Η ήττα του Στέφανου Τσιτσιπά από τον Κάρλος Αλκαράθ στον προημιτελικό του Ρολάν Γκαρός είχε ως αποτέλεσμα χιλιάδες επικριτικά σχόλια για τον Ελληνα πρωταθλητή τον οποίο διάφοροι αποκαλούν «στάσιμο», «απογοητευτικό», «λίγο» - κι αναφέρομαι στα πιο ήπια από τα σχόλια διότι υπάρχουν και πολλά χειρότερα. Ολα αυτά γιατί έχασε από το νούμερο ένα του κόσμου. Που απόψε στο Παρίσι κόντρα στον Τζόκοβιτς ψάχνει όχι ένα εισιτήριο για τον τελικό, αλλά το πώς αποκλείοντας τον Σέρβο θα κλείσει μια ολόκληρη εποχή. Για να ξεκινήσει επισήμως η δική του. Αυτή, που όπως είπε ο Τζον Μακ Ενρόου, ίσως βαρεθούμε το τένις βλέποντας τον καταπληκτικό αυτό παίκτη να κερδίζει κάθε τουρνουά στο οποίο παίρνει μέρος!

Από ποια σχολή

Το 1999 ο άτυχος Ρώσος «μετεωρίτης» Αντρέι Μέντβεντεφ βρήκε στον τελικό του Ρολάν Γκαρός τον Αγκασι και προηγήθηκε με 2-0. Ο Αμερικάνος δεν είχε μακριά μαλλιά πια, είχε γνωρίσει τη Στέφι Γκραφ, δεν φορούσε χρωματιστά κολλάν και στέκες, αλλά ήταν πάντα ο μεγάλος Αγκασι. Γύρισε το ματς και κέρδισε 3-2 τον Ρώσσο μέσα σε αποθέωση. Πριν και μετά τον κινηματογραφικό θρίαμβο του λατρεμένου Αμερικάνου, το Παρίσι είχε γνωρίσει την ηγεμονία των Ισπανών. Κέρδισαν το μεγάλο τρόπαιο και ο ακούραστος Σέρχι Μπρουγκέρα (93-94) και ο σταθερός Κάρλος Μόγια και ο Αλμπερτ Κόστα (που δεν ήταν καν στους 20 καλύτερους του κόσμου το 2002 όταν το σήκωσε), αλλά και ο Χουαν Κάρλος Φερέρο, ενώ έφτασαν κοντά στο να το κερδίσουν ο Βάσκος Μπαρασατέγκουϊ (που κρατούσε την ρακέτα του τένις σαν ρακέτα πινκ πονκ με το πιο απίθανο στυλ λαβής που έχω δει!) και ο σημερινός σχολιαστής του EuroSport Αλεξ Κορέτζια που ήταν πολύ καλός «χωματάς», αλλά έπεσε πάνω στον Βραζιλιάνο Γουστάβο Κερτέν, τον εξολοθρευτή των Ισπανών που κέρδισε τρεις τίτλους (1997, 2000 και 2001). Οι Μπρουγκέρα, Κόστα, Μόγια και Φερέρο ήταν οι προφήτες του Θεού που ακολούθησε. Το 2005 ο αριστερόχειρας Ράφα Ναδάλ κέρδισε το πρώτο του τουρνουά στο Παρίσι με αντίπαλο στον τελικό τον Πουέρτα. Όμως το μεγάλο του ματς ήταν στον ημιτελικό όταν εξήγησε στον τότε αυτοκράτορα Ρότζερ Φέντερερ ότι αρχικά στα χώματα και μετά στη ζωή θα μάθει να τον σέβεται: τον κέρδισε τότε 3-1 κι από τότε στο Παρίσι τον κέρδιζε όποτε ήθελε! Γιατί σας τα διηγούμαι όλα αυτά; Για να καταλάβετε από ποια σχολή προέρχεται ο Κάρλος Αλκαράθ.

