Εχουν γραφτεί τόσα πολλά για τον Μάρκους Μπεργκ και τον Ολυμπιακό που στο τέλος θα δημιουργηθεί η εντύπωση πως ο Σουηδός, όχι μόνο ήρθε στους Ερυθρόλευκους, αλλά ήδη αγωνίζεται στην ομάδα χρόνια ολόκληρα κι απλά δεν θυμόμαστε τα παιγνίδια του.

Τα ξέρουμε πλέον όλα

Εδώ κι ένα δίμηνο περίπου δεν υπάρχει εβδομάδα που να μην βγει κάτι καινούργιο στην επικαιρότητα. Ξέρουμε ότι η γυναίκα του θέλει να επιστρέψει στην Αθήνα, ότι εκείνος δεν θα είχε πρόβλημα να αγωνιστεί σε οποιαδήποτε ελληνική ομάδα κι ότι στη Σαουδική Αραβία βαρέθηκε. Ξέρουμε τι συμβόλαιο θέλει, πόσα χρόνια επιθυμεί ακόμα να αγωνιστεί, ποιους όρους βάζει, το πρόγραμμα της Αλ Αϊν κτλ. Μια διαπραγμάτευση, που αν υπάρχει, θα πρεπε κανονικά να είναι μυστική εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας σαν να παρακολουθούμε ένα ριάλιτι: ίσως στο τέλος ζητηθεί από τον κόσμο να ψηφίσει τηλεφωνώντας ή στέλνοντας sms. Το ίδιο περίπου συμβαίνει και με τον Μολέδο, αλλά σε μικρότερο βαθμό. Και στην περίπτωση του Βραζιλιάνου πάντως δεν λείπουν οι πληροφορίες που έχουν να κάνουν με τις ρήτρες των συμβολαίων, τις απαιτήσεις της ομάδας του, τη διάθεσή του να επιστρέψει κτλ. Γιατί συμβαίνει αυτό; Για δυο λόγους. Πρώτον γιατί μιλάμε για δυο ποδοσφαιριστές που στην Ελλάδα πέρασαν υπέροχα και θα ήθελαν να επιστρέψουν: τα δημοσιεύματα καλλιεργούνται από αντζέντηδες που γνωρίζουν την όρεξη του πελάτη τους. Δεύτερον γιατί ο κόσμος του Ολυμπιακού «τσιμπάει». Για ένα μεγάλο μέρος του οι δυο αυτοί παίκτες είναι λύση σε όλα τα αγωνιστικά προβλήματα: ο Σουηδός θα βάλει τα γκολ και ο Βραζιλιάνος είναι ο ογκόλιθος που θα στρώσει την άμυνα. Υπάρχει σε αυτό κάποιο παράξενο; Θεωρητικά κανένα. Επι της ουσίας όμως εγώ βρίσκω παράξενο πως μετά τις αποτυχημένες επιστροφές του Μιραλάς και του Τουρέ ο κόσμος ακόμα πιστεύει χωρίς αναστολές πως παίκτες που επιστρέφουν (και είναι μάλιστα και πάνω από 32 χρονών…) μπορεί να αποτελούν λύσεις εξαιρετικές. Δεν λέω ότι αν αποκτηθούν δεν θα δώσουν τίποτα: ίσως να είναι και οι δυο καταπληκτικοί. Λέω όμως ότι όταν έχεις δει πολύ πρόσφατα παίκτες με μεγάλα ονόματα να επιστρέφουν και να μην προσφέρουν το παραμικρό, θα πρεπε να είσαι τουλάχιστον επιφυλακτικός.

Ο κόσμος φαντασίωνε

Όταν κάνω αυτή την ένσταση ακούω πολλούς να μου λένε πως «ο Μιραλάς και ο Τουρέ δεν έκαναν και κανένα κακό». Και οι δυο προκάλεσαν ενθουσιασμό στον κόσμο, έδωσαν κατά κάποιο τρόπο ώθηση στην ομάδα, επέτρεψαν φαντασιώσεις, που είναι κι αυτές χρήσιμες. Υπό αυτό το πρίσμα μπορεί κάποιος να πει ότι ήταν και χρήσιμες προσθήκες: στην πραγματικότητα δεν είναι έτσι. Και οι δυο, άθελά τους, έκαναν περισσότερο κακό αγωνιστικά παρά καλό. Ο Μιραλάς ήρθε «σκουριασμένος» κι έπρεπε να βρει αγωνιστικό ρυθμό παίζοντας. Η συμμετοχή του στην ενδεκάδα αναστάτωσε το μοναδικό κομμάτι του περσινού Ολυμπιακού που λειτουργούσε, δηλαδή την επίθεση. Για να παίξει στην ενδεκάδα βγήκε από αυτή (ή άλλαξε θέση) ο Μάρκο Μάριν που ήταν ο συνεπέστερος τότε επιθετικός του Ολυμπιακού. Το χειρότερο είναι ότι μεσούσης της περιόδου το θέμα του Ολυμπιακού έγινε το πώς θα πάρει τα πάνω του ο καλός Κέβιν κι όχι το πώς η ομάδα θα κερδίζει και θα παίζει καλά. Ο Μιραλάς έπαιρνε συνεχώς ευκαιρίες, ενώ το επιθετικό παιγνίδι του Ολυμπιακού έφθινε. Στα λιγοστά του γκολ ο κόσμος φαντασίωνε ότι η επιστροφή του στα επίπεδα που τον είχε γνωρίσει ήταν θέμα χρόνου: δεν ήταν έτσι κι αποδείχτηκε και στη συνέχεια – ο Βέλγος και στη Φιορεντίνα αγωνίστηκε σχετικά λίγο διότι δυστυχώς πληρώνει την επιβάρυνσή του στο αγγλικό πρωτάθλημα.

