Σήμερα είναι του Αγίου Δημητρίου και χρόνια πολλά σε όλους τους Δημήτρηδες και τις Δήμητρες. Γιορτάζει ο αδερφός μου, αλλά και το βαφτιστήρι μου κι έχω τόσους Δημήτρηδες που αποκλείεται να τους θυμηθώ όλους για αυτό έγραψα κάτι για χάρη τους. Είναι και αδικημένοι γιατί είναι εξαιρετικά άδικο η συγκεκριμένη γιορτή να κρατάει μόνο μια μέρα, όταν το όνομα Δημήτριος είναι στην Ελλάδα αυτό με τις περισσότερες παραλλαγές.

Τριήμερη γιορτή τουλάχιστον

Στην Ελλάδα οι πιο πολλοί είναι ως γνωστόν οι Γιάννηδες, αφού σπίτι που δεν έχει Γιάννη προκοπή δεν κάνει. Με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί κανείς να αποκαλεί τον βαφτισμένο Ιωάννη; Με ελάχιστους. Ιωάννης πχ αποκαλείται μόνο ο Παπαπέτρου και ο Μελισσανίδης. Υπάρχουν κάποιοι λίγοι Γιαννάκηδες και έχω κι ένα φίλο που η γυναίκα του τον φωνάζει Τζον – χαριτωμένο, αλλά σπάνιο αν έχεις γεννηθεί στον Πειραιά κι όχι στο Μέριλαντ. Ολοι οι υπόλοιποι είναι Γιάννηδες και είναι χιλιάδες. Υπάρχουν επίσης χιλιάδες Γιώργηδες και κάποιοι ελάχιστοι που τους φωνάζουν Γεώργιους: Τζόρτζ, χωρίς να γελάνε, φώναζαν μόνο το Γιωργάκη τον Παπανδρέου. Διαφοροποιήσεις έχει το Κωνσταντίνος: υπάρχει ο Κώστας, ο Ντίνος, ο Κωστάκης και τέλος – το Κώτσος, που παραπέμπει και σε βασιλιά, δεν φοριέται πιά. Μόνο κάποιον βαφτισμένο Δημήτριο μπορεί να τον αποκαλέσεις με εννιά διαφορετικούς τρόπους! Είναι άδικο ένα όνομα με τόσες παραλλαγές να μην γιορτάζεται τουλάχιστον ένα τριήμερο.

Ας μου κάνουν βουντού

Κάποιοι νομίζουν ότι το πώς θα σε βαφτίσουν δεν παίζει κανένα ρόλο στο χαρακτήρα σου: διαφωνώ και πιστεύω ότι παίζει τον κύριο ρόλο – ίσως είναι πιο σημαντικό κι από το τι ζώδιο είσαι, το λέω κι ας μου κάνει βουντού η Λίτσα Πατέρα. Εχω προσέξει πως όσοι και όσες έχουν αρχαία ονόματα δύσκολα αποφεύγουν τη νουμερίτιδα: δεν είναι κι εύκολο να μην την ψωνίσεις όταν σε αποκαλούν Ανδρόνικο ή Πλάτωνα ή Αριστοτέλη ή Ιριδα ή Ισμήνη. Συχνά, κατά βάθος, είναι περίεργοι και όσοι απαιτούν να προφέρεις αυτούσιο το όνομα τους: ο Κώστας πχ είναι πάντα απλός άνθρωπος, για τον Κωνσταντίνο μην παίρνεις όρκο. Το πώς σε φωνάζουν έχει αντίκτυπο στην προσωπικότητα σου: άλλο να σε λένε Αλέξανδρο, που έχει μια μεγαλοπρέπεια και σε αναγκάζει να είσαι σοβαρός από μικρός κι άλλο Αλέξη – ο Αλέξης συνήθως είναι ένας συμπαθής, λίγο σαχλαμάρας, που άνετα γίνεται πρόεδρος στο δεκαπενταμελές. Σε μια κανονική χώρα μέχρι τόσο.

