Κοιτάζω από το πρωϊ τι γράφεται στον διεθνή Τύπο για την ανατροπή της Ρεάλ Μαδρίτης στο νέο απίστευτο ματς που έδωσε στον ημιτελικό του Τσάμπιονς λιγκ με την Μάντσεστερ Σίτυ ψάχνοντας να βρω μια καλή εξήγηση για αυτό το νέο της θαύμα θαυμάτων που πέτυχε χθες βράδυ μπροστά στα έκπληκτα μάτια της ποδοσφαιρικής ανθρωπότητας. Διάβασα πολλά, αλλά τίποτα που να εξηγεί το απίστευτο – ίσως γιατί το απίστευτο είναι τέτοιο γιατί δεν έχει εξηγήσεις. Η Ρεάλ Μαδρίτης απέκλεισε επι της ουσίας με ανατροπές πριν την Σίτυ και την Παρί και την Τσέλσι, αλλά το χθεσινοβραδινό της θαύμα είναι μεταφυσικό. Χάνει με 1-0 μέχρι το 89΄από μια καλύτερή της ομάδα που το μόνο της λάθος (;) είναι ότι έχει δυο φάσεις για να πάει στο 0-2 και δεν της τελειώνει σωστά. Δεν πιέζει καν. Δεν είναι καταιγιστική αλλά μοιάζει απλά να προσπαθεί για την τιμή των όπλων – για ένα τελευταίο χειροκρότημα. Δεν έχει σε καλή βραδιά κανένα από τα αστέρια της: ακόμα κι ο Μπενζεμά δεν είναι επικίνδυνος γιατί η μπάλα δεν φτάνει σε αυτόν. Και ξαφνικά όλα αλλάζουν. Ένα γύρισμα του Γάλλου που σηκώνεται από το έδαφος σαν παίκτης του βόλεϊ για βρει τον Ροντρίγκο, δίνει στο Βραζιλιάνο το γκολ της ισοφάρισης και μια σέντρα του Καρβαχάλ, τρία λεπτά μετά, κάνει τον μικρό να ντυθεί Ερικ Γκούναρ Σόλσκιερ version 2022 και να θυμίσει στον κόσμο το κάποτε κατόρθωμα της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον τελικό του 2000 κόντρα στην Μπάγερν Μονάχου. Αλλά τότε η ομάδα του Σερ Αλεξ κατόρθωμα είχε κάνει ένα: ετούτοι εδώ οι φανατικοί βασιλόφρονες ανατροπές κάνουν διαρκώς – λες και είμαστε ξανά στη δεκαετία του ‘80 και δεν παίζουν ο Καρβαχάλ, ο Βαλβέρδε κι ο Βινίσιους, αλλά ο Μίτσελ, ο Μπουτραγκένιο κι ο Σαντιλιάνα.   

Ο μεγάλος νόμος

Πρώτα από όλα είναι ο νόμος του Μπερναμπέου. Ο Κάρλο Αντσελότι, μέλος της υπέροχης Μίλαν, που αυτό τον νόμο τον κατήργησε το 1989 παίρνοντας με την ομάδα του από την τότε Βασίλισσα μια ιστορική πρόκριση, όταν είπε στο τέλος ότι «η ιστορία της Ρεάλ δίνει στην ομάδα την απαραίτητη πίστη», νομίζω σε εκείνη την Ρεάλ των μεγάλων ανατροπών, που έζησε ως αντίπαλο, αναφέρθηκε.

Στη δεκαετία του ‘80 οι ομιλίες του Ανδρέα Παπανδρέου που έδειχνε η ΕΡΤ ήταν πολύ περισσότερες από τα διεθνή ματς που μετέδιδε. Οι μεταδόσεις των παιγνιδιών των ξένων ομάδων, που διεκδικούσαν τα τρόπαια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων ξεκινούσαν μετά το Μάρτιο και μόνο όταν είχαν αποκλειστεί οι δικές μας. Για τέσσερα – πέντε χρόνια, από το 1984 μέχρι το 1989 όλοι σχεδόν παρακαλούσαμε η Ρεάλ να χάσει το πρώτο ματς στα προημιτελικά ώστε να δούμε την αντίδραση της στο Μπερναμπέου. Οι μεταμορφώσεις της συγκεκριμένης ομάδας ήταν απίστευτες και παραμένουν ενδεικτικές του πως οι Ισπανοί αντιμετωπίζουν γενικά το ποδόσφαιρο: καμία ήττα δεν είναι ντροπή (όσο βαριά κι αν είναι) και καμία νίκη δεν είναι απίθανη (όσο δύσκολη κι αν μοιάζει). Στα πάνω της και στα κάτω της εκείνη η Ρεάλ του αρχηγού Μίτσελ ήταν μια υπέροχη υπερβολή! Σαν την εφετινή, λέω.

