Με την απόκτηση του Κροάτη έμπειρου στόπερ Ντέγιαν Λοβέρν από τον ΠΑΟΚ ολοκληρώθηκε η εφετινή καλοκαιρινή μεταγραφική περίοδος. Όλες οι ομάδες μοιάζουν ενισχυμένες - μιλάω για αυτές που δηλώνουν ότι κάνουν πρωταθλητισμό, δηλαδή τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό και τον ΠΑΟ. Βέβαια άλλο είναι το «μοιάζουν ενισχυμένες» και άλλο το «ενισχύθηκαν»: το αν και κατά πόσο ενισχύθηκαν θα το δούμε στο γήπεδο. Στην Ελλάδα έχουμε ένα κακό: δεν σκεφτόμαστε ποτέ ποιο μπορεί να είναι για μια ομάδα σε μία σεζόν το αρνητικό σενάριο – προεξοφλούμε πχ ότι όλοι οι νεοφερμένοι θα παίξουν καλά ενώ το ποσοστό επιτυχίας στις μεταγραφές σπανίως φτάνει το 50%. Και για τους τέσσερις που διεκδικούν το πρωτάθλημα υπάρχει πάντα η πιθανότητα τα πράγματα να μην πάνε καλά. Σήμερα μοιάζουν όλοι να δούλεψαν βάση σχεδίου, αλλά εύκολα όλα μπορούν να πάνε στραβά. Κόντρα στην γενική ευφορία, ας δούμε πως - κατά περίπτωση – μπορεί να προκύψει το αρνητικό σενάριο.

Δυο παίκτες κλειδιά  

Ο πρωταθλητής ΠΑΟΚ αποκτώντας τον πρώην άσο της Λίβερπουλ Λοβέρν έκλεισε και την τετράδα των στόπερ. Ημουν βέβαιος ότι θα το κάνει διότι διαφορετικά οι μήνες του μέχρι τον Ιανουάριο θα ήταν γεμάτοι ανασφάλεια. Ο ΠΑΟΚ άλλαξε αρκετά σε επίπεδο ρόστερ και λίγο σε επίπεδο αρχικής εντεκάδας. Χρειαζόταν στην αρχή του καλοκαιριού ένα σέντερ φόρ και πήρε δύο παίκτες (τον Τσάλοφ και τον Τισουντάλι) που μπορεί να καλύψουν τη θέση, ενώ υπάρχει για αυτή πάντα και ο Μπράντον Τόμας. Ποιο μπορεί να το πρόβλημά του; Πρώτα απ’ όλα πρόβλημα θα υπάρξει αν ο νεοφερμένος αλλά άγνωστος ακόμα στόπερ Ομάρ Κόλεϊ, που έχει δικαίωμα συμμετοχής και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, δεν βοηθήσει όσο στη Θεσσαλονίκη περιμένουν- σε αυτή την περίπτωση ο Κεντζόρα και ο Μιχαηλίδης πρέπει να κάνουν υπερωρίες τουλάχιστον μέχρι τον Ιανουάριο. Έπειτα υπάρχει το ερωτηματικό που λέγεται Μπακαγιόκο: δεν πρέπει απλώς να βοηθήσει αλλά να αποδειχτεί ισάξιος του Μεϊτε - δεν είναι απλό. Φέτος άλλος παίκτης που να εμφανιστεί από το πουθενά και να κάνει την έκπληξη στη μεσαία γραμμή δεν υπάρχει. Ο ΠΑΟΚ έχει πολλές λύσεις μεσοεπιθετικά (περισσότερες από πέρσι…), δεν εξαρτάται η επιθετική παραγωγή του από τα γκολ του φορ του, αλλά για να είναι εξίσου παραγωγικός όσο πέρυσι (ώστε η επίθεσή του να διορθώνει λάθη της άμυνας) πρέπει να ξανακάνει ανάλογη σεζόν ο Τάισον. Δεν είναι τόσο απλό.    

