Η απόφαση του αθλητικού δικαστή κ. Αναστάσιου Δάτσκου για το ζήτημα των δοκαριών στο Περιστέρι είναι βασισμένη σε κάτι απλό: ο δικαστής ανάμεσα σε μια ομάδα που θέλει να γίνει ένα ματς και μια ομάδα που δεν θέλει να γίνει ένα ματς, δικαίωσε την ομάδα που θέλει να αγωνιστεί. Ο δικαστής μοιάζει να μην έχει σχέση με τον μέσο Ελληνα οπαδό που αγαπάει τις νίκες ακόμα και στα χαρτιά.

Ισως η απόφαση του Δάτσκου να ανατραπεί από την Επιτροπή Εφέσων της ΕΠΟ: έχουν δει πολλά τα μάτια μου. Ωστόσο είναι μια τεκμηριωμένη απόφαση που έβγαλε κάποιος που φαίνεται να αγαπάει το ποδόσφαιρο. Δεν είναι κι εύκολο σε αυτή τη χώρα να αγαπάς το ποδόσφαιρο, πόσο μάλλον να βρεις και πολλούς άλλους που να το αγαπάνε, οπότε το ζήτημα είναι ανοιχτό: δεν είναι δεδομένο ότι η Επιτροπή Εφέσων της ΕΠΟ θα αποφασίσει με κριτήριο την αγάπη για το ποδόσφαιρο. Πλην όμως η εξέλιξη είναι παρήγορη: αν το ματς τελικά γίνει κανονικά η έκβαση του πρωταθλήματος θα έχει λιγότερη τοξικότητα. Ό,τι μειώνει την τοξικότητα είναι καλό. Επίσης είναι καλό ό,τι δημιουργεί λίγη ησυχία: η ΑΕΚ δεν θα φωνάζει την επόμενη φορά που κάποιος θα κάνει ένσταση – όπως αποδείχτηκε κάνει και ενστάσεις και εφέσεις. Τι άλλο είναι καλό; Να θυμόμαστε μια πρωταθλήτρια για το ποδόσφαιρο που έπαιξε κι όχι για την παραγοντική της δύναμη. Αλλά αυτό φαίνεται ότι στην Ελλάδα δεν τους βρίσκει σύμφωνους όλους.

Τεκμηριωμένο σκεπτικό

Ακούστηκαν πολλά για το περίφημο σκεπτικό της απόφασης. Εγώ νομίζω ότι βασίζεται σε κάτι απλό: ο δικαστής κρίνει ότι ο Ατρόμητος δεν είχε δόλο, ότι το γήπεδο έχει επιβαρυνθεί από την κακοκαιρία και ότι η ομάδα του Περιστερίου έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να γίνει το ματς. Ο δικαστής βασίζει την απόφασή του σε πολλά. Θεωρεί ότι ο Ατρόμητος δεν έχει προκαλέσει με την στάση του και αναφέρει ότι έδειξε την καλή του πρόθεση – χρησιμοποιεί μάλιστα ως απόδειξη το φύλλο αγώνα του διαιτητή. Τονίζει ότι ποτέ το γήπεδο δεν έχει βρεθεί ακατάλληλο – άρα ο Ατρόμητος, λέει, έχει αποδείξει διαχρονικά την εντιμότητα του. Αναφέρει ότι το γήπεδο έχει περάσει τους ελέγχους στους οποίους έχει υποβληθεί (τον τελευταίο από τον παρατηρητή του αγώνα πριν την έναρξή του) κι ότι αυτό δεν ανήκει στην ομάδα, αλλά απλώς της παραδόθηκε κάποιες ώρες πριν το ματς. Ακούω να λέγεται πως γίνεται να έχει ματαιωθεί ένα ματς και να μην φταίει κανένας. Μα και το Λαμία – ΠΑΟΚ για το κύπελλο ματαιώθηκε. Βρήκε κάποιος τον μπελά του γιατί χιόνισε;

Η απόφασή του Δάτσκου δεν δημιουργεί κάποιο επικίνδυνο προηγούμενο. Κανείς δεν θα κονταίνει τα δοκάρια για να μην αγωνιστεί: αν υπάρχει έλεγχος κάτι τέτοιο θα εντοπίζεται και το πρόβλημα θα λύνεται – το θέμα είναι η ιστορία να λειτουργήσει διδακτικά, να επανέρθουν δηλαδή οι συσκέψεις πριν από τα ματς που η Σουπερλίγκα κατήργησε επί προεδρίας Μηνά Λυσσάνδου και να κάνουν οι παρατηρητές τη δουλειά τους.

Αυτό που καταλαβαίνω από την απόφαση είναι ότι ο Δάτσκος θεωρεί ότι θα ήταν πρόβλημα να κέρδιζε η ΑΕΚ στα χαρτιά ένα ματς που δεν έγινε, γιατί σε αυτή την περίπτωση όποιος ήθελε να κυνηγήσει την τύχη του θα έκανε ενστάσεις ζητώντας να μετρηθεί η εστία – σε μια χώρα που η διακωμώδηση του αθλήματος δεν διώκεται, αυτό  θα ήταν πανεύκολο. Και με το προηγούμενο που θα μπορούσε να έχει δημιουργήσει μια δική του απόφαση κανείς δεν θα έχανε τίποτα: το πολύ πολύ να είχε άδικο. Απέφυγε επίσης τον πειρασμό να βγάλει μια απόφαση που θα δημιουργούσε παγκόσμιο προηγούμενο: μετρήσεις δοκαριών σε γήπεδα μετά από ενστάσεις έχουν υπάρξει, κανείς όμως δεν έχει κερδίσει ματς στα χαρτιά με τέτοιο τρόπο. Κανείς, που εγώ να γνωρίζω τουλάχιστον.  

