Κανονικά το κλιμάκιο της FIFA που θα ρθει να τοποθετήσει στο τέλος της εβδομάδας διοικούσα επιτροπή στην ΕΠΟ θα πρεπε να φέρει μαζί του κάμποσους ειδικούς για να μελετήσουν την εξέλιξη του ποδοσφαίρου, που έχει σημειωθεί στην Ελλάδα, στο πρωτάθλημα της οποίας υπάρχει πλέον κι ένα καινούργιο αποτέλεσμα. Στη Σουπερλίγκα εκτός από τη νίκη, την ισοπαλία και την ήττα, υπάρχει και το «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία». Το «γκρινιάζω» το λέω γιατί δεν βρίσκω άλλη λέξη: στην πραγματικότητα χαλάω τον κόσμο και τα περνάω υπέροχα. Αυτό το αποτέλεσμα το πήρε ο ΠΑΟΚ στο Καραϊσκάκη την Κυριακή – δεν λέω ότι το καταχάρηκε, αλλά δεν μοιάζει να χαλάστηκε και πολύ.

Λατρεία για το αποτέλεσμα

Το «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία» είναι το πιο αγαπητό από όλα τα αποτελέσματα κι όχι τυχαία. Η νίκη πανηγυρίζεται, αλλά δημιουργεί και υποχρεώσεις διότι ξυπνάει απαιτήσεις. Πέρυσι η ΑΕΚ κέρδισε στον τελικό του κυπέλλου Ελλάδος. Πανηγύρισαν όλοι το τρόπαιο και μετά ξεκίνησαν τα δύσκολα. Η ομάδα έπρεπε να βρει προπονητή, να κάνει μεταγραφές, να παίξει στην Ευρώπη, να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, αφού η κατάκτηση του κυπέλλου δημιούργησε τη βεβαιότητα ότι είναι έτοιμη για το μεγάλο βήμα μπροστά: αν είχε χάσει, αλλά μπορούσε να φωνάζει για τη διαιτησία, πιστεύω ότι σήμερα όλα θα ήταν αλλιώς. Θα είχε λιγότερη πίεση, περισσότερα διαρκείας, πιο συσπειρωμένο κόσμο και σίγουρα περισσότερο στο γήπεδο: τίποτα δεν κινητοποιεί πιο πολύ από την αδικία. Η ισοπαλία από την άλλη, μπορούμε να πούμε ότι είναι ως αποτέλεσμα εντελώς αδιάφορο: την επόμενη ο ένας ισχυρίζεται ότι ο άλλος γλύτωσε και σε δυο μέρες ανάθεμα κι αν τη θυμάται κανείς. Η ήττα χωρίς διαμαρτυρίες για τη διαιτησία καταστρέφει κόσμο: την πληρώνει ο προπονητής, συνήθως απλά γιατί υπάρχει – ρωτήστε και τον Κετσπάγια. Ενώ η ήττα που μπορεί να αποδοθεί στη διαιτησία είναι υπέροχη: προκαλεί καταγγελίες, βοηθά τον οπαδό να αισθανθεί διαφορετικός, επιτρέπει να χτιστούν καριέρες ποδοσφαιριστών αρκεί αυτοί να δείξουν κουράγιο και να καταγγείλουν το σύστημα – αν ρίξουν και τίποτα μπουνιές ακόμα καλύτερα. Κυρίως η ήττα με γκρίνια για τη διαιτησία σκοτώνει εν τη γενέσει κάθε ενοχλητική συζήτηση, που θα μπορούσε να φέρει σε δύσκολη θέση τον προπονητή ή τους παίκτες ή ακόμα και τη διοίκηση.

Τι θα τον ρωτούσαν

Πάρτε πχ την περίπτωση του καλού Βλάνταν Ιβιτς. Ας υποθέσουμε ότι στο Καραϊσκάκη δεν υπήρχαν δυο φάσεις, στις οποίες οι αποφάσεις του διαιτητή σηκώνουν συζήτηση, αφού απλές δεν είναι. Τι θα τον ρωτούσαν στο τέλος; Το πιθανότερο είναι ότι θα του ζητούσαν εξηγήσεις για την άτσαλη υποχώρηση της ομάδας στο τελευταίο τέταρτο κι ο ίδιος θα προσπαθούσε να πείσει τους πάντες ότι μόνο αυτό δεν ήθελε. Θα τον ρωτούσαν γιατί ο ΠΑΟΚ είναι η μόνη ομάδα στον κόσμο που δεν σκοράρει στο δεύτερο ημίχρονο, λες και μπορεί να παίξει και να βάλει γκολ αυτός. Θα τον ρωτούσαν τι τον ήθελε τον Κρέσπο στο φινάλε και γιατί δεν άλλαξε πλευρές στους Ροντρίγκες και Κάμπος, ώστε να εκμεταλλευτεί ο πρώτος τις αδυναμίες του Βιάνα ειδικά στο πρώτο ημίχρονο. Μπορεί να τον ρωτούσαν πως είναι δυνατόν να αντικαθιστάς τον Μακ με τον Κάμπος και να πιστεύεις ότι ενισχύθηκες ή γιατί δεν ξεκινά εκτός έδρας ο Μπίσεσβαρ όταν οι επιθετικοί του ΠΑΟΚ θέλουν τη μπάλα κάθετα για να φύγουν στο χώρο. Ισως τον ρωτούσαν πως είναι δυνατόν εν τέλει ο ΠΑΟΚ να χάνει ένα ματς στο οποίο τακτικά ήταν ανώτερος και επιθετικά πιο επικίνδυνος. Δεν ξέρω τι θα απαντούσε ο Ιβιτς, σας διαβεβαιώνω όμως ότι δεν είναι πολύ καλό να σου κάνουν τέτοιες ερωτήσεις, αφού ότι απαντήσεις μπορεί αργότερα να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου: ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μια ομάδα στην οποία στα χρόνια του Σαββίδη κανείς προπονητής δεν έχει τελειώσει σεζόν.

