Ο κόσμος (κι όχι μόνο του τένις) συγκινήθηκε χθες βλέποντας τον Ράφα Ναδάλ, αυτόν τον αδάμαστο πολεμιστή να κερδίζει για 14η φορά το Ρολάν Γκαρός. Το κέρδισε υποφέροντας και αντέχοντας, όπως δηλαδή κέρδισε το Τσάμπιονς λιγκ μια εβδομάδα πριν στο Παρίσι η Ρεάλ Μαδρίτης του, η ομάδα της καρδιάς του, αυτή στην οποία μια μέρα ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος. Η διαφορά με τη Βασίλισσα είναι ότι αυτός στον τελικό έκανε περίπατο: ο Ράφα κέρδισε με 3-0 (6-3, 6-3, 6-0) τον Κάσπερ Ρουντ που θα χει να θυμάται μια συντριβή στον πρώτο Γκραμ Σλαμ τελικό της καριέρας του. Ο τελικός ήταν το πιο εύκολο από τα ματς του Ισπανού αυτή την εβδομάδα στο Παρίσι. Όλα τα άλλα δεν ήταν καθόλου απλά. 

Τις τελευταίες μέρες ο κάτοχος των 22 πλέον Γκραν Σλαμ τουρνουά είχε μιλήσει δυο φορές για τον πόνο στο πόδι του που είναι τόσο οδυνηρός, ώστε του «αφαιρεί την ευτυχία ακόμα και για να διασκεδάζει». Ολη τη δεύτερη εβδομάδα έπαιξε στο Παρίσι κάνοντας τοπική αναισθησία στο πληγωμένο πόδι του, αλλά αυτό δεν τον εμπόδισε να φτάσει στο δέκατο τέταρτο θρίαμβό του εκεί. Εντυπωσιακός αριθμός αν σκεφτεί κανείς ότι πριν την έλευση των τριών φαινομένων του τένις, του Φέντερερ, του Τζόκοβιτς και του Ισπανού, το συνολικό ρεκόρ κατοχών Γκραν Σλαμ τουρνουά ήταν του Πιτ Σάμπρας που έχει δεκατέσσερις τέτοιους τίτλους. Οσους ο Ράφα μόνο στο Ρολάν Γκαρός.

Πάνω από έξι μήνες

Το χθεσινό παιγνίδι ήταν για τον Ναδάλ περίπατος. Ο Κάσπερ Ρουντ έμοιαζε όπως τα παιδιά πριν από εξετάσεις: η καλή προετοιμασία του δεν έκρυβε την νευρικότητα του. Ακόμη και ένας Νορβηγός που δεν είναι πολύ συνηθισμένος να δείχνει συναισθήματα όπως αυτός, απλά έλειωσε. Ο Ράφα και ο Ρουντ γνωρίζονται. Ο Νορβηγός έγινε επαγγελματίας στην Ακαδημία της Μαγιόρκας που ο Ναδάλ συντηρεί. Οι δυο τους έχουν παίξει ουκ ολίγες φορές, αλλά πάντα και μόνο στις προπονήσεις. Η πρώτη φορά που βρέθηκαν αντιμέτωποι ήταν χθες σε τελικό στο Παρίσι, όπου όλοι ήταν με τον Ναδάλ: η συγκυρία ήταν καταδικαστική για τον Νορβηγό. Ο Ρουντ στο πρώτο σετ χάνει το σερβίς του την πρώτη φορά που σερβίρει – από αυτό καταλάβαινες τη δυσκολία του. Ο Νορβηγός πήρε αμέσως πίσω το μπρέικ κι ο Ναδάλ του έκανε αμέσως ένα δεύτερο (!) αρκετό για να κλείσει το πρώτο σετ με 6-3 σε 48 λεπτά. Στο δεύτερο σετ ο Ρουντ έχει μια αντίδραση: ακυρώνει δύο μπρέικ πόιντ του Ναδάλ, και στο τέταρτο γκέιμ εκμεταλλεύεται τρία λάθη του Ισπανού και προηγείται 3-1. Όμως κάπου εκεί ο Ναδάλ λέει αρκετά: ό,τι ακολουθεί είναι απερίγραπτο. Ο Ναδάλ κερδίζει 11 γκέιμ στη σειρά, τελειώνει το ματς και αφήνει μόνο ένα ερωτηματικό: αν θα πει αντίο στο τένις, όπως οι γαλλικές εφημερίδες πρόβλεπαν. Σηκώνει το κύπελλο ψηλά, ευχαριστεί τους πάντες και δηλώνει πως θα συνεχίσει. Κι ας κουβαλάει ένα πόνο στο πόδι πάνω από έξι μήνες τώρα.  

