Από την ώρα που ολοκληρώθηκε ο πρώτος τελικός του πρωταθλήματος μπάσκετ ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟ. με την ισχνή νίκη του πρώτου (73-70), διαβάζω διάφορα και είναι από τις σπάνιες φορές που δεν συμφωνώ με τίποτα! Δεν είδα πχ χθες στο ΣΕΦ καμία αλαζονεία του Ολυμπιακού πριν το ματς: αναφέρομαι στην ομάδα και στον προπονητή κι όχι σε τι μπορεί να λένε οι οπαδοί, η γνώμη των οποίων σπανίως παίζει ρόλο. Δεν διέκρινα ότι ο Ολυμπιακός μπήκε στο ματς με την μύτη ψηλά: ίσα ίσα που το πρώτο δεκάλεπτο ήταν το καλύτερό του στο ματς κι αν δεν το είχε κάνει μάλλον θα είχε χάσει. Να με κάψει ο Θεός, αλλά δεν είδα και κανένα μεγάλο ματς του ΠΑΟ: είδα μερικούς του παίκτες να τα δίνουν όλα και τον Χρήστο Σερέλη να κάνει ένα καλό κοουτσάρισμα αλλά μεγάλο ματς με 70 πόντους δεν υπάρχει – τουλάχιστον με τον τρόπο που εγώ αντιλαμβάνομαι το μπάσκετ. Φυσικά υπάρχει κάτι πολύ ενθαρρυντικό για τον ΠΑΟ: έδειξε να έχει λιγότερα προβλήματα από τον Ολυμπιακό και έδειξε και μια καλύτερη γνώση στην αντιμετώπισή του – αλλά αυτή είχε φανεί και στα δυο προηγούμενα ματς τα οποία επίσης έχασε παλεύοντας. Δεν μου φάνηκε πολύ βελτιωμένος ο ΠΑΟ: απλά ο Ολυμπιακός για πολύ συγκεκριμένους λόγους έχει κάνει βήματα πίσω. Εξηγήσιμα, αλλά πολλά. Αν δεν τα σταματήσει και δεν αντιστρέψει με κάποιο τρόπο την πορεία του μπορεί ακόμα και να χάσει το πρωτάθλημα. Όχι όμως εξαιτίας αλαζονείας ή εξαιτίας εφησυχασμού ή εξαιτίας κακής προσέγγισης των παιγνιδιών του. Αν αυτό του συμβεί θα είναι γιατί θα αποδειχτεί κάτι απλό: πως η σεζόν του τελείωσε στο Κάουνας στο ματς με την Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό που του συμβαίνει δεν είναι αποτέλεσμα κακής νοοτροπίας: είναι αποτέλεσμα «αδειάσματος». Παίκτες δοκιμασμένοι κι έμπειροι συμπεριφέρονται σαν τα ματς αυτά με τον ΠΑΟ να μην αποτελούν προτεραιότητες, γιατί η σεζόν τελείωσε. Κι αυτό ενίοτε πληρώνεται πολύ ακριβά στο μπάσκετ των play off και της τελευταίας εντύπωσης.

Το καταφύγιο του ασθενή

Οι προϋποθέσεις για να κάνει ένα κακό ματς ο Ολυμπιακός, αλλά και για να κερδίσει ο ΠΑΟ στο ΣΕΦ μετά από 13 ήττες παντού, υπήρχαν όλες πριν τον αγώνα. Οι στοιχηματικές αποδόσεις έδιναν 11 απόδοση στην νίκη του ΠΑΟ και 1,10 στη νίκη του Ολυμπιακού – από αυτό και μόνο καταλάβαινες πως δεν υπήρχε η σωστή εκτίμηση των δεδομένων του αγώνα.