Κάτι ανάλογο έγινε και με τον Γιάγια Τουρέ. Εμφανίστηκε με μεγάλη διάθεση να βοηθήσει, αλλά και κάμποσα περιττά κιλά. Χρειάστηκε δύο μήνες ατομικών προπονήσεων για να φτάσει σε ένα αξιοπρεπέστατο επίπεδο φόρμας. Εκανε μια - δυο εμφανίσεις μεγάλης θέλησης (η καλύτερη στο Σαν Σίρο το οποίο αντιμετώπισε με την σοβαρότητα που πρέπει σε ένα διεθνές παλκοσένικο) αλλά ήταν κάκιστος στο ματς που ο Ολυμπιακός έχασε από τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο, όταν χρησιμοποιήθηκε στη θέση του Φορτούνη. Έφυγε σαν κύριος και κάποιοι είπαν πως ήταν ένα στοίχημα που απλά δεν βγήκε. Εγώ πάλι λέω πως αν τα χρήματα που δόθηκαν για τον Τουρέ είχαν ξοδευτεί για ένα ακόμα Γκιγιέρμε ο Ολυμπιακός θα είχε σήμερα ένα καλό παίκτη παραπάνω στο ρόστερ του. Και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είχε ηττηθεί στο Ηράκλειο.

Επιτρέπονται πολυτέλειες;

Δεν λέω φυσικά ότι ο Μπεργκ ή ο Μολέδο είναι Μιραλάς και Τουρέ. Μπορεί οι παίκτες αυτοί να ρθουν στην Ελλάδα και να καταπλήξουν – δεν αποκλείεται τίποτα. Λέω όμως ότι μια ομάδα που πλήρωσε ακριβά τις επιστροφές δυο παικτών που αποκτήθηκαν κυρίως γιατί άρεσαν στον κόσμο, θα πρέπει να είναι προσεχτική αν επιχειρήσει να φέρει πίσω παίκτες ανάλογης ηλικίας, μόνο και μόνο γιατί ο κόσμος θυμάται σπουδαία παιγνίδια τους στο προηγούμενο πέρασμά τους από εδώ. Επίσης λέω ότι ο κόσμος θα πρέπει κάποια στιγμή να καταλάβει ότι τα χρόνια περνούν για όλους και ότι είναι πάντα προτιμότερο να ποντάρεις σε κάποιο που θέλει να ρθει και να κάνει καριέρα, παρά σε κάποιον του οποίου τα καλύτερα χρόνια πέρασαν. Εκτός αν έχεις χρήματα για πολυτέλειες. Αν π.χ ο Μπεργκ έρχεται για να είναι ένας από τους τρεις φορ που είναι απαραίτητοι, καλώς να ρθει αν οι άλλοι δυο μπορεί να είναι παίκτες ενδεκάδας. Κι αν ο Μολέδο έρχεται για να είναι ένας από τους απαραίτητους τέσσερις καλούς στόπερ φυσικά και είναι ευπρόσδεκτος. Αλλά αν αυτοί οι παίκτες πρέπει να πάρουν τη φανέλα του βασικού σπίτι και να κάνουν και τη διαφορά γιατί οι συμπαίκτες τους είναι χειρότεροι, μιλάμε για στοιχήματα τα οποία κοστίζουν και πολύ μάλιστα. Και τα οποία μπαίνουν γιατί όποιος τα βάζει νομίζει ότι πάει στα «σίγουρα». Ενώ σίγουρο είναι μόνο κάτι άλλο: το να μπορείς να βρεις νέους Μιλιβόγεβιτς, νέους Ποντένσε, νέους Γκιγιέρμε, νέους Ελαμπντελαουί – παίκτες δηλαδή με φιλοδοξίες να χτίσουν καριέρα. Παίκτες που σου επιτρέπουν να επενδύσεις πάνω τους.

Εδώ και τώρα

Εχει ενδιαφέρον ότι ο κόσμος θυμάται πάντα όσα οι παίκτες έχουν δείξει στο παρελθόν, χωρίς να προβληματίζεται για το τι τώρα μπορούν να κάνουν, αλλά και τι στο μέλλον μπορούν να προσφέρουν. Το «εδώ και τώρα» δεν είναι απλά ένα πολιτικό σύνθημα, είναι τελικά τρόπος αντίληψης της ζωής…