Ο Ολυμπιακός ήθελε να κάνει το δεύτερο βήμα για την κατάκτηση του πρωταθλήματος κερδίζοντας τον ΠΑΟ στο ΣΕΦ και το έκανε. Η νίκη με 92-86 δείχνει δυο πράγματα. Το πρώτο ότι ο Ολυμπιακός μπορεί να κερδίζει τον ΠΑΟ με την επίθεσή του και σε αυτό για την ώρα ο Παναθηναϊκός δεν μοιάζει να έχει απάντηση. Το δεύτερο ότι αποδεικνύει παιγνίδι με παιγνίδι πως είναι φτιαγμένος για να κερδίζει τον ΠΑΟ: αυτό που είδαμε στα δυο πρώτα ματς είναι ότι αν υπήρχε ο Φαλ πιθανότατα δεν θα υπήρχε σασπένς σε κανένα από τα δυο ματς. Ο Παναθηναϊκός αναπνέει μόνο όταν ο πραγματικός MVP των δυο αναμετρήσεων Νίκολα Μιλουτίνοφ κάθεται στον πάγκο. Αυτή η λεπτομέρεια, σε συνδυασμό φυσικά και με την επιθετική ποιότητα του ΠΑΟ που σκοράρει κι αυτός σταθερά πολύ, κρατά τη σειρά ζωντανή. Αλλά ο Ολυμπιακός θέλει μια νίκη για να κάνει τρεις τις νίκες του και να πάρει τον τρίτο σερί τίτλο του, ενώ ο ΠΑΟ θέλει τρεις νίκες σε έξι μέρες πράγμα κομμάτι δύσκολο. Όταν μάλιστα μοιάζει να του λείπει ο τρόπος.

Το πρώτο κλειδί

Όπως και στο προηγούμενο ματς το καθοριστικό ημίχρονο ήταν το πρώτο: στο δεύτερο απλά το ματς κρίθηκε. Ο Αταμάν είχε την ιδέα να ξεκινήσει με μια μάλλον απρόβλεπτη πεντάδα στο ΣΕΦ προσπαθώντας να μπερδέψει τον Ολυμπιακό: ξεκίνησαν μαζί οι Ναν και Σλούκας (που θεωρητικά έχοντας φρεσκάδα μπορούσαν να παίξουν και καλύτερη άμυνα) βρέθηκαν στο αρχικό σχήμα ο Χουάντσο και ο Παπαπέτρου και προτιμήθηκε ο Μπαλτσερόφσκι από τον ΛεΣόρ. Ο Μιλουτίνοφ κάνει τον Πολωνό ό,τι θέλει αλλά χάρη στον Σλούκα ο ΠΑΟ λειτουργεί καλύτερα κι όταν στο ματς μπαίνει ο ΛεΣόρ κλείνει το δεκάλεπτο με 26 πόντους κι ας μοιάζει πάλι ο Ναν παγιδευμένος. Ο Ολυμπιακός, χωρίς τα καλύτερα σουτ είναι όμως κοντά κι αυτό είναι το πρώτο από τα κλειδιά του ματς: βάζει 21 και ακολουθεί το ρυθμό χωρίς ταραχή χτυπώντας μέσα από την ρακέτα.

Η απλή συνθήκη

Στο δεύτερο δεκάλεπτο το τι χρειάζονται οι δυο ομάδες είναι πλέον φανερό. Ο Αταμάν θέλει ο ΠΑΟ να τρέξει και να παίξει γρήγορα και δεν φοβάται να κρατήσει στο ματς τον Ναν που κάνει δυο φάουλ νωρίς αφού οι περιφερειακοί του Ολυμπιακού τον σημαδεύουν: το τρέξιμο φέρνει ένα +8 που μοιάζει σοβαρό προβάδισμα γιατί η παραγωγικότητα και των δυο έχει πέσει. Ο Ολυμπιακός από την άλλη ψάχνει τα τρίποντα (και γενικώς τα καλά σουτ) που του λείπουν. Ο Μπαρτζώκας έχει τραβήξει πολύ νωρίς στον πάγκο τον Παπανικολάου που έχει κι αυτός δυο φάουλ, ο Πίτερς παίρνει πολύ χρόνο, αλλά όταν ο ΜακΚίσικ και ο Γκος βρίσκουν δυο σουτ η διαφορά πέφτει στον πόντο γιατί μιλάνε οι άμυνες και σε αυτό ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος.

Ένα ημίχρονο στο οποίο ο ΠΑΟ έχει παίξει πιο πολύ και μοιάζει να ελέγχει το ματς κλείνει με 1 μόλις πόντο υπέρ του. Υπάρχει μια απλή συνθήκη. Ο Αταμάν για να πάρει το ματς θέλει οι βασικοί παίκτες του να ανεβάσουν όλοι κι άλλο την απόδοσή τους: από τον πάγκο του δεν περιμένει τίποτα. Οσοι έχουν παίξει έχουν προσφέρει, αλλά πρέπει να δώσουν περισσότερα: στο ΣΕΦ δεν είναι εύκολο. Ο Μπαρτζώκας από την άλλη για να κερδίσει το ματς θέλει τέσσερις παίκτες που έχουν παίξει αρκετά αλλά δεν έχουν σοβαρή επιθετική προσφορά, να δώσουν στο δεύτερο ημίχρονο κάτι παραπάνω: είναι ο άστοχος Κάναν, ο ΜακΚίσικ που έχει βάλει ένα σουτ, ο Γουόκαπ που υστερεί και οργανωτικά και ο Παπανικολάου που έχει φύγει γρήγορα από το ματς εξαιτίας των δυο φάουλ. Η επιθετική προσφορά δυο εκ των τεσσάρων μπορεί να δώσει στον Ολυμπιακό την ώθηση που ψάχνει: είναι λογικό ο προπονητής να την περιμένει. Κι έτσι συμβαίνει.

