Το πέρασμα της Ρεάλ Μαδρίτης από την Ελλάδα φέτος θα μείνει σε πολλούς αξέχαστο. Στην Ευρωλίγκα οι παρατάσεις είναι σχετικά λίγες. Το να κερδίσεις δυο ματς στην παράταση, είναι έτσι κι αλλιώς σπάνιο. Το να κερδίσεις δυο στη σειρά είναι αξιοσημείωτο. Το να κερδίσεις στη σειρά στην παράταση και τις δυο ελληνικές ομάδες απίθανο. Το να το κάνεις και με τον ίδιο τρόπο, γιατί δηλαδή οι αντίπαλοί σου δεν διαχειρίστηκαν σωστά την τελευταία τους επίθεση, θα έλεγα ότι είναι σατανικό. Είναι κάτι που μπορεί να πετύχει μόνο μια σπουδαία ομάδα. Σπουδαία σε ό,τι έχει να κάνει με τη νοοτροπία της κυρίως. Όχι με την απόδοσή της, ούτε με την πληρότητα ή την ποιότητα της.

Πάντα εκτιμούσα τη Ρεάλ για την νοοτροπία της, μολονότι δεν θυμάμαι να την υποστηρίζω σε κάποια της διεκδίκηση. Αν έχω μάθει να τη σέβομαι δεν είναι για τις νίκες της, αλλά για την προσήλωσή της στο να τις ψάχνει. Η Ρεάλ, όσα προβλήματα κι αν έχει κι όσες δυσκολίες κι αν αντιμετωπίζει, είναι πάντα μια μηχανή που λειτουργεί για να κερδίζει – με όποιο τρόπο και παντού. Δεν το κατορθώνει συνέχεια, αλλά δεν χαρίζει τίποτα. Και κυρίως κάνει κάτι που σπάνια κάνουν οι ελληνικές ομάδες, στην προκειμένη περίπτωση ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός. Χτίζει πάντα το μέλλον της βγάζοντας τα σωστά συμπεράσματα.      

Η εύκολη γκρίνια

Είδα την αντίδραση του ΠΑΟ μετά την ήττα του από τη Ρεάλ: έχω να πω ότι κακώς, πολύ κακώς, ο ΠΑΟ έβγαλε ανακοίνωση για τη διαιτησία του ματς – η  Ρεάλ δεν θα το έκανε ποτέ. Φυσικά και ο ΠΑΟ αδικήθηκε. Δυο τρεις φάσεις μάλιστα σε κάνουν να απορείς με το τι διάβολο είδαν οι διαιτητές. Αλλά το θέμα στο ματς δεν ήταν η διαιτησία: ήταν η καταπληκτική εμφάνιση του Παναθηναϊκού. Ο οποίος γύρισε ένα ματς που φαινόταν χαμένο, εκμηδένισε τα πιο πολλά από τα αβαντάζ της Ρεάλ, τη χτύπησε στο τέταρτο δεκάλεπτο και απλά δεν βρήκε το καλάθι της νίκης εξαιτίας μιας κακής επιλογής του Νέντοβιτς. Όλα αυτά θα πρεπε να τα επισημάνουν οι άνθρωποι του ΠΑΟ αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα. Ματαίως περίμενα να βγει κάποιος στο τέλος αυτό να το τονίσει. Να πει δηλαδή ότι αυτή η τρομερή εμφάνιση πρέπει να είναι οδηγός για το μέλλον.

Κάτι σαν ορόσημο

Στην Ευρωλίγκα οι ήττες είναι πολλές και μάλιστα για όλους. Ομάδες συνηθισμένες να κερδίζουν διαρκώς στο πρωτάθλημά τους στην Ευρωλίγκα μπορεί να χάσουν και δέκα ματς το χρόνο – και μιλάω για αυτές που μπαίνουν στα play off. Όχι δεν θέλω να πω το γνωστό κλισε, ότι δηλαδή πρέπει να μαθαίνεις από τις ήττες, αλλά θέλω να πω ότι υπάρχουν ήττες και ήττες. Η ήττα του ΠΑΟ την Τρίτη ήρθε μετά από μια συγκλονιστική εμφάνιση που θα πρεπε ο Παναθηναϊκός ως οργανισμός, να την χρησιμοποιήσει ως σημείο αναφοράς για την συνέχεια και δεν μιλάω για την εφετινή σεζόν μόνο. Απο αυτά που βλέπω αν δεν αποφασίσει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος να βάλει ξανά χρήματα, ο δρόμος του ΠΑΟ και τα επόμενα χρόνια δεν θα είναι πολύ διαφορετικός. Θα πρέπει να χτίσει μια ομάδα σχετικά φθηνή, αλλά πιο μαχητική κι αυτό μπορεί να το κάνει αν οι Έλληνες παίκτες του αποκτήσουν πρωταγωνιστικούς ρόλους. Το ματς με τη Ρεαλ είναι κάτι σαν ορόσημο. Αλλά ο ΠΑΟ προτίμησε τη γκρίνια για τα λάθη των διαιτητών και όχι την επισήμανση της βελτίωσής του. Ελπίζω πραγματικά η γκρίνια να έγινε για τα μάτια του κόσμου και μεταξύ τους να καταλαβαίνουν πόσο σημαντικό ήταν ότι κόντραραν τόσο τη Βασίλισσα. Αν το καταλαβαίνουν θα βρουν και το δρόμο που ψάχνουν.