Επειδή τα γραπτά μένουν εγώ στην εφημερίδα το Σάββατο έγραψα ότι αν ο Γκουντάιτις είναι καλά και αγωνιστεί (ο Λιθουανός δεν είχε κάνει προπόνηση την Παρασκευή) το ματς θα είναι δύσκολο για τον Ολυμπιακό κι ο ΠΑΟ έχει πολλές ελπίδες. Δεν έχω κάποια μαγική σφαίρα, αλλά βλέπω τα παιγνίδια. Ο ΠΑΟ ήταν κακός με το Περιστέρι εκτός έδρας αλλά μέσα από την δυσκολία σφυρηλατήθηκε και βρήκε ρυθμό και πρωταγωνιστές. Εχει κάνει φέτος του κόσμου τα λάθη, δεν υπολόγισε σωστά ακόμα και ποιους ξένους έπρεπε να κρατήσει για τα τελικά και μπορεί να πληρώσει και το φινάλε της σχέσης του με τον Μπέικον, αλλά μέσα από τις δυσκολίες έχει γίνει ομάδα με παίκτες που έχουν θέληση να αποδείξουν ότι δεν είναι για πέταμα και θα δώσουν ό,τι έχουν – ειδικά όσοι θέλουν στον ΠΑΟ να μείνουν, και είναι και πολλοί. Εγραφα επίσης, πριν το ματς, ότι το τέλος της Ευρωλίγκας δίνει στον Σερέλη απαντήσεις και τρόπους για το πώς ο Ολυμπιακός αντιμετωπίζεται καθώς και ο Δημήτρης Ιτούδης, αλλά και ο Τσους Ματέο δυσκόλεψαν τον Ολυμπιακό κυρίως τακτικά. Κυρίως όμως ήταν φανερό πριν από τον αγώνα, ότι ο Ολυμπιακός μετά το Κάουνας κουβαλάει ένα πρόβλημα ψυχολογικό: στο τελευταίο του ματς (στο ΣΕΦ με τον ΠΑΟΚ) δεν έβαλε 80 πόντους μπροστά σε 7000 κόσμο! Κέρδισε από την άμυνα, όπως χθες. Αλλά η άμυνα είναι το καταφύγιο του ασθενή: η επίθεση είναι πάντα το σημάδι της κυριαρχίας.

Το θέλω να κερδίσω

Ο Ολυμπιακός πίστεψε πως θα κερδίσει την Ευρωλίγκα. Το θέλω του ήταν τεράστιο. Ξεπερνούσε την χαρά της ομάδας για το παιγνίδι της κι όπως αποδείχτηκε και πάρα πολύ μάλιστα: στο τέλος το «θέλω να κερδίσω» έγινε σημαντικότερο από το «θέλω να παίζω καλά όπως ξέρω». Ο τρόπος που έχασε την Ευρωλίγκα άφησε εντός της ομάδας προβλήματα που δεν είναι απλά: όσοι σε αυτό στο Final four δεν βοήθησαν το κουβαλάνε ως τραύμα – κι αυτό δύσκολα επουλώνεται. Οσοι εκεί έδωσαν τα πάντα, έχουν μείνει με μια πίκρα στο στόμα – με μια αίσθηση ακατανόητης αδικίας από τη μοίρα. Και το πρωτάθλημα; Σαφώς είναι σημαντικό, αλλά για αυτόν τον Ολυμπιακό μοιάζει πάρεργο: η Ευρωλίγκα ήταν φέτος το βασίλειό του. Πέρυσι υπήρχε απογοήτευση μετά το τρίποντο μαχαιριά του Μίσιτς στο Βελιγράδι, πλην όμως υπήρχε η ανάγκη να ολοκληρωθεί με ένα λαμπρό και πανηγυρικό νταμπλ το project του «Μέχρι τέλους». Φέτος αυτή η θέληση της δικαίωσης εκείνης της απόφασης δεν υπάρχει: η ιστορία ολοκληρώθηκε θεαματικά. Τι υπάρχει; Πολύ φοβάμαι ότι υπάρχει μόνο ρουτίνα. Κι ανάγκη να τελειώνουν όλα γρήγορα.

Η διαφορά του γρήγορα με το βιαστικά είναι μικρή: και ήταν η διαφορά στο παιγνίδι των παικτών του Ολυμπιακού χθες βράδυ. Λέω στο παιγνίδι των παικτών γιατί σχεδόν τίποτα ομαδικό δεν υπήρξε. Ούτε καν στο ελάχιστο: ο Φαλ πχ έπαιξε 30 ολόκληρα λεπτά και τελείωσε όλες κι όλες πέντε προσπάθειες. Άλλοι βέβαια τα πήγαν πολύ χειρότερα γιατί βιαζόντουσαν να τελειώσει η βραδιά. Τα λάθη του Σλούκα και του Παπανικολάου είναι ανάξια σχολιασμού. Οι προσπάθειες του Βεζένκοφ στο β’ ημίχρονο χωρίς καμία λογική. Ακόμα κι ο σταθερός στα ντέρμπι καλός επαγγελματίας Σακίλ ΜακΚίσικ παρασύρθηκε κι έκανε το χειρότερο του ματς, όχι απέναντι στον ΠΑΟ, αλλά από τότε που ήρθε στην Ελλάδα γενικά – ένα ματς χωρίς τελικές προσπάθειες.

