Η Μπαρτσελόνα κερδίζοντας με 3-2 στο Παρίσι πήρε ένα μεγάλο προβάδισμα πρόκρισης – μεγαλύτερο από αυτό που δείχνει το τελικό σκορ. Πήγε στο Παρίσι με απουσίες, βρέθηκε με βασικό στην άμυνα ένα 17χρονο παιδί όπως ο Κομπαρσί, πέρασε μια θύελλα στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου όταν οι γηπεδούχοι ανέτρεψαν το σε βάρος τους 0-1 που είχε διαμορφωθεί με γκολ του εξαιρετικού χθες Ραφίνια και πήρε την νίκη χάρη και στις αλλαγές του Τσάβι που είχε και λίγη άγια τύχη που είναι πάντα απαραίτητη.  Τονίζεται διαρκώς ότι η εφετινή Μπαρτσελόνα μικρή σχέση έχει με την ομάδα του Μέσι που διεκδικούσε το μεγάλο τρόπαιο σχεδόν κάθε χρόνο. Είναι σωστό. Όμως η Μπαρτσελόνα ανήκει στην κατηγορία των ομάδων που μπορούν να διεκδικούν το Τσάμπιονς λιγκ ακόμα κι αν δεν βρίσκονται στα καλύτερά τους: έχει συμβεί με ομάδες όπως η Μίλαν, η Τσέλσι, η Λίβερπουλ, η Ρεάλ Μαδρίτης παλιότερα. Όλες αυτές έπαιξαν τελικούς χάρη στο γεγονός ότι εκμεταλλεύτηκαν συγκυρίες και έσωσαν την σεζόν τους με την συμμετοχή τους σε ένα τελικό δίνοντας λίγη λάμψη σε χρονιές που σχεδόν τίποτα δεν πήγαινε καλά. Η Μπαρτσελόνα μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος στην Ισπανία πέρυσι, φέτος κινήθηκε σε ρηχά νερά, όμως έχει ειδικά μεσοεπιθετικά πάρα πολλές λύσεις: χθες την βοήθησαν ο Ραφίνια, ο Γιαμάλ, ο Τόρες, ο Πέδρι ο ίδιος ο Λεβαντόφσκι που μολονότι δεν σκόραρε ήταν πολύ κινητικός.  Κυρίως όμως η ομάδα του Τσάβι τα κατάφερε γιατί στο ματς υπήρχε αλλά δεν υπήρχε ο Κίλιαν ΕμΠαπέ.

Θεωρία και πράξη      

Η αναστάτωση που υπάρχει στην Παρί εξαιτίας της απόφασης του ΕμΠαπέ να φύγει από την γαλλική ομάδα το επόμενο καλοκαίρι είναι τεράστια. Θεωρητικά η ανακοίνωση της απόφασης αυτής θα έπρεπε να κάνει μόνο καλό στην πρωταθλήτρια Γαλλίας. Ο ΕμΠαπέ ανακοινώνοντας γρήγορα το τι θα κάνει δημιούργησε και τις προϋποθέσεις ενός πολιτισμένου αντίο: η ομάδα του έχει χρόνο να ψάξει τον αντικαταστάτη του κι ο ίδιος θα μπορέσει να φύγει σαν φίλος κι όχι σαν κλέφτης μέσα στην νύχτα. Μόνο που άλλο είναι η θεωρία κι άλλο η πράξη. Ο γαλλικός τύπος κατηγορεί τον σούπερ σταρ πως τους τελευταίους μήνες δημιουργεί μόνο προβλήματα. Στο πρόσφατο ματς με την Μονακό  δεν έδωσε το χέρι του στον προπονητή του όταν έγινε αλλαγή. Ο  Λουίς Ενρίκε είπε ότι αυτά δεν είναι προβλήματα, αλλά άφησε τον ΕμΠαπέ στον πάγκο στο τελευταίο ματς με αντίπαλο την Κλερμον και τον πέρασε στο παιγνίδι στο 67ο λεπτό του αγώνα για να αποφύγει την ήττα η Παρί, που χωρίς τον σούπερ σταρ της είναι άλλη ομάδα. Μετά το τέλος του αγώνα οι κάμερες έπιασαν τον ποδοσφαιριστή και τον προπονητή να ανταλλάσσουν βαριές κουβέντες κατά την αποχώρηση τους για τα αποδυτήρια. Στο Παρίσι κυκλοφορούσε μια φήμη πριν το ματς με την Μπαρτσελόνα πως μπορεί και να μην ξεκινούσε βασικός σε αυτό. Μπορεί να ήταν και καλύτερα: χθες ο Κουντέ δεν τον άφησε να κάνει τίποτα από όσα αγαπάει.      

