Διάβασα πολλά και άκρως κολακευτικά για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και το κοουτσάρισμά του στα ματς του Final Four της Κωνσταντινούπολης – δεν αντιλέγω. Με βάση τα όσα εγώ αντιλαμβάνομαι για τα σπορ η μεγαλύτερη επιτυχία του Ομπράντοβιτς είναι ότι έφτασε στα τελικά με μια ομάδα με μεγάλη αθλητική φρεσκάδα – δεν αναφέρομαι μόνο στα ματς της Κωνσταντινούπολης αλλά και στα παιγνίδια των play off κόντρα στον ΠΑΟ. Ο έξυπνος Σέρβος μετέτρεψε το πρόβλημα που είχε στην κανονική περίοδο, δηλαδή την απουσία εξαιτίας τραυματισμών πολλών βασικών του παικτών, σε πλεονέκτημα. Όταν η ομάδα έφτασε στα play off, παίκτες που είχαν χάσει μεγάλο μέρος της σεζόν, βρέθηκαν σε φόρμα καθώς ήταν λιγότερο επιβαρυμένοι από τους βασικούς τους αντιπάλους. O Mπογκντάνοβιτς, ο Σλούκας, ο Νταντόμε, ακόμα κι ο Ούντο έπαιξαν φέτος στην Ευρωλίγκα λιγότερα ματς από τον Σπανούλη και τον Γιουλ, που κουβάλησαν τον Ολυμπιακό και την Ρεάλ Μαδρίτης στις πλάτες του. Μπράβο του Ζέλικο που δεν πανικοβλήθηκε, όταν έχασε κομβικούς παίκτες κατά τη διάρκεια της σεζόν: αλλά στην κανονική διάρκεια της διοργάνωσης, όταν είχε κι αυτός να αντιμετωπίσει τραυματισμούς και απώλειες, πέμπτος τερμάτισε και δεν θυμάμαι να έκανε κάποιο θαύμα.

Μια απλή δουλειά

Διαβάζω ότι στο Final Four ο Ομπράντοβιτς δίδαξε μπάσκετ γιατί στον ημιτελικό άφησε τον Γιουλ να αλωνίζει και σταμάτησε τους υπόλοιπους παίκτες της Ρεαλ, και γιατί στον τελικό χρησιμοποιώντας τον Ούντο σταθερά ψηλά και στο κέντρο της ρακέτες, μπορεί να δέχτηκε 24 πόντους από τους δυο ψηλούς του Ολυμπιακού, αλλά έκοψε τις διεισδύσεις του Σπανούλη και περιόρισε τους χώρους του Πρίντεζη: μπράβο του για την ιδέα, αλλά από τη στιγμή που έχει τον Ούντο αυτό έπρεπε να κάνει – αν έβαζε αυτό τον παίκτη να κυνηγάει τον Σπανούλη στο τρίποντο, μάλλον θα έκανε μια ιστορική ανοησία κι ο άνθρωπος δεν είναι ανόητος. Ο Ομπράντοβιτς κουβαλάει εμπειρίες που στην Ευρώπη έχουν ελάχιστοι: αν γράφουμε ότι ήταν τρομερή η κίνησή του να χρησιμοποιήσει με αυτό τον τρόπο τον καταπληκτικό αμερικάνο μπλοκέρ, μάλλον τον μειώνουμε. Τον μειώνουμε επίσης όταν θεωρούμε τις εφετινές νίκες του στο Final Four ιστορικά κατορθώματα: συγνώμη, αλλά ο άνθρωπος έκανε απλά τη δουλειά του.

Στο τελευταίο σουτ

Εχει κάνει κατορθώματα ο Ομπράντοβιτς και μάλιστα αρκετά. Πήρε κάποτε την Ευρωλίγκα με την Παρτιζάν και την Μπανταλόνα, ομάδες που έκτοτε δεν κέρδισαν απολύτως τίποτα και κακώς το ξεχνάμε. Κέρδισε επίσης με τον Παναθηναϊκό μια κούπα στη Μπολόνια τον καιρό που η Κίντερ ήταν πρωταθλήτρια Ευρώπης – αυτές ήταν όντως επιτυχίες τεράστιες. Τον έλεγαν Γκαστόνε κάποτε, για να υπογραμμίσουν πόσο τυχερός ήταν γιατί πήρε δυο τρόπαια, επειδή παίκτες του ευστόχησαν στον τελευταίο σουτ – είναι τυχερός σίγουρα καθώς είναι και ο μόνος που έχει κερδίσει τέσσερις φορές τρόπαιο ως γηπεδούχος. Αλλά είναι και αναμφίβολα ικανός άνθρωπος κι οφείλουμε να του το αναγνωρίσουμε. Μόνο που αυτό που έμαθε μεγαλώνοντας είναι να ξοδεύει σωστά τα χρήματα που βρίσκει και αυτό κυρίως ψάχνει: στην Τουρκία πήγε γνωρίζοντας πως θα του δίνουν κάθε χρόνο πάνω από 25 εκατομμύρια για να φτιάχνει ή να συντηρεί μια ομάδα ποντάροντας στους καλύτερους. Κι αυτό είναι που κάνει.

