Η περίπτωση του Τσεντί Οσμαν που αποκτήθηκε από τον Παναθηναϊκό μοιάζει σε ένα μόνο πράγμα με αυτή του Εβάν Φουρνιέ που ήρθε στον Ολυμπιακό: και ο Τούρκος είναι ένας εξαιρετικός παίκτης που επέστρεψε στην Ευρώπη από το ΝΒΑ για να νιώσει πρωταγωνιστής. Κατά τα άλλα ο Οσμαν δεν ήρθε στον Παναθηναϊκό για να καλύψει ένα ορατό κενό όπως ο Γάλλος στον Ολυμπιακό. Αλλά, παρόλο αυτά, η προσθήκη του, σε συνδυασμό με αυτές του Μπράουν και του Γιουρτσεβέν, είναι μια ακόμα απόδειξη του πόσο έξυπνος άνθρωπος είναι ο Εργκιν Αταμάν.

Τους έπιασε όλους στον ύπνο

Διαβάζω διάφορα για τον Οσμαν δεξιά κι αριστερά και δεν θα έγραφα τίποτα αν δεν διαπίστωνα ότι ελάχιστα έχουν γραφτεί για την πραγματική σημασία αυτής της πολλά υποσχόμενης προσθήκης. Αλλοι γράφουν για το τι έκανε στο ΝΒΑ, λες και το ελληνικό πρωτάθλημα και η Ευρωλίγκα έχουν σχέση με το αμερικανικό πρωτάθλημα. Αλλοι σημειώνουν τι έχει κάνει στα παιγνίδια του με την Εφές εναντίον του Ολυμπιακού, λες και από αυτά δεν πέρασαν επτά χρόνια. Οι πιο ψαγμένοι αναφέρουν που θα χρησιμοποιηθεί, που και πως θα παίξει κτλ. Όλα αυτά έχουν ενδιαφέρον αλλά νομίζω ότι δεν αφορούν το βασικότερο αυτής της ιστορίας. Που είναι το γιατί ο Αταμάν τον διάλεξε.

Η περσινή σεζόν έχει διδάξει πως όποιους παίκτες διάλεξε ο Αταμάν τους αξιοποίησε κιόλας. Το ό,τι είχε ένα σχέδιο στο μυαλό του για το πώς θα το κάνει ήταν και το μυστικό της επιτυχίας του – και κατ επέκταση και το μυστικό της επιτυχίας του ΠΑΟ.

Ο Αταμάν ξέρει πολύ καλά ένα πράγμα: πως πέρσι τους έπιασε στον ύπνο όλους. Στο ξεκίνημα της σεζόν κανείς δεν περίμενε πως με μια ντουζίνα καινούργιους παίκτες ο Αταμάν θα παρουσίαζε τόσο γρήγορα μια ανταγωνιστική ομάδα και το κακό ξεκίνημα του ΠΑΟ έπεισε (;) τους ανταγωνιστές του πως παρά την προσθήκη του σολίστα Ναν, ο Αταμάν δεν θα μπορούσε να λύσει το πρόβλημα που λέγεται έλλειψη ομοιογένειας. Ο Αταμάν το πέτυχε με τον πλέον απλό τρόπο: κονταίνοντας νωρίς το rotation και πείθοντας τους παίκτες πως οι νίκες μετράνε πιο πολύ από το οργανωμένο παιγνίδι. Ενθαρρύνοντας την πρωτοβουλία και μοιράζοντας καλά τους ρόλους προέκυψε ένας Παναθηναϊκός που έπαιζε για να κερδίζει και που στην νοοτροπία του τελικά στηρίχτηκε. Αλλά φέτος το πράγμα πρέπει να γίνει υποχρεωτικά κάπως διαφορετικά.

Οι επιθετικές αρετές

Αν γνωρίζω το πως σκέφτεται ο Αταμάν -κι έχω λόγους να το πιστεύω πως το γνωρίζω - ένα πράγμα απασχολεί τον Τούρκο προπονητή: να παρουσιάσει μια ομάδα που δεν θα είναι ευανάγνωστη - με άλλα λόγια να καταφέρει με κάποιο τρόπο να διατηρήσει το περσινό πλεονέκτημα. Πέρσι η αγωνιστική περίοδος του Παναθηναϊκού χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο πρώτο μέρος της ο Παναθηναϊκός ακολουθεί κατά βάση το τι κάνει ο αντίπαλος του προσπαθώντας να το κάνει καλύτερα. Τρέχει πχ η Μακάμπι Τελ Αβίβ; Τρέχει πιο πολύ ο Παναθηναϊκός. Παίζει άμυνα η Αρμάνι; Παίζει σκληρότερη άμυνα ο Παναθηναϊκός. Στην δεύτερη περίοδο της χρονιάς ο Παναθηναϊκός αρχίζει να δείχνει από παιχνίδι σε παιχνίδι όλο και πιο έντονα κάποια στοιχεία ταυτότητας που αφορούν ωστόσο σχεδόν πάντα κυρίως το επιθετικό του παιγνίδι. Το αποκορύφωμα είναι το Final 4 όπου κάνει δύο σπουδαία παιχνίδια ρυθμού, λυγίζοντάς την Φενέρ και βέβαια διαλύοντας την Ρεάλ Μαδρίτης: σε κάθε περίπτωση το κάνει δείχνοντας μεγαλύτερες επιθετικές αρετές και από τους δυο αντιπάλους του.

