Περίμενα να δούμε τουλάχιστον δυο νίκες ελληνικών ομάδων στο Γιουρόπα λιγκ– το γραφα χθες. Δυστυχώς οι μεγάλες προσδοκίες οδηγούν συχνά σε μεγάλες απογοητεύσεις. Ο Ολυμπιακός γύρισε από την Αστάνα με μια ισοπαλία που τουλάχιστον τον κρατά ζωντανό στο κυνήγι της πρόκρισης, για την οποία ωστόσο θα χρειαστεί να ιδρώσει. Ο ΠΑΟ και ο ΠΑΟΚ ηττήθηκαν με τρόπο που δημιουργεί προβληματισμούς. Και για τους δυο, που έχουν πλέον μόνο μαθηματικές ελπίδες πρόκρισης, είναι ώρα αυτοκριτικής. Μόνο που και οι δυο αυτή την αποφεύγουν γιατί πονάει.
Υπάρχουν και άλλοθι και λάθη
Μπορεί κανείς να βρει αρκετές δικαιολογίες για την εφετινή εμφάνιση του Παναθηναϊκού στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ. Ο ΠΑΟ είχε κακές διαιτησίες στα εκτός έδρας ματς με τη Θέλτα και την Σταντάρ και χθες πλήρωσε ακριβά τον τραυματισμό του Μπεργκ: αν όντως ο Σουηδός αισθάνθηκε ενοχλήσεις στο ζέσταμα και ξεκίνησε, όποιος αποφάσισε τη συμμετοχή του έδειξε εγκληματική αμέλεια, με δεδομένο ότι η ευπάθεια του Σουηδού είναι γνωστή. Ωστόσο όπως όλα, έτσι και η περίπτωση των παιγνιδιών του ΠΑΟ επιδέχεται και μια δεύτερη ανάγνωση. Ο ΠΑΟ έπαιξε κόντρα στον Αγιαξ όταν ήταν σούπερ φορμαρισμένος και οι Ολλανδοί ψαχνόντουσαν, προηγήθηκε και δεν κατάφερε να διαχειριστεί το ματς. Αντιμετώπισε μια Θέλτα γεμάτη ρεζέρβες. Βρήκε τη Σταντάρ στα χειρότερα της: οι Βέλγοι είχαν μια μόλις νίκη φέτος εκτός έδρας σε εννιά ματς. Οι αντίπαλοί του δεν ήταν εύκολοι, κι ο ΠΑΟ δεν είχε καμία υποχρέωση πρόκρισης σε αυτό τον όμιλο, αλλά ο ένας βαθμός στα τέσσερα ματς είναι αποτυχία. Αν το προσθέσεις αυτό στο γεγονός ότι η ομάδα δεν έχει νίκη σε ομίλους Γιουρόπα λιγκ τα τελευταία τέσσερα χρόνια, αν θυμάσαι τον Παναθηναϊκό των μεγάλων ευρωπαϊκών βραδιών σε πιάνει κατάθλιψη. Μπορεί κανείς εύκολα να τα ρίξει στο Στραματσόνι και να τον σταυρώσει – τα λάθη τους σε αυτά τα τέσσερα ματς λίγα δεν ήταν. Ωστόσο για τη μαύρη τρύπα της ιστορίας του Παναθηναϊκού δεν φταίει ο Ιταλός: αυτός φέτος ήρθε. Το πρόβλημα του ΠΑΟ είναι ο τρόπος που προσεγγίζει τις ευρωπαϊκές του υποχρεώσεις, που δυστυχώς έχουν σταματήσει να είναι προτεραιότητα κι αυτό για την ιστορία του κάποτε πρέσβη του ελληνικού ποδοσφαίρου είναι λάθος μεγάλο. Πέρυσι ο ΠΑΟ αποκλείστηκε από τη Καμπάλα γιατί ταξίδεψε εκεί με το μυαλό στο Αγρίνιο. Φέτος καιγόταν να περάσει στους ομίλους και σε αυτό και μόνο έδειξε προσοχή: το τι θα κάνει