Δεν περίμενα ποτέ ότι θα αποκλειστεί η Γερμανία για δεύτερο σερί μουντιάλ από την φάση των ομίλων, αλλά σε ένα κόσμο που όλα μπορεί να συμβούν εν τέλει ούτε κι αυτό δεν είναι έκπληξη. Οι Γερμανοί πλήρωσαν δικά τους λάθη – πέραν πάσης αμφιβολίας. Εχασαν το ματς που δεν έπρεπε (αυτό με τους Γιαπωνέζους), δεν κέρδισαν την Ισπανία (έμειναν μάλιστα στο κυνηγητό της πρόκρισης, μόνο γιατί οι Γιαπωνέζοι κατάφεραν να χάσουν από την Κόστα Ρίκα) και δεν κατάλαβαν πως για να υποχρεώσουν τους Ισπανούς να είναι πολύ προσεχτικοί και να μην κάνουν τρέλες στο χθεσινό ματς με τους Γιαπωνέζους θα πρεπε να κερδίζουν τους Κοσταρικανούς τουλάχιστον 3-0 στο ημίχρονο.

Αν το είχαν κάνει οι Ισπανοί θα έπαιζαν με τους Ιάπωνες με το φόβο του αποκλεισμού στο δεύτερο ημίχρονο και δεν θα ήταν τόσο χαλαροί. Η αλήθεια είναι πως ένα φόβο αποκλεισμού ίσως τον απόκτησαν, όταν άκουσαν ότι η Κόστα Ρίκα προηγήθηκε της Γερμανίας με 2-1, αλλά νομίζω πως πόνταραν πάντα στο γεγονός ότι οι Γερμανοί θα κέρδιζαν το δικό τους ματς κυνηγώντας τις ελπίδες τους. Κι έτσι έκαναν το τέλειο έγκλημα.

Λάθη και πάθη

Σαφώς και ο αποκλεισμός των Γερμανών οφείλεται πρώτα από όλα στα δικά τους λάθη – φυσικά και στα κατασκευαστικά προβλήματα της ομάδας τους. Ακόμα και χθες, στη μοναδική νίκη τους σε αυτό το μουντιάλ με 4-2, οι Γερμανοί είχαν τεράστιες δυσκολίες στην άμυνα (με ένα Νόγιερ σε κάκιστη βραδιά, ίσως εξαιτίας της ανασφάλειας που του προκαλούν τα σέντερ μπακ), ενώ και επιθετικά, παρά τα τέσσερα γκολ, ήταν τσαπατσούληδες και χωρίς σημείο αναφοράς στο παιγνίδι τους: ο αγέλαστος Χάβερτς άργησε να πάρει μπροστά. Όμως στον αποκλεισμό τους έπαιξε ρόλο και η απόλυτη ισπανική κυνικότητα. Δεν ξέρω αν οι Ισπανοί το σχεδίασαν όλο: μια χαρά πάντως εκμεταλλεύτηκαν την εξέλιξη του παιγνιδιού τους.

Μετά από ένα καλούτσικο (αλλά όχι θεαματικό ή εξαιρετικά παραγωγικό) πρώτο ημίχρονο υπεράνω υποψίας, οι Ισπανοί ξεκίνησαν με ένα μπλακ άουτ στην επανάληψη και βρέθηκαν να χάνουν με 1-2 από τα γκολ του Ρίτσου Ντόαν και του Τανάκα: απέναντι στους Γιαπωνέζους μπορεί να συμβεί – το έπαθαν και οι Γερμανοί που επίσης δέχτηκαν από τους Ιάπωνες δυο γκολ σε χρόνο μηδέν στο μεταξύ τους παιγνίδι. Αυτό που γεννά υποψίες είναι το υπόλοιπο μέρος του παιγνιδιού και ειδικά το τελευταίο του εικοσάλεπτο: οι Ισπανοί μόλις έμαθαν ότι οι Γερμανοί κερδίζουν την Κόστα Ρίκα έκαναν απλά τη γνωστή κατοχή μπάλας που ξέρουν να κάνουν και τίποτα πιο πολύ. Δυο σουτ όλα κι όλα (από τον Ασένσιο και τον Ντάνι Ολμο) έγιναν για τα μάτια του κόσμου. Όπως και οι αλλαγές του Λουίς Ενρίκε που φρέσκαρε την επίθεση του με τους Φεράν Τόρες, Ασένσιο και  Άνσου Φατι, αλλά παρακολουθούσε τα μη δρώμενα ήσυχα κι ωραία.

Σε όλα αυτά ας προσθέσουμε και ότι για να ελεγχθεί αν η μπάλα ήταν εντός γραμμής στο γύρισμα από τον Μιτόμα πριν το γκολ του Τανάκα πέρασαν τρία λεπτά! Αλλά νομίζω πως η συζήτηση αυτή είναι άκυρη: αν δεχτούμε πως οι Ισπανοί θέλησαν να χάσουν, και το γκολ να μην μετρούσε, θα δεχόντουσαν ένα άλλο. Αν πάλι πιστεύουμε πως είναι αθώοι, τότε θα πρεπε να αποδείξουν την αθωότητά τους παίζοντας καλύτερα. Η υποψία θα τους κυνηγά πάντα.

