Τα τρία πρώτα ματς των play off ήταν όπως περίπου τα περίμενα: στριφνά και δύσκολα για όλους, αλλά για διαφορετικούς λόγους. Τα πιο πολλά στη διοργάνωση τέτοια θα είναι. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.
Ψυχωμένος και με πίστη
Οποιος νόμιζε ότι ο Ολυμπιακός θα κέρδιζε εύκολα τον Αρη γιατί ταρακουνήθηκε από την ήττα στο Βικελίδης από την ομάδα του Μπούργκος την περασμένη Κυριακή δεν ξέρει τον Ολυμπιακό και δεν γνωρίζει τον Αρη. Οποιος αντίπαλος του Ολυμπιακού επίσης μιλάει «για φιλικά ματς των δυο», σπέρνοντας υπόνοιες κτλ, ομολογώ ότι κάνει καλή δουλειά: «τσιτώνει» τον Αρη και «κοιμίζει» τον Ολυμπιακό.
Όπως έγινε κατανοητό χθες ο Ολυμπιακός δεν χάρισε τίποτα στον Αρη στο Βικελίδης: έχασε από ένα αντίπαλο περισσότερο ψυχωμένο. Ο Αρης έπαιξε εξίσου ψυχωμένα και στο Καραϊσκάκη, αλλά έπαιξε κομμάτι διαφορετικά. Εχασε γιατί δεν του αρκούσε να χτίζει ωραίες αντεπιθέσεις (κυρίως με τον Αμπουμπαράρ Καμαρά), αλλά γιατί δεν κατάφερε να κάνει την κατοχή μπάλας που έκανε στο Βικελίδης: ο Ολυμπιακός σκόραρε στα δυο διαστήματα του ματς που πίεσε. Εστω και παίζοντας ανοργάνωτα του αρκούσε η υπεροχή στο ψηλό παιγνίδι: οι τέσσερις από τις επτά μόλις φάσεις που δημιούργησε ήρθαν επειδή «σήκωσε» τη μπάλα ψηλά – σε όλο το ματς δυο μόνο σουτ (του Αγκιμπού και του Μαντί Καμαρά) υπήρξαν πραγματικά επικίνδυνα. Αυτή την αδυναμία του πλήρωσε ο Αρης και στην καθοριστική φάση του πέναλτι στο 84΄: ο Μπράμπετς παίρνει αγκαλιά τον Σισέ γιατί τον βλέπει να σηκώνεται.
Χωρίς να καταλάβει πως
Ο Πέδρο Μαρτίνς παίρνει αυτή τη φορά κακό βαθμό στην προετοιμασία του αγώνα, αλλά και στην γενικότερη διαχείρισή του. Αυτό που περίμενε να δει όποιος παρακολουθεί τον Ολυμπιακό ήταν να μια από τις δυο ενδεκάδες του που έπαιξαν πολύ καλά στα ματς με τον ΟΦΗ και τον Αστέρα. Αυτό που εν τέλει προέκυψε ήταν ο Ολυμπιακός του τριμήνου Νοέμβριος – Δεκέμβριος – Ιανουάριος, δηλαδή μια ομάδα με αργή μεσαία γραμμή και φανερή δυσκολία να αμυνθεί πιο ψηλά ώστε να μπορέσει να κλείσει τον αντίπαλο. Ο Μαρτίνς παρουσίασε την ίδια μεσαία γραμμή που ο ίδιος άλλαξε πριν βγει το ημίχρονο στο Βικελίδης. Την άλλαξε και χθες, περνώντας τον Μαντί Καμαρά, τον Βαλμπουενά και τον Αγκιμπού Καμαρά και παίζοντας με πέντε χαφ και δυο φουνταριστούς (Ελ Αραμπί – Τικίνιο) στο τέλος, έψαξε φάσεις. Αλλά βρήκε λίγες. Και γιατί ο Ολυμπιακός δεν πάταγε καλά στα μετόπισθεν – δεν είναι η πρώτη φορά που του συμβαίνει φέτος στην έδρα του κι αυτό μπορεί να είναι το μεγάλο του πρόβλημα το τελευταίο δίμηνο μιας σεζόν στην οποία προβλήματα λύθηκαν λίγα.
