Και η Καραμπάκ πέρασε από το Καραϊσκάκη επικρατώντας με ένα θεαματικό 3-0 επί του Ολυμπιακού. Δεν πρόκειται για κάποιου τύπου έκπληξη. Η Καραμπάκ, πριν να ρθει στην Αθήνα, έκανε τρεις προκρίσεις στα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ, κέρδισε τη Ναντ με 3-0 και έχασε από την Φράιμπουργκ  πολύ δύσκολα. Ο Ολυμπιακός δεν έχει νίκη στην Ευρώπη φέτος κι έχει πετύχει ένα γκολ – το τι έχει καταφέρει η άμυνα του, που για τους περισσότερους δεν είχε κι ανάγκη ενίσχυσης, καλύτερα να μην το θυμίσω. Αν κάτι καινούργιο υπάρχει είναι ότι αυτή τη φορά η ήττα του πρωταθλητή έχει κάτι το αυτοκαταστροφικό. Ο Ολυμπιακός έχασε μόνος του. Αλλά δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί κάποιου είδους παρηγοριά: σίγουρα δεν είναι δικαιολογία.

Πολλοί απόρησαν, λίγοι κατάλαβαν

Αν υπήρξε μια έκπληξη στα δικά μου μάτια είναι ο ορθολογισμός με τον οποίο αντιμετωπίστηκε το ματς αρχικά – είναι τόσο μπερδεμένος ο Ολυμπιακός που δεν το περίμενα. Όταν ανακοινώθηκε η ενδεκάδα του Ολυμπιακού πολλοί απόρησαν για τις επιλογές του Μίτσελ: αποδείχτηκε ότι ήταν οι καταλληλότερες για την περίσταση. Όταν έχεις πρόβλημα στην άμυνα (ο Ολυμπιακός είχε δεχτεί πέντε γκολ στα δυο προηγούμενα ματς…) κάτι πρέπει να αλλάξεις κι ο Μίτσελ είχε μια καλή ιδέα: ο Εμβιλά ως τρίτος κεντρικός αμυντικός όχι μόνο δεν επέτρεψε στους Αζέρους να πρεσάρουν ψηλά χάρη στην ικανότητα του να βγάζει τη μπάλα σωστά, αλλά έκανε και δυο τουλάχιστον σωτήριες επεμβάσεις στο πρώτο ημίχρονο καλύπτοντας μια φορά τους Σισέ – Ρέαπτσουκ και βγάζοντας μια φορά τη μπάλα από τη γραμμή. Το 3-4-2-1 που ο Μίτσελ διάλεξε ως διάταξη (με Βρσάλικο, Εμβιλά, Σισέ στα μετόπισθεν) είχε ως αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλοί παίκτες στο χώρο, κυρίως μπροστά από την άμυνα του Ολυμπιακού, πράγμα που είχε ως αποτέλεσμα, η επικίνδυνη επιθετική τριάδα των Αζέρων να μην βρίσκει χώρους, αλλά ούτε και τρόπους για συνεργασίες. Για να συμβεί αυτό ο Μίτσελ θυσίασε τον Χουάνκ προτιμώντας τους Κουντε και Μπουχαλάκη και δεν είναι παράξενο γιατί η μεσαία γραμμή ήθελε καλύψεις, δύναμη και τρέξιμο. Η δε επίθεση ο Ισπανός σωστά διέγνωσε πως θα λειτουργούσε αρκεί να υπήρχαν πρωτοβουλίες, καλή δουλειά στις στημένες φάσεις και σπέκουλα στις δεδομένες αμυντικές αδυναμίες: η άμυνα της Καραμπάκ δεν είναι η πιο δυνατή γραμμή της – δυο φορές στο πρώτο ημίχρονο, μια με τον Σισε και μια με τον Γκάρι Ροντρίγκεζ ο Ολυμπιακός έκανε φάσεις με δυο γεμίσματα στα τυφλά.

