Ηταν εντελώς τυχαίο, αλλά το βρήκα υπέροχο. Τη βραδιά που το σημαντικότερο ματς της περασμένης αγωνιστικής, το ΠΑΟΚ – Ολυμπιακός, δεν ξεκινούσε στην Τούμπα, ο πρώην παίκτης του Ολυμπιακού Τσόρι Ντομίνγκεζ έκανε ένα post γεμάτο γλυκιά νοσταλγία: θύμισε στους φίλους που τον ακολουθούν ότι κάποια χρόνια πριν, την ίδια ακριβώς μέρα, ο Ολυμπιακός, με αυτόν παρόντα, είχε κερδίσει την Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ για το Τσάμπιονς λιγκ με 2-0. Η στιγμή ήταν μια υπέροχη σκηνοθεσία της μοίρας: ήταν σαν ο Τσόρι να ερχόταν παρακινημένος από δεν ξέρω ποιον Θεό του ποδοσφαίρου για να μας υπενθυμίσει ότι αυτό είναι το πραγματικό ποδόσφαιρο κι όχι αυτό που βλέπαμε εκείνη τη στιγμή στους τηλεοπτικούς δέκτες μας κι όπου πρωταγωνιστούσαν γιατροί ντυμένοι οπαδοί, υπεύθυνοι επικοινωνίας, ρεπόρτερ που μετέφεραν τι συνέβαινε εντός των αποδυτηρίων (κάνοντας την δουλειά τους βέβαια…), διαιτητές που έκαναν τρεις ώρες να συντάξουν το απλούστερο φύλλο αγώνα. Χθες διάβασα και τη δήλωση του Οσκαρ Γκαρσία, που είπε ότι όταν ένα ματς δεν γίνεται είναι χαμένοι όλοι – και με αυτό συμφωνώ. Αλλά που να ξερε ο άνθρωπος ότι βρίσκεται σε μια χώρα, που οι νίκες στα χαρτιά πανηγυρίζονται πλέον περισσότερο από αυτές τις εντός αγωνιστικού χώρου.

Δε αποτελεί επιτυχία

Είμαι εκ πεποιθήσεως εναντίον κάθε νίκης στα χαρτιά και κανείς ποτέ δεν θα καταφέρει να με πείσει ότι μια τέτοια νίκη, όποιος κι αν την κάνει, αποτελεί κάποιου τύπου επιτυχία. Το 2006 είχαν γίνει επεισόδια στο γήπεδο του Πανιωνίου πριν αρχίσει το ματς του Ολυμπιακού με τον γηπεδούχο – σοβαρά επεισόδια. Η γνώμη μου ήταν ότι έπρεπε το ματς να ξαναγίνει – είμασταν τότε σε μια εποχή που οι κανονισμοί ήταν αρκετά θολοί και για αυτό οι γηπεδούχοι συχνά πυκνά μετέτρεπαν τις έδρες τους σε πραγματική κόλαση με αποτέλεσμα να καταγράφονται παντού σχεδόν απίστευτα επεισόδια – απλά ο καθένας θυμάται ό,τι τον συμφέρει. Το ματς της Νέας Σμύρνης ξανάγινε κι όποιος υποστήριζε ότι εκείνη η απόφαση ήταν σωστή, όπως εγώ, το τι άκουσε από τους αντιολυμπιακούς δεν περιγράφεται.

Το 2008 είχε γίνει η περίφημη υπόθεση Βάλνερ. Εγώ, αλλά και άνθρωποι εντός του Ολυμπιακού όπως ο Πέτρος Κόκκαλης π.χ, ήταν εναντίον της ένστασης που κατέθεσε τότε ο Ολυμπιακός μετά την ήττα στην Καλαμαριά. Όταν η έφεση έφτασε να εκδικαστεί ήμουν από τους ελάχιστους που επισήμανε το προφανές, ότι δηλαδή, αν δεν υπάρχει πρόβλεψη στον κανονισμό αγώνων για ένα παράπτωμα, δεν μπορεί να υπάρχει και τιμωρία ομάδας – μπορεί να υπάρχει ακύρωση του αγώνα και επανάληψή του, αλλά όχι μηδενισμός γιατί αυτό δεν προβλέπεται από πουθενά. Ο αθλητικός δικαστής της Λίγκας, ο κ. Στεφανάκης, πήρε ακριβώς αυτή την απόφαση. Στην έφεση, η τότε Επιτροπή Εφέσεων τοποθετημένη από την ΕΠΟ του Γκαγκάτση έδωσε τη νίκη στον Ολυμπιακό– στο Cas που η ιστορία κατέληξε δεν βγήκε ποτέ απόφαση. Η ΑΕΚ έχασε πιθανότατα τότε ένα πρωτάθλημα (λέω πιθανότατα γιατί ποτέ κανείς δεν ξέρει τι θα συνέβαινε στην επανάληψη του ματς…), αλλά τα είχε κάνει και θάλασσα στην στρατηγική της: δεν είχε κάνει παράσταση στην εκδίκαση της υπόθεσης στην Ελλάδα και για αυτό στο Cas δεν την δέχτηκαν καν. Φυσικά σε όλο αυτό το διάστημα, που κράτησε η φασαρία το τι τράβηξα δεν θέλω ούτε να το θυμάμαι: δεν είναι ότι καλύτερο να κοιμάσαι με τα περιπολικά κάτω από το σπίτι, μόνο και μόνο γιατί δεν θες νίκες στα χαρτιά. Το πιο ωραίο στην ιστορία είναι ότι δυο χρόνια αργότερα με δικαίωσε ο ίδιος ο Σωκράτης Κόκκαλης: μετά από ένα αποκλεισμό του Ολυμπιακού από τον Πανσερραϊκό στο κύπελλο ο Ολυμπιακός μπορούσε να κάνει ένσταση για παράτυπη συμμετοχή παίκτη της γηπεδούχου – δεν την έκανε. Και μπράβο του. Αλλά την υπόθεση Βάλνερ την κυνήγησε όσο καμία.

