Τις ημερομηνίες που άλλαξαν την ιστορία του ποδοσφαίρου δεν τις θυμάται κανείς και είναι κρίμα. Μια τέτοια είναι η 21 Ιουνίου του 2008 – η μέρα ή για την ακρίβεια η νύχτα, που οι Ισπανοί απέκλεισαν τους Ιταλούς στο Euro της Αυστρίας κι έβαλαν τις βάσεις της τελευταίας μεγάλης ποδοσφαιρικής ηγεμονίας που γνώρισε η ανθρωπότητα. Σκεφτόμουν τις λεπτομέρειες εκείνης της βραδιάς, γιατί απόψε Ιταλοί και Ισπανοί ξαναπαίζουν.

Ισπανία, το σούπερ φαβορί

Φτάνω στη Βιέννη την ημέρα του ματς από τη Βασιλεία, όπου είχα δει μια μέρα πριν τους Ρώσους να αποκλείουν τους καλύτερους, μετά το 1988 Ολλανδούς, που προσωπικά θυμάμαι. Οι Ισπανοί έχουν κάνει τρεις νίκες – μία κόντρα στην εθνική μας με ανατροπή. Ο Γκάρι Λίνεκερ έχει πει παραμονή της έναρξης του τουρνουά ότι, αν οι Ισπανοί δεν κερδίσουν το τρόπαιο, δεν θα ξαναμιλήσει για ποδόσφαιρο – δήλωση σκληρή για κάποιον που βγάζει το ψωμί του έτσι κι όχι μιλώντας για τις εκλογές της ΕΠΣΑΝΑ, όπως θα έκανε αν ήταν στην Ελλάδα π.χ. Οι Ισπανοί κάνουν ό,τι μπορούν για να αποδείξουν πως έχει δίκιο. O Τόρες κι o Βίγια παίζουν την καλύτερη μπάλα της ζωής τους, Σίλβα, Τσάβι και Ινιέστα είναι αψεγάδιαστοι και για χάρη όλων αυτών τρέχει ο Σέννα, βραζιλιάνος με ισπανική υπηκοότητα - καμία σχέση με τον μεγάλο οδηγό, πέρα από την αγάπη για την αδρεναλίνη. Προπονητή έχουν τον μακαρίτη Λουίς Αραγκονιές, που τους απαγορεύει να διαβάζουν εφημερίδες, τους απαγορεύει να μιλάνε στα κινητά, τους «μαστιγώνει» στις προπονήσεις - παρότι είμαστε στον Ιούνιο. Είναι σχεδόν όλοι κοντούληδες, αλλά με παθολογική αγάπη για τη μπάλα: την κολλάνε στα πόδια τους πολύ πριν ο Γκουαρντιόλα θεωρητικοποιήσει αυτό το πάθος τους. Ο Αρίγκο Σάκι, που κάνει το σχολιαστή, λέει ότι η Ιταλία θα έχει όλες κι όλες δέκα ευκαιρίες για να μπει στην περιοχή. Δεν υπερβάλει.

Που πάμε;

Τους Ιταλούς τους έχω ακολουθήσει από την πρώτη φάση. Μέσα σε δυο χρόνια η ομάδα που στη Γερμανία έχει κερδίσει το μουντιάλ έχει σχεδόν διαλυθεί. Προπονητής ο Ρομπέρτο Ντοναντόνι, σχολή Μίλαν, με μια σιγουριά στα όρια της αλαζονείας. Εχουν κερδίσει τους Γάλλους κι έχουν περάσει ρεφάροντας μια συντριβή από τους Ολλανδούς. Εχουν να χάσουν σε επίσημο ματς από την Ισπανία από το 1920 (!), αλλά δεν έχουν τον Πίρλο, που έχει συμπληρώσει κίτρινες κάρτες. Υπάρχει ο Ντελ Πιέρο, τραυματίας όμως, κι ανήμπορος να παίξει πάνω από 20 λεπτά. «Η καλύτερη Ισπανία όλων των εποχών, παίζει με τη χειρότερη Σκουάντρα Ατζούρα» γράφει στη Ρεπούμπλικα ο Μαούριτσιο Κροζέτι καταλήγοντας με το ρητορικό ερώτημα «που πάμε;».

Στη Βιέννη παραδόξως έχει πάνω από 30 βαθμούς και μια τρομερή υγρασία. Ο Αραγκονιές λέει, παραμονή του ματς, εξηγεί πως δεν θέλει ν αλλάξει τίποτα στην βασική ενδεκάδα γιατί αν την πειράξει, οι παίκτες του θ αρχίσουν να σκέφτονται τους Ιταλούς πιο πολύ από όσο πρέπει! Ο Ντοναντόνι είναι δεδομένο ότι θα κάνει αλχημείες και πολλές. Αφήνει να εννοηθεί ότι θέλει να ξεκινήσει τον Ντι Νατάλε και λέει ότι θέλει να το κάνει γιατί του φαίνεται «αρκετά τρελός ώστε να παίξει δίπλα στον Κασάνο που τρελός είναι σίγουρα». Οι Ιταλοί δημοσιογράφοι γελάνε, αλλά στις συζητήσεις μας δεν κρύβουν πως λογικά δεν υπάρχει ματς!

