Αυτή η τελευταία ιστορία με πρωταγωνιστή τον κ. Παύλο Πολάκη έχει πραγματικά κάτι το εξωφρενικό – ξεπερνά οτιδήποτε έχουν δει τα μάτια μας και έχει σχέση με συμπεριφορά κυβερνητικού παράγοντα, πόσο μάλλον Υπουργού μιας κυβέρνησης που αυτοαποκαλείται «αριστερή». Είναι πραγματικά τόσο ντροπιαστική η συμπεριφορά του, που είναι να απορείς αν ο άνθρωπος έχει επίγνωση των όσων λέει - κυρίως είναι σχεδόν ανεξήγητο πως τον καλύπτουν και πως το ανέχονται όλοι οι υπόλοιποι.

Είναι μεγάλο το μέγεθος του Κυμπουρόπουλου

Ας πούμε για την οικονομία της συζήτησης πως ο Πολάκης στην δημόσια παρατήρηση που θέλησε να κάνει στον κ. Στέλιο Κυμπουρόπουλο έχει δίκιο (που προφανώς δεν έχει). Παρά ταύτα, κοιτάζεις τον άνθρωπο στον οποίο διάλεξε να επιτεθεί κι αναρωτιέσαι, αν ο Υπουργός είναι στα καλά του. Ο Κυμπουρόπουλος απέχει πάρα πολύ από το να προκαλέσει το οποιοδήποτε κομματικό μένος. Τι έκανε που θα μπορούσε να προκαλέσει την οργή του Αναπληρωτή Υπουργό Υγείας; Απολύτως τίποτα το μεμπτό! Ως υποψήφιος Ευρωβουλευτής έκανε μια δήλωση που αφορά το που βάσισε τη ζωή του και την καριέρα του: είπε ότι δεν θέλησε ποτέ του «μόρια, επιδόματα και χάρες» και ότι διεκδικεί κάτι που δεν υπάρχει, δηλαδή ίσες ευκαιρίες. Δεν νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που πιστεύει πως σε αυτή τη χώρα αντιμετωπίζονται με τον καλύτερο τρόπο τα προβλήματα των ανθρώπων με αναπηρίες: οι πιο πολλοί από μας δυσκολευόμαστε αυτό να τα καταλάβουμε, μέχρι να ζήσουμε από κοντά μια τέτοια ιστορία και να διαπιστώσουμε πόσο προβληματικό παραμένει το Κράτος μας – ίσως και η συμπεριφορά μας. Η δήλωση του Κυμπουρόπουλου που έχει ζήσει την δυσκολία να σπουδάσεις και να κάνεις καριέρα κουβαλώντας μια αναπηρία θα ευαισθητοποιούσε δυστυχώς λίγους: μακάρι να αρκούσε μια τέτοια απλή επισήμανση για να αλλάξουν τα πράγματα. Αλλά ας πούμε πως ήταν μια δήλωση άστοχη γιατί, όπως ο Πολάκης ανέφερε, ο Κυμπουρόπουλος απέκτησε τη θέση του επιμελητή Β΄στο ΕΣΥ χωρίς κρίση του συμβουλίου των γιατρών, αλλά χάρη σε ένα ειδικό νόμο: είναι δυνατόν μια (υποτιθέμενη) άστοχή δήλωση ενός τέτοιου μαχητή της ζωής, όπως είναι ο Κυμπουρόπουλος να αντιμετωπίζεται με τέτοιο τρόπο;