Πολλές άγνωστε λέξεις  

Ο Ολυμπιακός, αφού πέρασε μια μικρή δυσκολία στην αρχή (κυρίως γιατί ο Ρέαπτσουκ μπερδεύτηκε με την αλλαγή του τρόπου άμυνας), άρχισε να γίνεται επικίνδυνος όπως ακριβώς ήθελε ο προπονητής του: χάρη σε στημένες μπάλες και αντεπιθέσεις στις οποίες δεν υπήρχαν συνδυασμοί (αυτά είναι για τον τωρινό Ολυμπιακό άγνωστες λέξεις) αλλά θέληση και πάθος – μια δυο ατομικές προσπάθειες του Αβιλα πχ ήταν σπουδαίες. Το 0-0 του πρώτου ημιχρόνου έμοιαζε κομμάτι άδικο: ναι μεν ο Εμβιλά ήταν ο καλύτερος του γηπέδου ως λίμπερο, πλην όμως την δυσκολότερη επέμβαση της βραδιάς την είχε κάνει ο τερματοφύλακας της Καραμπάκ Σαχρουντίν Μεχεμεντελίγεφ σε ένα σουτ φάουλ του Μπιέλ – επιπλέον ο Ολυμπιακός έμοιαζε πιο ψυχωμένος. Νομίζω κανείς δεν θα μπορούσε να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε αργότερα – όπως κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί πως η παράξενη σύνθεση του Μίτσελ θα ήταν η κατάλληλη για το ματς.

Το μεγάλο ρίσκο    

Στο δεύτερο ημίχρονο η Καραμπάκ ξεκινά με μια υποχρεωτική αλλαγή: o αριστερός μπακ  Γιαφαργκουλίγεφ βγαίνει από το ματς και μπαίνει ο Μπαϊράμοφ. Οι Αζέροι χάνουν σε επιθετικότητα και γυρίζουν λίγα μέτρα πιο πίσω - ειδικά όταν ο Γκάρι Ροντρίγκεζ στο 48΄ μετά από ένα σόλο τους τρομάζει καθώς παραλίγο να ανοίξει το σκορ. Και παραδόξως όλα αυτά γίνονται ο λόγος που ο Ολυμπιακός έχασε το ματς.

Ο Μίτσελ είδε ότι η Καραμπάκ σταμάτησε να είναι όσο επικίνδυνη ήταν στην αρχή του παιγνιδιού και θέλησε να κερδίσει. Στο 60΄έκανε τρία λάθη με μια κίνηση. Χάλασε το 3-5-2 φέρνοντας τον Εμβιλά στα χαφ για να παίξει 4-4-2. Εβγαλε τον Μπουχαλάκη και τον Ροντρίγκεζ που ήταν από τους καλύτερους. Πέρασε στο ματς τον εμφανώς ανέτοιμο Μαρσέλο και τον Μασούρα που ανασταλτικά (και ειδικά στον άξονα της μεσαίας γραμμής) δεν μπορούσαν να δώσουν τίποτα. Ο νέος σχηματισμός, αυτό το κάτι σαν 4-4-2 που ήταν πιο πολύ 4-2-4, είχε ως αποτέλεσμα πρώτον να φανερωθούν όλες οι αμυντικές αδυναμίες που ο Εμβιλά μακιγιάρισε και δεύτερον να αδειάσει η μεσαία γραμμή ακριβώς όπως είχε συμβεί και με την Μακάμπι Χάιφα στο β ημίχρονο όταν το 0-1 έγινε 0-4.

Ο κόουτς Γκουρμπάνοφ εκμεταλλεύτηκε το δώρο περνώντας στο ματς ένα φρέσκο χαφ (τον Ρομαό αντί του Αλμέιδα) κι ένα κυνηγό (τον Σιντάεφ αντί του Αντράντε). Με δυο φρέσκους παίκτες και ένα στρέμμα γήπεδο για αντεπιθέσεις η Καραμπάκ έκανε το 0-1 στο 68΄: ο άφαντος  μέχρι εκείνη τη στιγμή Γουαμπένα έφτασε απέναντι στον Τζολάκη τρέχοντας ανενόχλητος κι αφού από τη στιγμή που άλλαξε η διάταξη η Καραμπάκ είχε τρεις επικίνδυνες επισκέψεις στη μεγάλη περιοχή του Ολυμπιακού σε ένα πεντάλεπτο. Ο Μίτσελ προσπαθώντας να βοηθήσει τον Ολυμπιακό να ισοφαρίσει το κάνε ακόμα χειρότερο: η έξοδος του κουρασμένου Κουντε για να μπει ο Χουανκ έδωσε ακόμα μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων στους μέσους των Αζέρων ενώ επιθετικά ο Ολυμπιακός όλο κι όλο που βρήκε ήταν μια σέντρα σουτ του Μασούρα που κατέληξε στο δοκάρι. Αλλά το ματς είχε τελειώσει ήδη με το γκολ του Γουαμπένα καθώς ο Ολυμπιακός είχε χαθεί από το γήπεδο. Αφού ο Τζολάκης έκανε ένα θαύμα στο 75΄στερώντας το γκολ από το Κάντι, ο Βέσοβιτς έκανε το 0-2 στο 82΄ χάρη σε ένα δώρο του Σισέ κι ο Σεϊντάεφ το τελικό 0-3 στο 88΄. Η Καραμπάκ που στο πρώτο τέταρτο του δευτέρου ημιχρόνου δεν είχε τελική προσπάθεια, μετά τις αλλαγές του Μίτσελ έβαλε τρία γκολ κι έχασε άλλα τόσα σε μισή ώρα! Μια λάθος κίνηση πληρώθηκε πανάκριβα. Δεν είναι η πρώτη φορά. Αλλά το θέμα είναι γιατί έγινε.    

