Θεωρητικά το πρώτο αποτέλεσμα της Εθνικής μας στον όμιλο των προκριματικών του Euro του 2020 ήταν καλό. Η ομάδα του Αγγελου Αναστασιάδη κέρδισε με 2-0 εκτός έδρας. Ο Φορτούνης και ο Δώνης πέτυχαν δυο καταπληκτικά γκολ. Στην άμυνα δεν υπήρξε το παραμικρό πρόβλημα – ο Βλαχοδήμος ήταν θεατής. Φάνηκε επίσης από το πρώτο ματς ότι η Εθνική μας είναι μια γεμάτη ομάδα: χθες έλειπαν ο Παπασταθόπουλος, ο Μανωλάς, ο Κυριάκος Παπαδόπουλος, ο Ρέτσος, ο Σταφυλίδης, ο Μάνταλος, ο Πέλκας κι ο Χριστοδουλόπουλος, ενώ τραυματίστηκε και έγινε γρήγορα αλλαγή ο Μήτρογλου κι όμως οι έντεκα στο γήπεδο αποτελούσαν μια αξιοπρεπέστατη ενδεκάδα. Όμως η Εθνική μας αγωνίστηκε με αντίπαλο το Λιχτενστάιν, που στο UEFA Nations League που προηγήθηκε κέρδισε μόνο το Γιβραλτάρ. Αμφιβάλω αν σε μια εβδομάδα τη νίκη της θα τη θυμάται κανείς. Σε πέντε χρόνια η Εθνική μας έχει χάσει στον σχετικό πίνακα της FIFA πάνω από 30 θέσεις: βρίσκεται στην 43η. Καμία άλλη Εθνική ομάδα δεν έχει να επιδείξει κάτι ανάλογο, αλλά αυτό είναι μικρό πρόβλημα. Το μεγάλο είναι η απόλυτη αδιαφορία των Ελλήνων ποδοσφαιρόφιλων για την ομάδα.     

Η παράξενη βεβαιότητα  

Η Εθνική μας δεν είχε ποτέ οπαδούς, αλλά δεν την θυμάμαι ποτέ και στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα. Το σημείωνα πριν το ματς και στην εφημερίδα. Πάντα κάθε ξεκίνημα της Εθνικής σε φάση προκριματικών μεγάλης διοργάνωσης λειτουργούσε ως αφορμή για λίγη αισιοδοξία. Σήμερα δεν υπάρχει ούτε αισιοδοξία, ούτε απαισιοδοξία: απλά παρατηρείται μια τρομακτική αδιαφορία. Οφείλεται αυτή στο υλικό της ομάδας; Δεν πιστεύω.

Όποιος αδιαφορεί δεν το κάνει γιατί έχει αξιολογήσει σοβαρά το ρόστερ ή γιατί κουράστηκε από το μετριότατο ποδόσφαιρο που από αυτή την ομάδα έχει δει. Το κοινό της Εθνικής είναι άλλωστε εκπαιδευμένο στα 1-0: έχει δει πολλά. Τέτοια περίμενε να δει και όταν κάποτε γέμιζε το γήπεδο ή χάριζε μεγάλες τηλεθεάσεις στην Εθνική του Οτο Ρεχάγκελ ή του Φερνάντο Σάντος. Δεν είχαν τρομακτικά ελκυστική απόδοση εκείνες οι ομάδες, ούτε προκαλούσαν ενδιαφέρον για τις θεαματικές τους νίκες, αλλά τραβούσαν την προσοχή. Τι έχει αλλάξει σήμερα; Υπάρχει μια περίεργη βεβαιότητα ότι ετούτη εδώ η Εθνική δεν είναι καν ομάδα. Σε μια μέτρια ομάδα μπορείς να συμπαρασταθείς. Σε μια ομάδα που δεν σε πείθει ότι πρεσβεύει αξίες, είναι κομμάτι δύσκολο.  

Ξαφνικά διαλύθηκαν όλα  

Στα προκριματικά του μουντιάλ της Μόσχας η Εθνική μας αποκλείστηκε, αλλά μας θύμισε την ύπαρξή της. Έπαιξε τα πάντα σε δυο μπαράζ με την Κροατία: κάτι μήνες αργότερα, όταν είδαμε τι έκαναν οι Κροάτες στη Μόσχα, καταλάβαμε πόσο δύσκολο ήταν να τους αποκλείσει η δική μας ομάδα. Αλλά εκεί που πιστέψαμε ότι έχουμε ξανά μια κανονική ομάδα ήρθαν τα ματς του UEFA Nations League και διαλύθηκαν όλα. Χρόνια είχε να πάθει μια ομάδα τόσο μεγάλη ζημιά εξαιτίας της συμμετοχής της σε ένα τόσο ασήμαντο τουρνουά.    

