Κάποια χρόνια πριν, το 2012, μετά από ένα θρίαμβο του Ναδάλ στο Ρολάν Γκαρός είχα γράψει ότι ο Ισπανός, ακριβώς επειδή δεν έχει την τεχνική του Ρότζερ Φέντερερ δεν θα πλησιάσει ποτέ τους Γκραν σλαμ τίτλους του Ελβετού: ήταν αδύνατο τότε να φανταστώ ότι ο Ναδάλ θα κέρδιζε δώδεκα φορές το Ρολάν Γκαρός, δηλαδή το σκληρότερο τουρνουά του κόσμου. Την Κυριακή ο Ναδάλ έφτασε τις 18 κατακτήσεις τουρνουά Γκραν Σλαμ. Εκτός από τους δώδεκα θριάμβους στο χώμα στο Παρίσι έχει κερδίσει δυο φορές το Γουίμπλετον, τρεις στις ΗΠΑ και μόνο μια στην Αυστραλία – όπου έχει χάσει κάμποσους τελικούς. Για να καταλάβει κανείς τι έδαφος κάλυψε στην ιστορική του αναμέτρηση με τον Φέντερερ αρκεί να σκεφτεί πως όταν ο Βασιλιάς Ελβετός είχε κερδίσει 4 τουρνουά του Γκραν σλαμ, ο Ισπανός πήρε το πρώτο του κι όταν στο τέλος του 2007 αυτός μετρούσε τρία ο Φέντερερ είχε 11!

Ο Φέντερερ στη διάρκεια της συναρπαστικής του καριέρας έσβησε τα ρεκόρ που είχαν όλα τα ιερά τέρατα της ιστορίας του σπορ – από τον Ροντ Λέιβελ μέχρι τον Πιτ Σάμπρας όλοι είδαν τον μεγάλο Ρότζερ να εξαφανίζει τις πρωτιές του. Στα χρόνια της απόλυτης αναγνώρισής του, η μοίρα θέλησε να εμφανιστεί το φαινόμενο Νόβακ Τζόκοβιτς – ένας αποτελεσματικός υπερπαίκτης που καταπίνει αντιπάλους σε κάθε επιφάνεια, ακόμα και στο χώμα που ο Βασιλιάς Φέντερερ τόσο υπέφερε. Ο Τζόκοβιτς με την αψεγάδιαστη στρατηγική του και την πληρότητα του, θα μπορούσε κάποτε να ξεπεράσει ακόμα και τον Ελβετό, που είναι ο πιο χαρισματικός παίκτης που είδαμε ποτέ: δεν είναι τυχαίο ότι στις μεταξύ τους μονομαχίες ο Σέρβος έχει οριακά περισσότερες νίκες και απέναντι στον Ελβετό και απέναντι στο Ναδάλ. Κι όμως και αυτός και ο Φέντερερ θα χρωστάνε κάποτε την υστεροφημία της ηγεμονίας τους στην παρουσία του Ναδάλ, που η μοίρα του ζήτησε να παίξει το ρόλο του μοναδικού αντιπάλου τους, αυτού που δεν θα έπρεπε να βρίσκεται στο επίπεδο τους γιατί δεν είναι ούτε σούπερ ταλέντο ούτε διάνοια! Αντίθετα από αυτά τα δυο ιερά τέρατα ο Ισπανός δεν είχε υπερτεχνική και δεν ήταν ποτέ του ένας εκπληκτικός στρατηγός – είχε επίσης και τραυματισμούς που κανένας από τους άλλους δεν γνώρισε. Αλλά έμπλεκε απίστευτα τη ροή της ιστορίας με  ένα αριστερό χέρι αληθινό όπλο και μια καρδιά που δεν λυγίζει ποτέ.

Ωδή στη δύναμη της θέλησης

Κάθε νίκη του Ναδάλ, ειδικά στο Παρίσι, έρχεται να μας υπενθυμίσει παραδόξως και τις αδυναμίες του. Ο Ναδάλ  δεν είχε ποτέ την αέναη αψεγάδιαστη κίνησή του Ελβετού, την απαράμιλλη τεχνική που του δίνει ακόμα τώρα, ένα βήμα πριν τα σαράντα, το σπάνιο χάρισμα να ζωγραφίζει πόντους. Ο Ισπανός δεν είναι στρατηγός, όπως ο Τζόκοβιτς, που έχει ένα κομπιούτερ στο κεφάλι του και κερδίζει μόνο όταν το χρησιμοποιεί. Δεν μπορεί να καταπλήξει το πλήθος όπως ο Φέντερερ, δεν έχει την παροιμιώδη ψυχραιμία του υπέροχου Σέρβου, που ακόμα και μετά από πέντε ώρες έντασης, έχει πάντοτε στο μυαλό του την τέλεια επιλογή βρίσκοντας τρόπο να κάνει τον αντίπαλο να τρέχει. Όμως ο Ναδάλ είναι μια καταπληκτική απόδειξη ότι ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός δεν είναι μόνο τεχνική και στρατηγική – είναι ευτυχώς και πολλά άλλα. Η καριέρα του Ναδάλ είναι μια ωδή σε αυτό που λέμε δύναμη της θέλησης: βασίστηκε στην δυνατότητα του να ξεπερνά τον εαυτό του, στην δουλειά που είχε ως αποτέλεσμα μια ασταμάτητη βελτίωση, στη διάθεση να αλλάξει ακόμα και τρόπους παιγνιδιού μετά τα 31 του, όταν ένοιωσε ότι τα πόδια του δεν άντεχαν πια. Ο Ναδάλ είναι η σπάνια απόδειξη ότι ένας αθλητής μπορεί να γίνεται καλύτερος ακόμα κι όταν όλοι πιστεύουν πως έφτασε στα όρια του: αυτά τα όρια του ξεπερνά κάθε χρόνο στο σκληρό Παρίσι κυνηγώντας κάθε μπάλα, σαν να είναι η τελευταία που θα του τύχει στην καριέρα του.

