Η Κροατία έδωσε ένα πραγματικό μάθημα ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου χθες βράδυ στην Αργεντινή κερδίζοντας την με 3-0. Ο Μόντριτς και οι υπόλοιποι είχαν υπομονή, πίεσαν όταν έπρεπε, διαχειρίστηκαν ωραία τη μπάλα στους κενούς χώρους, έπαιξαν άμυνα της προκοπής, εκμεταλλεύτηκαν λάθη – είχαν με απλά λόγια ένα σχέδιο: αυτό που δεν είχε η Αργεντινή, που ζει το μουντιάλ ως μια διαδικασία «αργού θανάτου» καθώς μετά από κάθε της εμφάνιση φτάνει και πιο κοντά στον αποκλεισμό. Ηδη δεν κρατά την τύχη στα χέρια της καθώς αν η Ισλανδία κερδίσει την Νιγηρία ο αποκλεισμός της είναι δεδομένος. Είναι παράξενο αυτό; Όχι, όσο κι αν η Αργεντινή ήταν ανάμεσα στα φαβορί για την κατάκτηση του μουντιάλ. Το ποδόσφαιρό της περνάει κρίση και η κρίση συνδυάζεται πάντα με οδυνηρούς αποκλεισμούς.

Πολλές αλλαγές σε δυο ματς

Η Αργεντινή έφτασε ένα βήμα από τον αποκλεισμό στα προκριματικά: την έσωσε ο Μέσι κάνοντας ένα μεγάλο ματς στον Ισημερινό την τελευταία αγωνιστική. Τον περασμένο Μάρτιο η Αργεντινή έδωσε ένα φιλικό με την Ισπανία κι έχασε με 6-1. Ο Μέσι δεν είχε αγωνιστεί, αλλά αυτό δεν δικαιολογεί την ήττα. Παραμονές του μουντιάλ έχασε τον βασικό της τερματοφύλακα, τον Ρομέρο, κι εμφανίστηκε στην ενδεκάδα με τον Καμπαγιέρο που κάνει (;) καριέρα στην Ευρώπη ως αναπληρωματικός: καθόλου παράξενο το μοιραίο λάθος του. Ο προπονητής της, ο κ. Χόρχε Σαμπάολι, χρησιμοποίησε σε δυο ματς ενδεκάδες αποτελούμενες από παίκτες που δεν έχουν ξαναπαίξει μαζί. Χθες σε σχέση με το πρώτο ματς άλλαξε τρεις παίκτες αλλά και διάταξη. Πρόσθεσε ένα κεντρικό αμυντικό, τον  Γκάμπριελ Μερκάντο, και δυο χαφ με ανασταλτικές δυνατότητες, τον Πέρες και τον Ακούνια, στη θέση δυο παικτών με πιο δημιουργικές ικανότητες όπως είναι ο Μπίγλια και ο Ντι Μαρία. Νόμιζε ότι παίζοντας 5-4-1, θα βρει τουλάχιστον λίγη περισσότερη σιγουριά στα μετόπισθεν. Δυστυχώς για αυτόν η λύση των προβλημάτων της Αργεντινής δεν μπορούσε να ρθει με την απλή αλλαγή του σχήματος: η έμπειρη Κροατία, με μια απίστευτη υπεροπλία στη μεσαία γραμμή και τον Μόντριτς σε μια βραδιά βγαλμένη από τις καλύτερες της Ρεάλ στο Τσάμπιονς λιγκ, έλεγξε το ματς χωρίς προβλήματα. Γιατί τα έπαθε όλα αυτά η Αργεντινή; Δεν χρειάζεται να κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας: τα έπαθε γιατί δεν είναι μια κανονική ομάδα, αλλά μια ομάδα που πρώτο της στόχο έχει να διευκολύνει το παιγνίδι του Μέσι. Αντί ο Μέσι να κάνει τη διαφορά βοηθώντας την ομάδα του, προσπαθούν όλοι να τον βοηθήσουν να νοιώσει την ομάδα δική του, όπως την Μπαρτσελόνα π.χ. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει μαγικά και το αποτέλεσμα είναι η Αργεντινή να πληρώνει την ψυχολογική δυσκολία του Μέσι και ο Μέσι να γίνεται συνεχώς και χειρότερος αδυνατώντας να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μιας ομάδας που τα περιμένει όλα από αυτόν.     