Ολοι το γνώριζαν

Οι Ισπανοί έχουν σχολή στο τένις που στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ονειρευτούμε. Όταν ο Ναδάλ μεγάλωσε οι Ισπανοί προετοίμασαν τον διάδοχό του. Ο Αλκαράθ προέκυψε χάρη σε ένα τεράστιο πρόγραμμα της ισπανικής ομοσπονδίας στο οποίο έχουν πρόσβαση εκατοντάδες παιδιά ηλικίας από 5 έως 12 ετών. Επαιζε τένις στα 4 του, χάρη στον πρώην τενίστα πατέρα του, που στα δέκα του τον πήγε στις Ακαδημίες Equelite di Villena – αυτές του Φερέρο που έγινε ο μόνιμος προπονητής του. Ο μπαμπάς Αλκαράθ είχε άλλες πέντε ανάλογες επιλογές διότι οι Ισπανοί έχουν καθηγητές και προπονητές για όλη την Ευρώπη! Ο Νορβηγός Κάσπερ Ρουντ πχ ήταν στις Ακαδημίες του Ναδάλ από τα 12 χρόνια του: φέτος θα παίξει δεύτερο ημιτελικό σε Γκραν Σλαμ τουρνουά αλλά Νορβηγός είναι μόνο στην καταγωγή. Ο Αλκαράθ ξεκίνησε την διεθνή καριέρα του στα 12 χρόνια του και μέχρι τα 16 ο μικρός είχε κερδίσει σχεδόν ό,τι σημαντικό τουρνουά υπήρχε στον κόσμο σε επίπεδο παίδων – ακόμα και το κύπελλο Ντέιβις Τζούνιορς. Όταν στα 13 του κέρδισε το πρώτο του ισπανικό πρωτάθλημα για να πάει στο Invitational Lacoste του Λονδίνου, ένα είδος Μάστερς για παιδιά κάτω από 14 χρονών είχε κερδίσει επτά συνομήλικούς του χάνοντας πέντε σετ! Οτι θα γινόταν νούμερο 1 στον κόσμο πριν γίνει 20 χρονών το γνώριζαν όλοι όσοι ασχολούνται.

Άλλο μικρόβιο, άλλο σπουδή

Ο Τσιτσιπάς αντιθέτως  έρχεται από την Ελλάδα δηλαδή από το μεγάλο πουθενά του τένις. Είχε την τύχη να έχουν παίξει τένις οι γονείς του και κόλλησε το μικρόβιο. Πήγε μόνος στην Ακαδημία του Μουράτογλου 17 χρονών:  ο Αλκαράθ 17 χρονών είχε ήδη στόφα επαγγελματία. Ακούω ότι η πρόοδός του είναι μεγάλη. Μην μπερδεύουμε την πρόοδο με την προκαθορισμένη διαδρομή: ο Αλκαράθ είχε ένα στρωμένο μονοπάτι για να διαδεχτεί τον Ναδάλ. Εχει βέβαια και εξωγήινο ταλέντο. Αλλά αυτό δεν φτάνει. Στην δική του περίπτωση όλα οργανώθηκαν από ένα ολόκληρο τημ ανθρώπων που ξέρει να δημιουργεί πρωταθλητές. Το ότι έγινε νούμερο 1 τόσο μικρός είναι εντυπωσιακό. Το ότι κυνηγά το δεύτερο Γκραν Σλαμ τουρνουά του πριν γίνει καλά καλά είκοσι χρονών επίσης. Μόνο που στο τένις οι θρύλοι του αθλήματος κερδίζουν κάτι σπουδαίο πολύ μικροί.  

Ο Μακ Ενρόου, ο Τζίμι Κόνορς, ο Σάμπρας κι ο Αγκασι κέρδισαν στην ηλικία του Αλκαράθ το Αμερικανικό Οπεν, ο Ναδάλ το Ρολάν Γκαρός, ο Λεντ στα 23 του πήρε τον πρώτο τίτλο του στην Αυστραλία, ενώ ο Τζόκοβιτς στην Μελβούρνη κέρδισε 20 χρονών. Ο Μπέκερ ήταν πιο μικρός όταν κατέκτησε το Γουίμπλετον κι ο Φέντερερ όταν στα 22 του κέρδισε στο Λονδίνο υποχρέωσε τους ειδικούς να τον χειροκροτήσουν λέγοντας πως άργησε και λίγο! Ο Αλκαράθ ανήκει σε αυτή την κατηγορία των παικτών: ξαναδιαβάστε τα ονόματα τους. Για τον Τσιτσιπά (και κάποιους χιλιάδες ίσως που έχουν μπει στο top 100) θα ήταν πολύ δύσκολο να είναι μέλος αυτής της παρέας των θαυματοποιών: δεν χωράνε όλοι ανάμεσα στα «τέρατα». Αλλά αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει να τον απαξιώνουμε: από τον Ιανουάριο του 2019 που μπήκε στο top 10 παραμένει σταθερά σε αυτό. Φέτος στο Ρολάν Γκαρός τα πήγε καλύτερα από πέρυσι. H πορεία του σταμάτησε από κάποιον με τον οποίο την δεδομένη στιγμή ελάχιστοι μπορεί να συγκριθούν.

