Εριξα μια ματιά στους τίτλους με τους οποίους περιγράφεται η νέα νίκη του Ολυμπιακού επί του ΠΑΟ στο μπάσκετ, αυτό το 71-95 που θα ακουγόταν πολύ θεαματικό, αν στη σειρά των δέκα σερί νικών δεν υπήρχαν πολλά σκορ ανάλογα. «Η συνήθεια που έγινε λατρεία». «Καταιγίδα στο ΟΑΚΑ». «Το πάρτι του αιώνα». «Ολυμπιακός από το ΝΒΑ». «Περαστικά και καλή χρονιά». Εγώ θυμήθηκα και το «ποτέ ποτέ ποτέ ποτέ», που τραγουδούσαν κάποτε οι οπαδοί του Αρη  στους οπαδούς του ΠΑΟΚ, σε εποχές που η βωμολοχία της εξέδρας δεν ήταν κανόνας έκφρασης. Σιγά σιγά στερεύουν και οι εμπνεύσεις: δεν είναι άλλωστε εύκολο να βρεις ένα τίτλο που να αποδώσει τι έγινε χθες σε συνάρτηση πάντα με το ό,τι έχει προηγηθεί. Αλλά ειδικά για το χθεσινό ματς ένας και μόνο τίτλος υπάρχει. Πρόκειται για το αριστούργημα του Γιώργου Μπαρτζώκα. Ας θυμηθούμε τι έγινε.

Η πράσινη αισιοδοξία

Στον Παναθηναϊκό υπήρχε μια αισιοδοξία ότι θα σπάσει το σερί των εννέα ηττών και ότι δεν θα περνούσε το 2022 χωρίς μια νίκη σε ματς με τον Ολυμπιακό – πράγμα πρωτοφανές. Τα εισιτήρια είχαν εξαφανιστεί δυο εβδομάδες πριν, εμφανίστηκαν στο ΟΑΚΑ για το πάρτι παλιόφιλοι όπως ο Τζέιμς, ο Βράνκοβιτς και ο Ιωάννης Παπαπέτρου, υπήρχε μέγα πάθος. Κυρίως η αισιοδοξία προέκυπτε από το γεγονός ότι ο ΠΑΟ ήταν ανταγωνιστικότατος στο τελευταίο ματς με τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ: η ήττα του με 66-68 στις λεπτομέρειες έμοιαζε με σημάδι ανάκαμψης. Και η αισιοδοξία μεγάλωσε από δυο γεγονότα σημαντικά: ο Ολυμπιακός θα έφτανε στο ΟΑΚΑ μετά από δυο ήττες εκτός προγράμματος (αυτή από την Βιλερμπάν κι αυτή από τον Ερυθρό Αστέρα) και δεν θα είχε και τον πρώτο σκόρερ του και τον καλύτερο κατά πολλούς φέτος παίκτη του, τον Σάσα Βεζένκοφ. Ο ΠΑΟ έμοιαζε φαβορί. Αλλά ήταν;

Όταν ψάχνεις οιωνούς για να πιαστείς ξεχνάς συνήθως τα δικά σου. Ξεχνάς πχ ότι και πέρυσι ο ΠΑΟ υποδέχτηκε τον Ολυμπιακό έχοντάς τον κερδίσει στο ΣΕΦ στο προηγούμενο ματς, κι έχασε με κατεβασμένα χέρια. Ξεχνάς ότι στην Ευρωλίγκα ο ΠΑΟ κουβαλούσε στα ματς με τον Ολυμπιακό ένα βαρύ 14-7 και ξεχνάς και ότι προερχόταν από τρεις ήττες – όλα αυτά, για την ακρίβεια, δεν θες να τα θυμάσαι. Ωστόσο η επιθυμία και η προσδοκία μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα: όταν το ματς ξεκίνησε, όλοι στον ΠΑΟ είδαν στο ΣΕΦ τον Ολυμπιακό που φοβούνται. Ο Μπέικον, που είναι ο τελευταίος που ήρθε, το είπε σωστά στο ημίχρονο: «δεν γίνεται να παίξεις μπάσκετ όταν φοβάσαι τόσο πολύ». Κι ο ΠΑΟ μετά από εννέα ήττες περίμενε από τον Ολυμπιακό να χάσει μόνος του – να κερδίσει αυτός ήταν απίθανο. Το ψυχολογικό του πρόβλημα είναι μεγάλο. Και γίνεται μεγαλύτερο γιατί στον πάγκο του Ολυμπιακού υπάρχει κάποιος που αυτό το γνωρίζει. Και το εκμεταλλεύεται.

