Κάθε ένας από τους δυο αποψινούς προημιτελικούς του Τσάμπιονς λιγκ θα μπορούσε να είναι και τελικός στην συγκεκριμένη διοργάνωση: και οι τέσσερεις ομάδες τελικούς έχουν παίξει. Το ματς Ιντερ – Μπάγερν ήταν τελικός του Τσάμπιονς λιγκ το 2009 – η Ρεάλ και η Αρσεναλ τελικό δεν έχουν παίξει αντιμέτωπες, όμως θα μπορούσαν. Όποιος απόψε αποκλειστεί θα ζήσει ένα δράμα, γιατί ξεκίνησε την χρονιά κάνοντας μεγάλα όνειρα στο Τσάμπιονς λιγκ. Αλλά η ερώτηση όλων είναι αν η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να ανατρέψει μία ήττα τόσο βαριά όσο το 3-0 με το οποίο έχασε απο μία ομάδα σοβαρή, πειθαρχημένη και με δικό της στυλ παιχνιδιού όπως είναι η Άρσεναλ.

Πριν την απάντηση επιβάλλεται να θυμηθούμε  για ποιο λόγο η Βασίλισσα έχασε το πρώτο παιχνίδι.

Ηττήθηκαν κατά κράτος

Οι πρωταθλητές Ευρώπης δεν ηττήθηκαν στο Λονδίνο γιατί πλήρωσαν κάποιες κακές στιγμές. Με βάση το παιχνίδι, η ήττα της Ρεάλ Μαδρίτης δεν ήταν έκπληξη. Ήταν χειρότερη από την ομάδα του Αρτέτα για πολύ συγκεκριμένους λόγους. Πρώτα απ’ όλα η Ρεάλ υπέφερε στην άμυνα καθώς ο νεαρός Ασένσιο και ο Αλάμπα φάνηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Κυρίως όμως η Ρεάλ είχε ένα τεράστιο πρόβλημα στην δημιουργία κι αυτό, αν επαναληφθεί, καθιστά απίθανη την ανατροπή στο αποψινό παιχνίδι. Η Ρεάλ δεν αντικατέστησε στην αρχή της χρονιάς τον Κρος και ζει δυστυχώς την ηλικιακή παρακμή του μεγάλου Μόντριτς, που πλησιάζει τα 40 και παραμένει ο πιο δημιουργικός μέσος της «Βασίλισσας»: μην τον συγκρίνουμε με τον Μπέλιγχαμ – ο Αγγλος είναι κάτι άλλο. Αν η Ρεάλ δεν καταφέρει να γίνει δημιουργική και παίζει κι απόψε με μεγάλες μπαλιές προς τους κυνηγούς της όπως στο Λονδίνο, η Άρσεναλ θα περάσει ένα σχετικά ήσυχο βράδυ. Και επειδή ξέρει να κρατάει την μπάλα δεν αποκλείεται να κερδίσει.