Από το δύσκολο δρόμο

Ο Ναδάλ έφτασε στον τελικό από ένα πολύ δύσκολο μονοπάτι. Επαιξε 4,5 ώρες τένις για να κερδίσει τον 20χρονο Καναδό Φελίξ Αγέ Αλιοσίμ στο πέμπτο σετ – ένα παίκτη που δεν τον φοβήθηκε στιγμή: με τον νεανικό του ενθουσιασμό έκανε τον Ισπανό να τρέχει από τη μια άκρη του γηπέδου στην άλλη για να βγάλει άμυνες που μόνο αυτός μπορεί. Στη συνέχεια τσάκισε σε 4 ώρες τον Τζόκοβιτς (3-1) που πήγε στο Παρίσι έχοντας θριαμβεύσει στη Ρώμη και μέχρι να αγωνιστεί με τον Ναδάλ δεν είχε χάσει σετ στο τουρνουά. Πέρυσι ο Σέρβος τον είχε κερδίσει στον ημιτελικό, αλλά φέτος ήταν ένα χρόνο μεγαλύτερος και με το στρες του πρωταθλητή που ήθελε να κερδίσει για να μιλήσει για την κατά τη γνώμη του αδικία που του έγινε στη Μελβούρνη: ακόμα και για τον Τζόκοβιτς, που μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα, ένα τέτοιο mind game αποδείχτηκε καταδικαστικό – ο Ναδάλ, αν και πονώντας κέρδισε, γιατί δεν έκανε δεύτερες σκέψεις. Όμως ο αληθινός τελικός του Ναδάλ ήταν το ματς με τον Ζβέρεφ. Ο τραυματισμός του Γερμανού πριν το τάι μπρέικ του δεύτερου σετ έκανε όποιον αγαπάει το τένις να πει «κρίμα»: πρώτος το είπε ο Ναδάλ. Αλλά στη σκηνή υπήρχε μια σκηνοθεσία της μοίρας βαθιά συμβολική: ο Ζβέρεφ εγκατέλειψε εξαιτίας του τραυματισμού του παραχωρώντας την πρόκριση στο Ναδάλ, που κανείς τραυματισμός ποτέ δεν τον σταμάτησε. Ισα ίσα: κάθε φορά που τραυματίστηκε ο Ισπανός γύρισε πιο δυνατός.

Τρεις και οδυνηροί

Η μοίρα έστησε στον Ναδάλ του κόσμου τις παγίδες όλα αυτά τα χρόνια που αυτός με την παρουσία του ομορφαίνει τον κόσμο του τένις. Στην καριέρα του ο Ναδάλ είχε τρεις απίστευτα σκληρούς τραυματισμούς κι άλλους πολλούς μικρότερους. Το 2009 μετά τον πρώτο του τραυματισμό στο γόνατο ο Ναδάλ δεν υπερασπίστηκε τον τίτλο του στο Γουίμπλετον κι απογοήτευσε στην φυσική του έδρα, στο Ρολάν Γκαρός, χάνοντας από τον πεισματάρη Σουηδό Σέντερλινγκ: ήταν η πρώτη ήττα και ο πρώτος αποκλεισμός του στο Παρίσι. Το 2012, μετά τον δεύτερο σοβαρό τραυματισμό του, αυτή τη φορά στην ωμοπλάτη, ο Ναδάλ άλλαξε στυλ παιγνιδιού επιχειρώντας μια δεύτερη καριέρα χωρίς να έχει σύμμαχο πια το πανίσχυρο φόρ χαντ με το αριστερό, που ήταν το απόλυτο όπλο του. Το 2015 ακολούθησε μια νέα επέμβαση, αυτή τη φορά στη μέση: αυτή η χρονιά ήταν η χειρότερη του καθώς έπεσε στην πέμπτη θέση της παγκόσμιας κατάταξης μένοντας μακριά από οποιαδήποτε κατάκτηση μεγάλου τουρνουά. Αν τρεις μεγάλοι τραυματισμοί του στέρησαν την δυνατότητα να διεκδικήσει τουλάχιστον τρία Γκραν Σλαμ τουρνουά ακόμα, τώρα ένας τραυματισμός, αυτός του Ζβέρεφ, του άνοιξε το δρόμο για το 22^ο Γκραν Σλάμ της καριέρας του. Ο Τζόκοβιτς έχει 20. Αλλά κανένα από όσα θα παίξει από εδώ και στο εξής δεν θα είναι εύκολο να το κερδίσει γιατί ο Σέρβος δεν έχει αγαπημένη επιφάνεια. Ενώ ο Ναδάλ πατάει το χώμα στο Παρίσι και μεγαλουργεί…

