Οι Ιταλοί θρηνούν την φυγή του Τοτό Σκιλάτσι, του ποδοσφαιριστή που το καλοκαίρι του ’90 έκανε όλη την Ιταλία να τον λατρέψει κι όλο τον πλανήτη να τον κοιτάζει με περιέργεια.  Έπαιξε μεταξύ άλλων στην Γιουβέντους και στην Ίντερ, αλλά στα μάτια όλων έμεινε ως ένας παίκτης της Εθνικής Ιταλίας που βρέθηκε σε αυτή μόνο ένα καλοκαίρι και παραλίγο να της χαρίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο. Το καλοκαίρι του Μουντιάλ του 1990 ο Σκιλάτσι ήταν ο πιο διάσημος Ιταλός – όχι ποδοσφαιριστής, Ιταλός γενικά.

To φινάλε της ζωής του είχε αγωνία και πόνο. Επασχε από καρκίνο του παχέος εντέρου και είχε ήδη χειρουργηθεί δύο φορές. Είχε κερδίσει πολλές μάχες, εντός και εκτός γηπέδου. Αυτή τη φορά δεν τα κατάφερε. Αφήνει πίσω του τρία παιδιά, την Τζέσικα, τη Μάτια και τη Νικόλ. Και κυρίως μια μοναδική ποδοσφαιρική ιστορία.

Σικελός, αλλά όχι μαφιόζος  

Ο Τοτό γεννήθηκε στο Παλέρμο την 1η Δεκεμβρίου 1964 και παντρεύτηκε δύο φορές, τη Ρίτα, όταν ακόμα αγωνιζόταν στην Μεσίνα  και τη Μπάρμπαρα λίγο πριν το τέλος της καριέρας του. «Είμαι από τη Σικελία αλλά δεν είναι μαφιόζος, γιατί το ποδόσφαιρο με έσωσε» του άρεσε να λέει. Του άρεσε επίσης να θυμούνται ότι είναι Σιτσιλιάνος: δείχνοντας το χιούμορ του έπαιξε κάποια στιγμή τον ρόλο ενός αφεντικού της μαφίας στο πέμπτο επεισόδιο της τρίτης σεζόν της σειράς «Squadra antimafia - Palermo Oggi» που προβλήθηκε πριν μερικά χρόνια στην ιταλική τηλεόραση. Την τηλεόραση την αγάπησε όσο και το ποδόσφαιρο. Εμφανίστηκε στο ιταλικό Survivor και σε άλλα ριάλιτυ, έγινε σχολιαστής παρά την σιτσιλιάνικη προφορά του, ήταν συχνά καλεσμένος σε εκπομπές κι όχι μόνο αθλητικές. Αλλά θα παραμείνει για πάντα για τους Ιταλούς ο ήρωας με τα άγρια γουρλωμένα, που έκανε όλη τη χώρα να ονειρεύεται εκείνες τα βράδια του καλοκαιριού του 1990 που οι Ιταλοί αποκαλούν «Νύχτες Μαγικές» - αυτός ήταν ο τίτλος του τραγουδιού της διοργάνωσης που υπήρξε και η μεγαλύτερη ίσως επιτυχία της Τζιάνα Νανίνι. Όπως ακριβώς το μουντιάλ ήταν η μεγαλύτερη, αλλά όχι η μοναδική, επιτυχία του Τοτό Σκιλάτσι.

