Όταν υπάρχει στο πρόγραμμα του πρωταθλήματος το ντέρμπι Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός όλα τα υπόλοιπα ματς του ελληνικού πρωταθλήματος έχουν μικρότερη σημασία, ακόμα κι αν οι δυο αιώνιοι είναι μακριά από την κορυφή. Το τελικό χθεσινό 1-1 προέκυψε μετά από ένα ματς σκληρό, όπου οι δυο ομάδες υπήρξαν συνεπής σε όσα μας έχουν δείξει φέτος. Ο Ολυμπιακός πλήρωσε τη γκίνια και την αστοχία του – δεν προηγήθηκε γιατί (και) ο Ποντένσε έχασε ένα γκολ που δεν χάνεται, δέχτηκε γκολ στο πρώτο σουτ του αντιπάλου κι άργησε να ισοφαρίσει μολονότι μετά το γκολ του Κάτσε ευκαιρίες είχε. Ο ΠΑΟ ήταν τακτικά συνεπής, αλλά ακίνδυνος επιθετικά: ο Γιώργος Δώνης παράταξε μια ομάδα, που ειδικά στο τέλος φοβήθηκε πολύ να παίξει ποδόσφαιρο ενώ ξέρει – η εμφάνισή του θύμισε σε κάποια σημεία το ματς που έκανε στην Τούμπα με τη διαφορά ότι ο Ολυμπιακός δεν είναι ΠΑΟΚ. Παρόλα αυτά ο ΠΑΟ έφτασε κοντά στο να κερδίσει γιατί ήξερε τι ήθελε, πράγμα που συμβαίνει στα πιο πολλά παιγνίδια του.

Ωραία, και τώρα που είπαμε τα προφανή ας πούμε και δυο πράγματα πιο σοβαρά.

Απλά δεν γίνεται

Η πιο μεγάλη διαφορά του Μαρτίνς με τον Δώνη είναι ότι ο δεύτερος σκέφτεται και αποφασίζει μόνος, ενώ ο Πορτογάλος πολύ φοβάμαι πως επηρεάζεται όλο και περισσότερο από μια περιρέουσα ατμόσφαιρα που θέλει νίκες, διεκδίκηση του πρωταθλήματος κι άλλα τέτοια που από αυτή την ομάδα απλά δεν γίνονται κι όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους.

Ο Δώνης ξεκίνησε το καλοκαίρι χωρίς πίεση με σκοπό να κάνει αυτό που μπορεί να κάνει ένας προπονητής, δηλαδή να αξιοποιήσει το υλικό και να φτιάξει μια ομάδα. Ο Μαρτίνς ξεκίνησε με σκοπό πρώτα να μπει η ομάδα του στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ και μετά να διεκδικήσει το πρωτάθλημα – όλα τα υπόλοιπα θεωρούνται λεπτομέρειες και πολύ κακώς. Η άνεση του Δώνη είχε ως αποτέλεσμα αυτό τον Παναθηναϊκό των χαρισματικών πιτσιρικάδων. Το στρες του Μαρτίνς έχει αποτέλεσμα την τραμπάλα των εμφανίσεων του Ολυμπιακού που βλέπουμε, ένα ασταμάτητο «πάνω – κάτω» που αφορά και τις εμφανίσεις των παικτών. Ο Δώνης έχει το χρόνο να φτιάξει κάτι, ο Μαρτίνς τον έχει μόνο αν κερδίζει. Συγνώμη αλλά αυτό, πριν ο Ολυμπιακός ολοκληρωθεί ως ομάδα, απλά δεν γίνεται.

Είναι σημαντικότερα

Ακούω και διαβάζω ότι ο Μαρτίνς χθες έκανε λάθη – για πολλούς το χειρότερό του κοουτσάρισμα. Είναι πιθανό. Πλην όμως καλό είναι να βλέπουμε κάποιες λεπτομέρειες. Ο Μαρτίνς χρησιμοποίησε από την αρχή τον Νάτχο πράγμα που του ζητούσαν όλοι μετά το ματς στο Βικελίδης. Η απόφαση αυτή καθόρισε τη σύσταση της μεσαίας γραμμής. Ο Νάτχο βγήκε πονώντας από το ματς με την Ντουντελάνζ και δεν ήταν στο 100%  των δυνατοτήτων του. Ως εκ τούτου χρειαζόταν δυο πραγματικά χαφ: διάλεξε τους πιο ξεκούραστους, δηλαδή τον Μπουχαλάκη και τον Γκιγιέρμε. Η απόφαση αυτή είχε ως αποτέλεσμα να πάει ο Φορτούνης στο πλάι – κι αυτό ο Ελληνας μεσοεπιθετικός δεν το είδε με κάλο μάτι. Ο προπονητής εκ των πραγμάτων υποχρεώθηκε και να ξεκινήσει τον επίσης ανέτοιμο Χασάν, που στο ημίχρονο κλάταρε. Γιατί; Γιατί έπρεπε να κερδίσει. Δυστυχώς ο τελικός σκοπός κάνει τους πάντες (και τον προπονητή) να μην ασχολούνται με το πώς αυτό μπορεί να συμβεί: όλοι πιστεύουν ότι αρκούν σωστές επιλογές των παικτών για να εμφανιστεί στο γήπεδο μια καλή ομάδα – ενώ μόνο έτσι δεν είναι. Χρειάζεται και σωστή νοοτροπία και μηχανισμοί και ιδέες και στρατηγική. Όλα αυτά είναι σημαντικότερα από το αν θα ξεκινήσει ο Χριστοδουλόπουλος ή από το αν θα μπει αλλαγή ο Μάνος.