Ενα βασανιστήριο 

Υπάρχει ένα βασανιστήριο που το αποκαλούν το «μαρτύριο της σταγόνας». Πρόκειται για ένα από τα πιο παράξενα. Το θύμα είναι δεμένο, με το κεφάλι πίσω ώστε να κοιτάζει ψηλά και στο κούτελο του πέφτει ανά τακτά διαστήματα μία σταγόνα νερού για αόριστο χρόνο. Τι ζημιά μπορεί να κάνει μια σταγόνα νερού; Καμία απολύτως. Κι, όμως, μετά από λίγο η επανάληψη της διαδικασίας διαλύει τα νεύρα: ο βασανισμένος βλέπει τη σταγόνα που έρχεται και υποφέρει στην ιδέα ότι αυτή θα είναι η τελευταία εικόνα που θα χει στη ζωή του. Η επανάληψη του διαλύει το μυαλό: θέλει απλά να φύγει κι ας μην πονάει. Για το Μέσι η Εθνική Αργεντινής γίνεται κάτι τέτοιο: μια επαναλαμβανόμενη ιστορία αποτυχιών με πρωταγωνιστή πάντα τον ίδιο, όχι γιατί είναι ο χειρότερος, αλλά γιατί είναι ο πιο συνηθισμένος να κερδίζει. Σε αυτό το μουντιάλ γίνονται διαρκώς πράγματα που μαρτυρούν ότι για τον ίδιο όλα είναι βασανιστικά. Κινητοποιήθηκε για να τον βοηθήσει η ίδια η μητέρα του που δήλωσε πως κανείς δεν καταλαβαίνει το στρες του, αλλά και την πίκρα του για τις ήττες: δεν μιλάμε για κανένα παιδάκι, αλλά για ένα άνθρωπο 30 χρονών – αν χρειάζεται τις δικαιολογίες της μαμάς το πρόβλημα είναι μεγάλο. Ο Σαμπάολι του έδωσε τη δυνατότητα να αγωνιστεί σε δυο ματς με ολότελα διαφορετικό τρόπο. Με την Ισλανδία η μπάλα περνούσε συνεχώς από τα πόδια του: την ακούμπησε 67 φορές κι έκανε 11 σουτ – τα πιο πολλά στην ιστορία του σε ματς της Εθνικής. Με την Κροατία ο κόουτς τον άφησε να κάνει ό,τι κάνει και στην Μπαρτσελόνα πλέον, δηλαδή να παίρνει τη μπάλα λίγες φορές επιταχύνοντας και διαλέγοντας στιγμές. Το αποτέλεσμα και στις δυο περιπτώσεις ήταν καταστροφικό: με την Ισλανδία κουράστηκε, με την Κροατία χάθηκε κι έκανε ένα μόνο σουτ κι αυτό παίρνοντας ένα ριμπάουντ.

