Η δημόσια συζήτηση που αφορά τις καταγγελίες για παρενοχλήσεις στο χώρο του θεάματος είναι βέβαιο ότι θα φουντώσει ακόμα πιο πολύ τις επόμενες μέρες γιατί έχει πολλά από αυτά που ο κόσμος χαίρεται να παρακολουθεί: έχει λεπτομέρειες, ίντριγκες, γνωστά πρόσωπα, διασυρμούς και λίγο μυστήριο. Ηδη ακούω συνεχώς την ερώτηση «γιατί όλα αυτά βγαίνουν στο φως τώρα» και «γιατί όλες αυτές που μιλάνε δεν μιλούσαν τότε». Αν δει κανείς τα σχόλια που γίνονται από αναγνώστες στις δημοσιευμένες ειδήσεις, τα μισά από αυτά περιέχουν αυτές τις ερωτήσεις, που συχνά δεν γίνονται μόνο από άνδρες, που διακρίνουν σε όλο αυτό μια απειλή, αλλά και από γυναίκες. Εχω μια υποψία για το γιατί αυτό συμβαίνει.

Η ομορφιά μας ταλαιπώρησε

Δεν θα μιλήσω για αυτούς που αντιμετωπίζουν καταγγελίες γιατί εγώ το τεκμήριο της αθωότητας έχω μάθει να το σέβομαι και ξέρω ότι μια άδικη διαπόμπευση είναι χειρότερη κι από μια άδικη καταγγελία: θα μιλήσω για τις κοπέλες που καταγγέλλουν και που δεν έχουν και πρόβλημα να χρησιμοποιούμε τα ονοματεπώνυμά τους. Τι κοινό έχουν η Ζέτα Δούκα, η Αννα Μαρία Παπαχαραλάμπους, η Κατερίνα Γερονικολού, η Πηνελόπη Αναστασοπούλου, η Λένα Δροσάκη; Θα σας το πω εγώ: είναι όμορφες – πραγματικές κουκλάρες.

Η ομορφιά της γυναίκας έχει ταλαιπωρήσει πολύ κόσμο: ταλαιπώρησε τους άνδρες που από όμορφες εισέπραξαν αρνήσεις και ταλαιπώρησε και τις γυναίκες που θα θελαν να είναι πιο όμορφες και καταπιέστηκαν από αυτή τους την ανάγκη που συχνά πυκνά τους τη δημιούργησε τεχνητά και η αντροκρατούμενη κοινωνία μας. Οι πιο πολλοί από αυτούς που κάνουν την προβοκατόρικη ερώτηση «γιατί δεν μιλήσατε τότε» έμαθαν να θεωρούν την ομορφιά ως κάτι το επικίνδυνο – αλλά ευτυχώς είναι λίγοι.

Δεν μπορώ να πω τίποτα για τις γυναίκες που μπορεί να έχουν αυτή την αντίληψη γιατί τις γυναίκες δεν τις ξέρω: έμαθα να τις αγαπώ πολύ, αλλά έχω παραιτηθεί πολλά χρόνια πριν από τη διαδικασία της κατανόησής τους – μου αρκεί που ξέρω πως της γυναίκας η καρδιά είναι μια άβυσσος. Τους άντρες, όμως, κομμάτι τους ξέρω.

