Ερχεται μουντιάλ και θα αργήσω να ξανασχοληθώ εδώ με την Ευρωλίγκα – πλην συγκλονιστικού απροόπτου. Για αυτό το λόγο θέλω να πω δυο πράγματα ως συνέχεια της ανάρτησης που έκανα μετά την ήττα του Ολυμπιακού από τη Βαλένθια. Χθες ο Ολυμπιακός κέρδισε πολύ εύκολα την αδύναμη Παρτιζάν του Ζέλικο Ομπράντοβιτς που είχε και ελλείψεις. Μετά από νίκες, σε όλα τα σπορ στην Ελλάδα, οι επισημάνσεις είναι ευκολότερες.

Η άμυνα είναι εύκολη

Ο Ολυμπιακός ούτε ήταν η καλύτερη ομάδα στην Ευρώπη επειδή κέρδισε τρία ματς στην Ισπανία, ούτε έγινε του πεταμετού επειδή έχασε όπως έχασε από την Μονακό και τη Βαλένθια στο ΣΕΦ, ούτε είναι έτοιμος να καταπλήξει τον κόσμο όλο επειδή στο δεύτερο ημίχρονο με την Παρτιζάν έκανε πάρτι. Εχει αρετές και αδυναμίες και ευτυχώς για αυτόν οι πρώτες είναι πολύ περισσότερες από τις δεύτερες. Μετά από δυο μήνες αγωνιστικής δράσης είναι εύκολο να τον καταλάβει κανείς. Αλλά δεν θα είναι απλό να τον αντιμετωπίσει.

Στις λατρεμένες απλοποιήσεις που κάνουμε χρόνια τώρα λέμε ότι όλα ξεκινάν από την άμυνα κτλ κτλ. Στο χθεσινό παιγνίδι ο Ολυμπιακός έχασε πολύ νωρίς σχετικά τους δυο κορυφαίους αμυντικούς του. Ο Γουόκαπ έκανε πολύ γρήγορα δυο φάουλ και κάθισε στον πάγκο για να παίξει 17 λεπτά στο πρώτο ημίχρονο ο Σλούκας. Και πολύ γρήγορα σχετικά έφυγε και ο καταπληκτικός χθες Παπανικολάου, που εξαιτίας μιας τεχνικής ποινής έφτασε τα τέσσερα φάουλ νωρίς. Παρόλα αυτά ο Ολυμπιακός έπαιξε την καλύτερη άμυνα που έχουμε δει να παίζει φέτος – μόνη κακή του στιγμή σε αυτό το κομμάτι η κακή δουλειά στα 15 τελευταία δευτερόλεπτα του πρώτου ημιχρόνου που εξαιτίας μιας ανόητης βιασύνης δέχτηκε 4 αναπάντητους πόντους.

Γιατί κάνω αυτή την επισήμανση; Γιατί όσο κι αν υπάρχουν μετρ της άμυνας και τρομεροί παίκτες για αυτή τη δουλειά, άμυνα μπορεί να παίξουν όλοι κι ο Γιώργος Μπαρτζώκας που δίνει χρόνο συμμετοχής για αυτό ακόμα και στο Λούντζη το ξέρει πολύ καλά. Η σεζόν του Ολυμπιακού θα κριθεί από το τι μπορεί να γίνει στην άλλη πλευρά του παρκέ, δηλαδή στην επίθεση. Δεν το λέω εγώ: το λέει η σεζόν μέχρι τώρα.

Το καθαρό μυαλό  

Η προσέγγιση του Μπαρτζώκα είναι φέτος απλή – ίσως και πιο απλή από πέρυσι. Εχει φτιάξει μια ομάδα καλών σχετικά σουτέρ, ώστε να έχει λύσεις στο σετ παιγνίδι. Για την άμυνα έχει τους τρόπους και τα εργαλεία που είχε και πέρυσι. Εχει επίσης για πρώτη φορά τρία δυνατά «πεντάρια», τον ενταγμένο στην λογική της ομάδας Φαλ και τους Μπολομπόι και Μπλακ που ξέρουν την διοργάνωση και μπορούν να βοηθήσουν.

Αν ο αντίπαλος απλώσει την άμυνα για να αντιμετωπίσει τους καλούς σουτέρ του Ολυμπιακού η μπάλα μπορεί να πάει κοντά στο καλάθι ή να γίνουν διεισδύσεις – ο Μπαρτζώκας για αυτό ξεκίνησε τον ΜακΚίσικ στο ματς με την όχι και τόσο δυνατή στους ψηλούς Βαλένθια. Αν ο αντίπαλος κλείσει πολύ, όπως έκανε χθες η Παρτιζάν, υπάρχουν μεγαλύτερα περιθώρια για καλά σουτ.