Το μόνο που έκανε σωστά ο Ολυμπιακός ήταν μια κάποια κατοχή της μπάλας: μπορεί να έπαιζε πολύ οριζόντια και πολύ προβλέψιμα, αλλά τουλάχιστον όποτε έφερνε τη μπάλα στην περιοχή του Κουέστα με συνέπεια κι έφτιαχνε φάσεις. Στην πρώτη ώρα είχε ένα γκολ με το Σισέ στο 45΄, ένα δοκάρι με τον Εμβιλά στο 47΄ σε μια φάση που ο Κουέστα έκανε και την επέμβαση του ματς κι ενώ στο 40΄είχε πιάσει πέναλτι του Ελ Αραμπί. Κάποιος που δεν έχει δει το ματς θα νόμιζε ότι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να προηγείται στο 50΄με 3-0, αλλά δεν είναι έτσι ακριβώς: δεν υπήρχε κάποια τρομερή παραγωγή ευκαιριών, αλλά μόνο καλές στημένες φάσεις και συνεχείς ακίνδυνες επισκέψεις στην αντίπαλη περιοχή. Στο ίδιο διάστημα ο Αρης είχε ένα γκολ υπέροχο με το οποίο ο ΕνΝτιαγιέ ιοσοφάρισε, είχε δυο ευκαιρίες (με πιο μεγάλη ένα σουτ του Ιτούρμπε), είχε κερδίσει ένα πέναλτι που το VAR oρθά ακύρωσε υποχρεώνοντας τον διαιτητή Μανούχο να το ξανατσεκάρει και είχε δυο τουλάχιστον φάσεις στις οποίες οι επεμβάσεις του Λαλά και του Μανωλά υπήρξαν σωτήριες. Όλα τελικά κρίθηκαν από το δεύτερο πέναλτι που έδωσε ο Μανούχος για κράτημα του Σισέ από τον Μπράμπετς: το σφύριγμα του Μανούχου ήταν αυστηρό, αλλά μια αγκαλιά υπήρξε.Ο Ελ Αραμπί ευστόχησε δείχνοντας ότι δεν καταλαβαίνει τίποτα: άλλος μετά απο ένα χαμένο πέναλτι θα άφηνε το δεύτερο σε κάποιο συμπαίκτη του.
Ο διαιτητής στο τέλος μοιάζει να χάνει και τον έλεγχο: δεν τολμά πχ να αποβάλει τον Αμπουμπαράρ Καμαρά μολονότι αυτός είναι «κιτρινισμένος» για βουτιά από το 50΄και καυγαδίζει σε κάθε φάση με όλους. Ο Αρης διαμαρτυρήθηκε για το δεύτερο πέναλτι, αλλά η παρουσία στο VAR του Καραντώνη μαρτυρά πως η φάση δεν ήταν αθώα, αλλιώς ο Καραντώνης, που με τον Αρη έχει καλές σχέσεις όσο λίγοι, θα είχε παρέμβει. Από την άλλη όλα αυτά σημαίνουν μόνο ένα πράγμα: πως ο Κλάτενμπεργκ πρέπει να φέρνει ξένους διαιτητές σε όλα τα ματς. Οι Ελληνες απλά δημιουργούν δυσπιστία. Ακόμα και οι καλύτεροι: το λέω γιατί η σεζόν του Μανούχου είναι γενικά καλή.
