Είναι δύσκολο να καταλάβεις τι περνά από το μυαλό του Κώστα Σλούκα στην τελευταία επίθεση του ΠΑΟ στο χθεσινό του ματς με την Μακάμπι Τελ Αβίβ, το πρώτο του στα play off. Aν ήταν οποιοσδήποτε άλλος παίκτης θα έλεγα πως αυτό που προσπαθεί είναι να πάρει ένα παίκτη μαζί του, και να βρει τον αμαρκάριστο συμπαίκτη που θα πάρει το σουτ απέναντι σε αυτό το κάτι σαν ζώνη της Μακάμπι στο τέλος. Αν ήταν οποιοσδήποτε άλλος παίκτης θα έλεγα πως προσπαθεί να πασάρει γιατί πιστεύει πως οι παίκτες του Κάτας ξέρουν πως αυτός θα κάνει το τελευταίο σουτ και δια μέσου της άρνησης του να το κάνει προσπαθεί να δημιουργήσει μια συνθήκη έκπληξης – μια επίθεση μη προβλεπόμενη. Όμως είναι ο Σλούκας. Κι αυτά ούτε τα σκέφτεται, ούτε τα κάνει, ούτε μπορεί να έχει επηρεαστεί από μια χαμένη βολή δευτερόλεπτά πριν.

Με τον Παναθηναϊκό να περιμένει λύτρωση, ο Σλούκας έπρεπε να πάρει αυτός το τελευταίο σουτ κι ας το έχανε: κανείς δεν θα του έλεγε τίποτα καθώς με 12 πόντους και 13 ασίστ ήταν ο καλύτερος παίκτης του ΠΑΟ, με τους ΛεΣόρ και Γκραντ να είναι οι μόνοι που έχουν το δικαίωμα σε αυτό να προβάλουν ενστάσεις. Γιατί δεν το πήρε; Δεν το ξέρω. Το μίξερ της έντασης εντός του οποίου ζει φέτος παίζει περίεργα παιγνίδια. Μετά από κάθε δοκιμασία ακολουθεί για τον Σλούκα μια μεγαλύτερη. Τίποτα δεν είναι απλό. Κάπως έτσι μια πάσα στο τέλος που κανονικά θα έδινε με δεμένα μάτια γίνεται μοιραίο λάθος. Όπως λάθος, όμως, ήταν σχεδόν όλο το παιγνίδι του ΠΑΟ χθες.

Γεμίζοντας φάουλ τον Ναν

Η Μακάμπι είναι μια αξιοθαύμαστη ομάδα με συγκεκριμένες αρετές. Μπήκε στην οκτάδα παίζοντας όλα σχεδόν τα ματς χωρίς κόσμο μακριά από την έδρα της. Στην διάρκεια του τουρνουά έχτισε χαρακτήρα χωρίς ποτέ να αρνηθεί το μπάσκετ που παίζει. Αυτό έπαιξε και χθες. Στο πρώτο δεκάλεπτο δείχνει αμέσως ότι δεν φοβάται τίποτα χάρη στην καλή καθοδήγηση του Μπάλντγουιν, αλλά και σε μερικές απρόβλεπτες επιλογές του Κάτας όπως ο Κόεν. Ο προπονητής της Μακάμπι θέλει να κουράσει τον ΛεΣόρ κι αλλάζει τρεις παίκτες πάνω του: Ριβέρο, Σόρκιν βοηθάνε τον Νίμπο δίνοντας του ανάσες, αλλά κυρίως θέλουν να αναγκάσουν τον ΛεΣορ να τους κυνηγάει. Ο Γάλος είναι σε σπουδαία βραδιά όμως, και πάνω του θα χτιστεί το πρώτο και μοναδικό στην βραδιά ξέσπασμα του ΠΑΟ. Στο δεύτερο δεκάλεπτο αυτόν ηγέτη και με τον Βιλντόζα να έρχεται από τον πάγκο μαζί με τον Γκραντ και να βρίσκει τρία τρίποντα ο ΠΑΟ ξεφεύγει με 8 πόντους. Αλλά έχει τρία προβλήματα. Το πρώτο ότι το 50-42 έχει διαμορφωθεί με ένα 100% στα δίποντα και ένα 50% στα τρίποντα που είναι μάλιστα οκτώ: όλα αυτά είναι δύσκολο να συνεχιστούν. Το δεύτερο είναι ότι στο ματς δεν υπάρχει ο Μπράουν και είναι απίθανο να είναι το ίδιο κακός και στο δεύτερο ημίχρονο. Το τρίτο είναι ότι δεν βοηθά ο Ναν. Και δεν μοιάζει να είναι σε μια από εκείνες τις βραδιές που θα πάρει φωτιά στο δεύτερο ημίχρονο. Γιατί ο Κάτας στήνει παγίδες πάνω του και τον «χτυπά» και στην άμυνα γεμίζοντας τον φάουλ.

