Ο Ολυμπιακός αντιμετώπιζε χθες την ΑΕΛ σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η ομάδα του Πέδρο Μαρτίνς έχει παίξει επτά ματς σε εικοσιπέντε μέρες. Είχε ανάγκη τον κόσμο της, αλλά το Καραϊσκάκη ήταν άδειο εξαιτίας της τιμωρίας. Ο Πορτογάλος προπονητής αποφάσισε να εκτίσει την ποινή του στο ματς αυτό ο Σεμέδο και να μείνει εκτός αποστολής ο επιβαρυμένος Ομάρ Ελαμπντελαουί. Δεν είχε στη διάθεσή του τους τραυματίες Γκιγιέρμε και Βαλμπουενά και δεν ήθελε να ρισκάρει την χρησιμοποίηση του Ποντένσε, που πονάει. Εχει επίσης χάσει τον Μεριά που απέκτησε ψυχολογικά προβλήματα: σε σχέση με το παιγνίδι του πρώτου γύρου που κέρδισε με την ψυχή στο στόμα με 0-1, ο Ολυμπιακός είχε στην ενδεκάδα του έξι διαφορετικούς παίκτες. Κι όμως μετέτρεψε το ματς σε περίπατο κυρίως γιατί ο Μασούρας κι ο Σουντανί έπαιξαν στο πρώτο ημίχρονο σαν να έπαιζαν ματς πρόκρισης στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ!

Τρία στα τρία σε 57 δευτερόλεπτά

Λίγες ώρες αργότερα ο Ολυμπιακός του μπάσκετ έπαιζε με τη Χίμκι στο ΣΕΦ. Προσπαθώντας να βρει ένα στόχο σε μια χρονιά ιδιαίτερη και ξεχωριστή ο Ολυμπιακός κυνηγά την συμμετοχή του στην οκτάδα – δηλαδή ένα εισιτήριο στα play off. Για να έχει την τύχη να το πάρει πρέπει ειδικά στην έδρα του να μην χάσει από ομάδα που έχει στόχο αντίστοιχο. Παρά τα προβλήματα του ο Ολυμπιακός ήταν καλός για 30 λεπτά, αλλά οι Ρώσοι έχουν ένα υπερπαίκτη, τον Σβεντ, που κάποια στιγμή αποφάσισε να κερδίσει το ματς μόνος του. Η Χίμκι γύρισε το παιγνίδι χάρη στις επιθετικές εμπνεύσεις αυτού του μυδράλιού και μπήκε στην τελική ευθεία του ματς παίρνοντας διαφορές που ο Ολυμπιακός απλά ροκάνιζε. Στο τελευταίο λεπτό οι Ρώσοι ήταν εννιά πόντους μπροστά. αλλά το αβαντάζ τους έμοιαζε μεγαλύτερο γιατί τα σουτ του Ολυμπιακού δεν ήταν και τα καλύτερα: ο Πολ είχε 0 στα 6 τρίποντα. Ενώ κάποιοι από τους θεατές είχαν αρχίσει να φεύγουν ο Πολ βρήκε τον Πρίντζεζη κι αυτός 57 δευτερόλεπτα πριν το τέλος έριξε τη διαφορά στους 6. Μετά ο Αμερικάνος βρήκε το δικό του μεγάλο σουτ και η διαφορά πήγε στους 3. Κι όταν ο Σπανούλης σηκώθηκε για την ισοφάριση, είκοσι δευτερόλεπτα πριν το τέλος, δεν υπήρχε άνθρωπος στο γήπεδο που να αμφέβαλε ότι κι αυτός θα ευστοχήσει και ο Ολυμπιακός θα κερδίσει – όπως κι έγινε.