Τάκη και δικαιοσύνη στο πριγκιπάτο

Το αποτέλεσμα «χάνω αλλά μπορώ να γκρινιάζω για τη διαιτησία» δεν είναι δικαιολογία, είναι χαρά πραγματική. Οποιος το παίρνει, πιστεύει πως σβήνει μονοκονδυλιά ό,τι έχει προηγηθεί. Ο καλός Παναγιώτης Γλύκος πχ αναρωτήθηκε τι άλλο πρέπει να γίνει για να σταματήσουν οι διαιτητές να είναι πρωταγωνιστές. Όταν δέχτηκε το γκολ του Μιλιβόγεβιτς κλωτσούσε τα δοκάρια από τα νεύρα του – δεν φάνηκε να του φταίει κάποιος. Στη φάση του πρώτου γκολ που δέχεται, τα έβαλε και δικαίως με το Βαρέλα κι όχι με τον επόπτη – άλλωστε όλα έχουν γίνει τόσο γρήγορα και τόσο οριακά, που μόνο τρελός θα διαμαρτυρόταν. Ακόμα πιο ωραίο είναι ότι ο Γλύκος ξεχνάει τι έχει κατά καιρούς συμβεί στην Τούμπα, όπου γροθιές πέφτουν και όποιοι τις ρίχνουν μένουν ατιμώρητοι, προπονητές σημαδεύονται με μπουκάλια, πέναλτι δεν δίνονται και ματς δεν τελειώνουν: όλα αυτά, όταν μπορείς να διαμαρτυρηθείς για τη διαιτησία του τελευταίου ματς, τα αφήνεις στην άκρη και μπορείς να εμφανίζεσαι στο τέλος με το παράπονο του μικρού πρίγκιπα που αδικήθηκε, ενώ στο πριγκιπάτο του κυριαρχεί η δικαιοσύνη και η τάξη. Δεν είναι φυσικά ο Γλύκος το πρόβλημα: όλοι τα ίδια λένε και τα ίδια κάνουν όταν μπορούν μετά από ήττα να γκρινιάζουν για τη διαιτησία. Ακόμα θυμάμαι τον Κασάμι που ξεφώνιζε πέρυσι το διαιτητή Καλογερόπουλο γιατί κατά τη γνώμη του κακώς άφησε τον Ολυμπιακό με 9 παίκτες στο ΟΑΚΑ: θα μας κάψει όλους τους αναμάρτητους, ο Θεός.

Αν σταματήσουν να χαίρονται

Εχει ενδιαφέρον ότι ο ΠΑΟΚ προσπαθεί τα τελευταία χρόνια να κερδίσει το πρωτάθλημα διαιτησίας πριν το κανονικό πρωτάθλημα. Θέλει αβάντα στην έδρα του κι εκτός έδρας να του φέρονται σαν μεγάλη ομάδα (έτσι δεν το λένε;). Εχει στη διοίκηση του δυο παλιούς διαιτητές (τον Λούμπος Μίχελς και τον Τεβεκέλη και θα χε και τον Τάσο τον Κάκο, αν δεν ξεσηκώνονταν κάποιοι οπαδοί του), αλλά κατά τα άλλα είναι οι άλλοι που ασχολούνται με τη διαιτησία. Βγάζει ανακοινώσεις πριν και μετά τα ματς, χωρίς καν να περιμένει κρίσεις ουδέτερων: χθες μοιράστηκε μια θέση της ΠΑΕ είκοσι δευτερόλεπτα μετά το τέλος του ματς - κατά κάποιο τρόπο όποιος την έβγαλε πρεσβεύει μια υπέρτατη αλήθεια. Πέρυσι ο ΠΑΟΚ πήρε σφυρίγματα σε όλα τα ντέρμπι που έπαιξε στην Τούμπα και εκτός έδρας δεν τον είχε πειράξει κανείς, αλλά στον δεύτερο ημιτελικό του κυπέλλου δεν κατέβηκε να παίξει. Προφανώς πιστεύει πως οι ήττες με γκρίνια για τη διαιτησία συσπειρώνουν τον κόσμο του, τον οποίο η διοίκηση φοβάται – όλες σχεδόν οι διοικήσεις φοβούνται τους οπαδούς και στον ΠΑΟΚ πρέπει να είναι ανακουφισμένοι που οι οπαδοί με ήττες που επιτρέπουν γκρίνια για τη διαιτησία μοιάζουν να χαίρονται. Αν σταματήσουν να χαίρονται θα ζητάνε νίκες που φέρνουν τίτλους κι αυτές δεν είναι εύκολες. Ακόμα χειρότερα, θα ζητάνε νίκες ακόμα και στις βραδιές που δεν είσαι καλός, σαν αυτή που πήρε την Κυριακή ο Ολυμπιακός, που έχει πολλά προβλήματα ακόμα, αλλά είναι πρώτος γιατί παίζει για να κερδίζει κι αυτό καμιά φορά αρκεί, ειδικά αν για ο αντίπαλος σκέφτεται τη συνέντευξη Τύπου πιο πολύ από τη βαθμολογία…