Είμαι ο χειρότερος

Για τα μέτρα της εποχής μας νομίζω ότι είμαι ένας άθλιος σεξιστής. Μου αρέσουν τα χυδαία ανέκδοτα. Μιλάω χωρίς να προσέχω όσο θα πρεπε τα λόγια μου. Μπορώ να κάνω σε μια συζήτηση με τους φίλους μου «πιπεράτες», αν όχι και πρόστυχες, περιγραφές. Έχω φάει ώρες στη ζωή μου συζητώντας για γυναίκες που με ταλαιπώρησαν και το χω κάνει  καταλήγοντας στα χειρότερα συμπεράσματα. Αν κάποια μου αρέσει, δεν μπορώ να πάρω τα μάτια μου από πάνω της. Πιστεύω πως η εμφάνιση μετράει κι όλα τα άλλα έρχονται αργότερα. Θα έβλεπα σίγουρα μια ταινία μόνο και μόνο για πέντε γυμνά πλάνα μιας πρωταγωνίστριας. Δεν αποφεύγω τον πειρασμό να δω απαγορευμένα βίντεο διάφορων εγχώριων στάρλετ που εμφανίζονται ξαφνικά στο διαδίκτυο. Πρόσφατα ζήλεψα το Γούντι Αλεν που γράφει στην βιογραφία του ότι όταν είδε τη Σκάρλετ Γιόχανσον «τον πλημύρισε ένα φως» – θα θελα να δω αυτό το φως. Κάποτε έστησα μια ψηφοφορία μόνο και μόνο για να βραβευτεί η Μόνικα Μπελούτσι και να τη δω από κοντά – πρέπει να σας πω την ιστορία.  

Δυσφορώ με την πολιτική ορθότητα γιατί πιστεύω πως οδηγεί σε ένα νεοσυντηρισμό, σκοτώνει το φλερτ, φρενάρει τον αυθορμητισμό – δυσκολεύομαι μαζί της, μολονότι ξέρω πως σίγουρα προστατεύει από προσβολές. Δεν κάνω αυτοκριτική: λέω απλά πως δεν είμαι, ούτε υπήρξα ποτέ μου άγιος, ώστε να μοιράζω συγχωροχάρτια ή να προσεύχομαι για τη σωτηρία των ψυχών μας δια μέσου της μετάνοιας. Υπήρξα και δειλός και ίσως και ανάξιος εραστής. Αν υπάρχει μια κόλαση για σεξιστές κάπου, με περιμένει. Αλλά πάντα λάτρευα την γυναικεία ομορφιά γιατί έτσι πίστευα πως πρέπει να κάνουν οι άντρες. Κι αν οι όμορφες με παίδεψαν, με απέρριψαν, δεν μου έδωσαν την ευκαιρία που ήθελα, τις καταλαβαίνω. Τι διάβολο να με κάνουν εμένα όταν μπορούσαν να έχουν όποιον θέλουν; Ολες αυτές οι αρνήσεις και οι ταλαιπωρίες ήταν φυσιολογικές. Δεν είναι λόγος για να τις μισώ ή να τις σιχαίνομαι ή να τις αποκαλώ «τσούλες» ή να ρωτάω «γιατί δεν μίλησαν τότε». Οι αρνήσεις τους με βοήθησαν να νιώσω πρωταγωνιστής σε ωραίες τελικά περιπέτειες κι ας είχαν κακό τέλος. Σήμερα, πενηντάρης (κι όχι νέος της εποχής), νοσταλγώ αυτές τις περιπέτειες και θα πλήρωνα να μπορούσα να τις ξαναζήσω. Και νομίζω το ίδιο ισχύει και για όλους τους αληθινούς λάτρεις της ομορφιάς, δηλαδή τους πραγματικούς άντρες.