Δεν είναι φαβορί

Κι εγώ θυμώνω καμιά φορά με τον Τσιτσιπά γιατί κι εγώ μπερδεύομαι μαζί του επειδή ξεχνώ την δυσκολία της διαδρομής του. Την πρώτη φορά που ο Τσιτσιπάς είχε ηττηθεί από τον Αλκαράθ είχα απογοητευτεί μαζί του. Είχαν αγωνιστεί στον τρίτο γύρο του US Open, o Ισπανός είχε μόλις κλείσει τα 18 του, ήταν χαρισματικός, αλλά άγουρος. Ο Τσιτσιπάς είχε χάσει στο τάι μπρέικ του πέμπτου σετ με 7-5 κι ενώ είχε κερδίσει το τέταρτο με 6-0 ισοφαρίζοντας 2-2. Τελικά εκείνο το ματς έμελλε να είναι αυτό στο οποίο δυσκόλεψε τον Ισπανό πιο πολύ: οι επόμενες τέσσερις ήττες του ήταν εύκολες. Αυτό συμβαίνει όχι γιατί ο Τσιτσιπάς είναι «τεμπέλης» και «δεν δούλεψε» και «έχει χάσει το μυαλό του» κτλ. Αυτά είναι προσεγγίσεις απλοϊκότατες και λανθασμένες που τις έκανα κι εγώ και μετανοιώνω. Απλά συμβαίνει ο Αλκαράθ να είναι ένας από το μέλλον φτιαγμένος από ένα απίστευτο παρελθόν: κάτι τέτοιο δεν έχει αντίπαλο. Μόνο ο Τζόκοβιτς ίσως τον σταματήσει: που είναι υποψήφιος για καλύτερος όλων των εποχών κι απέναντι σε αυτό το δαίμονα απόψε δεν είναι καν φαβορί! Και δεν θα είναι, ούτε κι αν τον κερδίσει, και ξαναβρεθούν αντίπαλοί.  

Δηλώσεις και αναρτήσεις

Καταλαβαίνω ότι πολλοί εκνευρίζονται από τις τοποθετήσεις του Τσιτσιπά – από τις δηλώσεις του για τα χάπια για τον ύπνο που δεν θα ξαναχρησιμοποιήσει πχ ή για το γεγονός ότι παρομοιάζει τον εαυτό του με τον Ντόνσιτς ή γιατί τσακώθηκε με την μάνα του. Ο Ροσέ κάποτε κυκλοφορούσε στα κόρτ με προσωπικό ψυχολόγο. Ο Τζίμι Κούριερ σταμάτησε πολύ νωρίς, γιατί δεν άντεχε στην ιδέα ότι δεν θα είναι πιά νούμερο 1. Ο Αγκασι άλλαξε δραστικά την εμφάνισή του για να κάνει μια δεύτερη καριέρα και εμφανίστηκε εντελώς γουλί «αυτοκαταστρέφοντας» την εικόνα του αμερικάνου ποπ. Ο Μακ Ενρόου και ο Κύργιος είναι κανονικοί τρελοί: ο Αμερικάνος μάλλον γλύτωσε το ψυχιατρείο γιατί σταμάτησε το τένις, αλλά κι ο Μποργκ δεν ήταν πολύ καλύτερα. Ο Ιβάν Λεντλ πέταξε επιδεικτικά ένα ημιτελικό του Ρολάν Γκαρός μόνο και μόνο γιατί θύμωσε επειδή κάποτε ο δεκαοχτάχρονος Τσάνγκ σέρβιρε από κάτω, όπως κάνουν όσοι παίζουν ξυλορακέτες στις παραλίες! Ο Τζόκοβιτς αγκαλιάζει δέντρα. Ο Ναδάλ έχει πενήντα τικ. Είναι δύσκολο να παίζεις συνεχώς με μόνο αντίπαλο τον εαυτό σου. Ο Τσιτσιπάς ψάχνει τρόπους να εκτονώσει τα νεύρα του, να ζήσει κάτι άλλο πέρα από το τένις. Ίσως ασχολείται με τα social media λίγο παραπάνω, ίσως θα πρεπε να είναι πιο φειδωλός σε δηλώσεις. Δεν θα ήταν Αλκαράθ ακόμα κι αν δεν μιλούσε με άνθρωπο και δεν θα τον κέρδιζε αν έκλεινε όλες τις σελίδες του στα Socila. Γιατί ο Ισπανός είναι κάτι άλλο. Μπορεί κάποτε να ανακαλύψουμε πως δεν είναι από τον πλανήτη μας. Δεν θα μου έκανε εντύπωση.