Το UEFA Νations League για καινούργια διοργάνωση είχε αρκετό ενδιαφέρον. Η τετράδα των ομάδων που θα διεκδικήσει το τρόπαιο (Αγγλία, Πορτογαλία, Ελβετία και Ολλανδία) ήταν μάλλον απρόβλεπτη στο ξεκίνημα και το γεγονός ότι το Final 4 θα γίνει στην Πορτογαλία αφήνει περιθώρια σε όλους: οι Πορτογάλοι δεν ανήκουν στους λαούς που κερδίζουν ό,τι διοργανώνουν και το ξέρουμε. Η τετράδα ολοκληρώθηκε με ένα αποτέλεσμα που δημιούργησε υποψίες: οι Ολλανδοί ήθελαν μια ισοπαλία με τους αδιάφορους Γερμανούς για να αποκλείσουν από το F4 τους Παγκόσμιους Πρωταθλητές Γάλλους και την πήραν με δυο γκολ  μετά το 83΄. Οι Γάλλοι υποπτεύονται πως κάτι παράξενο έγινε: οι Γερμανοί που προηγήθηκαν με 2-0 στο εικοσάλεπτο, μετά το 70’ σταμάτησαν να τρέχουν και στο τέλος κατέρρευσαν. Σχεδόν άνευ λόγου.    

Δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές

Δικαιούται μια ομάδα αδιάφορη να χαρίσει ένα αποτέλεσμα σε μια που καίγεται; Η ερώτηση είναι όσο παλιό είναι και το ποδόσφαιρο. Ένα από τα πιο στημένα (ας μην φοβόμαστε τις λέξεις…) ματς που έχω δει και θυμάμαι είναι ένα ανάμεσα στη Μπαρτσελόνα και τη Λα Κορούνια το 2015. Η Κορούνια ήθελε μια ισοπαλία στο Καμπ Νου για να μείνει στην κατηγορία τη βραδιά που η Μπαρτσελόνα διοργάνωνε την φιέστα της για την κατάκτηση ενός ακόμα πρωταθλήματος. Θυμάμαι ακόμα το ματς εξαιτίας της γιγάντιας διαφοράς δυναμικότητας των δυο ομάδων. Ο Λουίς Ενρίκε που ήταν τότε προπονητής της Μπάρτσα είχε ξεκουράσει κάποιους βασικούς παίκτες διότι η ομάδα του είχε μπροστά της τον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ στο Βερολίνο και η Γιούβε, που εκεί την περίμενε, έμοιαζε σκληρό καρύδι.

Παρά τις απουσίες η Μπάρτσελόνα έκανε πλάκα στην αδύναμη αντίπαλό της για 45 λεπτά: στο πρώτο ημίχρονο θα μπορούσε να κερδίζει με 5-0 και πραγματικά το πώς αυτό δεν συνέβη είναι θαύμα. Στο δεύτερο ημίχρονο η Μπάρτσα κατέβασε ταχύτητα και τελείωσε το ματς δίνοντας ένα αληθινό ρεσιτάλ αδιαφορίας, που επέτρεψε στην Κορούνια να ισοφαρίσει: η συμπεριφορά των Μπλαουγκράνα ήταν τόσο προκλητική, ώστε δεν θα σκανδαλιζόταν κανείς αν οι παίκτες της Μπάρτσα πανηγύριζαν το γκολ της ισοφάρισης των φιλοξενούμενων. Θυμάμαι πως το ίδιο βράδυ η Γιούβε που επίσης προετοιμαζόταν για τον τελικό, είχε κερδίσει, μολονότι και η ίδια αδιάφορη, την Νάπολι εκτός έδρας με 1-3 στερώντας της  ένα εισιτήριο για τα προκριματικά του Τσάμπιονς λιγκ. Οι ιταλικές εφημερίδες επισήμαναν την διαφορά της σοβαρότητας της Κυρίας από την Μπάρτσα τονίζοντας πως στον τελικό του Βερολίνου αυτό θα παίξει κάποιο ρόλο: δεν συνέβη – η Μπάρτσα κέρδισε με 3-1. Ειδικά τα στημένα ματς είναι όπως τα ομόλογα: οι προηγούμενες αποδόσεις δεν εξασφαλίζουν τις μελλοντικές.

Θυμήθηκα το ματς αυτό γιατί το χθεσινό παιγνίδι ανάμεσα στην Γερμανία και στην Ολλανδία κατά κάποιο τρόπο ήταν ίδιο. Οι Ολλανδοί είναι βέβαια πιο δυνατοί από την Κορούνια και η Γερμανία δεν είναι σίγουρα Μπαρτσελόνα, αλλά η διαφορά κινήτρου των δυο καθόρισε το τελικό αποτέλεσμα: μολονότι στα γκολ του Πρόμες και του Φαν Ντάικ οι εκτελέσεις είναι δύσκολες, οι υποψίες των Γάλλων είναι λογικές. Πλην όμως ας πρόσεχαν: τους αρκούσε μια νίκη με την Ολλανδία για να είναι αυτοί πρώτοι και δεν την πήραν.

