Αποδεκατισμένη και εμφανέστατα κουρασμένη η Αταλάντα έφτασε να κρατά την πρόκριση στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ μέχρι το 90’ απέναντι στην Παρί Σεν Ζερμέν, που έχοντας ξορκίσει κατάρες με τη δύναμη πολλών εκατομμυρίων, την πίεζε φτάνοντας τελικά σε μια τρομερή ανατροπή και μια νίκη στις καθυστερήσεις. Αυτό λένε τα νούμερα και τα χρονικά που είναι συχνά πυκνά ένας ωραίος τρόπος για να κρύψεις λεπτομέρειες που μαρτυρούν το τι πραγματικά έγινε. Διότι το ματς μπορεί να κρίθηκε στις καθυστερήσεις, αλλά στην πραγματικότητα είχε τελειώσει στο 60’, όταν ο Τουχέλ έριξε στο ματς τον Κίλιαν Εμ Παπέ. Που ακόμα και λαβωμένος αποφάσισε να μας θυμίσει ότι στα 22 του είναι ένας από αυτούς που βάζουν υποψηφιότητα να διαδεχτούν τον Μέσι και τον Κριστιάνο Ρονάλντο στο θρόνο του καλύτερου του κόσμου. Κι ας μην έχει, για την ώρα, το καλύτερο μάρκετινγκ.

Απίστευτα προσωπικά σόου

Σε όποιον αρέσουν τα νούμερα, ας δει τα νούμερα του Εμ Παπέ. Κέρδισε χωρίς να είναι καλά καλά 20 χρονών το Παγκόσμιο Κύπελλο με την Εθνική Γαλλίας, όχι ως πιτσιρικάς που έμπαινε να αγωνιστεί κάποια λεπτά, αλλά ως απόλυτος πρωταγωνιστής στα δυο σημαντικότερα ματς της ομάδας του Ντιντιέ Ντεσάν: σε αυτό με την Αργεντινή και σε αυτό με την Κροατία, που ήταν και ο τελικός της διοργάνωσης. Για να βρούμε ποδοσφαιριστή που να έχει κάνει σε μεγάλη διοργάνωση αντίστοιχα πράγματα πρέπει να πάμε στα χρόνια του Πελέ, σε ένα ποδόσφαιρο ασπρόμαυρο, όπου η υπερβολή της περιγραφής κατορθωμάτων που λίγοι έβλεπαν, βοηθούσε για να γεννηθούν μύθοι. Πριν το μουντιάλ του 2018, ο Εμ Παπέ είχε μετατρέψει σε προσωπικό σόου το ευρωπαϊκό πρωτάθλημα Νέων και είχε πάει τη Μονακό στα ημιτελικά του Τσάμπιονς λιγκ αποκλείοντας με δικά του γκολ τη Μάντσεστερ Σίτυ – προσοχή είχε πάει στα ημιτελικά τη Μονακό, όχι τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ή την Μπαρτσελόνα.

Θέλουμε να τον συγκρίνουμε με τον Κριστιάνο ή το Μέσι; Να το κάνουμε. Αλλά πολύ φοβάμαι πως τους τεράστιους αυτούς παίκτες μια σύγκριση μαζί του δεν τους συμφέρει: στην ηλικία των 20 χρονών που αυτός έγινε πρωταθλητής κόσμου αυτοί ακόμα κουβαλούσαν προσδοκίες. Πριν κλείσει τα 20 έβαλε 30 γκολ στο γαλλικό πρωτάθλημα! Θυμάμαι τις μέρες του μουντιάλ όλοι παρακολουθούσαν τα ποδοσφαιρικά του κατορθώματα καταθέτοντας το θαυμασμό τους– και δεν αναφέρομαι μόνο στην Εκίπ π.χ που τον σύγκρινε με τον Πελέ και τον Ευζέμπιο από την πρώτη στιγμή. Ο Φράνκο Μπαρέζι είχε πει στην ιταλική τηλεόραση μετά το ματς της Γαλλίας με την Αργεντινή ότι «ξαναείδε ένα Φαινόμενο» κάνοντας μια απευθείας σύγκριση ανάμεσα στον ασταμάτητο Κίλιαν και στον Βραζιλιάνο Ρονάλντο, που πριν τους τραυματισμούς του είχε να επιδείξει κούρσες και γκολ ανάλογα. Ο Ζορζ Γουεά, ένας άλλος που αποτελεί για τον Εμ Παπέ μέτρο σύγκρισης, είχε πει ότι «η Γαλλία είναι πολύ τυχερή γιατί ξαναβρήκε ένα Τερί Ανρί και μάλιστα σε έκδοση βελτιωμένη». Αλλά περισσότερο από όλα μου χει μείνει στη μνήμη μου ένα tweet του Ιαν Ράιτ που είχε καταθέσει τον ειλικρινέστατο ενθουσιασμό του γράφοντας το εξής απλό: «διάβολε, εμένα στην ηλικία του με είχε απορρίψει η Μπράιτον…». Και μετά σαν τον Εμ Παπέ να τον ξεχάσαμε, ενώ συνεχίζει στο γαλλικό πρωτάθλημα με τη φανέλα της Παρί να βάζει του κόσμου τα γκολ.