Όχι ακριβώς μετεωρίτης   

Πολλοί θεωρούν ότι το 1990 ο Τοτό ήταν ένας μετεωρίτης που έπεσε από τον ουρανό για να παίξει το ρόλο του Παμπλίτο Ρόσι, του ήρωα του μουντιάλ του 1982, που οι Ιταλοί πάντα αναζητούσαν. Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο Σκιλάτσι έλαμψε στη Μεσίνα – έχοντας κάνει μια εντυπωσιακή χρονιά με προπονητή τον Ζτένεκ Τζέμαν, του οποίου υπήρξε το πρώτο αλλά όχι φυσικά το τελευταίο δημιούργημα. Μαζί του κέρδισε μια κατηγορία και έφτασε με την Μεσίνα στη Β΄ Εθνική: τα 23 του γκολ τον έφεραν στην Γιουβέντους το 1989. Εκείνη την σεζόν, που ολοκληρώθηκε με τον ίδιο πρωταγωνιστή στο μουντιάλ του ΄90, ο «Τοτό-γκολ» σημείωσε 15 γκολ σε 30 αγώνες με την Κυρία και ήταν μεγάλος πρωταγωνιστής της και στην κατάκτηση του Κυπέλλου UEFA και στην κατάκτηση του κυπέλλου Ιταλίας. Όταν ο Αντζέλιο Βιτσίνι τον κάλεσε στην Εθνική ομάδα που έπρεπε να κερδίσει το Italia 90, ήταν ένας φτασμένος επιθετικός του καμπιονάτο. Που βέβαια κανείς δεν περίμενε πως θα ήταν πρωταγωνιστής του μουντιάλ, αφού μπροστά του είχε τον Λούκα Βιάλι και τον Αντρέα Καρνεβάλε – παίκτες που από την ομάδα δεν έβγαιναν ποτέ.

Πίσω μόνο από τον Ματέους

Ο για ένα καλοκαίρι εθνικός ήρωας των Ιταλών ξεκίνησε ως εφεδρεία του Καρνεβάλε. Έκανε στο ντεμπούτο στον αγώνα με την Αυστρία όπου οι Ατζούρι είχαν κολλήσει στο 0-0 και τέσσερα λεπτά μετά την είσοδό του αυτός άνοιξε το σκορ με κεφαλιά εκμεταλλευόμενος την τέλεια σέντρα του Τζιανλούκα Βιάλι. Ο Σκιλάτσι, μαζί με τον Ρομπέρτο Μπάτζιο που επίσης ήρθε από τον πάγκο, οδήγησαν την Ιταλία στα ημιτελικά: ο Τοτό σκόραρε εναντίον της Τσεχοσλοβακίας, της Ουρουγουάης, της Ιρλανδίας και της Αργεντινής στη Νάπολι, αλλά ο Μαραντόνα, ο Κανίγια και τα συνήθως καταραμένα για τους Ιταλούς πέναλτι έσβησαν το όνειρο. Ο Σκιλάτσι θα σκοράρει και στον μικρό τελικό εναντίον της Αγγλίας και με 6 γκολ θα είναι ο πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης, ένα αληθινό κατόρθωμα, που τον έφερε εκείνη την χρονιά στη δεύτερη θέση στην κατάταξη των υποψήφιων για τη Χρυσή Μπάλα του France Football πίσω μόνο από τον τεράστιο Γερμανό Λόταρ Ματέους. Κι όσο κι αν ακούγεται παράξενο με το τέλος του για αυτόν μαγικού 1990 ήρθε και το τέλος της λάμψης  της καριέρα του: ό,τι ακολουθεί δεν έχει σχέση με ό,τι προηγήθηκε.

Σε ένα χρόνο ο Τοτό θα χάσει την θέση του, αρχικά στην εθνική ομάδα και στην συνέχεια στη Γιούβε. Παρά τον ερχομό του Ρομπέρτο Μπάτζιο, ο Σκιλάτσι σταματά να σκοράρει – με τον Μπάτζιο θα έχει ένα τεράστιο καυγά τον Απρίλιο του 1991 μετά από ένα ανόητο αστείο που αυτός του έκανε. Το 1992 αφήνει την Κυρία για την Ίντερ, αλλά ούτε στο Σαν Σίρο θα βρει την ευτυχία του. Με τους Νερατζούρι σημείωσε 11 γκολ σε 30 εμφανίσεις. Αλλά υπάρχουν και χειρότερα.