Άλλο αδιαφορία, άλλο δόλος

Εχει το δικαίωμα μια ομάδα να χαλαρώσει σε ένα ματς και να επιτρέψει στον αντίπαλο να πάρει το αποτέλεσμα που θέλει; Όχι. Ηθικά αυτό το δικαίωμα δεν το έχει, ειδικά αν από την δική της αδιαφορία μπορεί ένας τρίτος κι άσχετος με το ματς να πάθει ζημιά: συνέβη χθες βράδυ. Όμως όσο κι αν ακούγεται περίεργο, αν δεν έχουν παιχτεί χρήματα, δεν υπάρχει κάποιου είδους (προ)συμφωνία και δεν προκύπτει από κάπου κάποιος δόλος με σκοπό ο τρίτος να υποστεί ζημιά, τίποτα δεν απαγορεύει σε μια ομάδα να είναι χαλαρή στο φινάλε ή αδιάφορη στην αρχή ενός ματς ή να παίξει με τους αναπληρωματικούς. Ποτέ στην ιστορία της αθλητικής  (πόσο μάλλον της ποινικής δικαιοσύνης…) δεν έχουν τιμωρηθεί σύλλογοι γιατί σε ένα ματς προέκυψε ένα αποτέλεσμα (ας πούμε) αναμενόμενο, αν δεν υπάρχει απόδειξη δόλου βασισμένου σε χρήματα.           

Πολλοί λένε συνεχώς ότι το ποδόσφαιρο είναι δημόσιο (ή και κοινωνικό αγαθό) και άρα μια ομάδα έχει δεσμεύσεις απέναντι στον κόσμο της να είναι ηθικά άμεμπτη: είναι μια συζήτηση που την παρακολουθώ με ευχαρίστηση, πλην όμως δεν οδηγεί πουθενά. Τα επαγγελματικά σωματεία είναι σε όλο τον κόσμο εταιρίες και ως τέτοιες πορεύονται. Αν μια εταιρία κρίνει ότι θέλει να έχει καλές σχέσεις με μια άλλη εταιρία (και να της δώσει ένα βαθμό για να σωθεί, όπως η Μπαρτσελόνα την Κορούνια) μπορεί να το κάνει, ακόμα κι αν αυτό προκαλέσει την οργή μιας άλλης εταιρίας: δεν μπορούν όλοι να τα έχουν καλά με όλους. Επίσης το πρωτάθλημα – το κάθε πρωτάθλημα – δεν διοργανώνεται στη βάση ηθικών υποχρεώσεων: αυτές μπορεί να αφορούν οπαδούς πχ. Αυτό που πρέπει να σέβεσαι είναι την κείμενη νομοθεσία και τους κανόνες του πρωταθλήματος: δυστυχώς από κανένα νόμο και κανένα κανονισμό δεν είσαι υποχρεωμένος να παίξεις όλα τα ματς με την ίδια αγωνιστική ένταση ή με την ίδια θέληση. Αυτή τη συμβατική υποχρέωση δεν την έχει μια ομάδα ούτε καν απέναντι στον κάτοχο του διαρκείας εισιτηρίου: αν κάποιος προσέφευγε σε ένα δικαστήριο καταγγέλλοντας μια ομάδα γιατί δεν αγωνίστηκε όσο σοβαρά ο ίδιος περίμενε, πιστεύω πως θα έχανε την υπόθεση πανηγυρικά. Όπως πανηγυρικά θα έχανε και κάθε στοιχηματική εταιρία αν κυνηγούσε τη Γερμανία γιατί χθες έχασε λεφτά: καμία ομάδα δεν υπογράφει συμβάσεις με στοιχηματικές εταιρίες ώστε να δεσμεύεται ότι θα είναι αγωνιστικά αξιόπιστη και ότι θα τα δίνει όλα. Ναι, θα πει κάποιος, αλλά χθες βράδυ δεν είχαμε να κάνουμε με εταιρίες αλλά με εθνικές ομάδες και για αυτές η συζήτηση είναι διαφορετική. Δεν αντιλέγω, αλλά το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: αν κάποιος δεν θέλει να κυνηγήσει μια νίκη, ο αντίπαλός θα κάνει αποτέλεσμα. Πάντα σχεδόν σε βάρος κάποιου που παρακολουθεί το ματς ενώ κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα.

Χειρότερες οι Εθνικές από τους συλλόγους

Εχω δει πιο πολλά στησίματα από Εθνικές ομάδες παρά από συλλόγους. Από το μουντιάλ του ΄82 που οι Γερμανοί έφεραν με τους Αυστριακούς ένα βολικό 1-0 για να αποκλείσουν την Αλγερία, όπου υπάρχει όμιλος η πιθανότητα να προκύψει ένα παράξενο αποτέλεσμα είναι μεγάλη. Κάποτε σκανδαλιζόμουν κι εγώ: τώρα απλά διασκεδάζω. Το 2-2 των Ολλανδών με τους Γερμανούς, παρακολουθώντας το ματς, άρχισε μετά το 70΄, να μου μοιάζει αναμενόμενο όσο κι ένα 2-2 που είχαν φέρει στο Εuro του 2004 οι Δανοί και οι Σουηδοί για να αποκλείσουν τους Ιταλούς. Εν τέλει αυτά τα αποτελέσματα είναι χρήσιμα γιατί δημιουργούν μια διάθεση για βεντέτα που το ποδόσφαιρο έχει ανάγκη: τα επόμενα ματς των Γάλλων με την Γερμανία ή την Ολλανδία, μετά το χθεσινό 2-2, θα έχουν ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Επιπλέον το ποδόσφαιρο είναι ωραίο γιατί τα έξτρα κίνητρα απλά μεγαλώνουν την γοητεία του απρόβλεπτου. Όταν πριν το μουντιάλ της Μόσχας οι Ιταλοί κληρώθηκαν με τους Σουηδούς θυμήθηκαν εκείνο το παλιό σκανδιναβικό 2-2 και άπαντες ούρλιαξαν ότι έφτασε η ώρα της εκδίκησης. Και οι Σουηδοί προκρίθηκαν αποδεικνύοντας πως καλές είναι οι κραυγές αλλά χρειάζεται να μπορείς να βάλεις και γκολ: το ένα δεν φέρνει το άλλο….