχει εκτός από στρατηγική και μεγάλες προσωπικότητες, τότε μπορεί σε μία διοργάνωση εθνικών ομάδων να κάνει και πράγματα πολύ θεαματικά. Η Γερμανία έβαλε στο Μουντιάλ του 2014 επτά γκολ στους Βραζιλιάνους στον ημιτελικό: δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Οι Ισπανοί στο Εuro του 2012 διέλυσαν τους Ιταλούς στον τελικό: ένα 4-0 σε τελικό δεν είχαμε δει μέχρι τότε. Οι Γάλλοι το 2000 γύρισαν στο τέλος του παιχνιδιού ένα ουσιαστικά χαμένο ματς κόντρα στους Ιταλούς γιατί από τον πάγκο τους ήρθε ο Βιλτόρ και έκανε τη διαφορά. Φυσικά οι πιο χαρακτηριστικές περιπτώσεις ομάδων που κέρδισαν χάρη στην αγωνιστική τους προσήλωση (δηλαδή σε ένα σχέδιο βασισμένο στην καλή άμυνα και το τρέξιμο) είναι η Ελλάδα του 2004 και η Πορτογαλία του 2016. Η Ελλάδα του Ρεχάγκελ έμοιαζε να έχει περισσότερη ενέργεια από όλους  τους αντιπάλους που αντιμετώπισε τότε στο τουρνουά: όχι τυχαία, είχε σκοράρει σε όλα τα παιχνίδια στο δεύτερο ημίχρονο. Η Πορτογαλία του Σάντος από την άλλη κέρδισε όταν, μετά τις περιπέτειες της στην φάση των ομίλων, έδωσε βάρος στην άμυνα και βρήκε στο πρόσωπο του Ρενάτο Σάντσεθ τον μαραθωνοδρόμο που της ήταν απαραίτητος στη μεσαία γραμμή. Η Πορτογαλία κέρδισε το τρόπαιο, με τον Κριστιάνο Ρονάλντο να σημειώνει γκολ μετά την φάση των ομίλων μόνο με τους Ουαλούς. Την μεγάλη διαφορά την έκανε η άμυνα της που μετά τους ομίλους δεν δέχτηκε γκολ από την Κροατία την Ουαλία και την Γαλλία στον τελικό. Φέτος αυτή την άμυνα δεν την είδαμε ποτέ. Με την Ουγγαρία η Πορτογαλία δεν δέχτηκε γκολ μάλλον από τύχη. Από τους Γερμανούς δέχτηκε τέσσερα μολονότι προηγήθηκε. Με τους Γάλλους δέχτηκε δυο χωρίς ο Εμ Παπέ και οι υπόλοιποι να ανεβάσουν στροφές. Και με το Βέλγιο το καταλάβαινες πως ένα γκολ θα το δεχτεί: αν ο Λουκάκου ήταν λίγο πιο ομαδικός θα δεχόταν σε κάποια αντεπίθεση και δεύτερο, ενώ για να φτιάξει τις δικές της ευκαιρίες αγκομαχούσε.

Το ίδιο πρόβλημα είχε και η Ολλανδία. Εφτιαξε μια και μόνη ευκαιρία στο ματς: το γκολ που χάνει ο Μάλεν είναι μια ωδή στην ματαιοδοξία. Αλλά γενικά δημιουργεί λίγο γιατί παίζει με τρια στόπερ και δυο κόφτες απέναντι στην Τσεχία που έχει ένα μόνο κυνηγό, τον Σικ. Που στο τέλος, όταν οι Ολλανδοί μένουν με δέκα παίκτες εξαιτίας της τεράστιας επιπολαιότητας του Ντε Λιχτ βάζει και γκολ.      

Δεν βλέπω την ομάδα

Από τη στιγμή που μπήκαμε στα νοκ άουτ φαίνονται και οι αβλεψίες των προπονητών και κάποια λάθη στην προετοιμασία και στη διαχείριση των αγώνων. Ο Μαντσίνι άργησε πολύ να βάλει τον Κιέζα στο ματς με τους Αυστριακούς μολονότι έβλεπε πως ο Μπεράρντι και ο Ινσίνιε δεν πατούσαν περιοχή. Ο Σάντος έκανε το ίδιο λάθος, αλλά το δικό του είναι ακόμα μεγαλύτερο γιατί η ομάδα του έχανε από το ημίχρονο: η Πορτογαλία χρειαζόταν ένα φορ περιοχής γιατί ο Ρονάλντο έβγαινε πολύ για να πάρει τη μπάλα – και καλά έκανε- αλλά η είσοδος του Αντρέ Σίλβα άργησε. Από τη στιγμή που ο φορ της Αϊντραχτ μπήκε στο ματς, οι Πορτογάλοι πίεσαν σωστότερα γιατί απλά είχαν ένα σημείο αναφοράς στην περιοχή.