στους ομίλους δεν φάνηκε να τον ενδιαφέρει και ιδιαίτερα, αν κρίνω από τις πολλές δικαιολογίες που επιστρατεύτηκαν. Κάποτε ο ΠΑΟ αγωνιζόταν κόντρα σε ευρωπαϊκά μεγαθήρια με πιτσιρίκια που λέγονταν Καραγκούνης, Μπασινάς, Γκούμας κτλ τα οποία ωστόσο είχαν και επίγνωση της ιστορίας του συλλόγου και γνώριζαν ότι τα ευρωπαϊκά ματς αποτελούν το πιο λαμπρό της κεφάλαιο και θα πρεπε πάντα σε αυτά να δίνουν το κάτι παραπάνω. Σήμερα ο ΠΑΟ έχει σε δυο εντός έδρας ματς τρεις αποβολές: δεν υπάρχει μεγαλύτερο σημάδι έλλειψης συγκέντρωσης. Γιατί συμβαίνει αυτό; Γιατί οι παίκτες καταλαβαίνουν ότι στην ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μια νίκη στο Καραϊσκάκη πχ μετρά πλέον πιο πολύ από το τι θα κάνει η ομάδα στους ομίλους του Γιουρόπα λιγκ: δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία για το ότι την Κυριακή στο ντέρμπι ο ΠΑΟ θα είναι συγκεντρωμένος, μαχητικός και πολύ καλύτερος από όσο τον είδαμε στα ευρωπαϊκά του ματς, όμως εξακολουθώ να πιστεύω πως αυτού του τύπου η προσέγγιση δεν ταιριάζει σε ομάδα με τέτοια ευρωπαϊκή ιστορία.
Η ιστορία της Τούμπας
Εξίσου μπερδεμένος είναι και ο ΠΑΟΚ που δεν κερδίζει στην Τούμπα ματς φάσης ομίλων του Γιουρόπα λιγκ από το 2014. Ο ΠΑΟΚ δεν αποκλείστηκε μαθηματικά, αλλά δεν κρατά την τύχη στα χέρια του. Αν αποκλειστεί θα αποκλειστεί από κάποια Καραμπάκ, που έκανε χθες την πρώτη της ευρωπαϊκή νίκη εκτός έδρας χάρη σε ένα γκολ του Μίτσελ που δεν έκανε διαφορά στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ο ΠΑΟΚ έχει αποκτήσει μια μόνο σοβαρή ευρωπαϊκή τεχνογνωσία: το πώς θα περάσει τους καλοκαιρινούς προκριματικούς του Γιουρόπα λιγκ. Γιατί δυσκολεύεται τόσο στην Τούμπα στα ματς των ομίλων; Γιατί έχει χάσει λιγάκι το δρόμο του ως προς τα αγωνιστικά εδώ και κάποια χρόνια. Ο ΠΑΟΚ ήταν η ομάδα που ιστορικά είχε πάντα ως προτεραιότητα την ικανοποίηση του κοινού του, που πάει στο γήπεδο. Ο μύθος της Τούμπας, αντίθετα από αυτό που πιστεύουν οι ανεγκέφαλοι μπαχαλάκηδες που σήμερα διακόπτουν ματς και κάνουν επιδείξεις μαγκιάς, χτίστηκε με γκολ και σπουδαίες εμφανίσεις. Η δύναμη του ΠΑΟΚ παραδοσιακά ήταν η έδρα του γιατί ο ΠΑΟΚ έπαιζε για τον κόσμο του, έχοντας συναίσθηση της υποχρέωσης του να τον δει να πανηγυρίζει. Κάποια στιγμή ήρθε ο Σάντος, το ποδόσφαιρο του 1-0, ο ρεαλισμός και άλλα τέτοια κουραφέξαλα – τα οποία και ο Ιβιτς ασπάζεται. Όλα αυτά επηρέασαν και τα διοικητικά