Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας κυρίως του διαδικτύου, υπάρχει στα δημοσιογραφικά κείμενα μια υπερχρήση επιθετικών προσδιορισμών, γιατί αυτοί είναι που δίνουν ωραίους τίτλους. Το κυνηγητό των κλικ δημιουργεί την ανάγκη στα αθλητικά μας π.χ κάθε καλό αποτέλεσμα να χαρακτηρίζεται «ιστορικό». Στην πραγματικότητα όλα τα αποτελέσματα είναι ιστορικά, αφού περνούν στην ιστορία, αλλά λίγα είναι αυτά που αποτελούν μια ιστορία από μόνα τους. Τη δημιουργεί ιστορία; Κυρίως οτιδήποτε μένει στη μνήμη είτε για την σπανιότητα, είτε για την εξαιρετικότητα του. Τέτοιο αποτέλεσμα είναι η χθεσινή νίκη του Ολυμπιακού με την Αρσεναλ: μια νίκη ιστορική γιατί θα μετασχηματιστεί σε ανάμνηση, θα γίνει βάση για ωραίες ιστορίες, θα λειτουργεί ως παράδειγμα που θα θυμίζει πως ακόμα κι αν μια πρόκριση δεν έρθει, ο τρόπος που χάνεται, μπορεί να αφήσει το είδος της ικανοποίησης που δημιουργεί υπερηφάνεια.

Αυτό έκανε χθες ο Ολυμπιακός στο Εμιρετς: έδωσε στον κόσμο που τον αγαπάει ένα λόγο να είναι για την αγάπη του περήφανος. Ισως μάλιστα, υπό αυτό το πρίσμα, η χθεσινή του νίκη να είναι εξίσου ιστορικά σημαντική με την περσινή του πρόκριση. Λάμπρυνε το περσινό του κατόρθωμα ακόμα πιο πολύ. Κι έδωσε σε αυτό την αληθινή του υπόσταση: δεν ήταν ένας θρίαμβος της μιας βραδιάς, αλλά το είδος της αληθινής απόδειξης πως η ομάδα μεγάλωσε. Τόσο πολύ ώστε να κερδίσει την Αρσεναλ και φέτος. Παρά τα πολλά προβλήματα.

Ένα εξαιρετικό μάθημα

Αυτό που είδαμε στο Εμιρετς αποτελεί πρώτα από όλα είναι ωραίο τακτικό μάθημα του εξαιρετικού προπονητή που λέγεται Πέδρο Μαρτίνς. Η απόφασή του να παρουσιάσει μια ομάδα που (στα χαρτιά…) παίζει 5-4-1 πιάνει την Αρσεναλ εντελώς απροετοίμαστη και συγχρόνως δείχνει και το είδος του προβληματισμού του μετά το τέλος του πρώτου ματς. Ο Μαρτίνς δεν είναι άνθρωπος που αγαπά τα what if, αλλά αν μπορούσε να γυρίσει πίσω το χρόνο θα είχε σίγουρα προετοιμάσει διαφορετικά το πρώτο παιγνίδι. Δυστυχώς αποδείχτηκε πως το πρόβλημα του Μπα στοίχισε τότε στον προπονητή πολύ: ο Πορτογάλος πιστεύοντας πως ο βιονικός αμυντικός του θα τα καταφέρει, δεν δοκίμασε να παίξει αυτή την εξαιρετική άμυνα που χθες παρουσίασε. Αν το είχε κάνει, ίσως χθες βράδυ να μην πανηγύριζε μια τεράστια νίκη καταξίωσης, αλλά μια πρόκριση που θα είχε κάτι το ανεπανάληπτο.

