Το ντέρμπι του μπάσκετ για το ελληνικό πρωτάθλημα Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός δεν είχε και μεγάλη σημασία για την έκβαση του πρωταθλήματος: ότι και να γινόταν οι δυο ομάδες θα παίξουν στους τελικούς του Μάϊου ένα ακόμα πρωτάθλημα μεταξύ τους. Οι έδρες σπάνε πια και το να έχεις το πέμπτο ματς, αν χρειαστεί, στο σπίτι σου είναι σημαντικό αλλά σημαντικά είναι και τα προηγούμενα τέσσερα. Ωστόσο κάθε αναμέτρηση των δυο είναι σαν έλεγχος προόδου. Αυτή την φορά πήρε καλό βαθμό ο Παναθηναϊκός που ξανακέρδισε στο πρωτάθλημα (78-72) και κακό ο Ολυμπιακός που δεν εκμεταλλεύτηκε τις απουσίες και τα προβλήματα του αντιπάλου του. Που μάλιστα μεγάλωσαν κατά την διάρκεια του ματς όταν μετά τον τραυματισμό του Γιουρτσεβέν, ο ΠΑΟ έμεινε με ένα μόνο ψηλό, τον σκληρό αλλά άγαρμπο επιθετικά Γκέμπριελ. Χωρίς να έχει ούτε τον Κώστα Αντεκόνμπο, ούτε τον Ντίνο Μήτογλου.
Αρκούν μερικές υπερωρίες
Ο Αταμάν που δεν είχε ούτε τον Μπράουν, κέρδισε το ματς με επτά παίκτες κι αυτό δείχνει την σπάνια ικανότητα του να διαχειρίζεται καταστάσεις, που άλλους προπονητές θα τους είχαν πανικοβάλει. Γιατί το κατορθώνει; Γιατί έχει ένα σχέδιο που βρίσκει εφαρμογή, καθώς βασίζεται στην προσωπικότητα των παικτών του: ο Αταμάν ξέρει τι να περιμένει από αυτούς. Ο ΠΑΟ τελείωσε το ματς με τέσσερις παίκτες να έχουν διψήφιο αριθμό πόντων: ο Γκραντ, ο Οσμάν, ο Ναν και ο Σλούκας συνέβαλαν αποφασιστικά στον κουμπαρά των πόντων. Αν δείτε τα ονόματα τους δεν είναι παράξενο: είναι αυτοί που έπρεπε να τραβήξουν τον ΠΑΟ και το έκαναν, συνεπικουρούμενοι από τον Χουάντσο που σκόραρε λιγότερο αλλά είχε πολυποίκιλη και σοβαρή προσφορά σε ένα βράδυ που έπρεπε να παίξει άμυνα για δυο.
Τον ΠΑΟ κουβάλησε αρχικά ο Γκράντ, με πόντους, άμυνα στον Φουρνιέ και καθοριστικά κλεψίματα – τέσσερα στο πρώτο ημίχρονο. Την σκυτάλη από αυτόν πήρε στο δεύτερο ημίχρονο ο Οσμάν που ήρθε το καλοκαίρι, δυσκολεύτηκε να μπει ξανά στους ευρωπαϊκούς ρυθμούς, αλλά ξέρει τι πρέπει να κάνει: ο Οσμάν αποκτήθηκε για να σκληρύνει την άμυνα του ΠΑΟ (και να βοηθήσει τον Αταμάν να διαφοροποιήσει την περσινή του ομάδα ως προς αυτό) αλλά και για να δώσει πόντους ανοίγοντας το παιγνίδι γιατί την δική του ικανότητα στον χειρισμό της μπάλας και την έκρηξή του την έχουν λίγοι στην Ευρώπη. Ο Ολυμπιακός, κοπιάροντας τους Ισπανούς που κέρδισαν τον ΠΑΟ, ασχολήθηκε πολύ με τον Ναν πιστεύοντας πως αν τον κρατήσει χαμηλά θα λύσει το μεγαλύτερο πρόβλημα του, αλλά το ματς γινόταν στο ΟΑΚΑ και ο Ναν τις πρωτοβουλίες του τις πήρε, έστω κι αν έμεινε μακριά από τους 25 πόντους. Άλλωστε στα ματς με τον Ολυμπιακό ειδικά μοιάζει δεδομένο πως θα εμφανιστεί στο τέλος ο Σλούκας για να θυμίσει πόσο καλός επιθετικός παίκτης είναι. Αυτός θα πάρει τον ΠΑΟ από το χέρι στο τέλος, μετά το προσπέρασμα του Ολυμπιακού (61-62) που ροκάνισε μια διαφορά 15 πόντων. Αλλά που στην τελική ευθεία δεν είχε χθες τον γκαρντ που θα κουμαντάριζε σωστά την επίθεσή του.
Ο Αταμάν δεν ξέρει μόνο τους δικούς του γκαρντ: ξέρει κι αυτούς του Ολυμπιακού. Τους Γουόκαπ και Γκος πιστεύω δεν τους υπολογίζει καν: πιστεύει ότι είναι δύσκολο από αυτούς να χάσει ματς. Τον Βιλντόζα τον είχε και τον άφησε να φύγει. Η στόχευσή του ήταν απλή: να σταματήσει τον Φουρνιέ. Σε αυτό επικέντρωσε και χάρη στην άμυνα των Γκραντ και Ναν τα κατάφερε. Με τον Γάλλο να μένει στους 4 πόντους ο Ολυμπιακός δεν είχε καμία πιθανότητα να πάρει το ματς ό,τι και να έκανε ο Βεζένκοφ. Με τον ΜαΚΚίσικ εκτός, ο Αταμάν είχε να φοβηθεί λίγα κι ας μην είχε ούτε τους Μήτογλου και Κώστα Αντετοκούνμπο. Και τους Φαλ και Μιλουτίνοφ επιθετικά δεν τους φοβάται: τον Πετρούσεφ και τον Ράιτ φοβόταν γιατί είναι παίκτες με προσωπικές ενέργειες. Αλλά αυτοί λείπουν.