Μεγάλη αγάπη, δύσκολος χωρισμός

Όσο πιο σημαντικός είναι ένας ποδοσφαιριστής, τόσο πιο δύσκολο είναι μια ομάδα να χωρίσει μαζί του χωρίς προβλήματα. Ο Εμ Παπέ πήγε στο Παρίσι για να αλλάξει τη μοίρα της Παρί, αλλά αυτό αποδείχτηκε δύσκολο. Κατάλαβε με καθυστέρηση ότι είναι πάντα ευκολότερο για τους μεγάλους παίκτες να παίζουν σε ομάδες με πλούσιες τροπαιοθήκες – ο ρόλος του συνεχιστή είναι ευκολότερος από αυτόν που πρέπει να κάτι πρωτόγνωρο. Όμως η απόφασή του να φύγει είναι φανερό πως διέλυσε την σχέση του με την ομάδα. Αν δεν παίξει ένα ματς καλά, είναι κάποιος που απλά έχει το μυαλό του στην επόμενη ομάδα του. Αν γίνει αλλαγή ή αν δεν ξεκινήσει θυμώνει γιατί θεωρεί ότι μετά την ανακοίνωση της απόφασής του δεν τον σέβονται. Ακόμα και η αποτίμηση της προσφοράς του δημιουργεί μόνο δύσκολες συζητήσεις. Για τον ΕμΠαπέ το ό,τι δεν κατέκτησε το Τσάμπιονς λιγκ είναι ευθύνη της Παρί που δεν έφτιαξε μια ομάδα αντάξια του. Για την Παρί ο βασικός λόγος είναι ότι αυτός δεν κατάφερε να σηκώσει το βάρος της ευθύνης.  Είναι σχεδόν αδύνατο δυο χωρισμένοι να ζήσουν στο ίδιο σπίτι.

Νομίζω πως ο θόρυβος για την επιλογή του ΕμΠαπέ βραχυκύκλωσε τελικά και τον ίδιο τον Λουίς Ενρίκε: χθες η Παρί δεν είχε αρχή μέση και τέλος. Ξεκίνησε με επτά αριστεροπόδαρους, ο προπονητής της δεν έκανε καν τις πέντε προβλεπόμενες αλλαγές και πριν την έναρξη του ματς δήλωνε αυτάρεσκα πως αυτός και όχι ο Τσάβι που κάθεται στον πάγκο της Μπαρτσελόνα αντιπροσωπεύει το ποδόσφαιρο της καταλανικής σχολής: ό,τι να ναι δηλαδή.   

Να γλυτώσει το κραχ

Πριν το χθεσινό ματς στον Ισπανικό Τύπο προέκυψαν του κόσμου τα δημοσιεύματα για την σχέση του ΕμΠαπέ με την Μπαρτσελόνα που ξεκινά χρόνια πριν. Εγινε γνωστό πως το 2017 η Μπάρτσα ήταν έτοιμη να τον αποκτήσει αλλά τελικά προτίμησε τον Νεϊμάρ. Όλα αυτά ομολογώ ότι μου αρέσουν πολύ. Πρώτα από όλα γιατί είναι αληθοφανή. Επειτα γιατί επιτρέπουν στον κόσμο να φτιάχνει με το μυαλό σενάρια. Τι θα ήταν η Μπάρτσα με τους Μέσι – Σουάρες – ΕμΠάπέ στην επίθεση; Προφανώς κάτι το καταπληκτικό. Ολοι πιστεύουν πως θα έβλεπαν μια τριάδα που θα έκανε στην επίθεση πράγματα που δεν έχει κάνει κανείς. Και λίγοι σκέφτονται πως ναι κάτι σπουδαίο θα βλέπαμε, πλην όμως η Μπάρτσα θα είχε χρεοκοπήσει πιο γρήγορα. Διότι και σήμερα χρεοκοπημένη είναι: έχει μάλιστα απόλυτη ανάγκη τα χρήματα του Τσάμπιονς λιγκ για να πάρει αναπνοή. Κι ίσως, πέρα από όλα όσα ακούστηκαν για τον ΕμΠαπέ ή το βάθος του πάγκου του Τσάβι να έπαιξε ρόλο χθες βράδυ ένα μεγάλο κίνητρο: το κίνητρο της ομάδας της Καταλονίας να βρει καμιά 50αριά εκατομμύρια και να γλυτώσει το κραχ. Με την Ατλέτικο Μαδρίτης ή την Ντόρτμουντ (που θα λύσουν κι αυτές τις διαφορές τους στη ρεβάνς στην Βεστφαλία) η Μπάρτσα θα είναι φαβορί στον ημιτελικό και τα χρήματα που θα είναι μπροστά της και τόσο έχει ανάγκη θα την περιμένουν. Αρκεί βέβαια να ολοκληρώσει την δουλειά και να αποκλείσει την Παρί. Δεν θα είναι εύκολο γιατί υπάρχει πάντα ο ΕμΠαπέ που μπορεί να αντιδράσει θεαματικά απέναντι στην κριτική. Η να είναι πάλι κακός και να υποχρεώσει τους Καταλανούς να ευχαριστήσουν την Ρεάλ Μαδρίτης, που φτάνοντας νωρίς σε μια συμφωνία μαζί του, τους χάρισε και μια πρόκριση που τόσο είχαν ανάγκη…