Αιτία αντρικής έμπνευσης

Η περιπέτεια του άντρα με τις όμορφες διατρέχει όλη τη γκάμα του ελληνικού τραγουδιού, γιατί ήταν πάντα γλυκιά αιτία αντρικής έμπνευσης. «Δεν είν’ οι καρδιές όλες το ίδιο καμωμένες, ούτε κι οι ομορφιές στον κόσμο δίκαια μοιρασμένες» τραγουδά ο Αττίκ όταν στη Μάντρα του ζητάνε το «Είδα Μάτια». «Μέσα στης νύχτας τη σιγαλιά κλαίνε μαζί μου τα σκαλοπάτια σου» λέει το 1961 ο Πέτρος Αναγνωστάκης. «Να γυρίσεις σου ζητώ κι ας γυρίζεις με όποιον θέλεις κάθε βράδυ» γράφει κάτι χρόνια αργότερα ο Σαββόπουλος κι ας πήγαινε ακόμα στο γυμνάσιο. «Τα δειλινά μια φωνή μου ψιθυρίζει, μυστικά δε θα γυρίσεις πια» - αντρικό είναι το τραγούδι, γραμμένο από το Ζαμπέτα κι ας το απογείωσε μια γυναικάρα, η Βίκυ Μοσχολιού. «Θα την αντέξω του τρελού τη ρετσινιά, μα πώς ν' αντέξω την δική σου απονιά, πες μου δυο λόγια να σωθώ» τραγουδά ο Σταμάτης Κόκοτας – κι εμείς μαζί. «Κανένας βοηθός δεν υπάρχει, να πει τι έχεις πάθει τι σε πόνεσε. Κι εκείνη δε λέει να κοιτάξει, γκαζώνεις τ’ αμάξι χτυπάς και σκοτώνεσαι» λέει ο Δεληβοριάς. Λαϊκά ή έντεχνα ο ανεκπλήρωτος έρωτας, αυτός που πονάει, γίνεται παράσημο. Εχει συμβεί στη ζωή κάθε άντρα κι είναι το μυστικό που θέλει να μοιραστεί - αυτό που κάνει τους άντρες συμπολεμιστές στο χαμένο πόλεμο με τις όμορφες. Ως άντρες σεβόμαστε τα σημάδια της καψούρας όπου τα αναγνωρίζουμε: και στη ζωή, όχι μόνο στα τραγούδια.         

Μιλάμε για θλίψη

Δεν ξέρω αν αυτοί οι κύριοι που πρωταγωνιστούν στην επικαιρότητα τα έκαναν αυτά για τα οποία κατηγορούνται. Όμως είναι η ομορφιά των κοριτσιών που τους καταγγέλλουν αυτό που μεγαλώνει την δική μου υποψία ότι τα έκαναν. Το τεκμήριο της ομορφιάς θαμπώνει το τεκμήριο της αθωότητας. Η δική μου υποψία είναι ότι τις διάλεγαν γιατί ήταν όμορφες και μετά προσπαθούσαν να συντρίψουν αυτή τους την ομορφιά για να τις φέρουν στα μέτρα τους. Ισως νόμιζαν πως με επιδείξεις βιαιότητας, με καφρίλα, ειρωνείες και κάμποση χυδαιότητα θα εξευτελίσουν την ομορφιά των κοριτσιών και θα τις φέρουν όλες στο δικό τους χαμηλό επίπεδο – στο επίπεδο που κυριαρχούν η εξουσία του σκηνοθέτη και η δύναμη του θιασάρχη. Αν όσα καταγγέλλονται είναι αλήθεια, οι άνθρωποι αυτοί είναι η ντροπή του αντρικού πληθυσμού. Αντί να λατρεύουν την ομορφιά, όπως οι αληθινοί άντρες, προσπαθούσαν να την μουτζουρώσουν. Για ποιο λόγο άραγε; Για να τη χαρούν; Η μήπως για να μεγαλώσουν τη λίστα των επιτυχιών τους αυτάρεσκα; Μάλλον το δεύτερο. Μιλάμε για θλίψη.

Ετσι κι αλλιώς 

Υπάρχει μια ένσταση που ακούω κι αφορά το ρόλο του σκηνοθέτη – έχω γράψει ένα κομμάτι στο σημερινό Βημαγκαζίνο, θα το ανεβάσω κι εδώ κάποια στιγμή για να γίνει δημόσια διαβούλευση. Σήμερα ήθελα να γράψω γιατί τα κορίτσια δεν μιλούσαν τότε: δεν μιλούσαν γιατι φοβόντουσαν πως δεν θα τα ακούγαμε, θαμπωμένοι από την ομορφιά τους, την οποία πολλοί αντιμετωπίζουν με ζήλια και φθόνο. Είχαν άδικο; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Σημασία έχει πως σήμερα που το κάνουν πρέπει να σεβαστούμε τη θέλησή τους να μιλήσουν – ας το κάνουμε στο όνομα κάθε όμορφης που μας αγνόησε. Ετσι κι αλλιώς μετά από αυτή ήρθαν άλλες όμορφες να μας απαλύνουν τον πόνο και να μας αγαπήσουν αληθινά. Είμαι βέβαιος…