Ο ΠΑΟ έχει το κίνητρο  

Πως κατάφερε και κέρδισε ο Ολυμπιακός όταν και πάλι από τους παίκτες που έρχονται από τον πάγκο πήρε ελάχιστα; Πρώτα από όλα βρήκε 7 πόντους από τον Λούντζη και 13 ολόκληρους πόντους από τον Γουόκαπ – αν είχε τους μισούς με την Ρεάλ Μαδρίτης ο Ολυμπιακός θα είχε κατακτήσει την Ευρωλίγκα (δυστυχώς πάντα όλα εδώ καταλήγουν). Βρήκε στο τέλος 6 πόντους από βολές (κι ένα κάρφωμα του Φαλ στην μοναδική σωστή επίθεση στο τελευταίο δεκάλεπτο) κι αυτό μετέτρεψε το τρομακτικό 4-18 σε 12-22. Το 8-4 του τελευταίου δίλεπτου του έδωσε μια νίκη στην οποία έφτασε χάρη στην σχετικά καλή του άμυνα και χάρη στην αστοχία του ΠΑΟ από το τρίποντο. Ο Γουίλιαμς ήταν αλλού, ο Μπέικον δεν υπάρχει, ο Λι και ο Γκριγκόνις επιθετικά στον Σερέλη δεν έφταναν κι ο Αγραβάνης κι ο Μαντζούκας χάθηκαν στο μαρκάρισμα του Βεζένκοφ, που ειδικά στον μικρό πρόβαλε κι έβαλε καμιά 15 πόντους νωρίς.

Ο ΠΑΟ δεν κατάφερε για ένα ακόμα ματς να ξεπεράσει τους 74 πόντους, που είναι οι πιο πολλοί που έχει βάλει σε παιγνίδι στα 14 στη σειρά που έχει χάσει: αν τους είχε βάλει χθες ίσως κέρδιζε. Εδειξε πάντως ότι χωρίς άγχος κυνηγά ένα πρωτάθλημα, που αν το κερδίσει θα είναι το πιο τρελό που θα έχει κατακτήσει στην ιστορία του: αυτό από μόνο του είναι ένα τεράστιο κίνητρο, την στιγμή που ένα οποιοδήποτε κίνητρο μοιάζει να λείπει εντελώς από τον Ολυμπιακό.

Μπορείς να κερδίσεις ένα πρωτάθλημα χωρίς κίνητρο, δηλαδή κάνοντας απλά μια δουλειά περίπου ανόρεχτα; Αν είσαι άλλου επιπέδου σε σχέση με τον ανταγωνιστή σου γίνεται, αλλά δεν γίνεται χωρίς κόπο, χωρίς καρδιοχτύπια, χωρίς στραβοπατήματα. Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι πως μέσα στη σεζόν, κάθε φορά που κέρδισε πολύ δύσκολα τον ΠΑΟ (του έχει συμβεί όχι μια αλλά δυο φορές, στο 68-66 στο ΣΕΦ και στο 74-76 στο ΟΑΚΑ, όχι τυχαία σε δυο ματς πρωταθλήματος) αντέδρασε στην συνέχεια ξανακερδίζοντας τον σχετικά εύκολα. Αλλά δεν είμαστε στον Δεκέμβρη, ούτε στον Μάρτιο και τότε δεν είχε γίνει το Final Four. Τώρα είμαστε στον Ιούνιο. Κι ο ΠΑΟ μοιάζει να μην έχει να χάσει τίποτα, ενώ ο Ολυμπιακός έμοιαζε χθες σαν στο Κάουνας να έχασε το παιγνίδι του, πράγμα πολύ σημαντικότερο από ένα τρόπαιο, αλλά να δω πως ο Γιώργος Μπαρτζώκας θα το εξηγήσει στη συνέχεια στους παίκτες του, χωρίς να το παρακάνει με παράπονα. Διότι το να κάνεις παράπονα σε κάποιον που, ακόμα και κερδίζοντας, ψυχικά μοιάζει να υποφέρει δεν ξέρω αν έχει νόημα…