Ο Μίκαελ Σκίπε στα τέσσερα πρώτα ματς εκείνου του τουρνουά (δηλαδή στα τελευταία δικά του) πρόλαβε και χρησιμοποίησε πάνω από είκοσι τρεις παίκτες: χρησιμοποίησε τρία διαφορετικά αριστερά μπακ (!) και τέσσερις  διαφορετικούς κόφτες αλλά τίποτα δεν άλλαζε. Η εθνική μας συνέχισε να παίζει το ίδιο μονότονο, βαρετό, άνευρο, αργό ποδόσφαιρο. Η δημιουργία ήταν ελάχιστη – οι παίκτες την αντίπαλη περιοχή δεν την πλησιάζουν καν. Στη διάρκεια των τελευταίων αγώνων του Σκίμπε κάποιοι αναρωτιόντουσαν πότε η Εθνική μας έχει κάνει για τελευταία φορά πέντε φάσεις της προκοπής και άλλοι δήλωναν πως δεν θυμούνται από πότε έχει να κερδίσει εντός έδρας ένα χειρότερο (στα χαρτιά…) αντίπαλο της με δυο γκολ διαφορά – νομίζω το κανε τελευταία φορά, σε ένα ματς με την Κύπρο, που μας δίνει και το δωδεκάρι στη Eurovision. Και μετά ήρθε ο Αγγελος Αναστασιάδης και όλες οι συζητήσεις σταμάτησαν. Όχι γιατί έπαψαν να είναι επίκαιρες, αλλά γιατί είναι σαν ο κόσμος να νοιώθει ότι δεν υπάρχει λόγος να γίνονται: κανείς δεν περιμένει τίποτα. Ακόμα και όσοι μουρμούραγαν για τον Σκίμπε, σήμερα δεν μιλάνε. Κουράστηκαν; Δεν νομίζω. Απλά πιστεύουν ότι ακόμα και η μουρμούρα δεν έχει νόημα όταν δεν υπάρχει η παραμικρή προσδοκία.

Είναι άδικο αυτό για τον Αναστασιάδη και την προσπάθεια που θα προσπαθήσει να κάνει: αλλά είναι η φωτογραφία της στιγμής. Δεν φταίει ο Αναστασιάδης για την απαξίωση – ο άνθρωπος έχει μεγάλη όρεξη, έβαλε στο τιμ του τον Αγγελο Μπασινά και τον Στέλιο Γιαννακόπουλο, προσπαθεί να δημιουργήσει ενδιαφέρον κάνοντας ακόμα και τηλεοπτικές εμφανίσεις – το απέφευγε χρόνια. Αλλά η απαξία είναι δεδομένη και είναι ένα μικρόβιο που δεν ξέρω πως η Εθνική θα το αποβάλει – δεν ξέρω καν αν υπάρχει αντιβίωση για αυτό.

Σήμερα όταν μιλάμε για την Εθνική μιλάμε για μια ομάδα που δεν έχει ούτε γήπεδο να αγωνιστεί! Στην Τούμπα δεν τη θέλουν, από το Καραϊσκάκη η ΕΠΟ την πήρε για να δείξει βλακωδώς ότι συμφωνεί με διάφορους φανατικούς που το ζητούσαν, στο ΟΑΚΑ κάθε φορά που αγωνίζεται η εικόνα προκαλεί μόνο θλίψη και το Παγκρήτιο, που θα μπορούσε να είναι το καταφύγιό της, θέλει χρήματα για να ξαναγίνει γήπεδο. Είναι επίσης αμφίβολο αν οι παίκτες πάνε να αγωνιστούν σε αυτή με την καρδιά τους – η υποψία ότι κάποιοι θα προτιμούσαν να μένουν σπίτι μεγαλώνει όταν βλέπεις την απόδοσή τους. Το χειρότερο είναι ότι κανείς δεν γνωρίζει τη σύνθεσή της, σε ποιους παίκτες θα βασιστεί, ποιοι είναι οι ηγέτες της.

Όλα με τη Βοσνία  

Ελάχιστοι πιστεύουν ότι η Εθνική μας μπορεί να κατακτήσει κάποια από τις δυο πρώτες θέσεις του ομίλου της και να προκριθεί. Όταν έγινε γνωστό ότι θα παίξει με την Ιταλία, την  Βοσνία, την Φινλανδία, την Αρμενία και το Λιχτενστάιν, το βιτριολικό σχόλιο που ακούστηκε είναι ότι αν πάνε καλά μπορεί να αποφύγει την τελευταία θέση. Κι όμως οι αντίπαλοι είναι βατοί και φάνηκε και χθες: οι Ιταλοί κουράστηκαν με τους Φινλανδούς, οι Βόσνιοι ιδροκόπησαν με την Αρμενία – δεν υπάρχουν θηρία.

Ο Αναστασιάδης και οι παίκτες του έχουν μπροστά τους ένα δύσκολο με τη Βοσνία. Πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να τραβήξουν την προσοχή μας: να σκοτώσουν το μικρόβιο της αδιαφορίας. Οφείλουν να κάνουν αποτέλεσμα για να μας υποχρεώσουν τουλάχιστον να μουρμουράμε και να περιμένουμε περισσότερα από αυτούς. Σήμερα, αν κανείς δεν μουρμουράει, δεν είναι γιατί είναι ευχαριστημένος, αλλά  γιατί δεν περιμένει τίποτα…