Αδυναμία διαχείρισης της επιτυχίας

Αδυνατώντας να διαχειρισθεί το βάρος της δημοσιότητας του ο Σκιλάτσι άρχισε να απασχολεί πολύ τα gossip περιοδικά της εποχής.  Το καλοκαίρι του 1991 χωρίζει με την γυναίκα του αρνούμενος να αντέξει τις φήμες που την ήθελαν να έχει σχέση με τον ποδοσφαιριστή της Μίλαν Τζιάνλουίτζι Λεντίνι. Ο Λεντίνι, ο πιο ακριβοπληρωμένος εκείνο το καλοκαίρι Ιταλός είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα που παραλίγο να βάλει πρόωρο τέλος στην καριέρα του στην autostrada Τορίνο - Μιλάνο. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα της εποχής εκείνο το βράδυ ήταν με την Ρίτα Σκιλάτσι: τράκαρε μεθυσμένος. Ο Σκιλάτσι απείλησε με μηνήσεις, στη Γιουβέντους θύμωσαν γιατί έδινε συνέχεια σε φήμες, που τόσο φήμες δεν ήταν αφού προέκυψε διαζύγιο τελικά συναινετικό.   Την ίδια εποχή γίνεται εισαγγελική έρευνα μετά από κατηγορία ενός αμυντικού της Μπολόνια που ισχυρίστηκε πως ο Σκιλάτσι τον απείλησε πως αν του ξανακάνει φάουλ θα βάλει να τον πυροβολήσουν επικαλούμενος την παλερμητάνικη καταγωγή του. Είναι απίστευτο αλλά μέσα σε τρία χρόνια ο ήρωας του καλοκαιριού του 1990 γίνεται πρωταγωνιστής ανέκδοτων με τα οποία γελά ο κόσμος στα ιταλικά βαριετέ, ενώ στοχοποιείται σχεδόν σε κάθε γήπεδο. «Γελάω με όσους σήμερα κάνουν καταγγελίες για ρατσιστικές συμπεριφορές όταν θυμάμαι την κακία, τον εξευτελισμό, την απόλυτη έλλειψη σεβασμού που γνώρισε ο Σκιλάτσι στα ιταλικά γήπεδα μετά το καλοκαίρι του ‘90» έγραψε στην Ρεπούμπλικα ο Μαουρίσιο Κροζέτι αποχαιρετώντας τον. Επεσήμανε, και πολύ σωστά, ότι οι Ιταλοί όσο έχουν ανάγκη από ήρωες, έχουν ανάγκη και από γελωτοποιούς – κι επειδή σπάνια κάποιος θέλει αυτή την δουλειά τον μετατρέπουν σε κλόουν γελώντας χαιρέκακα, ειδικά όταν όπως στην περίπτωση του Σκιλάτσι παρακολουθούν την πτώση του από τα αστέρια.    

Εγινε ο Τοτό-σαν

Στις αρχές του 1994 η Ιταλία ήταν για τον Σκιλάτσι αφόρητη. Τότε πήρε μια αληθινά ριζοσπαστική απόφαση ζωής και έγινε ο πρώτος Ιταλός που αποφάσισε να πάει να παίξει στην Ιαπωνία, για την Jubilo Iwata, την ομάδα της Yamaha. Εκεί θα λατρευτεί καθώς στο δεύτερο πρωτάθλημα που πήρε μέρος πέτυχε 31 γκολ: τον φώναζαν Τοτό-σαν. Το 1997 τελείωσε την γιαπωνέζικη καριέρα του, σταμάτησε να παίζει ποδόσφαιρο και επέστρεψε για να ζήσει στην Ιταλία. Υπήρχε πια μόνο η ανάμνηση των κατορθωμάτων του το καλοκαίρι του ’90. Τα γκολ του στο βίντεο κλιπ του τραγουδιού της Νανίνι προκαλούσαν συγκίνηση. Η Ιταλία είχε βουλιάξει στην οικονομική κρίση, τα χρόνια του Καμπιονάτο που ήταν το Χόλυγουντ της Ευρώπης περνούσαν γρήγορα. Οι παλιοί ήρωες έμοιαζαν σιγά σιγά αναντικατάστατοι. Ο Τοτό, ανανεωμένος κι έτοιμος να διηγηθεί τις γιαπωνέζικες ιστορίες του, ήταν πια ένας φίλος από τα παλιά.   

Οι Ιταλοί τον δέχτηκαν πίσω δείχνοντάς του όλη τους την συμπάθεια. Μετανιωμένοι από το γεγονός ότι προσπάθησαν να τον καταστρέψουν τον αποχαιρετούν σήμερα με τιμές. Ηταν ένα όμορφο καλοκαίρι της ζωής τους. Δεν το λες και λίγο…