Περίμενα μια μέρα να γράψω για τον Λευτέρη Πετρούνια γιατί ήθελα να χαρώ με όσα θα πουν όλοι για αυτόν. Ο κόσμος προσπάθησε να δείξει με τον πλέον κομψό τρόπο ένα είδος συμπαράστασης στον Ολυμπιονίκη μας – όλοι του έδωσαν συγχαρητήρια, πολλοί του θύμισαν ότι «είναι χρυσός στις καρδιές μας», αρκετοί τόλμησαν να πουν ένα «δεν πειράζει»: είναι βέβαιο ότι το έκαναν από καρδιάς. Αλλά αν θέλουμε να δούμε στην πραγματική του διάσταση το χάλκινο μετάλλιο του τεράστιου αυτού αθλητή θα πρέπει να δούμε τη μεγάλη εικόνα κι όχι τα περίπου ογδόντα δευτερόλεπτα της έτσι κι αλλιώς σπουδαίας του προσπάθειας στον τελικό του Τόκιο. Και για αυτή τη μεγάλη εικόνα δύσκολα μπορεί να βρει κανείς τα κατάλληλα λόγια.

Οι δυο αναμετρήσεις

Στον αθλητισμό υπάρχει πάντα μια και μεγάλη πρόκληση: η πρόκληση να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Σε αυτό το πεδίο αναμέτρησης ο Πετρούνιας είναι ένας αληθινά συναρπαστικός αγωνιστής από το ξεκίνημα του. Ο δεύτερος μεγάλος αντίπαλος είναι ο ίδιος ο χρόνος – αυτός που πρέπει να δαμάσεις για να χτίσεις αυτό που λέμε «καριέρα». Υπάρχουν αθλητές που είχαν «στιγμές», που συμμάχησαν δηλαδή με το χρόνο για να ξεπεράσουν τον εαυτό τους σε μια και μόνο περίοδο (συνήθως μικρή) φτάνοντας σε ένα αποτέλεσμα καταπληκτικό, που μας αφήνει άφωνους. Αλλά ο χρόνος που είναι φιλικός με όσους τον αναζητούν, είναι συχνά αδυσώπητος με τους αληθινά μεγάλους: άλλες φορές τρέχει γρήγορα, άλλες φορές κυλά αργά, άλλες φορές υπάρχει απλά για να τους θυμίζει ότι δεν τον εκμεταλλεύονται όσο πρέπει.

Το να δαμάσεις το χρόνο, να χτίσεις δηλαδή μια καριέρα νωρίς και γρήγορα και να του φέρεσαι στη συνέχεια σαν να μην υπάρχει, παγώνοντάς τον, είναι μια Τέχνη που ξέρουν λίγοι. Ο Πετρούνιας ανήκει σε αυτούς.    

Δαμάζοντας το χρόνο

Ο Ελληνας Ολυμπιονίκης μπήκε στον κόσμο των συναρπαστικών υπερβάσεων κερδίζοντας τον εαυτό του σχεδόν από την πρώτη στιγμή. Κι όσο για το χρόνο; Τον έκανε «παιγνιδάκι» πραγματικό. Δεν ξέρω πόσοι το έχουν καταλάβει, αλλά Πετρούνιας είναι αστέρι στη γυμναστική από τα 21 του. Στις 12 Μαρτίου εκείνης της χρονιάς καταλαμβάνει τη δεύτερη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ενόργανης Γυμναστικής στο Κότμπους. Ένα μήνα αργότερα, στις 9 Απριλίου, έρχεται τρίτος  και παίρνει το χάλκινο μετάλλιο στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα. Μετά το καλοκαίρι, ακολουθούν πρωτιές σε τρία συνεχόμενα μίτινγκ παγκοσμίων  κυπέλλων Ενόργανης Γυμναστικής. Κερδίζει στη Γάνδη στις 4 Σεπτεμβρίου, στη συνέχεια στο Μάριμπορ στις 24 Σεπτεμβρίου και τέλος στην Οστράβα στις 3 Δεκεμβρίου της ίδιας χρονιάς. Αυτή η πρώτη του ουσιαστικά διεθνή σεζόν γίνεται η βάση μιας απίστευτης καριέρας: ο άνθρωπος έχει γεννηθεί για να ξεπερνά τον εαυτό του.

Από το 2015 και μετά ο Πετρούνιας συλλέγει χρυσά μετάλλια, άμα τη εμφανίσει, που λένε. Το Φεβρουάριο εκείνης της χρονιάς η αρμόδια επιτροπή της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας έδωσε το όνομα του Λευτέρη Πετρούνια σε μία άσκηση: η άσκηση αυτή αξιολογήθηκε με βαθμό δυσκολίας Ε, δηλαδή με 0,50 βαθμούς κι ο αθλητής μας την εκτέλεσε στο Πανευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που έγινε στη Σόφια – τότε ήταν μόλις 26 χρονών. Το χρυσό στο Ρίο το 2016 είναι μια σπάνια στιγμή επίδειξης μιας χωρίς προηγούμενο κυριαρχίας: στην πραγματικότητα ο Πετρούνιας παρουσιάζει σε όλη την οικουμένη τις αποδείξεις ότι κανείς δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί του στους κρίκους. Εχει κάνει κανόνα την υπέρβαση των ορίων του – αν ήταν ροκ σταρ στις συναυλίες του θα τον αποθέωναν οι τυχεροί που σε αυτές θα ήταν παρόντες, μόνο αν πατούσε στη σκηνή, πριν καν πιάσει το μικρόφωνο. Αλλά ο χρόνος, αδυνατώντας να πιστέψει πως το 2016 βρέθηκε ένας Δίας που τον διέλυσε, του σκάρωσε ένα από τα πιο σκληρά παιγνίδια που θυμάμαι. Τον προκάλεσε σε μια μονομαχία μόνο και μόνο για να δείξει στο παγκόσμιο κοινό πως είναι ο μόνος αήττητος.  