Πρέπει να το ξέρει

Ξέρετε ποιο είναι για μένα το πιο μεγάλο πρόβλημα του Μαρτίνς; Ότι ακόμα δεν έχει καταλάβει πιστεύω κανείς τι ομάδα θέλει να φτιάξει. Θέλει μια ομάδα που να παίζει πιεστικά, να κρατά τη μπάλα και να επιτίθεται; Αν αυτό το θέλει, πρέπει από την ομάδα να το απαιτεί από το πρώτο λεπτό κι όχι να επιτρέπει στους παίκτες του να πετάνε ημίχρονα. Θέλει ένα Ολυμπιακό που να παίζει καλή άμυνα, να μην δέχεται γκολ, να ελέγχει απλά τη μπάλα και να τρέχει στις αντεπιθέσεις; Τότε πρέπει να κάνει περισσότερη δουλειά στις στημένες φάσεις, να καθιερώσει μια σταθερή άμυνα και μια στάνταρ μεσαία γραμμή, να μην αλλάζει διαρκώς. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση πρέπει να ακούει λιγότερο ένα σύμπαν που του δίνει συμβουλές με βάση ό,τι συζητιέται και ακούγεται. Πάρτε για παράδειγμα το Νάτχο. Καλός, χρυσός και άγιος αλλά δεν έχει πάνω από μισή ώρα τρεξιμάτων. Όταν μπαίνει ως αλλαγή πάντα σουλουπώνει τον Ολυμπιακό: χθες θα ήταν χρήσιμος στο παθιασμένο φινάλε. Όταν ξεκινά, όμως, δεν βγάζει ούτε μια ώρα: αυτό έγινε και χθες. Κι αυτό είναι τόσο προφανές που ο προπονητής πρέπει να το ξέρει.

Το τέλειο ριφιφί

Κι ο Δώνης πρέπει να έχεις τους προβληματισμούς του. Στα τρία ντέρμπι τα περίφημα πιτσιρίκια που χρησιμοποίησε ήταν λίγα και δεν διακρίθηκαν: ο βασικός στόχος της σεζόν είναι να βγουν αυτοί οι παίκτες. Ο ΠΑΟ έπαιξε λίγο σχετικά ποδόσφαιρο: αν κέρδιζε στο Καραϊσκάκη θα είχε κάνει το τέλειο ριφιφί. Αλλά ο κόουτς του ΠΑΟ έχει χρόνο να ξοδέψει και ξέρει πώς να τον αξιοποιήσει – αν χθες δεν είχε κάνει δυο υποχρεωτικές αλλαγές, μπορεί και να κέρδιζε. Αν, από την άλλη, ο Ελβετός έδινε το πέναλτι στο χέρι του Μακέδα ίσως είχε χάσει το ματς. Όχι γιατί η ομάδα του προετοιμάστηκε άσχημα, αλλά γιατί στο τέλος φοβήθηκε να παίξει κι αυτό, όταν μιλάμε για τον ΠΑΟ, δεν είναι καλό.

Μισό τσουβάλι ευκαιρίες

Ο Ολυμπιακός θα συνεχίσει την τραμπάλα του. Η επέλαση του ΠΑΟΚ του δίνει στην πραγματικότητα χρόνο – ίσως τελικά μέσα από αυτή την οδυνηρή διαδικασία των δικαστικών αποφάσεων, των πεταμένων βαθμών, των χαμένων ευκαιριών και των μέτριων αποτελεσμάτων καταλάβουν όλοι το είδος της δουλειάς που πρέπει να γίνει φέτος. Πρώτα πρέπει να χτιστεί ένα ρόστερ. Μετά πρέπει η ομάδα να αναλύσει τις αδυναμίες της, να έχει το κουράγιο να τις δει και με μεταγραφές να τις αντιμετωπίσει. Τρίτο και πιο σημαντικό είναι να αποκτήσει ταυτότητα, δηλαδή σωστή νοοτροπία, στρατηγική, τρόπους να παίζει επίθεση – χτες πίεσε πολύ, σέντραρε πολύ, έβαλε πολύ τη μπάλα στην περιοχή του ΠΑΟ στο φινάλε, αλλά είναι ζήτημα να έκανε πέντε σωστά δομημένες επιθέσεις: στην καλύτερη από αυτή ισοφάρισε. Θα λεγα ότι πρέπει να θυμηθεί και κάτι ακόμα που έχει ξεχάσει: το πώς θα εκμεταλλευτεί το Καραϊσκάκη πιέζοντας σωστά από την αρχή. Αλλά αυτό δεν είναι εύκολο όταν για να βάλεις ένα γκολ θες μισό τσουβάλι ευκαιρίες…