Τι είπε ο Μάκ Ερνουου  

Mετά το τέλος κάθε μεγάλου τουρνουά τένις συντονίζομαι στο Discovery Eurosport για να ακούσω το σχόλιο του μεγάλου Τζον Μακ Ενρόου. Είναι πια ασπρομάλλης, αλλά η γλώσσα του εξακολουθεί να είναι το ίδιο σκληρή όσο και τα σμας του. Αυτή τη φορά ωστόσο ο Αμερικάνος ήταν γλυκύτατος μιλώντας για τον Ράφα Ναδάλ και τον χθεσινό του θρίαμβο. «Θέλω να πω ένα μπράβο στον Κάσπερ Ρουντ. Επιβεβαίωσε ότι είναι εξαιρετικός παίκτης και ότι γνωρίζει καλά την χωμάτινη επιφάνεια, αλλά θα στοιχημάτιζε κανείς πραγματικά εναντίον αυτού του Ναδάλ σήμερα; Θα ήταν τρελός. Για μένα ο Ράφα ήταν το φαβορί πριν ξεκινήσει το τουρνουά, παρόλο που υπήρχαν αμφιβολίες για τη φυσική του κατάσταση. Αλλά όταν είδα το τένις που έπαιξε στο πρώτο σετ στον προημιτελικό απέναντι στον Τζόκοβιτς είπα σε όλους ότι πρέπει απλά να περιμένουμε και φέτος τη στέψη του. Έπαιξε ένα μεγαλειώδες παιχνίδι, έδωσε μια από τις καλύτερες παραστάσεις που τον έχω δει ποτέ να δίνει στο Παρίσι. Και μόλις έκλεισε τα 36 και είναι στα 37» είπε ο Αμερικάνος με ειλικρινέστατο θαυμασμό.

Πάθος και τίποτα άλλο

Με παρόντες τους Τζόκοβιτς, Αλκαράθ, Ζβέρεφ, Μεντβέντεφ και Τσιτσιπά δεν περίμενα ότι ο Ισπανός θα τα κατάφερνε και φέτος. Ο Μακ Ενρόου αντιθέτως δήλωσε ότι για την επικράτηση του Ναδάλ ήταν σίγουρος για ένα απλό, όπως είπε, λόγο: «γιατί ο τύπος έχει πάθος». «Αν το έχεις αυτό, δεν τα παρατάς ποτέ μπροστά στις δυσκολίες. Και αυτός είναι ο λόγος που ο Ναδάλ επιστρέφει πιο δυνατός κάθε φορά: αγαπά αυτό που κάνει πέρα ​​από κάθε ανθρώπινο μέτρο και για το χατίρι αυτής της αγάπης είναι έτοιμος να κάνει οποιαδήποτε θυσία» είπε ο Αμερικάνος και πρόσθεσε: «ο Ναδάλ έχει την καλύτερη συμπεριφορά που έχω δει ποτέ την ιστορία του αθλητισμού. Κανένας αθλητής δεν είχε ποτέ ένα πνεύμα πολεμιστή σαν το δικό του, σε κανένα σπορ». Οσο για τις φήμες που ήθελαν τον Ισπανό να ανακοινώνει το αντίο του στα γήπεδα ο Μακ Ενρόου τόνισε πως κι αυτό δεν το πίστεψε ποτέ. «Ο Ρουντ είναι στο νούμερο 8. Δεν έχεις το δικαίωμα να πεις αντίο όταν κερδίζεις τόσο εύκολα το νούμερο 8 της παγκόσμιας κατάταξης στο Παρίσι. Δεν μπορείς να προδώσεις το σπορ» είπε.

Εχει δίκιο ο Αμερικάνος. Ο Ναδάλ είναι αδύνατο να ανακοινώσει το αντίο του στο Παρίσι. Θα έλεγα ότι στο Παρίσι ο Ναδάλ που κερδίζει κουτσός, ακόμα και αν χρειαστεί να το κάνει κινητοποιώντας τις μοίρες, είναι ένας Θεός. Ισως και κάτι περισσότερο…