Πίσω και από τον Ρονάλντο 

Ο Μέσι δεν είναι ηγέτης – δεν ήταν ποτέ του. Στη Μπαρτσελόνα έβαλε δεκάδες γκολ κι έδωσε αμέτρητες τελικές πάσες – σεβόμενος σε κάθε περίπτωση ένα πλάνο, από το οποίο δεν ξέφευγε ποτέ. Δεν ήταν ποτέ ο παίκτης που έκανε του κεφαλιού του, που ξυπνούσε τους συμπαίκτες του, που ήταν έτοιμος να καυγαδίσει ή να θυμώσει τους αντιπάλους. Στην Εθνική Αργεντινής θα ήθελε να έχει αυτό το ρόλο, αλλά δεν μπορεί να τον υποστηρίξει: το καλοκαίρι του 2016 είπε αντίο στην Εθνική μετά τον τέταρτο χαμένο τελικό σε μεγάλη διοργάνωση, ακριβώς γιατί δεν αντέχει την επανάληψη μιας ήττας, που θεωρεί προσωπική και βλέπει πάντα να έρχεται – είναι η σταγόνα που λέγαμε. Αλλά στη Ρωσία προκύπτει και κάτι που κάνει την προσωπική ιστορία του ακόμα χειρότερη: ο ώριμος Μέσι, που δεν έχει πια την τρομερή επιτάχυνση, το νεύρο και την έκρηξη που είχε όταν ήταν 25 χρονών, μοιάζει δυστυχώς για το ποδόσφαιρο ένας απλός παίκτης, χωρίς τίποτα το εξαιρετικό ή το ιδιοφυές. Μεγαλώνοντας μοιάζει ολοένα και χειρότερος, λες και από τα χρόνια που προηγήθηκαν δεν αποκόμισε τίποτα. Ολοι οι σπουδαίοι παίκτες γοήτευσαν τον κόσμο μεγαλώνοντας γιατί έγιναν σοφότεροι: η ποδοσφαιρική τους ιδιοφυία ήταν αυτό το κάτι επιπλέον που τους επέτρεψε να νικήσουν τον χρόνο, που όλους και όλα τα φθίνει. Ο Ζιντάν έκανε εξαιρετικά πράγματα στο τελευταίο μουντιάλ της καριέρας του, ο Πλατινί πήγε την Γαλλία στον ημιτελικό στο μουντιάλ του Μεξικού και μετά έκοψε το ποδόσφαιρο, ο Ντελ Πιέρο χρειάστηκε ένα τέταρτο για να πάει τους Ιταλούς στον τελικό το 2006, ο ίδιος ο Μαραντόνα στο τελευταίο του μουντιάλ ενθουσίασε – κρίμα που το κανε με την βοήθεια της εφεδρίνης.

Οι αληθινά μεγάλοι στην τελευταία τους έξοδο λάμπρυναν το παλκοσένικο: θυμηθείτε τον Πίρλο, τον Ρονάλντο που όλοι έλεγαν φαινόμενο, τον Κάλε Ρουμενίγκε ή απλά δείτε σήμερα στο τελευταίο τους μουντιάλ τον Μόντριτς και τον Ινιέστα. Ο Μέσι δυστυχώς φθίνει αδυνατώντας, στην Εθνική τουλάχιστον, να προσαρμόσει το παιγνίδι του σε κάποιες νέες ανάγκες: νομίζει ότι είναι ακόμα 25 χρονών, ότι μπορεί να παίξει «ψευτοεννιάρι» όπως τα χρόνια του Γκουαρντιόλα ή να κάνει τη διαφορά φτιάχνοντας μια ομάδα, όπως θέλει – δεν είναι έτσι. Αν η Αργεντινή αποκλειστεί στον πρώτο γύρο κι ο ίδιος φύγει νωρίς και με κατεβασμένο το κεφάλι η ιστορία θα γράψει ότι υπήρξε όχι απλά χειρότερος του Μαραντόνα, με τον οποίο κακώς συγκρίνεται, αλλά και κατώτερος του Κριστιάνο Ρονάλντο, που στη Ρωσία, όπως και στη Γαλλία πριν δυο χρόνια, συμπεριφέρεται ως αληθινός ηγέτης κάνοντας τη διαφορά με συμπαίκτες χειρότερους από αυτούς του Μέσι.

 Μια τελευταία ελπίδα

Ας ελπίσουμε, εμείς που τον αγαπάμε, η μοίρα να μην είναι τόσο σκληρή μαζί του. Να βρεθεί ένας τρόπος και να προκριθούν οι Αργεντίνοι και μετά ο Μέσι να καταφέρει να δαμάσει το άγχος του και να καθαρίσει το μυαλό του. Ας ελπίσουμε να κάνει ένα ακόμα μεγάλο τουρνουά: δεν το βλέπω να συμβαίνει, αλλά το εύχομαι. Γιατί αυτό το μαρτύριο της σταγόνας είναι φρικτό για ένα ξένοιαστο παιδί, που απλά πληρώνει το ότι δεν θέλει να μεγαλώσει…