Ηθελε να κερδίσει, αλλά…

Η προφανής εξήγηση είναι ότι ο Μίτσελ ήθελε να κερδίσει, μόνο που πήρε το λάθος ρίσκο. Η άμυνα του Ολυμπιακού δεν μπορεί, ειδικά σε ευρωπαϊκό ματς να βγει ψηλά και μάλιστα σχεδόν απροστάτευτη: στη φάση του 0-1 η άμυνα του Ολυμπιακού είναι στη σέντρα, οι παίκτες της Καραμπάκ κερδίζουν τη μπάλα στη μεγάλη τους περιοχή και βγαίνουν στην αντεπίθεση αλλάζοντας τέσσερις φορές τη μπάλα ανενόχλητοι. Ο κόσμος τα βάζει με τον Μπουχαλάκη γιατί κάνει λάθος πάσες, αλλά δεν καταλαβαίνει ότι το να στέκεται ένας παίκτης στο γήπεδο σωστά, να κόβει και να καλύπτει είναι κάτι περισσότερο απαραίτητο: ο Μαρσέλο είχε μόνο σωστές πάσες, αλλά η κατάστασή του είναι ακόμα απερίγραπτη. Ο κόσμος επίσης δεν καταλαβαίνει πως χωρίς στόπερ επιπέδου η μόνη λύση είναι η κάλυψη του χώρου και οι αντεπιθέσεις: περιμένει να δει εξτρέμ, «δεκάρια» και άλλα πολλά εμπριμέ. Και βλέπει γκολ. Των αντιπάλων.

Δεν είχε κι άλλους…

Ο Μίτσελ πήρε ένα ρίσκο που ήταν αυτοκαταστροφικό, αλλά δεν είχε και λύσεις. Ο Ολυμπιακός κακώς βγήκε τόσο μπροστά, πλην όμως ένα φρεσκάρισμα το χρειαζόταν, όμως χαφ με τρεξίματα στον πάγκο του δεν υπάρχουν: δείτε ποιους είχε. Η μόνη ίσως λύση θα ήταν να βάλει τον Παπασταθόπουλο αντί του Μπουχαλάκη για να ανεβάσει τον Εμβιλά και να κρατήσει το 3-4-3, αλλά πίστευε πως έτσι δεν θα κέρδιζε πολλά επιθετικά. Ισως να γλύτωνε τη βαριά ήττα, αλλά αυτός το βλέπει αλλιώς το ποδόσφαιρο. Ο Μίτσελ έφυγε κάποτε από τον Ολυμπιακό γιατί τα «όσα πάνε κι όσα έρθουν» παιγνίδια του είχαν κουράσει: το γραφα κι όταν ήρθε. Γινόταν ροντέο στα ματς με τον Πλατανιά, τον ΠΑΣ και τον Ατρόμητο αλλά δεν τον ένοιαζε: έτσι είναι ο κόουτς – στο μυαλό του υπάρχει νίκη και ήττα κι όλες οι ήττες είναι ίδιες. Χθες έβγαλε τον Σισέ για να τον τιμωρήσει για το λάθος του. Το ό,τι το πιο μεγάλο λάθος στο ματς ήταν δικό του δεν θα το δεχτεί ποτέ. Πριν το ματς είχε χαρακτηρίσει το παιγνίδι ως το σημαντικότερο της χρονιάς – ένα ματς που θα μπορούσε ν αλλάξει τη σεζόν.

Η προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, προσθέτω εγώ…