Ένα πανάκριβο μωσαϊκό

Στην Φενέρ χρειάστηκε τέσσερα χρόνια για να κερδίσει το τρόπαιο. Εδιωξε σχεδόν όλους τους Τούρκους παίκτες που βρήκε. Πόνταρε σε τρεις που μιλάνε την γλώσσα του, δηλαδή τον Μπογκντάνοβιτς, τον Κάλινιτς και τον Αντιτς. Πήρε τον Σλούκα που τον γνώριζε από το ελληνικό πρωτάθλημα και τον Μπόμπι Ντίξον, που του στέρησε ένα πρωτάθλημα στην Τουρκία. Εφερε παίκτες όπως είναι Νταντόμε και ο Ούντο τους οποίους χρυσοπλήρωσε. Εφτιαξε ένα ωραίο πανάκριβο μωσαϊκό και είχε στη διάθεσή του και αρκετό χρόνο αφού η Φενέρ αποδείχτηκε πως μπορούσε να περιμένει (και να ξοδεύει…) πολύ περισσότερο από την Εφές, που έδιωξε τον Ιβκοβιτς σε χρόνο ρεκόρ κι ας δούλευε αυτός ο τελευταίος με περισσότερους Τούρκους, αλλά και περισσότερους νέους. Σίγουρα ο Ομπράντοβιτς τον κέρδισε τον χρόνο του, αφού τα αφεντικά του είδαν μια βελτίωση στην ομάδα. Αλλά για μια στιγμή, πόσες πιθανότητες υπήρχαν αυτό να μην γίνει; Μια ομάδα που τρία χρόνια πριν δεν είχε πάει ποτέ της στο Final Four πως διάβολο δεν θα βελτιωνόταν από τη στιγμή που ξοδεύει καμιά εικοσιπενταριά εκατομμύρια ευρώ το χρόνο, τη στιγμή που οι πιο πολλοί βασικοί ανταγωνιστές της συντηρούν ομάδες, που δεν κοστίζουν ούτε τα μισά;

Με τη μικρότερη λάμψη

Ο Ομπράντοβιτς προετοίμασε σωστά την Φενέρ για να τη δει να γίνεται πρωταθλήτρια Ευρώπης. Ηξερε από πρόπερσι ότι ο εφετινός τελικός θα ήταν στην Κωνσταντινούπολη, έπαιξε εκ του ασφαλούς ποντάροντας σε ακριβοπληρωμένους παίκτες, που είχαν στη διάθεσή τους δυο χρόνια για να αποκτήσουν τις πρέπουσες εμπειρίες. Δεν θα το κατόρθωνε ο καθένας αυτό, αλλά προσοχή στις υπερβολές: αν η Φενέρ έχανε φέτος το τρόπαιο θα είχε καταγράψει μια τρομακτική ιστορική αποτυχία. Ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς θα ήταν πρωταγωνιστής στην μεγαλύτερη αποτυχία όλων των εποχών και από αυτό το προσωπικό φιάσκο γλύτωσε. Όμως από όλες τις κούπες που έχει κερδίσει ετούτη μοιάζει να έχει την μικρότερη λάμψη.

Τους τα παίρνει ωραία

Υποθέτω πως πολλοί οπαδοί θα ήθελαν τον Ομπράντοβιτς στην ομάδα τους. Η παρουσία του πλέον έχει να κάνει με την βεβαιότητα ότι η ομάδα θα ξοδέψει πάρα πολλά, αλλιώς ο ίδιος δεν την αναλαμβάνει: οι οπαδοί που θέλουν η ομάδα να ξοδεύει, θέλουν προπονητές που αυτό να το απαιτούν – όμως αυτές οι ομάδες είναι στην Ευρώπη ελάχιστες. Ο Ομπράντοβιτς έχτισε νεότατος τον προσωπικό του μύθο με επιτυχίες πραγματικά σπάνιες κι από το 1995 κι έπειτα τον ενδιαφέρουν μόνο τα μεγάλα πορτοφόλια των αφεντικών του: από τότε κι έπειτα εγώ στις επιτυχίες του βλέπω το χρηματοκιβώτιο της Ρεάλ, τα χρήματα του Λουτσιάνο Μπενετόν, τις ωραίες τρέλες των Γιαννακόπουλων την εποχή που στην Ελλάδα πετούσαμε τα λεφτά από τα παράθυρα, τα εκατομμύρια της Φενέρ σήμερα, που του εξασφαλίζουν, όχι μόνο σπουδαίους παίκτες, αλλά και τελικούς στην έδρα του. Είναι άξιος γιατί τους τα παίρνει και μπράβο του γιατί τους δίνει και τρόπαια, αλλά από τη στιγμή που στην Ευρώπη δεν υπάρχουν περισσότερες από πέντε ομάδες με ανάλογους προϋπολογισμούς δεν βλέπω κανένα κατόρθωμα. Εντέλει το κατόρθωμά του είναι ότι μπορεί να διαλέγει το αφεντικό που τον χρυσοπληρώνει: αυτό ναι, είναι σπάνιο. Αλλά δεν είναι και κάποια ιδιαίτερα ωραία ιστορία. Δεν συγκινεί.

Τίποτα σπάνιο

Τίποτα από όσα έκανε η Φενέρ δεν θα μπορούσε να γίνει με λιγότερα χρήματα – δεν θα υπήρχε καν εκεί ο Ομπράντοβιτς χωρίς τους πανίσχυρους χορηγούς. Ολο αυτό είναι σίγουρα μια συνταγή, δεν αποκλείω η Φενέρ να γίνει και αυτοκρατορία, αλλά δεν βλέπω κάτι άξιο υπογράμμισης. Όπως δεν βλέπω και τίποτα το άξιο ειδικής αναφοράς για τα δικά μας, τα ελληνικά από εδώ και πέρα. Θα γίνουν οι τελικοί ανάμεσα στον Ολυμπιακό και στον ΠΑΟ, όπως μονότονα συμβαίνει κάθε χρόνο. Θα τους δω, αλλά μην περιμένετε να γράψω και τίποτα για δαύτους. Για τα μέτρα του ελληνικού μας πρωταθλήματος μπάσκετ ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός δυο Φενέρ είναι. Αν δεν συμβεί κάτι απίθανα σπάνιο για μπάσκετ θα τα ξαναπούμε το καλοκαίρι…