Ο τελικός του ευρωπαϊκού Σούπερ καπ είναι ένα μοναδικό παιγνίδι. Επειδή σε αυτόν αγωνίζονται οι δυο ομάδες που ξεχώρισαν στην προηγούμενη σεζόν δηλαδή η κάτοχος του Τσάμπιονς λιγκ και του Europa League το ματς μοιάζει με επίλογος της χρονιάς που προηγήθηκε (είναι κάτι σαν κερασάκι σε τούρτα…). Από την άλλη επειδή σε αυτό το ματς υπάρχει η πρωταθλήτρια Ευρώπης είναι και ένα ματς που μοιάζει με πρόγευμα για ό,τι θα ακολουθήσει: όχι παιγνίδι συμπερασμάτων, αλλά συχνά ένα είδος δοκιμασίας στην οποία νωρίς νωρίς φαίνονται οι αρετές (ή και τα προβλήματα) της ομάδας που στο Τσάμπιονς λιγκ όλοι την χρονιά που αρχίζει θα παλέψουν για να εκθρονίσουν. Η Αταλάντα ήταν χθες βράδυ ένα τέτοιο εμπόδιο για την πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ Μαδρίτης. Είναι η καλύτερα οργανωμένη και ίσως η πιο ευρωπαϊκή ιταλική ομάδα του καιρού μας, είναι εξαιρετική σε ότι έχει να κάνει με την νοοτροπία, έχει σχεδόν πάντα την κατάλληλη αγωνιστική συμπεριφορά και φυσικά έχει και μια ακόρεστη επιθυμίας για νίκες. Για μια ώρα στάθηκε πολύ καλά απέναντι στην Βασίλισσα. Όμως τελικά η διαφορά ποιότητας των παικτών του Κάρλο Αντσελότι έδωσε στην πρωταθλήτρια το πρώτο τρόπαιο και το ξέραμε από πριν. Η Ρεάλ βρίσκεται πλέον σε ένα εξαιρετικό σημείο: μπορεί να επιβεβαιώνει τα προγνωστικά που την θέλουν ως απόλυτο φαβορί χωρίς μάλιστα να κάνει θεαματικές εμφανίσεις. Ο τρόπος που κέρδισε χθες, στο σκέλος που αφορά την βελτίωσή της εντός του ματς, μοιάζει με τον τρόπο που κέρδισε στον τελικό του Τσάμπιονς λιγκ την Μπορούσια Ντόρτμουντ, μια άλλη τίμια, αλλά κατώτερή της ομάδα.

Τα μπράβο της συμμετοχής 

Εριξα από περιέργεια να δω τι ακριβώς γράφουν για το παιγνίδι οι Ιταλοί. Διαπίστωσα ότι οι έπαινοι όλων των ιταλικών ΜΜΕ για την Αταλάντα ήταν τόσοι πολλοί, που αν κάποιος δεν γνώριζε το τελικό αποτέλεσμα θα πίστευε πως η ομάδα του Γκασπερίνι κέρδισε το ματς! «Η Αταλάντα», γράφει η Γκαζέτα Ντελο Σπορτ, «θα μπορούσε να είχε κερδίσει χθες βράδυ οποιαδήποτε ευρωπαϊκή ομάδα και μάλιστα εύκολα, όπως συνέβη σχεδόν πριν από τρεις μήνες όταν συνέτριψε την πρωταθλήτρια Γερμανίας Μπάγερν Λεβερκούζεν με 3-0 στον τελικό του Europa League. Αλλά η Ρεάλ Μαδρίτης, αυτή η Ρεάλ Μαδρίτης, δεν είναι μια πολύ καλή ευρωπαϊκή ομάδα. Είναι κάτι άλλο».

Οι κρίσεις αυτές, περισσότερο ίσως και από την ίδια την εικόνα του παιγνιδιού που μόνο μονόλογος της Ρεάλ δεν ήταν, φανερώνουν το πως ξεκινά η σεζόν: όλοι περιμένουν να δουν αν και εφόσον θα βρεθεί ένας αντίπαλος για την Βασίλισσα, προεξοφλώντας περίπου ότι θα κρατήσει τα σκήπτρα. Εχει να κάνει αυτός ο θαυμασμός μόνο με το υλικό της; Όχι φυσικά.  Πολλοί εξαιρετικοί παίκτες έχουν συνυπάρξει στην Μαδρίτη και στην εποχή των Galacticos, σε εκείνο το τρομερό παζλ πρωταθλητών που είχε δημιουργηθεί και τότε χάρη στις επιλογές του Φλορεντίνο Πέρεθ. Αλλά αυτή τη φορά υπάρχει στον πάγκο ένας από τους καλύτερους προπονητές στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ο Κάρλο Αντσελότι, ο οποίος όχι μόνο ξέρει πώς να διαχειριστεί πρωταθλητές, αλλά και να τους πείσει ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι σπορ επίδειξης και ότι ο σεβασμός της τακτικής οργάνωσης είναι κάτι απαραίτητο. Και υπάρχει και κάτι άλλο που διαφοροποιεί αυτή την Ρεάλ από εκείνη των Galacticos: το ίδιο το πλαίσιο – σήμερα μοιάζει να λείπει ο ανταγωνισμός.