Υπάρχει κάτι που δένει αυτές τις δυο ιστορίες; Νομίζω ναι. Τα τεράστια θέλω των πρωταγωνιστών τους. Από τη μια ο Μασούρας και ο Σουντανί, που πανικοβάλαν τον Μώρα και τους υπόλοιπους της ΑΕΛ. Κι από την άλλη ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης αλλά κι ο Πολ, τρεις τύποι που χαίρονται να τρελαίνουν τους πάντες. Ακόμα και τον Σβεντ που στην παράταση έχασε τελείως το μυαλό του και κατέστρεψε πρώτα από όλα το δικό του μαγικό παιγνίδι.

Ο πανίσχυρος ιδρώτας  

Τον Μασούρα υπάρχει μια μερίδα οπαδών του Ολυμπιακού (μικρή, αλλά υπάρχει…) που τον αγαπάει πολύ γιατί τον βλέπει να σκίζεται κάθε φορά. Το παιδί ήρθε πέρυσι από τον Πανιώνιο τέτοιο καιρό και νόμιζες ότι έπαιζε στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού: η προσαρμογή του υπήρξε καταπληκτική χωρίς μάλιστα να παριστάνει τον σούπερ οπαδό και να κάνει δηλώσεις λατρείας για την ομάδα – δεν λέω ότι αυτό είναι κακό, απλώς επισημαίνω ότι δεν το έκανε. Ο Σουντανί δεν εμφανίστηκε το καλοκαίρι ως σούπερ μεταγραφή, αλλά ως κάποιος που αν βρει αγωνιστικό ρυθμό μπορεί να βοηθήσει – δεν υπολογιζόταν ούτε καν ως βασικός, αφού ήταν ένα χρόνο έξω. Ο Μαρτίνς δεν τον συμπεριέλαβε στην λίστα των παικτών που θα μπορούσαν να αγωνιστούν στο Τσάμπιονς λιγκ – σίγουρα τον αδίκησε. Αλλά ο τύπος χρησιμοποίησε το πρωτάθλημα για να δείξει ότι απαιτεί μια διαφορετική συμπεριφορά και το κατάφερε. Στην αρχή σκόραρε δείχνοντας ότι η φήμη του γκολτζή που τον ακολουθεί από τα χρόνια της Ντινάμο Ζάγκρεπ δεν είναι τυχαία. Και μόλις λύθηκε και προσαρμόστηκε άρχισε να ξεδιπλώνει κι άλλες αρετές: στην Τρίπολη μοίραζε ασίστ και χθες παίζοντας και πίσω από το φορ και στο πλάι νόμιζες ότι ο Ολυμπιακός παίζει με παίκτη παραπάνω. Ολη αυτή η πρόοδος  βασίζεται σε κάτι σπουδαίο: είναι φανερό ότι ο τύπος χαίρεται που βρίσκεται στον Ολυμπιακό, όπως ακριβώς κι ο Μασούρας. Που υπογράφοντας πέρυσι τέτοιο καιρό για την ομάδα ένοιωσε ότι έκανε το πιο μεγάλο βήμα που θα μπορούσε να κάνει σε μια καριέρα στην οποία εύκολο δεν υπήρξε τίποτα, όπως πάντα συμβαίνει με όσους δεν είναι ποδοσφαιρικές ιδιοφυίες και πρέπει να ιδρώσουν διπλά στην προπόνηση για να πάρουν φανέλα βασικού.