Η αξιοποίηση του χρόνου

Στον Ολυμπιακό από την άλλη η Ρεάλ έκανε ένα μάθημα για την ανάγκη της αξιοποίησης του ρόστερ, αλλά και την ανάγκη της σωστής εκτίμησης της διοργάνωσης. Ο Λάσο για να κερδίσει έδωσε τον κατάλληλο χρόνο σε όλους. Πήρε το ματς με τον Λαπροβίτολα, όπως ακριβώς κέρδισε τον ΠΑΟ με τον Αμπάλδε. Έστειλε στο γήπεδο τους Κάρολ και Κοζέρ, παρότι ο χρόνος συμμετοχής τους στα προηγούμενα ματς ήταν λίγος. Πήρε λίγα, αλλά χρήσιμα, από πολλούς που δεν θα έπαιζαν πολύ σε άλλες περιπτώσεις. Χάρη στην πίστη του σε όλους τους παίκτες διαχειρίζεται απουσίες που φαίνονται. Η Ρεάλ δεν θα κερδίσει πιθανότατα την εφετινή Ευρωλίγκα, καθώς η απουσία του Καμπάτσο είναι τεράστια και ο σπουδαίος αυτός παίκτης δύσκολα θα αντικατασταθεί. Αλλά θα την χρησιμοποιήσει για να αναδείξει τον Αμπάλδε, τον Γκαρούμπα, τον Λαμπροβίτολα, τον Ντεκ. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι στο τέλος της σεζόν όλοι αυτοί θα είναι έτοιμοι να γίνουν πρωταγωνιστές: και του χρόνου που θα πλαισιωθούν από δυο Αμερικάνους από το πρώτο ράφι θα είναι σε θέση να δώσουν το είδος των επιθετικών ρεσιτάλ που έχουμε συνηθίσει από τη Βασίλισσα. Γιατί θα αγωνίζονται σε μια ομάδα πλήρης κι όχι σε μια ομάδα που βάζει διαρκώς στοιχήματα.

Δεν βάζει στοιχήματα

Η Ρεάλ έχασε τα τελευταία χρόνια τον Μίροτιτς, τον Ντόνσιτς, τον Καμπάτσο. Είδε τον Ρούντι, τον Ρέγιες, τον Γιουλ, τον Κοζέρ, τον Κάρολ να μεγαλώνουν. Αλλά δεν παρατάει τίποτα: μετά τη φυγή του Καμπάτσο, δηλαδή του καλύτερού της παίκτη, έχει χάσει ένα ματς – αυτό στη Μόσχα, γιατί ο Τζέιμς πέτυχε ένα τετράποντο! Την κρατά ζωντανή, όχι μόνο το υπέροχο ένστικτό της επιβίωσης δια μέσου νικών που δίνουν οξυγόνο, αλλά και το γεγονός ότι είναι ομάδα με αρχές, μια ομάδα που δεν βάζει στοιχήματα με την ίδια τη λογική του μπάσκετ. Στην Ευρωλίγκα μια ομάδα χρειάζεται καλούς οργανωτές, καλούς σουτέρ και σίγουρα ένα φορ που να φοβίζει: η Ρεάλ τα έχει όλα. Εχει παίκτες μεγάλους σε ηλικία, έχει κάποιες ελλείψεις στο ρόστερ της – σίγουρα κι αυτή ψάχνεται. Αλλά δύσκολα χάνει από πρωτάρηδες. Αν θες να την κερδίσεις χρειάζεσαι φορ που να τρομάζουν, σουτέρ που να σκοτώνουν, προπονητές που να τολμάνε να φτιάξουν ομάδες στις οποίες χρόνο συμμετοχής θα έχουν όλοι γιατί είναι καλοί παίκτες. Όχι γιατί είναι Ελληνες, ή γιατί είναι για ειδικές αποστολές ή γιατί χρειάζονται σε καταστάσεις παιγνιδιού κτλ. Με δημοσιογραφικά κλισέ δεν κερδίζεις τη Ρεάλ. Επίσης δεν την κερδίζεις χωρίς αντικαταστάτη του Μιλουντίνοφ, με παίκτες που έχουν 25% στο τρίποντο και με το Σπανούλη τόση ώρα στον πάγκο. Αντε να την πας στην παράταση. Δεν αρκεί.   

Οσες παρατάσεις χρειαστεί

Ακούμε χρόνια τώρα για την αξία της άμυνας κτλ. Δεν τη μηδενίζω: κι αυτή χρειάζεται. Αλλά είναι η εύκολη πλευρά του μπάσκετ. Φέτος που η Ρεάλ χρειάζεται να παίξει λίγο άμυνα παραπάνω, ήρθε στην Ελλάδα και δίδαξε και στις δυο ελληνικές ομάδες πως αυτή παίζεται. Τους είπε με τον τρόπο της ότι για να την κερδίσουν πρέπει να μάθουν πρώτα από όλα να βάζουν τη μπάλα στο καλάθι της στιγμή που χρειάζεται – καλή είναι και η άμυνα αλλά είναι μέσο επιβίωσης: αν τρομάζεις, όταν πρέπει να σκοράρεις, δεν κερδίζεις τη Ρεάλ. Θα παίξει μαζί σου όσες παρατάσεις χρειαστεί. Και θα σε κερδίσει γιατί δεν φοβάται το σκάκι, όπως νομίζεις: ίσα ίσα. Για αυτό άλλωστε υπάρχει ως όρος το «γκαμπί της βασίλισσας». Για γκαμπί του Ολυμπιακού ή του ΠΑΟ δεν έχω ακούσει ποτέ…