Είναι δυνατόν κάποιος που υποτίθεται υπηρετεί τη χώρα ως Αναπληρωτής Υπουργός Υγείας να δημοσιεύει το ΦΕΚ της πρόσληψης του γιατρού Κυμπουρόπουλου και να υποστηρίζει δημόσια ότι «ο άνθρωπος αυτός προσβάλει τα ΑΜΕΑ»; Γιατί τα προσβάλει; Γιατί ήταν σημαιοφόρος στην τάξη του; Γιατί σπούδασε κι έγινε ψυχίατρος; Γιατί δεν τα παράτησε ποτέ; Γιατί με τη στάση της ζωής του είναι ένα αληθινό παράδειγμα για όλους μας; Είναι άραγε δυνατόν ο τρομερός αυτός αγωνιστής της ζωής να λοιδορείται δημόσια από ένα Υπουργό γιατί πήρε μια θέση με βάση ένα νόμο του ελληνικού Κράτους; Γιατί δεν τον καταργεί το νόμο ο Πολάκης; Αν πιστεύει πως δίνει σε μαχητές της ζωής σαν τον Κυμπουρόπουλο προνόμια, τα οποία κατά τη γνώμη του οι άνθρωποι δεν αξίζουν, γιατί δεν καταθέτει ένα νόμο που να λέει ότι για όλα θα αποφασίζουν μόνο τα ιατρικά συμβούλια; Κι από πού κι ως που μια θέση επιμελητή, για την οποία μάλιστα ο γιατρός Κυμπουρόπουλος διαρκώς κρίνεται, δεν θα έπρεπε να επιτρέπει στον υποψήφιο Ευρωβουλευτή να δηλώνει ότι ονειρεύεται και επιθυμεί ένα κόσμο με ίσες ευκαιρίες για όλους όσους μάχονται όπως αυτός καθημερινά;

Δεν προκύπτει από πουθενά ότι αν ο Κυμπουρόπουλος ακολουθούσε μια άλλη διαδικασία δεν θα έπαιρνε τη θέση – μια θέση που τελεί υπό συνεχή κρίση. Το βέβαιο είναι ότι ο Πολάκης, στον οποίο ο Κυμπουρόπουλος ποτέ δεν αναφέρθηκε, δεν θα έπρεπε να τολμάει να τον πιάνει στο στόμα του με τόσο ποταπό, χυδαίο και εν τέλει εξευτελιστικό για τις παραδόσεις της Αριστεράς τρόπο, πρώτα από όλα γιατί δεν μοιάζει να έχει το ειδικό βάρος να τον κρίνει: είναι πολύ μεγάλο το μέγεθος του Κυμπουρόπουλου. Όχι για τον Πολάκη. Για όλους μας.

Οι βουβοί χειροκροτητές

Το αληθινά απίστευτο σε αυτή την ιστορία είναι ότι μιλάει απαξιωτικά για ένα αληθινό παράδειγμα ανθρώπινης θέλησης, όπως είναι ο Κυμπουρόπουλος, ένας άνθρωπος που αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερός και ότι διάφοροι άλλοι ανάλογοι αριστεροί συντάσσονται μαζί του. Ο κ. Νίκος Φίλης, κάτι πήγε να ψελλίσει, αλλά δεν είχε το κουράγιο να πει στον Πολάκη να ζητήσει συγνώμη και να σταματήσει να προσβάλει την αριστερά και τις αξίες της, ως όφειλε. Ο πρωθυπουργός κ. Αλέξης Τσίπρας, χαμένος στην παραζάλη του έρωτα για την εξουσία, αντί να μαζέψει τον απαράδεκτο Υπουργό του, κατέφυγε στα κόλπα της επικοινωνίας βάζοντας ως συνήθως το κεφάλι του στην άμμο. Ο Κουρουμπλής έψαχνε μάλλον τον Αμβρόσιο να κάνουν τον πόλεμο στην ακροδεξιά. Ο κ. Γιώργος Κυρίτσης βγήκε συνθηματολογικά υπέρ του Πολάκη, χωρίς να εξηγήσει τη θέση του: πιθανότατα ο Κυμπουρόπουλος είναι εξ ορισμού κακός γιατί είναι δεξιός!

Η μετάλλαξη της συγκεκριμένης Αριστεράς 

Ο Κυμπουρόπουλος απάντησε με τη συγκλονιστική φωτογραφία του αδερφού του που τον σηκώνει στις πλάτες του, αλλά ενδιαφέρον έχει η αμηχανία των συντρόφων του Πολάκη.