Ο Ολυμπιακός και που χάνεται
Ο Ολυμπιακός είχε πετύχει 71 πόντους κι έχασε στο ΣΕΦ και χθες πέτυχε 72 και πάλι έχασε. Δεν είναι τυχαίο. Με 72 πόντους είναι αδύνατον να κερδίσεις τον ΠΑΟ του Αταμάν όση άμυνα και να παίξεις: νομίζω δεν μπορείς να κερδίσεις καμία σοβαρή ομάδα πλέον, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Ο εφετινός Παναθηναϊκός είναι ομάδα που μπορεί να παίξει και σκληρή άμυνα – ακόμα κι αν έχει απουσίες. Ο εφετινός Ολυμπιακός όχι. Το πρόβλημα του Ολυμπιακού κατά τη γνώμη μου είναι ότι η ομάδα πολλές φορές δίνει την εντύπωση ότι παίζει λίγο κόντρα στα θέλω του προπονητή της - δεν παίζει πχ την άμυνα σε κάθε φάση, που θέλει ο Μπαρτζώκας και μερικές φορές δεν γυρνά την μπάλα όσο πρέπει και όσο ξέρει ώστε να βρεθεί το ελεύθερο σουτ. Ο φόβος όλων, ακόμα και σε ματς που ο Ολυμπιακός κερδίζει, είναι τι θα συμβεί αν Ολυμπιακός κολλήσει επιθετικά. Σ’ αυτό η εφετινή ομάδα των Ερυθρολεύκων διαφέρει εντελώς από την περσινή. Η περσινή, αν επιθετικά κολλούσε, μπορούσε να ελπίζει ότι θα σωθεί σε ένα ματς από την άμυνα της - η εφετινή όχι. Υπάρχει επίσης μια άλλη παραδοξότητά στον φετινό Ολυμπιακό. Μέχρι τώρα οι δύο ψηλοί του δεν έχω βρεθεί ταυτόχρονα σε φόρμα. Όταν είναι καλά ο Μιλουτίνοφ δεν είναι ο Φαλ και όταν ο Γάλλος είναι φορμαρισμένος, ο Μιλού μοιάζει να αγχώνεται: χθες βέβαια στην επίθεση δεν ήταν καλός κανένας από τους δυο και για αυτό ο Ολυμπιακός δεν εκμεταλλεύτηκε τις απουσίες του ΠΑΟ και τον τραυματισμό του Γιούρτσεβεν. Αλλά το να θες να κερδίσεις ματς με τον Φαλ και τον Μιλουτίνοφ σε ρόλο σκόρερ είναι έτσι κι αλλιώς δύσκολο. Η δε απουσία του Ράιτ φαίνεται: ο νεοφερμένος Μενσά δεν έχει την επιθετική ικανότητα του άτυχου Μωϋσή για αυτό άλλωστε χθες κόπηκε.
Τριακόσιοι πόντοι
Το ματς λέει πως για τον Ολυμπιακό υπάρχει ένα ανησυχητικό δεδομένο: η ομάδα του στο πρωτάθλημα είναι κατώτερη από την ομάδα του στην Ευρωλίγκα. Ο ΠΑΟ με τις όποιες αρετές του και τα όποια προβλήματα του είναι σε εθνικές και εγχώριες διοργανώσεις περίπου ίδιος: αν λείψει ο Μπράουν θα κάνουν υπερωρίες οι υπόλοιποι τρεις σπουδαίοι περιφερειακοί του. Στον Ολυμπιακό τα γκαρντ που υπάρχουν στα ματς με τον ΠΑΟ δεν φαίνεται να κάνουν καμία διαφορά: το βάρος στους Φουρνιέ - Βεζένκοφ είναι μεγάλο. Δεν είναι τυχαίο πως στις εγχώριες διοργανώσεις το μόνο ματς που ο Ολυμπιακός κέρδισε ήταν στον τελικό του σούπερ καπ όταν έπαιξε πολύ και πολύ καλά ο Ντόρσεϊ, που καιρό τώρα αγνοείται. Είναι παράδοξο αλλά η επικείμενη ενσωμάτωση του Κίναν Εβανς είναι για τον Ολυμπιακό περισσότερο απαραίτητη για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα από όσο μπορεί να είναι στην Ευρωλίγκα: εκεί τρόπους να σκοράρει έχει. Έπαιξε πχ τρια ματς χωρίς τον Γουόκαπ κι έβαλε τριακόσιους πόντους. Και χθες δεύτερη συνεχόμενη φορά με τον Τεξανό παρόντα δεν μπόρεσε να περάσει τους 72. Το μάθημα του Ολυμπιακού πρέπει να είναι πως και στην Ελλάδα χωρίς μια επίθεση που να λειτουργεί χάρη σε προσωπικότητες δεν γίνεται τίποτα. Αλλά ποιος να το πάρει; Είναι μάλλον προτιμότερο να συζητάμε για διαιτητές κτλ κτλ. Σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή…