Ποτέ πέντε πίσω

Η χθεσινή άμυνα του Μαρτίνς δεν είναι μια άμυνα με πέντε αμυντικούς, όπως φαίνεται στο σχήμα, αλλά ένας μηχανισμός που λειτούργησε καταπληκτικά. Ο Ολυμπιακός δεν αμύνθηκε ποτέ του με πέντε αμυντικούς: πάντα ένας από αυτούς πλαισίωνε τους μέσους, ανάλογα με την πλευρά που παιζόταν η μπάλα. Δεν βρέθηκε όμως και παρά ελάχιστες φορές με τρείς μόνο μπακ: το φανταστικό παιγνίδι του Εμβιλά, η καταπληκτική κατεύθυνση του Μπα και του Χολέμπας από τον υπέροχο χθες Παπασταθόπουλο και φυσικά οι καλύψεις του Ανδρούτσου και (κυρίως) του Ρέαμπτσουκ από τους δυο αυτούς στόπερ, έδιναν την εντύπωση πως στα μετόπισθεν ο Ολυμπιακός, είχε επτά παίκτες (!) ενώ σχεδόν ποτέ του δεν ξόδεψε για την αμιγώς αμυντική δουλειά πάνω από τέσσερις!

Αν στο Καραϊσκάκη ο Ολυμπιακός είχε μια τεράστια δυσκολία να ανεβεί στο γήπεδο, στο Εμιρετς έπαιζε πιο ψηλά κι από ότι το έκανε στη Λαμία ή στη Λάρισα! Το έκανε γιατί η μεγαλύτερη σιγουριά στα μετόπισθεν και η σωστή κάλυψη του γηπέδου επέτρεπε στην ομάδα και μπάλα να κρατήσει και αντεπιθέσεις να μην δεχτεί: όσες δέχτηκε, τις δέχτηκε γιατί στο τέλος (ειδικά όταν μπήκαν στο γήπεδο ο Ρατζέλοβιτς και ο Μπα) κυνηγούσε ένα γκολ που θα έκανε το ματς ροντέο κι αυτό έχει το κόστος του.

Μια ώρα σπουδαίας απόδοσης  

Το ματς μέχρι το 60΄είναι ένα αληθινό κομψοτέχνημα: ο Ολυμπιακός ανοίγει το σκορ στο 51΄έχοντας κάνει τέσσερις συνεχόμενες επισκέψεις στην εστία του Λένο από το 47΄ και μετά (!) κι αναγκάζει τον Αρτέτα να τρέξει να κάνει αλλαγές. Η αλήθεια είναι ότι με την είσοδο του Πάρτεϊ και του Οντεγκααρντ, ο Ισπανός συμμάζεψε τη μεσαία γραμμή του και για αυτό και η Αρσεναλ άντεξε. Αλλά η ωριμότητα του παιγνιδιού του Ολυμπιακού, η άνεσή του, η πίεση που άσκησε κυνηγώντας κάθε μπάλα, πιστεύω πως είναι πράγματα που ο καλός προπονητής ζήλεψε. Όπως σίγουρα τα ζήλεψε πολύς κόσμος που  παρακολουθούσε το ματς: ο Ολυμπιακός έκανε στο Εμιρετς μια επίδειξη προσωπικότητας, που σπάνια έχουμε δει από ελληνική ομάδα. Το κανε χωρίς τον Σεμέντο, χωρίς τον Βαλμπουενά, με τον Μπα να έχει κάνει δυο προπονήσεις τις τελευταίες δέκα μέρες και με τον Ανδρούτσο, τον Ρέαμπτσουκ, τον Χολέμπας και τον Μασούρα να δείχνουν σε παίκτες εκατομμυρίων, πως για να τους αποκλείσουν πρέπει να φτύσουν αίμα.