γούστα, και τη δημοσιογραφική άποψη που στη Θεσσαλονίκη παραμένει παντοδύναμη, αλλά και ένα μέρος της εξέδρας που είναι διατεθειμένη, για να δει κάποιες νίκες, να χειροκροτήσει το λίγο: ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα ταυτότητας – σταμάτησε να είναι η επιθετική ομάδα που ο κόσμος γούσταρε. Θυμάμαι ότι όταν είχα γράψει ότι η εμφάνιση κόντρα στην Φιορεντίνα ήταν καμπανάκι συναγερμού (γιατί δεν είναι δυνατόν να γυρνάς για να κρατήσεις το 0-0 στην Τούμπα και να λέγεσαι ΠΑΟΚ), με κατηγορούσαν ότι αδικώ την ομάδα, τον Ιβιτς κτλ, ενώ απλώς προειδοποιούσα. Αν σε μια ομάδα δεν ασκείται η πρέπουσα κριτική, αν είναι υπερπροστατευμένη, αν ασχολείται (όπως και ο ΠΑΟ) πολύ με την επικοινωνία και λιγότερο από όσο η περίσταση απαιτεί με το αληθινό ποδόσφαιρο, κάποια στιγμή έρχεται η σφαλιάρα από την Καραμπάκ: δεν την γλυτώνεις. Χθες ξαναφάνηκε η αδυναμία του ΠΑΟΚ ν ανοίξει μια κλειστή άμυνα: όποιος ζει για το 1-0, πεθαίνει με το 0-1.
Δεν έχει ακόμα προκριθεί
Κι ο Ολυμπιακός; Για να προκριθεί θα ιδρώσει πολύ κι αν κάνει το λάθος να παίξει με τη Γιουνγκ Μπόις για την ισοπαλία, που του δίνει και μαθηματικά την πρόκριση, αλίμονό του. Αν σκεφτεί κανείς τι έκανε αυτός το καλοκαίρι και τι οι αντίπαλοί του, η βελτίωση του μικρή δεν είναι, αλλά δεν είναι ακόμα και η πρέπουσα. Και στην Αστάνα χάρισε στο γηπεδούχο τα είκοσι πρώτα λεπτά, όπως κάνει και στο πρωτάθλημα, για να σουλουπωθεί στη συνέχεια και να ψάξει τη νίκη: όφειλε να κάνει κάτι πιο πολύ για να την πάρει, αφού ήταν καλύτερος. Ο Ολυμπιακός έχει εμφανείς αδυναμίες και για αυτό μπορεί να βελτιωθεί: με ένα κανονικό αριστερό μπακ πχ θα ήταν καλύτερος. Εχει ωστόσο παίκτες που δεν έχουν χρησιμοποιηθεί πολύ και μπορούν να δώσουν πολλά ακόμα κι αυτό είναι για κάθε ομάδα καλό: με την Αστάνα ήταν καλοί ο Βιάνα, ο Μπουχαλάκης, ο Μανθάτης, ο Ελαμπντελαουί που σιγά σιγά επιστρέφει, ενώ χρήσιμος είναι και ο Ρομάο που έχει παίξει λίγο. Το καλό για τον Ολυμπιακό είναι ότι μπορείς να τον προσεγγίσεις για τα αγωνιστικά του – να επισημάνεις αρετές και αδυναμίες. Είναι αυτονόητο ότι παίζει για να προκριθεί, ονειρεύεται μια διάκριση, θέλει να εξελίξει ποδοσφαιριστές, έχει γνώση του τι περιμένει από την ομάδα ο κόσμος που την παρακολουθεί: με άλλα λόγια στην ομάδα υπάρχουν ως προτεραιότητες κάποια αυτονόητα. Αυτά τα αυτονόητα για τον Παναθηναϊκό και τον ΠΑΟΚ φοβάμαι πως δεν ισχύουν.