Η αφύπνιση του Κάναν

Ένα τρίποντο του Κάναν δίνει στον Ολυμπιακό το πρώτο του προβάδισμα στην επανάληψη με 45-43. Ενώ ο Γουόκαπ κλέβει μπάλες και μοιράζει κι ασίστ πριν το τρίτο του φάουλ που το κάνει κι αυτός σχετικά νωρίς ο Παπανικολάου έχει μπει ξεκούραστος και χτυπά τον ΠΑΟ με κάθε δυνατό τρόπο. Η άμυνα στον Κάναν και στον Παπ γίνεται δύσκολη υπόθεση για τον ΠΑΟ: ο Γκριγκόνις δεν μπορεί να παρακολουθήσει κανένα από τους δυο, ο Σλούκας και ο Ναν μπλέκουν με τον Γκος, ο Γκραντ, αν και παίζει λιγότερο από τα προηγούμενα ματς κάνει πολλά αλλά δεν φτάνει για όλους. Το ματς γίνεται ίδιο με αυτό που είδαμε στο ΟΑΚΑ απλά οι πρωταγωνιστές είναι άλλοι. Ο Ολυμπιακός πάει στο +14 και αρχίζει να παίζει με το χρονόμετρο αδιαφορώντας στο τέταρτο δεκάλεπτο ειδικά για την άμυνά του. Ο ΠΑΟ τρέχει όπως στην αρχή, αλλά δεν έχει χρόνο παρόλο που μια σειρά από επιθέσεις στα 10 δευτερόλεπτα του επιτρέπουν να ροκανίζει διαφορές. Δυο τρίποντα στο τέλος (ένα του καταπληκτικού Γκος κι ένα του Κάναν που «πυροβολει» χωρίς αντίπαλο) γράφουν τον επίλογο. Η διαφορά πάλι μικραίνει, αλλά δεν υπάρχει κανένα θρίλερ. Όλα είναι επαναλαμβανόμενα και θυμίζουν το προηγούμενο ματς: ο Αταμάν παίρνει πάλι δεύτερη τεχνική ποινή με το παιγνίδι να έχει ουσιαστικά λήξει, ο Ολυμπιακός χρειάζεται λίγη ψυχραιμία στις βολές όταν οι παίκτες του ΠΑΟ σταματάνε το ρολόι, ο Μπαρτζώκας πανηγυρίζει κόσμια το 2-0 γιατί ξέρει ότι η δουλειά δεν τελείωσε. Για να μην χαθούν και οι παραδόσεις ο ΠΑΟ διαμαρτύρεται για την διαιτησία ισχυριζόμενος ότι ένα καλάθι του Κάναν δεν έπρεπε να μετρήσει: έχει δεχτεί όμως 180 πόντους σε δυο ματς κι αυτό θα πρεπε να τον προβληματίζει. Οσο για τον ισχυρισμό ότι δεν χρεώνεται φάουλ ο Μιλουτίνοφ θυμίζει απλά τις απορίες των οπαδών του Ολυμπιακού για το πώς γίνεται να μην αποβάλλεται ο ΛεΣόρ. Ως συνήθως όλοι λένε τα ίδια για να μην κοιτάξουν την καμπούρα τους.

Το άλυτο πρόβλημα του Αταμάν

Ο Μπαρτζώκας πήρε το δεύτερο ματς με τους περιφερειακούς του. Η επιμονή σε σχήματα με τρία γκαρντ δικαιώθηκε στο τέλος. Ο Ολυμπιακός όταν είναι πιο ευέλικτος σκοράρει και ευκολότερα στην σειρά. Ο Αταμάν για την ώρα δεν έχει βρει το σχήμα που θα μπλέξει τον αντίπαλο: όταν ο ΠΑΟ παίζει κι αυτός με τρία γκαρντ φαίνονται οι αμυντικές αδυναμίες του Ναν και του Σλούκα απέναντι στον Γκος και τον ΜακΚίσικ – χθες κι απέναντι στον Κάναν, ενώ σε αυτή την περίπτωση ο Ολυμπιακός πάει τη μπάλα κοντά και μπορεί και να χτυπά και με τον Πίτερς που χθες είχε αθόρυβα 15 πόντους. Όταν ο ΠΑΟ ψηλώνει, με τον Παπαπέτρου στο 3 και τον Μήτογλου στο 4, ο Ολυμπιακός βρίσκει σουτ ευκολότερα: όταν τα βάζει, όπως χθες στο δεύτερο ημίχρονο, το σταυρόλεξο γίνεται άλυτο. Ο ΠΑΟ για να επιστρέψει θέλει την καλή του άμυνα. Αλλά ο Μπαρτζώκας ξέρει πως είναι δύσκολο μια ομάδα να κερδίσει τον Ολυμπιακό στους 70-75 πόντους. Τα ματς, παρά τις προσπάθειες να καταστραφούν από διάφορους που ουρλιάζουν, είναι μεγάλα παιγνίδια μπάσκετ.