Ντρίπλα και στήριξη του διαιτητή

Ο Δάτσκος με μια ωραία νομική ντρίπλα άφησε έξω το ζήτημα της μέτρησης των δοκαριών – ο Ατρόμητος υποστήριξε στην ακρόαση ότι αυτή δεν έγινε με τον καλύτερο τρόπο, αλλά σε αυτό ο δικαστής δεν πήρε θέση σεβόμενος τον διαιτητή. Στην Επιτροπή Εφέσων θα εξεταστεί νομίζω αποκλειστικά το ζήτημα της ευθύνης της μη διεξαγωγής του ματς: αν κριθεί κι εκεί ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε εξαιτίας της επιβάρυνσης του αγωνιστικού χώρου από την κακοκαιρία (ένα κομμάτι τσιμέντο τοποθετημένο πάνω σε χώμα βουλιάζει όταν το χώμα γίνει λάσπη) το ματς θα γίνει – καταλαβαίνω πως ίσως το πράγμα φτάσει μέχρι το CAS. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι κάνει η ΑΕΚ.

Σεβασμός στο παιγνίδι

Η ΑΕΚ σε αυτή την ιστορία είχε δυο τρόπους να βγει κερδισμένη, βγάζοντας προς τα έξω την εικόνα μιας ομάδας που σέβεται το παιγνίδι. Μπορούσε να ζητήσει από τον αθλητικό δικαστή την τιμωρία του Ατρόμητου, αλλά και την διεξαγωγή του αγώνα – τιμωρία μπορεί να είναι ένα πρόστιμο πχ. Και μπορούσε χθες και να μην κάνει έφεση δηλώνοντας πως διαχρονικά είναι υπέρ του να κρίνονται τα ματς στα γήπεδα κι ότι η ένστασή της αφορούσε ένα ζήτημα διαδικαστικό. Μπορούσε επίσης να δείξει ότι δεν φοβάται τίποτα και κανένα, αλλά αντί για όλα αυτά προτιμάει να διεκδικήσει μια νίκη στα χαρτιά σε ένα ματς που δεν έγινε ποτέ! Θα είχε όλα τα δίκια του κόσμου αν της είχε κάτι στερηθεί, αλλά με την πρακτική της αδικεί κυρίως τους παίκτες και τον προπονητή τους. Που με τα όσα έχουν κάνει μέχρι τώρα στο πρωτάθλημα και στο κύπελλο δείχνουν ότι όχι μόνο θέλουν να παίζουν, αλλά παίζουν και καλύτερα από όλους. Και σε κάθε συνθήκη.

Τι θα πάθει δηλαδή η ΑΕΚ αν παίξει στο Περιστέρι; Θα χάσει από τον Ατρόμητο; Μου φαίνεται απίθανο. Αλλα κι αν χάσει τι θα γίνει; Και στα Γιάννινα έχασε και πάλι έφτασε την κορυφή. Εχει δεκαπέντε ματς για να τους κερδίσει όλους! Φέτος η ομάδα του Ματίας Αλμέιδα πέτυχε ήδη κάτι πολύ σημαντικό: υποχρέωσε τους πάντες να αναγνωρίζουν ότι παίζει το καλύτερο ποδόσφαιρο, χωρίς μάλιστα να είναι πρώτη στη βαθμολογία! Εγώ για την τεράστια εξελικτική διαδικασία του project του Αλμέιδα έγραφα όταν η ΑΕΚ ήταν 7 και 8 πόντους μακριά από την πρώτη θέση – αλλά προφανώς δεν δημιουργώ εγώ τάσεις: ο κόσμος βλέπει. Οι μπουκμέικερς που πληρώνουν (και για αυτό αξιολογούν σοβαρά) έχουν αλλάξει την εκτίμησή τους για την κατάκτηση του πρωταθλήματος εδώ και καιρό ακριβώς όταν όλοι άρχισαν να βλέπουν την ΑΕΚ πρωταθλήτρια χάρη στο παιγνίδι της. Τόσο πολύ ενοχλεί να λες για μια ομάδα καλά λόγια; Πρέπει δηλαδή πάντα να καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι τα κατάφερε χάρη στην παρασκηνιακή παντοδυναμία της διοίκησής της; Είναι ρητορικές οι ερωτήσεις φυσικά…

Η σιωπή των μασκαράδων         

Εντυπωσιακή φυσικά στην ιστορία και η σιωπή της ΕΠΟ. Στις ανακοινώσεις που εκδόθηκαν λέγονται απίστευτα πράγματα που έχουν να κάνουν με το ποδόσφαιρο: θυμίζω ότι το πρώτο μέλημα της ομοσπονδίας πρέπει να είναι η προστασία του ποδοσφαίρου – για αυτό υπάρχει. Αλλά ποιον να απασχολήσει αυτό; Για να καταλάβετε με τι τύπους έχουμε να κάνουμε, πριν δυο μέρες στα μέλη της Εκτελεστικής Επιτροπής της ομοσπονδίας στάλθηκε μια πρόσκληση για πάρτι στην ομοσπονδία την Τσικνοπέμπτη(!), στα οποία τους ζητάτε για να παραβρεθούν να ντυθούν όπως ο αγαπημένος τους ποδοσφαιριστής ή όπως η αγαπημένη τους γυναίκα ποδοσφαιριστής – δεν κάνω πλάκα. Μιλάμε για κανονικούς μασκαράδες δηλαδή…