Οι πονοκέφαλοι Αλμέιδα

Η ΑΕΚ δεν απέκτησε τον Φοφανά τελικά. Κατά την γνώμη μου η εξέλιξη αυτή γλίτωσε τον Αλμέιδα από ένα τεράστιο πονοκέφαλο. Αλλά πονοκεφάλους ο Αλμέιδα έχει πολλούς, διότι το ρόστερ έχει πολλούς παραπάνω παίκτες από όσους η ΑΕΚ χρειάζεται στο ελληνικό πρωτάθλημα, που είναι η μοναδική διοργάνωση που παίρνει μέρος. Ο Αλμέιδα έχει τρεις παίκτες που θέλουν να παίζουν πίσω από τον φορ (τον ΛαΜέλα, τον Περέιρα και τον Λιούμπισιτς που ο Αλμέιδα σε αυτή τη θέση χρησιμοποιεί), τέσσερεις που θέλουν να αγωνίζονται δίπλα στον αμυντικό μέσο Σιμάνσκι (δηλαδή τον Γιόνσον, τον Μάνταλο, τον Πινέδα και τον ξεχασμένο αλλά διεθνή Γαλανόπουλο), τρεις που θέλουν να καλύψουν το αριστερή πλευρά της επίθεσης (τον Κοϊτά, τον Γκατσίνοβιτς και τον Τζούμπερ), τρεις που μπορεί να παίξουν στα δεξιά (Αμπραμπατ, Ελίασον, Φερνάντεζ) και δεν βάζω στο λογαριασμό παίκτες όπως ο Τσιλούλης κι ο Πιζάρο που δεν έχουμε δει ακόμα. Κάποιος θα πει ότι αυτό είναι ένα πρόβλημα πολυτελείας - ίσως να έχει και δίκιο. Αλλά είναι πρόβλημα. Όπως πρόβλημα είναι και η μέχρι τώρα αστάθεια του Στρακόσια. Το πολύ μεγάλο ρόστερ της ΑΕΚ ή θα της δώσει το πρωτάθλημα εύκολα ή θα γίνει αιτία για μεγάλες εντάσεις. Τρύπες πάντως, δηλαδή ελλείψεις παικτών, δεν υπάρχουν.    

Η επιμονή του Μεντιλίμπαρ

Ο Ολυμπιακός βρίσκεται σε μια τελείως διαφορετική κατάσταση. Φέτος έγινε δεκτό το βασικό θέλω του προπονητή που ήταν να δουλέψει με σχετικά λίγους παίκτες. Ο Μεντιλίμπαρ είχε τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο σε πολλές περιπτώσεις στις μεταγραφές, αν όχι και σε όλες. Καλλιεργείται η εντύπωση ότι αν βγουν οι επιθετικοί που υπάρχουν και αποκτήθηκαν τώρα (ο Βέλντε, ο Γιάρεμτσουκ, ο Γουίλιαν) ο Ολυμπιακός μπορεί να είναι καλύτερος από πέρσι: δεν είναι τόσο απλό. Πρώτα από όλα δεν θα είναι απλό να βγουν όλοι οι νεοφερμένοι: ο Γιάρεμτσουκ έχει δυο μέτριες προηγούμενες χρονιές, ο Βέλντε είναι ένα ενδιαφέρον στοίχημα, ο Γουίλαν έχει καιρό να παίξει ως μεσοεπιθετικός, ενώ ο καλύτερος από όλους στην αρχή της σεζόν, δηλαδή ο Ζέλσον, έρχεται από δύσκολες σεζόν. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται να βγουν οι επιθετικοί του για να μην προκύψει νοσταλγία για τους Φορτούνη και Ποντένσε – ειδικά στον πρώτο αποδίδονται μαγικές ιδιότητες.

Όπως το βλέπω εγώ για να αποδειχτεί αυτό το ρόστερ καλύτερο του περσινού πρέπει να βγουν όλες (!) οι μεταγραφές του Ολυμπιακού, όχι μόνο οι επιθετικοί αλλά και οι μέσοι του (ο Στάμενιτς, ο Γκαρθία και ο Ολιβέιρα) και οι αμυντικοί του (ο Πιρόλα και ο Κοστίνια κυρίως που θα χρειαστούν πολύ). Φυσικά πρέπει να βοηθήσουν πάρα πολύ οι έξι μικροί  που έχουν μείνει στην πρώτη ομάδα – στην γνωστή πεντάδα (Κουτσίδης, Κουζακίτης, Μπακούλας, Κωστούλας, Παπακανέλος βάζω και τον Αποστολόπουλο, τον αναπληρωματικό του Ορτέγκα που σίγουρα θα χρειαστεί). Αν οι μικροί δεν πάρουν ανταποκριθούν στις ευκαιρίες που θα πάρουν όλοι θα μετρούν μέρες μέχρι να έρθει η μεταγραφική περίοδος του Ιανουαρίου. Ελπίζοντας ότι σ’ αυτή όπως και πέρσι θα αποκτηθούν ποδοσφαιριστές όπως ο Κάρμο, ο Ορτά, ο Ζέλσον κτλ που μπορούν να μπουν και να βοηθήσουν αμέσως.