Σαράντα χρόνια μετά το «μπισκότο»

Το μάθημα της ιστορίας αυτής είναι ότι μια ομάδα όπως η Γερμανία που ήθελε να διακριθεί στο Παγκόσμιο κύπελλο δεν επιτρέπεται να περιμένει να πάρει εισιτήριο πρόκρισης στο τρίτο της ματς: μπορεί σε αυτό να μην κρατά τις τύχες στα χέρια της. Η ειρωνεία του πράγματος είναι ότι η FIFA αποφάσισε όλα τα ματς της τρίτης αγωνιστικής να γίνονται την ίδια ώρα μετά το αξέχαστο εκείνο «μπισκότο» που έφτιαξαν το 1982 οι Δυτικογερμανοί με τους Αυστριακούς για να αποκλείσουν την Αλγερία – τα συνεταιράκια εκείνης της βραδιάς σταμάτησαν να παίζουν μετά το 1-0 του Χρούμπες, το μόνο αποτέλεσμα που γνώριζαν πως έδινε πρόκριση και στους δυο. Σαράντα χρόνια μετά οι Γερμανοί κατάλαβαν την πίκρα ενός τέτοιου αποκλεισμού – θα γίνουν πιο συμπαθητικοί μετά από αυτό γιατί αν μη τι άλλο αυτοί έδειξαν ήθος: δεν κάθισαν να χάσουν από τους Κοσταρικανούς για να πετάξουν έξω τους Ισπανούς πληρώνοντας τους με το ίδιο νόμισμα. Οι δε Ισπανοί νομίζω πως με την χθεσινή συμπεριφορά τους δείχνουν ότι έχουν πάρει σοβαρά τη διοργάνωση. Όχι μόνο απέκλεισαν τους Γερμανού χάνοντας, αλλά η δεύτερη θέση στον όμιλο τους επιτρέπει να παίξουν με το Μαρόκο (και όχι με την Κροατία με την οποία στο Euro2020 ίδρωσαν να προκριθούν στην παράταση) και κυρίως τους βοηθά να αποφύγουν την Βραζιλία στα προημιτελικά – φαίνεται πως προτιμούν τους Πορτογάλους. Εκτός αν και οι Βραζιλιάνοι χάσουν σήμερα από το Καμερούν (και με μεγάλο σκορ για να προκριθούν κι αυτοί ως δεύτεροι) οπότε θα μιλάμε για την απόλυτη κωμωδία.

Αντίο Βέλγιο      

Στο μεταξύ πριν τον αποκλεισμό των Γερμανών είχαμε ένα άλλο δράμα: το αντίο των Βέλγων. Η μάχη για ένα εισιτήριο πρόκρισης ανάμεσα στο τρίτο στον κόσμο το 2018 Βέλγιο και στη δεύτερη στη Ρωσία Κροατία ήταν συναρπαστική. Πέρασαν οι Κροάτες, όχι γιατί κέρδισαν, αλλά γιατί δεν έχασαν: η λευκή ισοπαλία τους αρκούσε. Αλλά το ματς ήταν αληθινά σπουδαία: ο Κουρτουά κράτησε ζωντανούς τους Βέλγους όταν οι Κροάτες κυριάρχησαν χάρη στο Μόντριτς που όσο άντεξε ξεσήκωσε το γήπεδο, και ο Λουκάκου σκότωσε τις ελπίδες τους όταν πίεσαν για να κερδίσουν. Ο ανέτοιμος φορ της Ιντερ, που προέρχεται από τραυματισμό κι αγωνίστηκε μόνο στο δεύτερο ημίχρονο αστόχησε τέσσερις φορές από θέσεις καταπληκτικές – σε σημείο που ο Ράκιτιτς που παρακολουθούσε το ματς στην τηλεόραση έγραψε στο Instagram πως πρέπει να τον καλέσουν στην Κροατία για να κάνει πληρωμένες διακοπές ως φίλος της χώρας! Ο Λουκάκου μια φορά σημάδεψε το δοκάρι και τρεις φορές δεν κατάφερε να σκοράρει σχεδόν ανενόχλητος. Δικαιώθηκε ο Ντε Μπρόιν, που είχε πει πως η ομάδα του δεν θα πάει πουθενά και την πλήρωσε ο κόουτς Μαρτίνεθ που μετά από έξι χρόνια απολύθηκε.

Πολλά μπράβο στο Μαρόκο  

Από τον όμιλο πέρασε πρώτο το Μαρόκο. Η πρόκρισή του (με 7 βαθμούς σε τρία ματς) αποτελεί εγχειρίδιο για το πώς μια ομάδα μπορεί να διακριθεί σε μια τέτοια διοργάνωση. Η άμυνα του ήταν άψογη (δέχτηκε ένα γκολ σε τρία παιγνίδια) και οι δυο καλύτεροί του παίκτες καταπληκτικοί – όχι τυχαία υπέγραψαν την πρόκριση σκοράροντας κόντρα στον Καναδά. Ο Ζίγιες είναι ένας καλλιτέχνης και ο Γιουσέφ Ελ Νασίρι, ένα θωρηκτό: ένας φορ ύψους 1.95, που στα 25 του βγάζει το ψωμί του στην Σεβίλλη τρέχοντας σαν αθλητής στίβου. Το Μαρόκο είναι η δεύτερη αφρικανική ομάδα που προκρίθηκε μετά τη Σενεγάλη. Σήμερα θα δούμε αν η Γκάνα θα γίνει η τρίτη που θα φράσει στους 16 – αν δεν με απατά η μνήμη μου ποτέ δεν έφτασαν στα νοκ άουτ τρεις αφρικανικές ομάδες. Στη Ρωσία στους 16 δεν υπήρχε καμία!