Ο ΠΑΟΚ τα κατάφερε στο τέλος
Η βραδιά έκλεισε με τη νίκη του ΠΑΟΚ που φλέρταρε με μια ισοπαλία που ίσως τον «σκότωνε». Παρά τις απουσίες του ΠΑΣ (που δεν είχε ούτε καν τον Μεταξά στον πάγκο και πήγε στην Τούμπα με μισή ομάδα) ο ΠΑΟΚ που ξεκίνησε δυνατά, ξεθύμανε γρήγορα. Ο Λουτσέσκου που είχε υποψιαστεί τη δυσκολία, έκανε μεν μεγάλο rotation όπως έκανε στη Λαμία, αλλά ξεκίνησε αυτή τη φορά τον Μπίσεσβαρ. Ακατανόητα, για μένα, άφησε εκτός ενδεκάδας τον Ζίφκοβιτς, που δεν θα αγωνιστεί την Πέμπτη στη Γάνδη, αλλά τον έριξε στο γήπεδο κι αυτόν, όπως και τον σκόρερ Ακπομ στο τελευταίο μισάωρο: οι αλλαγές μέτρησαν αφού κι ο Σβαπ κι ο Κρέσπο βοήθησαν επιθετικά. Μετά από αυτές η υπεροχή του ΠΑΟΚ ήταν απόλυτη, αλλά οι ευκαιρίες του λίγες. Τελικά όλα κρίθηκαν από ένα γκολ του Ακπομ στο 91΄ στο οποίο συνέβη το εξής απίθανο: ενώ ο ΠΑΣ είναι σχεδόν όλος στην περιοχή του, είναι στη φάση ελεύθεροι από κάθε είδος μαρκάρισμα και ο Ζίφκοβιτς που σεντράρει και ο Ακπομ που σκοράρει! Τώρα ο ΠΑΟΚ θα ασχοληθεί με την Γάνδη. Το βασικό για αυτόν χθες ήταν να μην ξαναπετάξει βαθμούς μετά από ευρωπαϊκό ματς. Δεν πέταξε. Και τρέχοντας ένα σερί 18 ματς χωρίς ήττα στην Ελλάδα απλά περιμένει στραβοπατήματα του Ολυμπιακού για να τον πλησιάσει.
Του κόσμου οι αναποδιές
Στη Λεωφόρο ο ΠΑΟ και η ΑΕΚ αυτή τη φορά μοιράστηκαν βαθμούς και εντυπώσεις. Στον Ιβάν Γιοβάνοβιτς έτυχαν του κόσμου οι αναποδιές. Εχασε τον Ιωαννίδη και τον Βέλεθ μια μέρα πριν το ματς και δεν είχε τον Αλεξανδρόπουλο στο παιγνίδι που τον χρειαζόταν πιο πολύ. Είδε τον Διούδη να σώζει τον ΠΑΟ στο 2΄και τον Αϊτόρ να κάνει το 1-0 στο 4΄αλλά δεν τον είδε ποτέ να παίζει όπως αυτός θέλει. Η τριάδα των χαφ του Οφριδόπουλου (Σιμόες, Χατζισαφί, Μάνταλος) και οι αρκετές επιστροφές των τριών κυνηγών προς τη μεσαία γραμμή (Τζούμπερ, Αμπραμπατ και Αραούχο ήταν πολύ κινητικοί) βοήθησαν την ΑΕΚ να κρατά μπάλα και να πιέζει: το μόνο της πρόβλημα είναι ότι λόγω της οπισθοχώρησης του ΠΑΟ δεν υπήρχαν ελεύθεροι χώροι. Ετσι η ΑΕΚ έκανε του κόσμου τις τελικές (πάνω από 15 στη στατιστική) αλλά μόνο τρεις καθαρές ευκαιρίες! Όταν πάντως ισοφάρισε με ένα πέναλτι – γκολ του Αμπραμπατ η εντύπωση όλων ήταν ότι χάρη στην υπεροχή της στη μεσαία γραμμή θα βρει ένα δεύτερο γκολ και θα κερδίσει.
Αν αυτό δεν έγινε είναι γιατί ο Γιοβάνοβιτς με την ταυτόχρονη αλλαγή τριών παικτών στο 60΄( έβαλε τους Βιγιαφάνιες, Μαουρίσιο και Κώτσιρα να αντί των Καρλίτος, Κουρμπέλη και Σάντσες) έδωσε στον ΠΑΟ «σημεία αναφορά» στα χαφ που του έλειπαν. Στο τελευταίο μισάωρο ο ΠΑΟ ανέπνευσε, αλλά δεν έγινε και απειλητικός: φάνηκε μάλλον κι αυτός να βολεύεται με την ισοπαλία και μάλλον καλά έκανε. Τα play off είναι δρόμος με εμπόδια: βασικό είναι να στέκεσαι όρθιος μετά το καθένα που περνάς. Και να μπεις στην τελική ευθεία με ελπίδες να πάρεις τη θέση που θες έστω στο νήμα. Στο οποίο δεν είναι απίθανο να κριθούν τα πάντα…