Μια τέτοιου είδους ανατροπή χρειάζεται μεγάλη πίστη. Οι Ισπανοί δεν μοιάζει με το πιστεύουν και πολύ. Η Μάρκα χθες έγραφε πως «ο Βινίσιους, ο Μπέλιγχαμ και ο ΕμΠαπέ είναι τρεις είναι επιθετικοί με γκολ στα πόδια τους - παίκτες που παρέχουν την  εγγύηση ότι θα σκοράρουν». Αλλά επισήμανε ταυτόχρονα πως το να σκοράρει η Βασίλισσα δεν σημαίνει και πως θα προκριθεί: «Οι Μαδριλένοι δεν έχουν κερδίσει έναν αγώνα με περισσότερα από δυο  γκολ από τις 29 Ιανουαρίου (από το 0-3 στη Μπρεστ, τον τελευταίο αγώνα της League Phase του Τσάμπιονς λιγκ). Έκτοτε η Ρεάλ έχει παίξει 18 αγώνες χωρίς να κερδίσει ποτέ με διαφορά τριών τερμάτων, αυτό δηλαδή που απίψε χρειάζεται απόψε για να ξεπεράσει την Άρσεναλ». Επίσης τονίζει η εφημερίδα, μάλλον προετοιμάζοντας τον κόσμο για ένα αποκλεισμό, «στο πρώτο ματς η Άρσεναλ έδειξε ωριμότητα, εξαιρετική οργάνωση και ικανότητα στο γκολ». «Η ‘Αρσεναλ», επισημαίνει η Μάρκα «δεν έδειξε σημάδια αφέλειας. Χωρίς αφέλεια του αντιπάλου ο αγώνας του Μπερναμπέου γίνεται για την Ρεάλ δύσκολος» καταλήγει. Και τότε γιατί γίνεται τέτοια συζήτηση για το αν η Ρεάλ μπορεί απόψε να τα καταφέρει; Ο λόγος νομίζω είναι απλός: η συζήτηση δεν βασίζεται σε όσα φέτος έχουμε δει από την Βασίλισσα, αλλά σε μνήμες που δημιουργούν βεβαιότητες – το θυμικό είναι καμιά φορά πιο δυνατό από την λογική. Και στο ποδόσφαιρο.  

Μια υπέροχα υπερβολική ομάδα

Εμείς τα παιδιά του ’80 αυτές τις βεβαιότητες τις κουβαλάμε από τότε. Στη δεκαετία του ΄80 οι ομιλίες και οι συνεντεύξεις του Ανδρέα Παπανδρέου που έδειχνε η κρατική τηλεόραση ήταν περισσότερες από τα ματς των ευρωπαϊκών διοργανώσεων που μετέδιδε. Οι μεταδόσεις των παιγνιδιών των ομάδων που διεκδικούσαν τα τρόπαια των ευρωπαϊκών διοργανώσεων ξεκινούσαν μετά το Μάρτιο και μόνο όταν είχαν αποκλειστεί οι δικές μας. Για τέσσερα – πέντε χρόνια, από το 1984 μέχρι το 1989, όλοι σχεδόν παρακαλούσαμε η Ρεάλ να χάσει το πρώτο ματς στα προημιτελικά και στα ημιτελικά, ώστε να δούμε την αντίδραση της στο Μπερναμπέου. Οι μεταμορφώσεις της συγκεκριμένης ομάδας ήταν απίστευτες και παραμένουν ενδεικτικές του πως οι Ισπανοί αντιμετωπίζουν γενικά το ποδόσφαιρο: καμία ήττα δεν είναι ντροπή (όσο βαριά κι αν είναι) και καμία νίκη δεν είναι απίθανη (όσο δύσκολη κι αν μοιάζει). Στα πάνω της και στα κάτω της εκείνη η Ρεάλ του Μπουντραγκένιο, του Ούγκο Σάντσεθ, του Σαντιλιάνα, του αρχηγού Μίτσελ, ήταν μια υπέροχη υπερβολή.