Παγκόσμιος πρωταθλητής τραυματίας

Θέλω να θυμηθείτε τον τραυματισμό του Ελληνα υπεραθλητή για να καταλάβετε τι εννοώ. Ο κάθε αθλητής μπορεί να έχει ένα τραυματισμό, να υποβληθεί σε μια εγχείρηση, να χρειαστεί τη βοήθεια των γιατρών και των φυσικοθεραπευτών για να επανέρθει. Αλλά στην περίπτωση του Πετρούνια το θέμα δεν ήταν το πώς θα ξεπεράσει τον τραυματισμό του, αλλά το πώς θα προλάβει να κάνει τις απαραίτητες νίκες για να φτάσει στο Τόκιο.

Το 2018 ο Πετρούνιας κατακτά στη Γλασκόβη το χρυσό στο Παγκόσμιο Κύπελλο ενόργανης γυμναστικής: είναι το όγδοο (!) συνεχόμενο χρυσό που κατακτά τους τελευταίους 22 μήνες. Τον Αύγουστο γίνεται για 4η συνεχόμενη χρονιά πρωταθλητής Ευρώπης ισοφαρίζοντας το ρεκόρ του Ιταλού Γιούρι Kέκι και στη Ντόχα την ίδια χρονιά κερδίζει για τρίτη φορά του χρυσό στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το κάνει όντας τραυματίας και μεταθέτοντας για μήνες ένα χειρουργείο – προτιμά να πονά και να κερδίζει, αλλά στην πραγματικότητα έχει αποδεχτεί την πρόκληση του χρόνου: πρέπει να αποθεραπευτεί, να κερδίσει μια σειρά από αγώνες για να φτάσει στους Ολυμπιακούς και σε αυτούς να είναι και πρωταγωνιστής! Προσοχή: δεν είναι ζήτημα προετοιμασίας (δηλαδή εκμετάλλευσης του χρόνου), αλλά είναι ένας αληθινός αγώνας δρόμου – για την ακρίβεια είναι μια σειρά από αγώνες κι αρκεί να χάσεις ένα για να μην καταφέρεις τίποτα. Όλα αυτά μάλιστα τα κάνει ακόμα πιο δύσκολα η πανδημία, η αδυναμία προετοιμασίας, η ακύρωση αγώνων, η αναβολή των ίδιων των Ολυμπιακών που παρατείνει την αγωνία και μεγαλώνει το βάρος της προσπάθειας: ο Πετρούνιας παίρνει το εισιτήριο για το Τόκιο μόλις στις 25 του προηγούμενου Ιούνη και για να το κάνει χρειάστηκε να κατακτήσει την πρώτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο – αν ήταν δεύτερος στον κόσμο θα έβλεπε τους αγώνες από το σπίτι!

Ολο αυτό το διάστημα που αυτός πρέπει να τσακίσει το χρόνο στο σκληρότερο αγώνα που Ελληνας αθλητής έδωσε ποτέ μαζί του, οι αντίπαλοί του έχουν το χρόνο σύμμαχο: προπονούνται κανονικά, προοδεύουν, έχουν τη δυνατότητα να τον αποκλείσουν, αρκεί απλά να τον κερδίσουν μια φορά. Κανείς δεν το κατορθώνει και αν το καλοσκεφτείτε κανείς δεν το κατορθώνει και στους Ολυμπιακούς: οι δυο εξαιρετικοί Κινέζοι τον αφήνουν ελάχιστα πίσω τους, αλλά σκεφτείτε πόση απόσταση (και σε τι συνθήκες…) διένυσε τρία χρόνια ο Ελληνας για να τον δουν μπροστά τους! Το ότι τον βλέπουν μπροστά του, δυνατό, έτοιμο, ανταγωνιστικό, πρώτο στον προκριματικό και υπέροχο στον τελικό είναι για τον ίδιο τον Πετρούνια ένας θρίαμβος: στο δυσκολότερο αγώνα που έχει δώσει αθλητής με το δυνάστη χρόνο ο Πετρούνιας έχει κερδίσει μετάλλιο. Ένα μετάλλιο που δεν έχει χρώμα γιατί τέτοιος αγώνας δεν έχει γίνει ποτέ. Το λένε χάλκινο. Εγώ βλέπω ότι έχει μια λάμψη απίστευτη: τη μεγαλύτερη ίσως από οποιοδήποτε άλλο στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού.

Στα χρόνια της αναμέτρησής του με το χρόνο, ο Πετρούνιας τον έχει συντρίψει γιατί όσο κι αν αυτός τον ζορίζει, αυτός τον αξιοποιεί. Παντρεύεται τη Βασιλική, κάνει μια υπέροχη οικογένεια, βρίσκει την ευτυχία. Ισως αυτό είναι το μετάλλιο του Πετρούνια τελικά: ένα μετάλλιο ευτυχίας που έχει να κάνει με κάτι πιο σημαντικό κι από τον αθλητισμό. Τη ζωή την ίδια…