Το 1984 στο κύπελλο UEFA είχε κάνει τρεις ανατροπές: είχε χάσει 3-1 από τη Ριέκα και την κέρδισε 3-0, 3-0 από την Αντερλεχτ και την κέρδισε 6-1, 2-0 από την Ιντερ και την κέρδισε 3-0 πριν κατακτήσει το τρόπαιο επικρατώντας στο διπλό τελικό της εκπληκτικής Βιντεότον. Το 1985 συνέχισε το βιολί της ανατρέποντας στην ίδια διοργάνωση αρχικά την ήττα με 1-0 από την ΑΕΚ, που κέρδισε 5-1 και στη συνέχεια τις ήττες από τη Γκλάντμπαχ (1-5 και 4-0!) και πάλι την Ιντερ, μόνιμο θύμα της! Είχε χάσει 1-3 στο Σαν Σίρο και κέρδισε 5-1 στο Μπερναμπέου, στο οποίο έβαλε και 5 γκολ στην Κολωνία στον τελικό! Ένα χρόνο μετά σταμάτησε στα ημιτελικά του Πρωταθλητριών, χάνοντας στη Γερμανία από τη Μπάγερν, έχοντας ανατρέψει πάλι τρεις εις βάρος της ήττες σε πρώτο παιγνίδι: οι Γιούνγκ Μπόις, η Γιουβέντους και ο Ερυθρός Αστέρας δεν άντεξαν στο Μπερναμπέου να υπερασπιστούν τις νίκες τους με 1-0, 1-0 και 4-2 αντίστοιχα! Αυτή την απίστευτη ομάδα ουσιαστικά την σταμάτησε η Μίλαν του Σάκι όταν τη σκόρπισε με 5-0 στο Σαν Σίρο στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών του 1988-89 μετά από μια ισοπαλία (1-1) στο κάστρο της. Με τον Αντσελότι παρόντα δίπλα στον Ράικαρντ.

Με το πόδι στο γκάζι

Ποιο ήταν το μυστικό εκείνης της ομάδας; Νομίζω το ότι έπαιζε στην έδρα της με το πόδι στο γκάζι πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο. Εκεί, μπροστά στο πάντα απαιτητικό αλλά και ζεστό κοινό της, η «βασίλισσα» μεγαλουργούσε ξεχνώντας τα αμυντικά της προβλήματα, που εκτός έδρας την μπλόκαραν. Θύμισε την τωρινή; Μόνο στη φανέλα. Που μετρά γιατί κουβαλάει ιστορίες.

Οι μεγάλες ομάδες δεν παίρνουν απλά τίτλους: γράφουν ιστορίες. Οι τίτλοι χωρίς τις ιστορίες δεν έχουν μεγάλη αξία και η εφετινή Ρεάλ μοιάζει να το ξέρει. Εχει πολλά μεγάλα παιδιά, δεν έρχεται από μέρες οικονομικής ευημερίας, ζει - τολμώ να το πω – μέρες παρακμής σε σύγκριση με την υπέρλαμπρη πενταετία του Κριστιάνο Ρονάλντο και των συνεχόμενων θριάμβων. Και μέσα στην παρακμή της χτυπά το Τσάμπιονς λιγκ έχοντας κατακτήσει κάτι πιο δύσκολο: τις καρδιές όσων την αντιμετωπίζουν με δυσπιστία.

Ισοπεδώνει τη μεσαία γραμμή

Μετά έρχονται όλα τα άλλα. Ο Κάρλο Αντσελότι έχει το σθένος να πετάξει μετά το 70΄εκτός ενδεκάδας τρεις κουρασμένους γέροντες: τον Κρος, τον κιτρινισμένο Καζεμίρο που γλύτωσε την αποβολή και τον υπέροχο Μόντριτς που δεν μπορούσε καλά καλά να περπατήσει. Η μια από τις αλλαγές του, ο Ροντρίγκο, αποδεικνύεται ο από μηχανής Θεός, η δεύτερη, αυτός ο καταπληκτικός Καμαβιγκά είναι ο Θεός ο ίδιος: στην παράταση ισοπεδώνει την μεσαία γραμμή της Σίτυ με το τρέξιμο του. Όλα τα καταπληκτικά διευκολύνονται από την μπλαζέ συμπεριφορά της ομάδας του Γκουαρντιόλα που έχει το σύμπλεγμα των ωραίων: σταματά και κοιτάζεται στον καθρέφτη ενώ μέσα στο γήπεδο πέφτουν κορμιά.

Συνηθισμένη να κερδίζει πολύ (κι εύκολα) η Σίτυ νομίζει ότι το ματς τελείωσε και δεν καταλαβαίνει ότι η ιστορία είναι εκεί – έτοιμη να αρχίσει. Ενώ ο Αντσελότι στέλνει στο γήπεδο παιδιά που το μάτι τους λάμπει, ο Πεπ δίνει τη μπακέτα του φινάλε στον Τζακ Γκρίλις – στέκα στα μαλλιά, ωραιοπάθεια και μια διάθεση να ηγηθεί της νέας Εθνικής Αγγλίας που ένας Θεός ξέρει πόσα τρόπαια θα χάσει επί των ημερών του. Ο Γκρίλις έχει δυο ματς πόιντ, αλλά θα του τα σβήσουν ο Κουρτουά κι ο Καρμπαχάλ – ένας προλετάριος των γηπέδων στον καιρό των σούπερ σταρ.

Όπως και στο ματς στην Αγγλία όλα τελειώνουν με ένα πέναλτι του Μπενζεμά που παραχωρεί πάλι η άμυνα της Σίτυ, που δεν μπορεί την πίεση γιατί δεν έχει μάθει να υποφέρει. Η άψογη εκτέλεση του Γάλλου είναι ξανά η υπογραφή του σε μια ιστορία που θα μείνει αξέχαστη. Και γιατί είναι ανεξήγητη, μαγική, ακατανόητη, υπέροχη.

Δεν ξέρω αν η Ρεάλ Μαδρίτης θα πάρει το τρόπαιο. Φαβορί είναι η Λίβερπουλ στο Παρίσι. Αλλά η Βασίλισσα έκανε κάτι πιο σπουδαίο: το 2022 μας θύμισε γιατί αγαπήσαμε το ποδόσφαιρο. Και γιατί θα το αγαπάμε πάντα…