Αν δεν υπήρχε ο Ναδάλ θα βλέπαμε τον Τζόκοβιτς να διαδέχεται τον Φέντερερ μοιράζοντας στους άτυχους αντιπάλους τους ίδιους διασυρμούς που ο Ελβετός φόρτωσε στους δικούς του, πριν ο Ναδάλ εμφανιστεί στο διάβα του για να του υπενθυμίσει ότι δεν είναι ούτε Θεός, ούτε ανίκητος. Η ύπαρξη του Ναδάλ κινεί την ιστορία των υπερηρώων του τένις και παραδόξως περιστρέφεται γύρω του. Κάθε φορά που ο Φέντερερ προσθέτει σε αυτή ένα κατόρθωμα ο Ναδάλ εμφανίζεται για να του θυμίσει ότι τον κυνηγά πάντα και δεν θα σταματήσει ποτέ. Και κάθε φορά που ο Τζόκοβιτς πιστεύει πως απαλλάχτηκε από την παρουσία του αυτός σηκώνει μια μεγάλη κούπα για να θυμίσει στο Σέρβο πως για να τον ξεπεράσει έχει να κάνει ακόμα πολλά.

Επέλαση οργισμένου πολεμιστή

Ο τελικός με τον Τιμ δεν σηκώνει μεγάλη συζήτηση. Ο Ναδάλ δεν έχασε από τον Αυστριακό πέρυσι όταν τον κέρδισε 3-0 με μπαταρισμένο χέρι και με τον φυσικοθεραπευτή να του δίνει βοήθειες. Ο Αυστριακός είναι ένας καλός παίκτης που στο χώμα συνεχώς βελτιώνεται: την Κυριακή έκανε κάποια καταπληκτικά πράγματα – πήρε ακόμα κι ένα σετ δείχνοντας μάλιστα σε αυτό μεγάλη αυτοπεποίθηση, αθλητική φρεσκάδα και το απαραίτητο καθαρό μυαλό. Φτάνοντας στον τελικό μετά την εποποιία κόντρα στον Τζόκοβιτς, όταν ισοφάρισε σε 1-1, νόμιζες ότι βρήκε ένα σύμμαχο πολύτιμο, δηλαδή το χρόνο.

Η παράταση του ματς θα πρεπε να του δώσει αέρα φαβορί: είναι νεότερος από τον Ναδάλ, είχε τον ενθουσιασμό μιας νίκης κόντρα στο νούμερο 1 του κόσμου, έχει νίκες κόντρα στον Ναδάλ στο χώμα (τέσσερις μάλιστα) κι έπαιξε και κέρδισε ένα σετ με την ηρεμία, το τρέξιμο και τη στρατηγική, που χρειάζεται όποιος θέλει να κατακτήσει ένα Γκραν Σλαμ τουρνουά. Αλλά αν έφταναν αυτά για να κερδίσει κάποιος τον Ναδάλ, ο Φέντερερ και ο Τζόκοβιτς θα είχαν μοιραστεί πολλά από τα 18 Γκραν Σλαμ τουρνουά του. Η κυριακάτικη επιστροφή του Ναδάλ μετά το χαμένο σετ ήταν η επέλαση του οργισμένου πολεμιστή: η μπάλα τρύπαγε το σκληρό χώμα κάθε φορά που όπλιζε το φόρχαντ, οι γραμμές μάτωναν από τα χτυπήματα του Ισπανού και κάθε φορά που αυτός έσφιγγε τη γροθιά του φωνάζοντας «vamos» νόμιζες ότι ο Τιμ θα πέσει στα γόνατα και θα τον παρακαλέσει να τον συγχωρέσει για το σετ που κέρδισε. Τα δυο συνεχόμενα 6-1 που του χάρισαν το τρόπαιο ήταν μια απλή υπενθύμιση στον κόσμο του τένις ότι όποιος φτιάχνει λίστες με τους κορυφαίους της ιστορίας θα πρέπει να τον έχει στα υπόψην του. Δεν έπαιξε για να κερδίσει τον Τιμ: τον Φέντετερ κυνηγάει και τα 20 δικά του διαμάντια.

Θα τους πει περιμένω

Με ενθουσιάζει ο Ναδάλ, ποτέ δεν το κρυψα. Κάθε φορά που τον βλέπω σκέφτομαι ότι κάποτε στον παράδεισο του τένις ο Θεός θα φωνάξει τον Τζόκοβιτς και τον Φέντερτερ και θα τους ζητήσουν να παίξουν ένα τελικό για χάρη του για να καταλήξει στο ποιος είναι ο καλύτερος. Και τότε θα εμφανιστεί ο Ναδάλ, θα χτυπήσει το παπούτσι με τη ρακέτα για να πέσει το κοκκινόχωμα και θα τους πει «περιμένω»….