Το 1984 στο τότε κύπελλο UEFA είχε κάνει τρεις ανατροπές: είχε χάσει 3-1 από τη Ριέκα και την κέρδισε 3-0, ακολούθησε μια ήττα με 3-0 από την Αντερλεχτ την οποίο «έσβησε» στην ρεβάνς κερδίζοντας 6-1, και το πράγμα ολοκληρώθηκε κόντρα στην Ιντερ  από την οποία έχασε 0-1 στο Σαν Σίρο και την κέρδισε 3-0 πριν κατακτήσει το τρόπαιο επικρατώντας στο διπλό τελικό της εκπληκτικής Βιντεότον από την Ουγγαρία. Το 1985 η Βασίλισσα συνέχισε από εκεί που σταμάτησε ανατρέποντας στην ίδια διοργάνωση αρχικά την ήττα με 1-0 από την ΑΕΚ, που κέρδισε 5-1 και στη συνέχεια τις ήττες από τη Γκλάντμπαχ (1-5 και 4-0!) και πάλι την Ιντερ, μόνιμο θύμα της! Είχε χάσει 1-3 στο Σαν Σίρο και κέρδισε 5-1 στο Μπερναμπέου, στο οποίο έβαλε και 5 γκολ στην Κολωνία στον διπλό τελικό! Ένα χρόνο μετά σταμάτησε στα ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, χάνοντας στη Γερμανία από τη Μπάγερν, έχοντας ανατρέψει πάλι τρεις εις βάρος της ήττες σε πρώτο παιγνίδι: η ελβετική Γιούνγκ Μπόις, η Γιουβέντους και ο Ερυθρός Αστέρας δεν άντεξαν στο Μπερναμπέου να υπερασπιστούν τις νίκες τους με 1-0, 1-0 και 4-2 αντίστοιχα! Αυτή την απίστευτη ομάδα ουσιαστικά την σταμάτησε η Μίλαν του Σάκι, όταν τη σκόρπισε με 5-0 στο Σαν Σίρο στον ημιτελικό του Πρωταθλητριών του 1988-89. Αλλά η εντύπωση πως η Ρεάλ μπορεί στην έδρα της να ανατρέψει τα πάντα είχε γίνει κτήμα όλων.

Συνταγή υπάρχει, αλλά…

Μετά τα κατορθώματα εκείνης της ομάδας της δεκαετίας του ΄80 η Ρεάλ έμαθε να παίζει στην έδρα της με το πόδι στο γκάζι, πιστεύοντας ότι τίποτα δεν είναι μη αναστρέψιμο. Εκεί, μπροστά στο πάντα απαιτητικό αλλά και ζεστό κοινό της, η Βασίλισσα μεγαλουργούσε ξεχνώντας τα αμυντικά της προβλήματα που εκτός έδρας την φρέναραν: ενίοτε είχε και διαιτητικές βοήθειες – τώρα με το VAR το πράγμα είναι πιο δύσκολο να συμβεί. Εντυπωσιακές ανατροπές μας έχει δείξει και στον τωρινό μεγάλο κύκλο της. Θυμηθείτε πχ πόσο εντυπωσιακά και με δυο γκολ στα τελευταία λεπτά έφερε ένα ματς με την Μάντσεστερ Σίτυ προ τριετίας στην παράταση: έχανε 0-1, ολοκλήρωσε επικρατώντας με 2-1, για να προκριθεί κερδίζοντας 3-1. Δυσκολεύομαι ωστόσο να φανταστώ ότι θα τα καταφέρει απόψε. Πέρυσι είχε δυο ήττες σε ολόκληρη την σεζόν – και τις δυο από την Ατλέτικο Μαδρίτης. Φέτος έχει ήδη δώδεκα. Δεν υπάρχει καλύτερο σημάδι πως τα πράγματα δεν έχουν πάει όπως ο Κάρλο Αντσελότι θα ήθελε. Ο ίδιος λέει ότι πιστεύει στην ανατροπή και ότι στο μοντέρνο ποδόσφαιρο ανατροπές γίνονται. Ισχύει αλλά δεν είναι κατά παραγγελία. Χθες βράδυ η Μπάρτσα βρέθηκε να χάνει με 2-0 στο Ντόρτμουντ αλλά άντεξε. Η Παρί προηγήθηκε με 2-0 στο Μπέρμιγχαμ, έχασε το ματς με 3-2 αλλά η Αστον Βίλα απλά αποκλείστηκε με ψηλά το κεφάλι. Αλλά για αυτά θα σας γράψω αύριο στη σύνοψη της αγωνιστικής: απόψε θα δούμε αν η Ρεάλ μπορεί ένα θαύμα. Παρόλο που βρισκόμαστε στη Μεγάλη Εβδομάδα δηλώνω πως δεν το πιστεύω.