Καμαρά και Ελ Αραμπί

Πατώντας καλύτερα και καλύπτοντας το γήπεδο σωστά ο Ολυμπιακός βγήκε στην επίθεση καθοδηγούμενος από δυο παίκτες που είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε δει στην Ελλάδα. Ο πρώτος είναι ο αντιπρόσωπος της μεγάλης φυλής των Καμαρά, αυτός ο σπουδαίος Μαντί που ήρθε εδώ χωρίς κανείς να τον ξέρει. Καιρό τώρα παρακολουθώντας την εξέλιξή του νομίζω ότι ο Καμαρά ζει και προπονείται σε άλλη χώρα κι έρχεται στην Ελλάδα μόνο για να παίζει τα ματς: το τρέξιμο και αγωνιστικός του  ρυθμός δεν έχει σχέση με ό,τι βλέπουμε εδώ. Αν ο Εμβιλά χθες κάνει ένα άψογο παιγνίδι καλύψεων γεμάτο από ψιλοβελονιές, ο Καμαρά πατάει κάθε γωνιά του γηπέδου αδυνατώντας μόνο να φτάσει σε θέση βολής. Αν το κανε θα χε σκοράρει!

Ο Μαντί κόβει και ράβει: είναι παντού. Αλλά φυσικά, από αυτή την καταπληκτική βραδιά, δεν θα μπορούσε να λείπει βάζοντας την υπογραφή του «ο άνθρωπος με τα πιστόλια», ο ασύλληπτος Ελ Αραμπί που φτιάχνει μόνος το γκολ του 0-1 και σε κάνει να νιώθεις πως αν πάρει πάλι τη μπάλα σε θέση βολής θα στείλει αδιάβαστους τον Νταβίντ Λουίς και όλους τους αμυντικούς των Κανονιέρηδων που θα πρεπε να του ζητήσουν αυτόγραφο.

Αυτός ο τύπος που μοιάζει ανέμελος ενώ καίει το αίμα του, που χαζογελάει σαν παιδί ενώ είναι «δολοφόνος», που αν του αφήσεις δέκα δευτερόλεπτα θα το μετανιώσεις για πάντα, βρίσκει ένα γκολ μόνος του, κάνοντας όλο τον κόσμο να φωνάζει «τι παιχτάρα είσαι αδερφέ μου» όταν τον βλέπει να στέλνει τη μπάλα στα δίχτυα. Κρίμα που όποιος ήρθε από τον πάγκο δεν κατάφερε να τον βοηθήσει: είκοσι λεπτά του Βαλμπουενά θα ήταν χθες απαραίτητα μετά το 60΄όσο ίσως κι ένα δεκάλεπτο του Χασάν, που θα γέμιζε την περιοχή μιας Αρσεναλ, που αδυνατώντας να βρει γκολ στις αντεπιθέσεις έμοιαζε έτοιμη να βγάλει τα μάτια της.

Αυτό ακριβώς ονειρεύονται

Ο Ολυμπιακός αποκλείστηκε, αλλά κατάφερε να κάνει στους οπαδούς του το είδος του δώρου που χρόνια τώρα αυτοί περιμένουν τραγουδώντας: τους έδωσε τη δυνατότητα να ονειρευτούν κάτι που είναι πέρα από το ίδιο το θαύμα. Το γκολ του Ελ Αραμπί τους πρόσφερε τη σπάνια εμπειρία μιας ζωής εντός ενός αληθινού ονείρου – η πιο μεγάλη απόδειξη για αυτό είναι ότι όλοι, είμαι βέβαιος, κοιτούσαν το ρολόι, σαν να μην ήθελαν το ματς να τελειώσει. Ναι, φέτος δεν υπήρξε πρόκριση σε βάρος της Αρσεναλ, αλλά την επόμενη φορά που η Αρσεναλ θα ξαναβρεί τον Ολυμπιακό θα τον φοβάται ακόμα πιο πολύ. Όχι γιατί τον είδε πάλι να την κερδίζει, ούτε γιατί έχασε από αυτόν για πρώτη φορά φέτος στην Ευρώπη. Αλλά γιατί τον είδε να γράφει ιστορία. Ενώ ο κόσμος του ονειρευόταν…