Τα μπράβο για την συμμετοχή, όπως τα πήρε χθες η Αταλάντα θα μπορούσε να τα πάρει οποιαδήποτε ιταλική ομάδα από τις πολλές που θα αγωνιστούν στο Τσάμπιονς λιγκ: το τρόπαιο όμως δύσκολα θα το έχανε από κάποια από αυτές η Ρεάλ. Φέτος ομάδες όπως η Παρί, η Λίβερπουλ και η Μπάγερν Μονάχου μπαίνουν σε μια φάση ανασύνταξης – ψάχνουν μια νέα αρχή. Η Μπαρτσελόνα και η Ατλέτικο Μαδρίτης λογικά θα είναι λίγο καλύτερες από πέρυσι όμως αμφιβάλω αν το Τσάμπιονς λιγκ είναι στόχος τους. Το μεγάλο τρόπαιο είναι στόχος των Εγγλέζων, όμως η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και η Αρσεναλ είναι χρόνια τώρα που δεν φτάνουν σε ημιτελικούς και η Μάντσεστερ Σίτυ, μόνιμη διεκδικήτριά του τα τελευταία χρόνια, έχει φρενάρει σε ό,τι έχει να κάνει με το σημαντικότερο, δηλαδή τις επενδύσεις. Πούλησε τον Αλβαρες στην Ατλέτικο Μαδρίτης, ψάχνει ένα σπουδαίο κυνηγό για μπακ απ του Χάαλαντ, τρομάζει στην πιθανότητα οι Σαουδάραβες να σαγηνέψουν τον Ντε Μπρόιν κι έχει πάντα το πρόβλημα με τις διαπιστωμένες παραβάσεις του Financial Fair Play: ο Γκουαρντιόλα δίνει χρόνο σε μικρούς όπως ο Οσκαρ Μπομπ ελπίζοντας να αξιοποιήσει τον χρόνο.     

Σήκωσε το φρύδι

Όλα αυτά απασχολούν ελάχιστα την Ρεάλ, που έχει μόνο προβλήματα πολυτελείας. «Τι θα αλλάξεις στην δομή του παιγνιδιού για να προσθέσεις τώρα τον ΕμΠαπέ στους Ροντρίγκο, Βινίσιους και Μπέλινγκχαμ;» ρώτησαν οι δημοσιογράφοι τον Αντσελότι την προηγούμενη μέρα του πρώτου εφετινού τελικού. Ο Καρλέτο, σηκώνοντας το φρύδι του με ένα χαμόγελο απλοποίησε τα πάντα: «Το να ψάχνεις τρόπους για να παίξουν οι μεγάλους παίκτες μαζί είναι πολύ βολικό, το πρόβλημα είναι όταν  ψάχνεις τρόπους να κερδίσεις με μέτριους» απάντησε.

Στο πρώτο δύσκολο ματς της σεζόν ο Αντσελότι τους έστειλε στο γήπεδο όλους. Εκτός από τις ικανότητές τους σημασία έχει και η ηλικία τους, ώστε να μην υπάρχει αμφιβολία για το τι μέλλον έχει η Ρεάλ: ο Ροντρίγκο είναι 23 ετών, ο Βινίσιους 24, ο Μπέλινγκχαμ 21, ο ΕμΠαπέ 25. Και σαφώς δεν είναι τυχαίο ότι οι τέσσερις τους δημιούργησαν χθες τη φάση του δεύτερο γκολ που τελείωσε το ματς στο 68ο λεπτό με τον ΕμΠαπέ σε ρόλο τελικού εκτελεστή: για τον Γάλλο είναι το πρώτο επίσημο γκολ αλλά και η πρώτη επιβεβαίωση ότι στην Μαδρίτη μπορεί να είναι καθοριστικός χωρίς να κουβαλά μια ομάδα όπως στο Παρίσι. Η Ρεάλ είχε προηγηθεί στο 59’ όταν ο Βινίσιους έδωσε στον Βαλβέρδε την δυνατότητα να γίνει σκόρερ αποζημιώνοντας τον για το τρέξιμο που καταθέτει. Στο ξεκίνημα του δευτέρου ημιχρόνου η ομάδα του Αντσελότι έδειξε γρήγορα πως το πρώτο ημίχρονο το χρησιμοποίησε μάλλον για ζέσταμα δημιουργώντας τρεις καθαρές ευκαιρίες για γκολ που ανάγκασαν τον τερματοφύλακα Μούσο σε εξαιρετικές επεμβάσεις. Που απλά έδειχναν πως η επικράτηση της Ρεάλ ήταν θέμα χρόνου.  

Σκληρή διοργάνωση

Να της δώσουμε το Τσάμπιονς λιγκ από τώρα; Όχι φυσικά. Το Σουπερ καπ το κερδίζεις με ένα ματς. Το Τσάμπιονς λιγκ, από την φάση των 16 κι έπειτα, είναι μια σκληρή διοργάνωση. Ακόμα και μια σπουδαία ομάδα μπορεί να πληρώσει ακριβά ένα λάθος ματς. Οποιος νομίζει πως θα κάνει περιπάτους συχνά στραβοπατάει και πέφτει μόνος του. Η Ρεάλ βέβαια σπανίως αυτοκαταστρέφεται. Απομένει απλώς να ευχηθούμε να βρει αντιπάλους.