Χωρίς υποκοριστικό

Το Αντρέας πχ δεν έχει υποκοριστικό κι αυτό είναι πρόβλημα γιατί ο Αντρέας Παπανδρέου κι ο Αντρέας Μικρούτσικος δεν έχουν πολλά κοινά. Το Δημήτριος έχει τόσες παραλλαγές που διαλέγεις μια (ή στην κολλάνε οι άλλοι γιατί έτσι σε φωνάζουν από μικρό…) κι αυτό σε καθορίζει. Πρώτα πρώτα Δημήτριο αποκαλούν μόνο κανένα Δεσπότη – δεν ξέρω κανένα κανονικό άνθρωπο που να θέλει να τον αποκαλούν Δημήτριο. Συνήθως αυτόν που έχει βαφτιστεί με το όνομα Δημήτριος, τον αποκαλούμε Δημήτρη: αλλά ανάλογα με την περίπτωση μπορούμε να τον αποκαλέσουμε και Δημητράκη, Τράκη, Τάκη (ή Τάκαρο), Μήτσο (η σπανίως Μητσάρα), Μίμη (Μίμαρο ή Μιμάκο), Τζίμη (ή Τζιμάκο) ή ακόμα και Δήμο. Ολοι αυτοί γιορτάζουν σήμερα, ενώ είναι τελείως διαφορετικές περιπτώσεις.

Άλλο Δημήτρης άλλο Μίμης

Ο Δημήτρης είναι συνήθως καλό παιδί – λίγο εσωστρεφής (οπότε Δημητράκης), αλλά σχεδόν πάντα άνετος και πολύ συχνά καλός φίλος: όλοι οι άντρες έχουν ένα φίλο Δημήτρη – μιλάω για κολλητό. Ο Δημήτρης βγάζει μια οικειότητα, όταν ακούς το όνομα του δεν σκέφτεσαι ότι μπορεί να είναι νούμερο, δεν το έχεις συνδέσει με τίποτα παράξενο: είναι ο άνθρωπός σου. Ο Τάκης είναι συνήθως καλός οικογενειάρχης, λίγο στον κόσμο του, έχει μια παραξενιά και σίγουρα δεν είναι απλός Δημήτρης – θέλεις να τα έχεις μαζί του καλά: όχι τυχαία όποια τον αγαπάει συχνά τον φωνάζει «Τακούλη», ενώ όποιος τον έχει προϊστάμενο ή κάτι περιμένει από αυτόν τον φωνάζει «Τάκαρο». Προσοχή: υπάρχει ο Τάκης, ως υποκοριστικό του Δημήτρης και ο Τάκης από το Παναγιώτης: οι δυο δεν έχουν σχέση. Ο Τάκης (από το Δημήτρης) είναι άποψη. Ο Τάκης (από το Παναγιώτης) είναι ευκολία. Ο Τάκης (από το Παναγιώτης), ως χαρακτήρας είναι κοντά στο Μήτσο, που αντίθετα με τον Τάκη (από το Δημήτρης) δεν έχει σχέση. Ο Μήτσος πχ, είναι πιο λαϊκό παιδί: μπορεί να είναι και το πιο λαϊκό παιδί που υπάρχει. Ο Μήτσος μπορεί άνετα να ρίξει ένα μπινελίκι στον οποιοδήποτε, δεν γουστάρει ν ακούει πολλά, αντίθετα από το Δημήτρη που μπορεί μια γυναίκα να τον κάνει κομμάτια άνετα, αυτός είναι που κλείνει σπίτια. Ο Μήτσος κάνει δουλειά δική του, δεν είναι προϊστάμενος, όπως ο Τάκης (για την ακρίβεια ο κύριος Τάκης) και δεν τρώγεται και με τα ρούχα του, όπως ο Δημητράκης. Η αλήθεια είναι ότι Μήτσους πολλούς δεν έχουμε – δεν πολυχρησιμοποιείται το Μήτσος και το αποτέλεσμα είναι η χώρα να πηγαίνει κατά διαβόλου και οι γυναίκες να λένε ότι δεν υπάρχουν άντρες.