Φωτογραφικές διατάξεις για κυνηγητό

Τα τρία τελευταία χρόνια υπάρχει κάτι εξαιρετικά καινούργιο τουλάχιστον στα δικά μου μάτια: από την εμφάνιση του Σταύρου Κοντονή κι έπειτα δημιουργούνται συνεχώς κανόνες που καταλαβαίνεις πως φωτογραφικά θέλουν να πλήξουν κυρίως τον Ολυμπιακό – σε κάθε επίπεδο. Εχει πλάκα ότι θύματα αυτής της υπερβολής, που υπάρχει σήμερα στο κανονιστικό πλαίσιο, έχουν πέσει και οι άλλοι: με αφαιρέσεις βαθμών έχουν τιμωρηθεί όλοι. Ωστόσο εγώ δεν το διασκεδάζω: δεν χαίρομαι με τις εισβολές, δεν χαίρομαι με τα καπνογόνα, δεν χαίρομαι με τις διακοπές, δεν χαίρομαι με τα αντικείμενα που πέφτουν. Δεν χαίρομαι κυρίως με την αλαζονεία όποιων πιστεύουν πως με όπλο το νεοπλουτισμό μπορεί να τρελάνουν τον κόσμο κανιβαλίζοντας την πραγματικότητα: δεν μπορεί π.χ σε άλλες περιπτώσεις εκθέσεις της αστυνομίας να χρησιμοποιούνται για τιμωρίες και σε άλλες να εξαφανίζονται! Και δεν γίνεται διακοπές αγώνων εξαιτίας ρίψης δακρυγόνων λόγω επεισοδίων να είναι ατιμώρητες – κάτι δεν λειτουργεί σωστά. Παρόλα αυτά εγώ παραμένω σταθερά εναντίον κάθε νίκης στα χαρτιά και δεν θέλω ποτέ κανένα ματς να κρίνεται στα δικαστήρια. Οσο κι αν καταλαβαίνω πολύ καλά ότι αν μια ομάδα συμφωνούσε μαζί μου οι παράγοντές της θα ήταν κορόιδα – όπως κορόιδο πιάστηκε ο Νικολαϊδης το 2008.

Η μπάλα στο χορτάρι

Εγώ δεν θέλω νίκες στα χαρτιά, αλλά για τέτοιες προσπαθούν όλοι. Νίκες στα χαρτιά δεν παίρνεις μόνο όταν κερδίζεις τα ματς με απόφαση του αθλητικού δικαστή: παίρνεις κι όταν επενδύεις στην επικοινωνία για να κάνεις το άσπρο μαύρο, όταν αγοράζεις ψήφους για να πάρεις την ΕΠΟ, όταν οι κανονισμοί αλλάζουν κατά παραγγελία, όταν οι μετακινήσεις απαγορεύονται μην τυχόν και τιμωρηθεί κάποια συγκεκριμένη ομάδα, όταν χρησιμοποιούνται Υπουργοί και Υφυπουργοί για να πετύχεις την διεξαγωγή τελικών όπως θες κτλ. Όλα αυτά «χαρτιά» είναι, δηλαδή μέθοδοι και αποφάσεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τη μπάλα που κυλάει στο χορτάρι.

Εχω ελαττώματα κι αυτοί οι λίγοι που χρόνια με παρακολουθούν τα ξέρουν: σκέφτομαι με το κεφάλι μου και δεν ακούω κανένα και για μένα πρώτα από όλα μετρά το παιγνίδι, γιατί είμαι ένα παιδί ανώριμο και χαζό και με αυτό ενθουσιάζομαι – είτε είναι ποδόσφαιρο, είτε είναι μπάσκετ, είτε είναι τένις, είτε είναι σινεμά, είτε είναι θέατρο, είτε είναι σχέσεις, για μένα παιγνίδια για να ενθουσιάζεσαι είναι όλα. Σήμερα πιστεύω ότι αν κάποιος σεβόταν το ποδόσφαιρο έπρεπε το πρωτάθλημα να το διακόψει μέχρι να ολοκληρωθούν οι δικαστικές διαμάχες και να έχουμε μια πραγματική βαθμολογία: το λέω τρεις μέρες, το υιοθέτησε χθες η ΑΕΚ και παρακαλώ, όταν με βρίζεται, να λέτε ότι είμαι και υπάλληλος του Μελισσανίδη. Αλλά εγώ παραμένω με τον Τσόρι Ντομίνγκες. Και θα χαιρόμουν αν μια μέρα κι άλλοι ξένοι ποδοσφαιριστές που βρέθηκαν στην Ελλάδα έκαναν post θυμίζοντας τις μεγάλες τους νίκες που έζησαν εδώ στα ελληνικά μας γήπεδα. Αυτό θα ήταν εξυγίανση. Όλα τα άλλα είναι χαρτιά. Ασήμαντα…