Εννέα λεπτά μετά ήρθε ο Σλούκας

Το ματς κράτησε περίπου εννέα λεπτά. Ο ΠΑΟ μπήκε δυνατά χάρη στον κόσμο του κυρίως – δυνατά στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαίνει ότι ακολουθούσε στο σκορ τον Ολυμπιακό τον οποίο σήκωσαν στις πλάτες τους για ένα δεκάλεπτο ο αλάνθαστος Γουόκαπ, ο αρχηγός Κώστας Παπανικολάου που έπρεπε να στέλνει στον Μπέικον στους ψηλούς κι ο γίγαντας Φαλ που συνέχισε να τρομοκρατεί τους αργούς Γκουντάιτις και Παπαγιάννη, που έπρεπε να τον αντιμετωπίσουν χωρίς βοήθεια αφού «τεσσάρι» δεν υπάρχει. Ο ΠΑΟ με ηρωϊσμούς άντεξε για εννιά λεπτά και γιατί ο Ολυμπιακός στο πρώτο δεκάλεπτο δεν βρήκε ένα τρίποντο. Αλλά προς το τέλος του δεκαλέπτου μπήκε ο Σλούκας. Και η σεμνή τελετή έλαβε τέλος.

Ο Σλούκας εμφανίζεται βάζοντας ένα καλάθι στον Παπαγιάννη στη λήξη του δεκαλέπτου, αλλά αυτά που κάνει στο δεύτερο δεκάλεπτο δεν περιγράφονται. Σε 7,5 λεπτά έχει εννέα πόντους, δυο κλεψίματα, δυο κερδισμένα φάουλ, τέσσερις πάσες «πάρε βάλε» και συνολική εμπλοκή σε πάνω από είκοσι πόντους. Συνεπικουρούμενος από τον ΜακΚίσικ, που μόλις βλέπει τον ΠΑΟ αγριεύει και τον Μπολομπόι που τον βοηθά στα πικ εν ρολ, θα στείλει τον Ολυμπιακό αρχικά στο +24 και στο ημίχρονο στο +16.

Ο Ολυμπιακός είχε αντίπαλο μόνο τον εαυτό του. Με τέτοιο αβαντάζ χρειαζόταν απλά μυαλό και ψυχραιμία: η μπάλα για του παίκτες του ΠΑΟ ζύγιζε αφόρητα. Στην επιστροφή από τα αποδυτήρια απανεμφανίζονται ο Γουόκαπ κι ο Φαλ αυτή τη φορά για να διαχειριστούν το τεράστιο αβαντάζ κλείνοντας πρώτα από όλα στην άμυνα κάθε διάδρομο: και γίνεται πάρτι, αλλά όχι αυτό που περίμεναν οι είκοσι χιλιάδες παροντες.

Με αεράτο τον χωρίς άγχος λόγω του σκορ Κάναν και τον Λαρεντζάκη να κάνει βουτιές και να εκτελεί χειρουργικά το ματς πάει στο +31. O Ολυμπιακός όπως και στα δέκα ματς που έχει κερδίσει τρέχει και χθες όχι ένα, αλλά δυο σερί. Το πρώτο στο δεύτερο δεκάλεπτο είναι το 16-2 που γίνεται η βάση της νίκης. Το δεύτερο στο τρίτο δεκάλεπτο είναι ένα 16-4 που το κάνει σαν χορωδία που λέει τα κάλαντα. Το ματς τελειώνει με τον ΠΑΟ να πηγαίνει σε αργές επιθέσεις για να γλυτώσει την κατοστάρα και τον Μπέικον να κερδίζει ένα διαγωνισμό τριπόντων χωρίς αντίκρισμα.

Και τώρα όλα αυτά ξεχάστε τα γιατί τίποτα δεν θα είχε γίνει αν δεν υπήρχε ο Μπαρτζώκας.