Κανείς δεν τολμά να πει δημόσια «Πολάκη σήκω φύγε». Είναι απίστευτο πόσο αυτό το περιστατικό έβγαλε στην επιφάνεια την μετάλλαξη της συγκεκριμένης Αριστεράς, που στο όνομα της εξουσίας της έχει αρνηθεί ακόμα και τις βασικές αρχές της. Η Αριστερά ιστορικά ήταν πάντα δίπλα σε όποιον έδινε τη μάχη του για ζωή. Μερικές φορές το έκανε χρησιμοποιώντας μια υπερβολική και άγαρμπη ρητορική, άλλες φορές έβαζε τόσο ψηλά το συναίσθημα, ώστε σου δίνε την εντύπωση πως δυσκολευόταν αληθινά να αξιολογήσει την πραγματικότητα. Άλλοτε, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τα δίκια κάθε μαχητή της ζωής, ανέβαζε τον πήχη των απαιτήσεων σε ύψη δυσθεώρητα – αλλά που είναι το κακό; Αν η υπεράσπιση του αγώνα των ανθρώπων απαιτεί και υπερβολές, ζήτω οι υπερβολές! Ποτέ η Αριστερά δεν απολογήθηκε γιατί στάθηκε δίπλα σε όσους απαιτούν ίσες ευκαιρίες – έτσι όφειλε να κάνει. Ποτέ δεν έβαλε όρια στα όνειρα των ανθρώπων που παλεύουν ξεπερνώντας με το πάθος τους για ζωή κάθε αντιξοότητα  - ίσα ίσα που τα όνειρα αυτά τα ενθάρρυνε. Και πάντα η Αριστερά, η πραγματική Αριστερά, χαιρέτιζε τις κατακτήσεις των ανθρώπων που πάλευαν για να κερδίσουν ό,τι τους αξίζει: δεν θυμάμαι ποτέ κανένα Αριστερό που να δυσφορούσε με όποιον, μολονότι έκανε πράξη ένα όνειρό του, διεκδικούσε ένα ακόμα καλύτερο μέλλον. Ισα ίσα που η διεκδίκηση μιας ζωής, όπου οι ίσες ευκαιρίες είναι κανόνας, ήταν πάντα αριστερό σύνθημα. Όλα αυτά ο Πολάκης, ο Τσίπρας και οι συν αυτώ τα κατεξευτέλισαν: όλοι τους μοιάζουν με μια παρέα καρεκλοκένταυρων, που υπάρχουν για να κουνάνε το δάχτυλο σε όποιους απλά συμβαίνει να διαφωνούν μαζί τους. Χωρίς μάλιστα να έχουν κάνει στη ζωή τους σχεδόν τίποτα που να τους το επιτρέπει, πέραν του ότι πήραν την εξουσία λέγοντας δεκάδες ψέματα.

Χωρίς ντροπή

Ισως για αυτό τον ενόχλησε τον Κυμπουρόπουλο ο Πολάκης. Γιατί η εικόνα του είναι από μόνη της μια συγκλονιστική αλήθεια. Είναι η αλήθεια ενός γενναίου ανθρώπου που έμαθε να προχωρά μπροστά χωρίς να περιμένει την ελεημοσύνη του Κράτους. Ισως ο Πολάκης (κι ο Τσίπρας, κι ο Κυρίτσης, κι ο Φίλης κι όλοι αυτοί οι αμίλητοι δήθεν αριστεροί…) να έχουν τρομάξει στην ιδέα ότι αν υπήρχαν πολλοί Κυμπαρόπουλοι, θα φαινόταν ακριβώς η δική τους πραγματική υπόσταση. Μιλάμε για ένα τσούρμο από εξουσιομανείς πολιτικάντηδες, που δεν νοιώθουν καμία ντροπή…