Ο Φρανκ Ντε Μπούρ χάλασε τη μεσαία γραμμή που έπαιξε ωραίο ποδόσφαιρο κόντρα στην Βόρεια Μακεδονία επαναφέροντας τον Ντε Ρουν στη θέση του Χράφενμπεργκ: η κίνηση (σε συνδυασμό με την καλή δουλειά των Τσέχων στον Φράνκι Ντε Γιόνγκ) εγκλώβισε τον Βαϊνάλντουμ και το αποτέλεσμα ήταν ο Ντε Πάι και ο Μάλεν να μην πάρουν τη μπάλα ποτέ. Οι Ολλανδοί είχαν σε αυτό το τουρνουά ως πιο επικίνδυνο παίκτη τον δεξί τους μπακ, τον σπουδαίο Ντάμφρις: θα τρίζουν τα κόκκαλα του Γιοόχαν Κρόιφ που αν ζούσε θα τους περνούσε όλους γενιές δεκατέσσερις.   

Εντός κι εκτός έδρας

Οι άμυνες αρχίζουν και κάνουν τη διαφορά κι όποιος έχει αμυντικές αδυναμίες τις πληρώνει ακριβά. Οι δυο τεσσάρες των Δανών στα ματς με την Ρωσία και την Ουαλία είναι κάτι εντυπωσιακό, αλλά η ωραία και παραγωγική ομάδα του Γιούλμαν στο ματς με το Βέλγιο που αληθινά πιέστηκε για μισή ώρα, δέχτηκε δύο γκολ από τις εμπνεύσεις του Λουκάκου και του Ντε Μπρόιν. Η καλούτσικη αμυντική παρουσία των Ιταλών και των Ολλανδών (στα δυο από τα τρία ματς) στη φάση των ομίλων οφείλεται κυρίως στο ότι αγωνίστηκαν εντός έδρας. Το ίδιο ισχύει νομίζω και για τους Ισπανούς, αλλά αυτή έχουν μια πιο γεμάτη ομάδα και λογικά το τουρνουά για αυτούς αρχίζει απόψε κόντρα στον Μόντριτς. Και οι Αγγλοι αν μοιάζουν ότι έχουν κάτι παραπάνω από τους Γερμανούς είναι γιατί δεν δέχονται γκολ εύκολα: κι αυτοί έπαιξαν στην έδρα της αλλά εκεί θα παίξουν και αύριο.   

Την κατάλληλη στιγμή

Θα πρότεινα να χαρούμε τα ματς χωρίς να σπάσουμε το κεφάλι μας προσπαθώντας να καταλάβουμε ποιος θα είναι ο τελικός νικητής. Εκτιμήσεις και προγνωστικά αλλάζουν άλλωστε διαρκώς καθώς προκύπτουν αστάθμητοι παράγοντες. Οι Βέλγοι πχ απέκλεισαν τους Πορτογάλους (απέναντι στους οποίους είχαν μια νίκη στα οκτώ τελευταία ματς) αλλά αν έχασαν τον Ντε Μπρόιν και τον Αζάρ που αποχώρισαν κουτσαίνοντας κανείς δεν ξέρει με ποιους θα παίξουν με τους Ιταλούς στο Μόναχο. Εγώ το μόνο που μπορώ να κάνω είναι το προφίλ του πιθανού νικητή όπως οι αναλυτές του Criminal minds. Το τρόπαιο θα το πάρει μια ομάδα που την κατάλληλη στιγμή θα ανεβάσει ταχύτητα θα πιέσει σωστά στη μεσαία γραμμή, θα προστατεύσει την άμυνα της και θα καταφέρει να κερδίσει τα κρίσιμα ματς με 1-0. Όλοι υπόλοιποι θα μείνουν με την πίκρα. Αλλοι θα θυμούνται τα λίγα ωραία που κάνανε και για τα οποία πήρανε συγχαρητήρια και μπράβο πολύ νωρίς. Κι άλλοι θα τα ρίξουν στην ατυχία…