Χωρίς Βεζένκοφ άλλη ομάδα

Ο Μπαρτζώκας, όπως έχω ξαναγράψει είναι ένας από τους καλύτερους προπονητές στην Ευρώπη, όταν έχει θέληση και χρόνο να προετοιμάσει ένα ματς. Η απουσία του Βεζένκοφ του έδωσε τη δυνατότητα να επανασχεδιάσει τον Ολυμπιακό, που όπως έχω εξηγήσει είναι 100% δικός του και 100% εξαρτημένος από αυτόν. Χθες δεν βάζει δευτερόλεπτο τον Μπλακ, που ήταν πιθανότατα ο καλύτερος με τον Ερυθρό Αστέρα. Παίζει με πεντάδες που κανείς δεν είχε φανταστεί (κάποια στιγμή με Σλούκα, Λαρεντζάκη, ΜακΚισικ, Παπανικολάου, Μπολομπόι!), ακροβολίζει τον Πίτερς μόνο και μόνο για να λειτουργεί ως σκιάχτρο και να τραβά από τη ρακέτα τον Γουίλιαμς και πιέζει τους περιφερειακούς του ΠΑΟ ανελέητα – με αποτέλεσμα ο ένας να είναι χειρότερος από τον άλλο. Κυρίως, σχεδόν καταργεί για ένα βράδυ το τρίποντο, γιατί ξέρει πως ο ΠΑΟ έχει παίκτες με αργές αντιδράσεις απέναντι στο passing game – Γκριγκόνις, Μπέικον, Γουίλιμς, Ουόλτερς, ακόμα κι ο Πονίτκα στην άμυνα υποφέρουν – και η μπάλα πρέπει να πάει κοντά. Tους δε ψηλούς του ΠΑΟ (Γκουντάιτις και Παπαγιάννη) τους βλέπει σαν αδύναμους κρίκους: ο μεν Φαλ τους έχει πάρει τον αέρα, ο δε Μπολομπόι απλά τους τραβά μακριά από το καλάθι κι αυτό αρκεί. Ο Μπαρτζώκας δεν αντικαθιστά τον Βεζένκοφ: εμφανίζει μια άλλη ομάδα μειώνοντας πχ και το χρόνο που μένει στο παρκέ ο Σλούκας. Το κάνει γιατί οι παίκτες του τον υπακούν τυφλά και το ξέρουμε. Ο πάγκος του ΠΑΟ είναι φανερό πως δεν περίμενε τίποτα από όσα συνέβησαν.

Μόνο αν τον θέλει τον Ντόρσεϊ  

Το πρόβλημα του Ολυμπιακού προκύπτει όταν η προετοιμασία του ματς δεν μπορεί να είναι τόσο μανιακή και η νίκη πρέπει να ‘ρθει διαδικαστικά: τότε προκύπτουν προβλήματα, γιατί δεν γίνεται όλα να γίνονται πάντα by the book. O Ολυμπιακός είναι χάρμα ιδέσθαι όταν εκτελείται το σχέδιο του προπονητή του, αλλά κολλάει και γίνεται προβλέψιμος, όταν χρειάζεται λίγη αυτόνομη επιθετική πρωτοβουλία. Αυτή πχ την έχει ο ΠΑΟ, χάρη στο Μπέικον. Αλλά του λείπουν όλα τα υπόλοιπα.

Αν πω ότι περίμενα τέτοια εμφάνιση από τον Ολυμπιακό θα πω ψέματα. Αλλά ο Μπαρτζώκας για αυτά είναι κυρίως ικανός: η διαχείριση της δυσκολίας δεν τον τρομάζει, γιατί στα δύσκολα οι παίκτες του τον ακούνε περισσότερο. Κι επειδή γίνεται μεγάλη συζήτηση για τον Ντόρσεϊ, θέλω να γράψω κι εδώ ότι έγραψα πριν μέρες στην εφημερίδα. Ο Ολυμπιακός πρέπει να τον πάρει μόνο με ένα όρο: να τον θέλει πραγματικά ο Μπαρτζώκας. Αν ο προπονητής του έχει οποιαδήποτε αναστολή, αν πιστεύει πχ πως ο Κάναν είναι πιο χρήσιμος και το ρόστερ πλήρες, να μην τον πάρει. Έτσι όπως είναι δομημένος ο Ολυμπιακός το πιο βασικό φέτος είναι να είναι χαρούμενος ο Μπαρτζώκας. Όποιος παίκτης μπορεί να του προκαλέσει σκοτούρες δεν είναι χρήσιμος. Και δεν πρέπει να πάρει κανένα Ντόρσεϊ μόνο για να μην γκρινιάζει ο κόσμος. Ας γκρινιάζει ο κόσμος – μετά από λίγο χαίρεται και το ξεχνάει. Δεν είναι πάντα κακή λίγη γκρίνια: στον ΠΑΟ πχ, πριν το χθεσινό ματς, δεν γκρίνιαζε κανένας…