Σπανίζει, αλλά ευτυχώς υπάρχει ακόμα ο Μίμης, που μπορεί να είναι και Μίμαρος, αν είναι σκληρός. Ο Μίμης έχει κάτι το απόμακρο και το δικό του – θα μπορούσε να είναι Τάκης, αλλά είναι πιο κλειστός: συνήθως έχει την εσωστρέφεια του Δημητράκη και την ωριμότητα του Τάκη, αλλά δεν μπορείς να είσαι σίγουρος για τίποτε από τα δυο. Συχνά όταν η γυναίκα του τον αποκαλεί «Μιμάκο» τον απατάει, αλλά δεν θέλει να τον χωρίσει και θέλει από αυτόν ένα παιδί – σόρι μπερδεύτηκα αυτό είναι για άλλο κείμενο. Ο Τζίμης αντιθέτως είναι σίγουρα εξωστρεφής, σίγουρα γυναικάς, σίγουρα σπάταλος, σίγουρα κοσμικός. Όχι τυχαία το Τζίμη Πανούση που είναι ο λιγότερο Τζίμης που υπάρχει, ο κόσμος τον αποκαλεί Τζιμάκο. Δημήτρης είναι καμιά φορά, αλλά σπάνια και ο Δήμος. Ο Δήμος είναι συνήθως άτομο σεβαστό, αλλά θέλει να ξεχωρίζει: είναι ένας Δημήτρης που θα θελε να τον είχαν βαφτίσει αλλιώς – συχνά αυτό του βγαίνει στη συμπεριφορά, πχ τον κάνει σνομπ, πράγμα για άνθρωπο βαφτισμένο Δημήτριο απίθανο. Τέλος Τράκης είναι μόνο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος: άλλο δεν ξέρω.

Η Μίμη κακό συναπάντημα

Αξίζει να σημειολογήσουμε και κάτι άλλο: ότι το γυναικείο Δήμητρα έχει μόνο το Μιμή ως παραλλαγή – το Δημητρούλα εξαφανίστηκε και το «Δημητρούλα μου γειά σου» αποδείχτηκε προφητικό. Η διαφορά Δημήτρη και Δήμητρας είναι γιγάντια: όσο καθημερινός και οικείος είναι ο Δημήτρης τόσο σπάνια και ξεχωριστή η Δήμητρα, η οποία σχεδόν πάντα είναι και δυναμική. Η Μίμη από την άλλη είναι μάλλον κακό συναπάντημα: όχι τυχαία, όταν ακούς το Μιμή, σκέφτεσαι το «Μη… Μη…» που δημιουργεί στο μυαλό όλων κάποιο σεξουαλικό υπονοούμενο.

Μπορεί να τρελαθεί

Αντίθετα από το Γιώργο που είναι πονηρός, δεν έχουν γραφτεί πολλά τραγούδια για το Δημήτρη. Το «Δημήτρη μου Δημήτρη μου» είναι το πιο μεγάλο σουξέ, αλλά δεν είναι αντιπροσωπευτικό. Καλύτερος είναι ο Τάκης της Μαριανίνας Κριεζή και του Λάκη Παπαδόπουλου. Αυτή του είπε «μη ρίχνεις στάχτη έξω από το τασάκι», κι αυτός απάντησε «τελείωσε Μαρία, ξελευτερία, πνιγόμαστε σε αυτό το δυαράκι». Ετσι είναι ο Τάκης. Κάποτε ήταν Δημήτρης, αύριο μπορεί να γίνει Μίμης ή να τρελαθεί και να γίνει Τζίμης στα γεράματα. Τράκης δύσκολο: ένας τέτοιος βγήκε και το καλούπι το σπάσανε…