Η διαγραφή των προηγούμενων

Πληρώνει το γεγονός ότι μετά το μουντιάλ προτίμησε να μείνει στη Γαλλία και διάλεξε την Παρί από τη Ρεάλ Μαδρίτης; Σίγουρα. Τα δυο τελευταία χρόνια του συνέβη κάτι πολύ απλό: τα ματς στα οποία μπορούσε να μας δείξει την πρόοδό του λιγόστεψαν για τον ίδιο πάρα πολύ. Δεν υπήρχαν μεγάλες διοργανώσεις Εθνικών ομάδων – τα τελικά του Euro αναβλήθηκαν για του χρόνου. Και το Τσάμπιονς λιγκ έγινε για τον ίδιο μια παράξενη δοκιμασία γιατί αγωνίζεται σε μια ομάδα της οποίας είδηση είναι κάθε χρόνο ο αποκλεισμός. Η ετήσια αποτυχία της Παρί διέγραφε όλα τα προηγούμενα. Η μόνιμη πρωταθλήτρια Γαλλίας κόλλησε στο μυαλό μας, όχι ως μια από τις μεγαλύτερες ομάδες του καιρού μας (πράγμα που είναι), όσο ως μια ομάδα ακριβοπληρωμένων λούζερ που κάποια στιγμή θα σπάσουν τα μούτρα τους. Κάντε ένα τεστ στον εαυτό σας και θα με καταλάβετε: θα σας είναι πολύ εύκολο να θυμηθείτε τους αποκλεισμούς της (από τη Μπαρτσελόνα, την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, την ..) αλλά όχι και τα σπουδαία παιγνίδια της. Κι ας έχει κάνει πολλά.

Ο Εμ Παπέ πήγε στο Παρίσι για να αλλάξει τη μοίρα της Παρί, αλλά αυτό δεν είναι ούτε απλό, ούτε δεδομένο: είναι πάντα προτιμότερο για τους μεγάλους παίκτες να παίζουν σε ομάδες με πλούσιες τροπαιοθήκες – ο ρόλος του συνεχιστή είναι ευκολότερος από αυτόν που πρέπει να υπογράψει κάτι πρωτόγνωρο. Αλλά το ταλέντο του παραμένει κάτι σπάνιο: αμφιβάλω αν στο σημερινό ποδόσφαιρο υπάρχει ένας ακόμα ποδοσφαιριστής, που θα μπορούσε να μπει στο γήπεδο και σε ένα μισάωρο να καθορίσει μια πρόκριση σε ένα ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ, όπως έκανε ο Εμ Παπέ χθες βράδυ.

Πρέπει να ολοκληρώνονται

Και μετά υπάρχει και κάτι άλλο που φρέναρε τα δυο τελευταία χρόνια την προσοχή μας στην πρόοδό του: η αγάπη μας για τις ιστορίες χαρισματικών μικρών παιδιών- ιστορίες που μοιάζουν με υπέροχα παραμύθια. Όταν ο Εμ Παπέ άρχισε να χαλάει κόσμο με τη φανέλα της Μονακό μάθαμε τα πάντα, όχι πάντα κι απαραίτητα από τους Γάλλους. Μάθαμε για τα δύσκολα παιδικά του χρόνια στην παριζιάνικη περιφέρεια. Για τον Καμερουνέζο μπαμπά του που είναι προπονητής ποδοσφαίρου. Για την Αλγερινή μαμά του που τον έκανε οπαδό της Ρεάλ, λόγω της αγάπης της για τον Ζινεντίν Ζιντάν. Για τον υιοθετημένο αδερφό του Ζιρές Εκκοκό, που μοιράστηκε μαζί του ψωμί κι αλάτι κι έγινε κι αυτός ποδοσφαιριστής. Για την απίθανη ταχύτητα του. Για την τεράστια δημοπρασία που η Μονακό κατάφερε να στήσει για χάρη του – γεγονός που τον έκανε τη δεύτερη ακριβότερη μεταγραφή στον πλανήτη. Αλλά τα παραμύθια έχουν ένα κακό: στο μυαλό μας πρέπει να ολοκληρώνονται. Κι όταν ο Εμ Παπέ έπαψε να είναι το παιδί – θαύμα που μας εντυπωσίασε, ψάξαμε για το επόμενο. Γιατί έτσι συμβαίνει πάντα: το μάρκετινγκ μιας αγοράς που έχει συνεχώς ανάγκη την παραγωγή υπέροχων παραμυθιών επένδυσε στη συνέχεια σε άλλους. Αλλά ο Κίλιαν στην χρυσοπληρωμένη εξορία του στο Παρίσι, μακριά από τη Ρεάλ ή τους γιγάντιους προβολείς της Πρέμιερ λιγκ, μεγάλωσε. Με τραυματισμούς, καυγάδες, και γκολ, πολλά γκολ, μεγάλωσε τόσο, ώστε αρκούν πέντε επιταχύνσεις του με τη μπάλα στα πόδια για να καθορίσουν την ιστορία του εφετινού Τσάμπιονς λιγκ.

Την άξιζε το 2018

Σήμερα ο Εμ Παπέ είναι υπεράνω συγκρίσεων: δεν είναι ο νέος Πελέ, δεν είναι ο νέος Ρονάλντο, δεν είναι ο νέος Ανρί. Είναι ο Εμ Παπέ. Ενας αστέρι 22 χρονών που προέρχεται από τον κόσμο των παραμυθιών και που με την ενηλικίωσή του έβαλε τέλος στο παραμύθι της Σταχτοπούτας Αταλάντα. Αν κερδίσει το Τσάμπιονς λιγκ, λαβωμένος και μάλλον ανήμπορος να αγωνιστεί ενενήντα λεπτά, θέλω να δω πως δεν θα του δώσουν του χρόνου τη Χρυσή Μπάλα. Αυτή που, μεταξύ μας, άξιζε να πάρει για όσα έκανε στο μουντιάλ της Ρωσίας (και στο Τσάμπιονς λιγκ) το 2018. Και που δεν την πήρε γιατί δεν έπαιζε στη Ρεάλ, στη Μπαρτσελόνα, στην Αγγλία, στην Ιταλία κτλ, εκεί δηλαδή που αγαπούν τα παραμύθια πιο πολύ από το αληθινό ποδόσφαιρο...