 Ευτυχισμένοι άνθρωποι

Ευτυχισμένος στον Ολυμπιακό μοιάζει κι ο Πολ κι αυτή είναι η μεγάλη διαφορά του από τους πιο πολλούς από τους ξένους που ήρθαν φέτος. Αλλοι νομίζεις πως θα ήθελαν να είναι στο ΝΒΑ, αλλά η ζωή τα φερε έτσι και ταλαιπωρούνται εδώ. Αλλοι ίσως δεν ήθελαν να φύγουν από τις ομάδες που έπαιζαν γιατί εκεί αισθάνονταν πρωταγωνιστές. Αλλοι κουβαλάνε παράσημα ως βετεράνοι και θέλουν χειροκροτήματα όχι για αυτό που κάνουν τώρα αλλά για αυτό που κάποτε υπήρξαν: ο Πολ όχι. Ο Πολ αισθάνεται ότι το παλκοσένικο είναι δικό του και δεν κρύβεται ούτε τις βραδιές που όλα του πάνε στραβά – όπως χθες βράδυ δηλαδή. Νοιώθει όχι απλά μέλος μιας ομάδας, αλλά ότι η ομάδα είναι αυτός: ακριβώς όπως ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης, που τον Ολυμπιακό τον κατέκτησαν και δικαίως τον έκαναν βασίλειό τους. Αυτή την υπέροχη βεβαιότητα τους ότι στη ζωή έκαναν τη σωστή επιλογή, την θαύμαζες τον καιρό που ο Ολυμπιακός ήταν μια ομάδα δυνατή και αλύγιστη, αλλά κυρίως την βλέπεις τώρα που οι μεγάλες μέρες και των δυο πέρασαν (;) και τα χρόνια που τους απομένουν στα γήπεδα για τα θαύματα τους, είναι λιγότερα από αυτά που προηγήθηκαν.

Σε αυτή την περίοδο της δυσκολίας, όπου η πείρα μετρά πιο πολύ από τα πνευμόνια, ο Σπανούλης και ο Πρίντεζης σαν ταχυδακτυλουργοί μπορεί να βγάλουν από το καπέλο τους το κόλπο που θα εντυπωσιάσει το πιστό κοινό τους απέναντι στο οποίο νοιώθουν ότι έχουν ακόμα μια ιερή υποχρέωση. Τα τρίποντα μαχαιριές στη Χίμκι στα τελευταία 57 δευτερόλεπτα ενός χαμένου ματς ήταν μια προσφορά τους σε μια χριστουγεννιάτικη γιορτή από αυτές που ξέρουν να οργανώνουν οι ευτυχισμένοι άνθρωποι. Για μένα η τεράστια δύναμη του Πρίντεζη και του Σπανούλη φαίνεται τώρα που η ομάδα παλεύει για στόχους, που κάποτε έμοιαζαν εύκολοι: το ότι δεν το έβαλαν στα πόδια είναι κάτι που τους τιμά. Το ότι παλεύουν να χαρίσουν στον κόσμο στιγμές που θα θυμάται για πάντα είναι κάτι που κανείς δεν πρέπει να ξεχάσει: οι καταθέσεις ψυχής στο όνομα της αξιοπρέπειας του συλλόγου είναι παράσημο πιο μεγάλο από τους τίτλους τους. Ο Σπανούλης, ο Πρίντεζης, ο Πολ, ο Σουντανί, ο Μασούρας έχουν ένα μεγάλο μυστικό: έχουν τη θέληση της προσφοράς που πηγάζει από την αντίληψη ότι η ομάδα είναι η ζωή τους. Η ζωή έχει τα πάνω της και τα κάτω της: το σημαντικό είναι να μην τα παρατάς ποτέ.

Πολλοί μουρμουράνε

Πολλοί μουρμουράνε με το Μασούρα γιατί δεν έχει ντρίπλα, δεν κάνει ζογκλερικά, δεν πασάρει με τακουνάκια. Πολλοί λέγανε ότι ο Σουντανί είναι ένας σακάτης που έρχεται για τα τελευταία ένσημα. Πολλοί θεωρούσαν τον Πολ «ένα ακόμα μισθοφόρο από αυτούς που μάζεψε ο Μπλατ». Πολλοί πιστεύουν ότι ο Πρίντεζης και ο Σπανούλης «είναι πια δυο βαρίδια». Πολλοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα. Μπορεί να ξέρουν πολλά για το ποδόσφαιρο ή το μπάσκετ. Αγνοούν όμως πράγματα σημαντικότερα που έχουν να κάνουν με την καρδιά και τη λογική των ανθρώπων. Που και στα σπορ είναι το αληθινό μυστικό των επιτυχημένων, αυτών δηλαδή που κέρδισαν το αυθόρμητο χειροκρότημα μας και την παντοτινή αγάπη μας…