Η πίεση του ΠΑΟ

Τέλος υπάρχει ο Παναθηναϊκός που έκανε ένα ακριβό αλλά και υποχρεωτικό ρεκτιφιέ. Ο Παναθηναϊκός ξόδεψε πολύ σοβαρά χρήματα (πάνω από 35 εκατομμύρια ) διότι είχε και τις πιο μεγάλες ανάγκες. Ως ανάγκη δεν θεωρώ την υποχρέωση της κατάκτηση του πρωταθλήματος - αυτό δεν είναι ανάγκη, είναι προσδοκία, στόχος, όνειρο. Ανάγκη ήταν να αντικατασταθούν πέντε τουλάχιστον βασικοί που τα τελευταία τρία χρόνια έδωσαν πολλά στον Παναθηναϊκό και που δεν συνεχίζουν. Για να αντικατασταθούν ο Χουάνκαρ, ο Πέρεθ, ο Παλάσιος, ο Μπερνάρ και να προστεθεί ένα στόπερ όπως ο Ινγκασον, που να υπόσχεται σταθερή προσφορά (κάτι που δεν κατάφεραν δηλαδή να έχουν ο Ακαϊντίν και ο Ούγκο) ο Παναθηναϊκός ήταν υποχρεωμένος να ξοδέψει πολλά χρήματα και το έκανε. Αλλά η καινούργια του ομάδα απαιτεί χρόνο να δέσει και αν υπάρξει πίεση για άμεσα αποτελέσματα δεν ξέρω αν ο Ντιέγκο Αλόνσο μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτή. Το γεμάτο σκαμπανεβάσματα ξεκίνημα της σεζόν δείχνει και ποιο μπορεί να είναι το μεγάλο πρόβλημα του Παναθηναϊκό - δηλαδή η έλλειψη σταθερότητας. Κι αυτή αν συνεχιστεί δεν θα φέρει απλώς γκρίνια αλλά και μια συζήτηση για το αν οι νεοαποκτηθέντες μπορούν πραγματικά να κάνουν τη διαφορά. Πράγμα που κατά τη γνώμη μου είναι εξαιρετικά άδικο διότι ο Παναθηναϊκός απέκτησε όντως καλούς παίκτες. Και στην δική του περίπτωση πάντως η διαχείριση όλων δεν θα είναι απλή: όλοι βλέπουν τους εαυτούς τους ως βασικούς και είναι κι αυτός ένας λόγος που από την αρχή το rotation του Αλόνσο είναι μεγάλο. Αλλά το rotation όταν ακόμα δεν έχει βρεθεί και δεν έχει δέσει η βασική ενδεκάδα είναι δύσκολο. Και το βλέπουμε. Οι καλύτεροι παίκτες του ΠΑΟ στο ξεκίνημα μοιάζουν αυτοί που νιώθουν ότι έχουν σίγουροι την θέση τους: ο Ντραγκόφσκι, ο Γεντβάι κι ο Ινγκασον, ο Αράο, ο Τετέ, ο Ιωαννίδης. Οι άλλοι μοιάζουν σαν κάθε φορά να δίνουν εξετάσεις: στην Τούμπα την Κυριακή υπάρχει ένα διαγώνισμα δύσκολο.

Το παράδοξο

Και κάτι τελευταίο. Το μεγάλο παράδοξο των ομάδων αυτών είναι ότι όλες έχουν παίκτες που θα μπορούσαν να υπηρετήσουν αρκετές διαφορετικές διατάξεις. Ο ΠΑΟΚ μπορεί άνετα να παίξει και 4-3-3, ο Ολυμπιακός μοιάζει έτοιμος για να παίξει 5-3-2 ή και 3-4-3, η ΑΕΚ όποιο σύστημα θες, ο ΠΑΟ εύκολα μπορεί να παίξει και 4-4-2. Αλλά όλες έχουν προπονητές που σπανίως αλλάζουν το παραμικρό. Οποιος λίγο άλλαζε, επενδύοντας στην έλλειψη προβλεψιμότητας, θα είχε κατα την γνώμη μου μεγάλο αβαντάζ.