Οι επιθετικές αρετές είναι και το μυστικό της ανατροπής που κάνει με τον Ολυμπιακό και στα play off. Ο Παναθηναϊκός χάνει τα δύο πρώτα παιχνίδια γιατί ο Ολυμπιακός τον φρενάρει και κερδίζει τα τρία επόμενα επιβάλλοντας με τους γκαρντ του το τέμπο. Τι φοβάται ο Αταμάν φέτος πριν το ξεκίνημα της χρονιάς; Να έχουν καταλάβει οι αντίπαλοι του πως παίζει. Να ρίξουν το βάρος στον περιορισμό των περιφερειακών του και να βρουν ένα αντίδοτο απέναντι στον Ναν και τον Σλούκα που πέρσι ήταν αυτοί που πήραν την ομάδα από το χέρι στα δύσκολα βρίσκοντας είτε σταθερούς συμπαραστάτες όπως ο ΛεΣορ και ο Γραντ είτε περιστασιακούς πρωταγωνιστές που βοήθησαν στα δύσκολα όπως ο Ιωάννης Παπαπέτρου και ο Χουάντσο, αλλά ειδικά στην πρώτη φάση της σεζόν και ο Γκριγκόνις.

Αντικειμενικά δύσκολο και σπάνιο

Ο Αταμάν κάνει στις μεταγραφές τρεις επιλογές πολύ λογικές. Ο Γιουρτσεβέν έρχεται για να δώσει ανάσες στον ΛεΣορ, κάτι που πέρσι έκανε μόνο ο Κώστας Αντετόκουμπο, που ταλαιπωρείται από τραυματισμούς – ο Γιουρτσεβέν έχει χαρακτηριστικά που δεν είχε πέρσι κανένας από τους ψηλούς του ΠΑΟ που σημαίνει πως και η δική του προσθήκη υπόσχεται μια κάποια διαφοροποίηση. Ο σοφός Λορέντσο Μπράουν έρχεται να γίνει ο έξτρα περιφερειακός παίκτης που μπορεί και να κουμαντάρει την ομάδα και να σκοράρει - και να τα κάνει όλα με προσωπικότητα. Η προσθήκη του Μπράουν κάνει την γραμμή των περιφερειακών του Παναθηναϊκού ακόμα πιο δυνατή κυρίως γιατί ο Αταμάν που σε αυτή βασικά ποντάρει δεν φοβάται πλέον κανένα τραυματισμό γεγονός που έχει τη σημασία του διότι πέρσι από τραυματισμούς ταλαιπωρήθηκαν και ο Βιλντόζα αλλά και ο Σλουκάς. Η τρίτη όμως προσθήκη είναι η πιο έξυπνη. Ο Οσμάν έρχεται να κάνει δυο πράγματα αρκετά διαφορετικά. Μπορεί να προστεθεί στο «τρια» ή και στο «τέσσερα» και να κάνει την γνωστή πεντάδα του ΠΑΟ λειτουργικότερη. Αλλά μπορεί να δώσει στον Αταμάν και τη δυνατότητα να παρουσιάσει πεντάδες πολύ σκληρές που θα επιτρέπουν στον Παναθηναϊκό στις βραδιές που αυτό είναι απαραίτητο να κερδίσει παιχνίδια από την άμυνα, γεγονός που πέρσι ήταν αντικειμενικά δύσκολο και σχετικά σπάνιο. Ο Αταμάν μπορεί να έχει ένα Παναθηναϊκό με τον Οσμαν κι ένα Παναθηναϊκό για τον Οσμαν – μια ομάδα γύρω από τον νεοαποκτηθέντα Τούρκο, δηλαδή μια ομάδα καινούργια.    

Κάτι που πέρυσι έλειπε

Στον Παναθηναϊκό έχει νόημα να μιλάμε για πεντάδες διότι οι πεντάδες του Αταμάν παίζουν πολύ. Η παρουσία του Μπράουν και κυρίως του Οσμάν δίνει στον Τούρκο προπονητή την δυνατότητα της χρησιμοποίησης μιας πεντάδας με λογική ολότελα διαφορετική από αυτή του περσινού ΠΑΟ. Μια πεντάδα με τους Λεσόρ, Χουάντσο, Οσμαν, Γκραντ και Μπράουν (ή με ένα άλλο περιφερειακό παίκτη στη θέση του Μπράουν που μπορεί να είναι είτε ο Ναν είτε ο Σλούκας) θα δώσει την πιθανότητα στον Παναθηναϊκό να είναι τόσο σκληρός αμυντικά όσο ποτέ δεν τον έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.

Ο Οσμαν προσφέρει στον προπονητή τη δυνατότητα να εμφανίσει μία ομάδα εντελώς διαφορετική από την περσινή. Μπορεί να είναι και πόλος στην επίθεση (δεν του λείπει τίποτα για να το κάνει) αλλά μπορεί και να είναι ο μαχητής στην άμυνα, που είτε ως δυναμικό τριάρι είτε ως τεσσάρι που μπορεί να μαρκάρει και μακριά από τη ρακέτα, μπορεί να δώσει το είδος του αμυντικού φίλτρου που πέρσι έλειπε.

Στον Αταμάν δεν αρέσουν οι μεγάλες αλλαγές. Αλλά ο Παναθηναϊκός του παραμένει μια νέα ομάδα που μόλις πέρσι δημιουργήθηκε. Κι ο Τούρκος θέλει να διατηρήσει το απρόβλεπτο του παιγνιδιού της. Θέλει δηλαδή το πώς θα παίζει ο ΠΑΟ να το έχει και φέτος στο μυαλό του αυτός και μόνο.