Η διαφορά είναι μόνο θεωρία

Παίρνω τις συνθέσεις πριν το παιγνίδι αρχίσει. Οι Ισπανοί είναι πληρέστατοι και γεμάτοι ταλέντο: παίζουν όλα τα αστέρια τους κι ακόμα και η άμυνά τους (με Ράμος, Πουγιόλ, Μαρσένα, Καπντεβίγια) μοιάζει η καλύτερη του τουρνουά: μεσοεπιθετικά φυσάνε. Από την άλλη παρατάσσετε η «αρμάτα Μπρανκαλεόνε» χωρίς τον Βιτόριο Γκάζμαν. Παίζει στόπερ ο Πανούτσι, αιώνιος αναπληρωματικός στις καλές ομάδες των Ιταλών, δίπλα του ο νεαρός Κελίνι και δεξιά κι αριστερά δυο κουρασμένοι ήρωες του μουντιάλ της Γερμανίας: ο Ζαμπρότα και ο Γκρόσο. Ο Ντοναντόνι βάζει στη μεσαία γραμμή τέσσερις ληστές του τραίνου, τον Αμπροζίνι, τον Περότα, τον νεαρό Ακουιλάνι και τον Ντε Ρόσι. Μπροστά κρατά τον Τόνι κι αφήνει τον Κασάνο να κάνει ό,τι γουστάρει. Σκέφτομαι ότι η διαφορά είναι τεράστια και μετά το ματς αρχίζει.

Σε όλο το πρώτο ημίχρονο οι Ισπανοί δεν βρίσκουν ποτέ λιγότερους από 8 Ιταλούς πίσω από τη μπάλα! Όταν κατορθώνουν να πλησιάσουν ο Μπουφόν μοιάζει να χει μαγνήτη και να τραβάει τη μπάλα πάνω του. Οι Ισπανοί, που κρατάνε συνεχώς τη μπάλα, αρχίζουν να σημαδεύουν τις γωνίες: τα σουτ τους φεύγουν όλα άουτ αρχικά για λίγο, αλλά όσο περνάει ο χρόνος πιο πολύ. Ζητάνε από το διαιτητή Φάντελ ένα πέναλτι που μάλλον έχει κάνει ο Αμπροζίνι – που καταλαβαίνοντας την γκάφα του παριστάνει τον τραυματισμένο. Στο τέλος του ημιχρόνου η διαφορά των δυο είναι μόνο θεωρεία: ο Αραγκονιές αναψοκοκκινίζει, ο Ντανοντόνι ζεσταίνει τον Ντελ Πιέρο.

Η ιστορία αλλάζει εδώ

Αν οι Ισπανοί είχαν χάσει εκείνο το ματς δύσκολα θα βλέπαμε τους θριάμβους που ακολούθησαν. Η ομάδα τους είχε ταλέντο, φρεσκάδα, ομοιογένεια, προσωπικότητα κι όμως όλα αυτά κόντρα στην πιο ατάλαντη Ιταλία, που χει εμφανιστεί σε τόσο κομβικό ματς, πήγαν περίπατο! Όταν ξεκίνησε η παράταση, ένας καλός Ιταλός συνάδερφος, ο Λούκα Μπάλντι, τότε σχολιαστής της Μεσατζέρο, μου λέει κάτι το ασύλληπτο: «πρέπει ο Κασίγιας να μην κάνει στα 30 λεπτά καμία επέμβαση, να τον βρούμε στα πέναλτι παγωμένο- κάποιος να πει στο Ντοναντόνι να μην σουτάρουν»! Οι Ισπανοί συνέχισαν να πιέζουν παίζοντας το τίμιο ποδόσφαιρό τους, αλλά το γήπεδο πήρε φωτιά μόνο στο 3^ο λεπτό του δευτέρου ημιχρόνου της παράτασης, όταν μπήκε ο Ντελ Πιέρο. Οι Ισπανοί φρέναραν και τον κοιτούσαν κάθε φορά που έπαιρνε τη μπάλα, οι πιο πολλοί, είμαι βέβαιος, πως έβλεπαν το σενάριο του τρόμου να εξελίσσεται.

Πήγαν στα πέναλτι εξουθενωμένοι και με τον Μπουφόν απέναντι σαν καταδικασμένοι σε θάνατο. Ο Ντελ Πιέρο θα χτυπούσε το τελευταίο πέναλτι – το ιταλικό πανηγύρι είχε αρχίσει. Ο Μπουφόν νίκησε τον Γκουίθα, όπως ήταν αναμενόμενο. Αλλά εκείνο το βράδυ ο Κασίγιας ονομάστηκε «άγιος» γιατί έπιασε τα κακοχτυπημένα πέναλτι του Ντε Ρόσι και του Ντι Νατάλε – ομολογώ ότι την επέμβαση του τη δεύτερη την πανηγύρισα γιατί ήταν η πρώτη φορά που ένοιωσα ότι έβλεπα να γεννιέται μια πρωταθλήτρια, που θα κέρδιζε τα πάντα κι ας μην είχε εξασφαλίσει ούτε τον τελικό.

Ο Ντελ Πιέρο δεν χτύπησε ποτέ το τελευταίο πέναλτι, ο Ντοναντόνι παραιτήθηκε, ο Γκρόσο είπε αντίο στην Εθνική, οι Ιταλοί έγραφαν ότι αν έπαιζε ο Πίρλο όλα θα ήταν αλλιώς. Από τότε οι Ιταλοί δεν κέρδισαν ποτέ τους Ισπανούς σε επίσημο ματς. Οι ιστορίες με πρωταγωνιστές έξυπνους κλέφτες καμιά φορά έχουν κακό τέλος. Να δούμε τι θα δούμε απόψε…