Χτυποκάρδια ασταμάτητα

Στο τρίτο δεκάλεπτο ο Μπότζι Κόλσον κι ο Μπάλντγουιν δείχνουν γρήγορα πως η βραδιά θα έχει χτυποκάρδια. Ο ΠΑΟ αναπνέει χάρη στο σοφό παιγνίδι του Σλούκα και το «τάισμα» του ΛεΣόρ και φτάνει σε ένα +10 (64-54), αλλά σε ένα ματς που φαίνεται ότι θα κριθεί στους 90 πόντους αυτό δεν είναι μεγάλο προβάδισμα. Ο Γκραντ θα προστεθεί στους διακριθέντες και ο Καλαϊτζάκης θα κάνει το κόψιμο της βραδιάς. Αλλά έχει ξυπνήσει ο Μπράουν κι ο Κάτας περιμένει στοϊκά πότε θα κουραστεί ο ΛεΣόρ στον οποίο πλέον στέλνει και τον Γουέμπ. Η Μακάμπι έχει μόλις 4 εύστοχα τρίποντα στο δεύτερο ημίχρονο, αλλά μαζεύει τα επιθετικά ριμπάουντ με συνταρακτική ευκολία. Κι όταν ο ΛεΣόρ 4’ 30’’ πριν το τέλος κάνει ένα λάθος αβίαστο χαρίζοντας την μπάλα στην Μακάμπι, ο Κάτας που στο μεταξύ έχει χάσει τον Μπάλντγουιν από ένα τραυματισμό (θλάση;) αναπνέει με ανακούφιση.

Ο,τι ακολουθεί είναι ένα παιγνίδι σκληρών στιγμών. Με το σκορ στο 77-81 η Μακάμπι χάνει δυο σουτ για να διευρύνει το προβάδισμα και να τελειώνει: αστοχεί ο Μπλάτ ελεύθερος για τρεις κι ο αλάνθαστος Κόλσον σε λέι απ. Ο Γκραντ κάνει το πρώτο μεγάλο ταχυδακτυλουργικό της βραδιάς και με καλάθι και φάουλ ισοφαρίζει. Η Μακάμπι κολλάει και κάνει απερίγραπτα λάθη: ο Γουέμπ καταστρέφει μια επίθεση γιατί κρατιέται από την στεφάνη. Ο Σλούκας αστοχεί και ευστοχεί σε βολή για το 82-85 αλλά η Μακάμπι πάει στους 87 με μια συνεργασία χάι λάιτ ανάμεσα στον Μπλατ και στον Νίμπο. Ο Γκραντ όμως αρνείται να παραδοθεί. Κόβει με ένα τρίποντο τη διαφορά μετά από άστοχο σουτ του Ναν και κλέβει τη μπάλα για να δώσει στον Ναν τη δυνατότητα να ισοφαρίσει. Η αλεπού που λέγεται Μπράουν χτυπά τον φορτωμένο με φάουλ Αμερικάνο για το 87-89. Και μετά έρχεται το λάθος του Σλούκα. Το οποίο είναι το πιο βαρύ, αλλά όχι το μόνο μιας βραδιάς.

Ο Αταμάν είπε  «θα φύγω»

Ο ΠΑΟ δεν έπρεπε ποτέ να μπλέξει στην ψυχοφθόρα διαδικασία του φινάλε με αντίπαλο μια ομάδα που δεν έχει να χάσει τίποτα. Αλλά έχει κάνει λάθη πολλά – και οι παίκτες του και ο προπονητής του. Ο Ναν κι ο Χουάντσο δείχνουν σαν να μην ξέρουν τι είναι τα ευρωπαϊκά play off: παίζουν πρώτη φορά σε αυτά και οι δυο όπως κι άλλοι πολλοί. Ο Μήτογλου είναι πάλι διστακτικός: ο παίκτης που βλέπαμε στην αρχή της σεζόν αναζητείται. Αλλά πολλά λάθη έχει κάνει και ο Αταμάν που έχει γίνει …Τούρκος νωρίς εξαιτίας ενός καυγά με τους διαιτητές. Ο Γκριγκόνις δεν μπορεί να παίξει ένας εναντίον ενός με τον Κόλσον. Το σχήμα με τρεις γκαρντ είναι σχεδόν αυτοκαταστροφικό απέναντι στην ομάδα με τα πιο πολλά επιθετικά ριμπάουντ. Ο Βιλντόζα έπρεπε να παίξει περισσότερο μετά το κρεσέντο του δευτέρου δεκαλέπτου. Ο ΛεΣόρ χρειαζόταν αναπνοές, όταν ο ΠΑΟ ξέφυγε με 10 και 11 πόντους. Τα «μπες βγες» του Ναν δεν είχαν νόημα σε ένα ματς που ο ΠΑΟ έψαχνε, ειδικά στο τελευταίο δεκάλεπτο, επιθετικό ρυθμό.

Στο τέλος ο Αταμάν είπε πως αν ο ΠΑΟ δεν πάει στο Final 4 θα φύγει. Εχει προειδοποιήσει τους παίκτες του εδώ και καιρό για συγκεκριμένα λάθη: δεν είπε ότι θα φύγει για να τους αφυπνίσει, το είπε γιατί το πιστεύει. Ως άνθρωπος που βάζει μπροστά από όλα την ατομική ευθύνη απαιτώντας από τους παίκτες να μην κρύβονται από αυτή, έχει τον ίδιο κανόνα και για τον ίδιο: δεν δίνει δεύτερες ευκαιρίες ούτε στον εαυτό του. Είναι τρομερή περίπτωση και στις νίκες και στις ήττες. Τώρα θα δούμε αν μπορεί να διαχειριστεί και τις στραβοτιμονιές και τα απρόοπτα. Που είναι κάτι άλλο.