Ο μηχανισμός είναι απλός με δυο όμως προϋποθέσεις. Η πρώτη να υπάρχει υπομονή για να βρεθούν καλά σουτ και να μην γίνονται επιθετικά του κόσμου τα λάθη στην κυκλοφορία της μπάλας, όπως με την Μονακό και την Βαλένθια. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι κάθε φορά να υπάρχει ένας τρίτος πόλος επιθετικού παιγνιδιού, δηλαδή κάποιος που θα δίνει λύσεις αν ο αντίπαλος πιέσει ασφυκτικά τον Σλούκα ή σταματήσει με κάποιο τρόπο για λίγο μέσα στο ματς τον Βεζένκοφ. Και οι δυο αυτές προϋποθέσεις βασίζονται στο ό,τι θα έρχονται από τον πάγκο παίκτες με καθαρό μυαλό. Και καθαρό μυαλό υπάρχει μόνο όταν ο χρόνος μοιράζεται.

Πόσο παίζεις μετρά

Το γραφα και μετά την Βαλένθια: στον εφετινό Ολυμπιακό, ακριβώς επειδή το παιγνίδι είναι δομημένο και οργανωμένο, έχει μεγάλη σημασία το πόση ώρα παίζει ο κάθε παίκτης. Ισως όλοι να αγαπούν να παίζουν 40 λεπτά, αλλά δεν γίνεται: πρέπει υποχρεωτικά ο χρόνος να μοιραστεί. Οποιος είναι στο παρκέ, επιτρέπει στον συμπαίκτη του να μπει και να καταθέσει αθλητική φρεσκάδα – χωρίς αυτή δεν γίνεται τίποτα. Χθες πχ ο πολυσυζητημένος Κάναν αγωνίστηκε για 18 λεπτά. Με τη Βαλένθια έπαιξε 7. Η διαφορά του χρόνου της παρουσίας του έκρινε το ματς: ο Κάναν που ήταν σχετικά καλός χθες, δεν έδωσε το παρών στο κρεσέντο του δευτέρου ημιχρόνου. Εχοντας όμως αγωνιστεί πολύ, όποιος μπήκε στη θέση του για να βοηθήσει στο δεύτερο ημίχρονο, είχε δυνάμεις. Κι όποιος έχει δυνάμεις μπορεί να δώσει πολλά: στον Ολυμπιακό τον εφετινό δεν υπάρχουν παίκτες μονοδιάστατοι – όλοι επιθετικά μπορούν να βοηθήσουν.               

Δεν χωράει αμφιβολία πως με βάση όσα είδαμε μέχρι τώρα στη σεζόν σε πλέον κομβικό παίκτη αυτής της ομάδας εξελίσσεται ο Γιανούλης Λαρεντζάκης: αυτός είναι ο τρίτος επιθετικός δημιουργός μετά τον Βεζένκοφ και φυσικά τον Σλούκα. Τρεις σπουδαίες εμφανίσεις του, στα ματς με τη Ρεάλ, την Μπαρτσελόνα και την Μπασκόνια, στην Ισπανία έφεραν τρεις συγκλονιστικές νίκες. Δυο κακές, επιθετικά κυρίως, εμφανίσεις του στο ΣΕΦ (με την Μονακό και την Βαλένθια) δεν επέτρεψαν στον Ολυμπιακό να πάρει τα ματς.

Μια μεγάλη δικαίωση

Για τον Λαρεντζάκη αυτό που συμβαίνει είναι σαφώς μια μεγάλη δικαίωση. Ηρθε στον Ολυμπιακό ως καλός σκόρερ (στην ΑΕΚ ήταν ο Ελληνας παίκτης με την μεγαλύτερη συνέπεια επιθετικά) κι έγινε ένας καλός ρολίστας που κυνηγούσε σε 5-10 λεπτά τον αντίπαλο σκόρερ. Σήμερα συνδυάζει όλο το πακέτο: μπορεί και να κυνηγάει στην άμυνα κάθε τύπου περιφερειακό, αλλά δίνει πολλά και στην επίθεση – για την ακρίβεια όταν το κάνει ο Ολυμπιακός δεν σταματά. Για τον Μπαρτζώκα ο «Λάρε» είναι αυτός που θα πάρει τις αποφάσεις του Ντόρσεϊ: όχι τυχαία σε όλα τα ματς μέχρι τώρα, καλά ή λιγότερα καλά, στην τελική ευθεία του παιγνιδιού πάντα αυτός είναι στο γήπεδο κι όχι ο Κάναν. Η μαχητικότητα του στην άμυνα επιτρέπει και τα περίφημα σχήματα με τους τρεις περιφερειακούς, που είναι χρήσιμα απέναντι σε γρήγορες και αθλητικές ομάδες. Για την ώρα, αν ο Βεζένκοφ και ο Σλούκας είναι τα πρώτα βιολιά, ο Λαρεντζάκης είναι αυτός που κάνει τη διαφορά: διανύουμε «έτος Λαρεντζάκη» - ποιος θα το έλεγε. Για την ώρα ο «Λάρε» παίζει στην επίθεση, όχι μόνο για τον Ντόρσεϊ, που δεν υπάρχει, όχι μόνο για τον Κάναν, που ψάχνεται, αλλά και για τον Παπανικολάου (που τώρα βρίσκει τον εαυτό του μετά τον τραυματισμό του που του στέρησε παιγνίδια) και για τον ΜακΚίσικ που είναι κομμάτι ντεφορμέ. Να παίζεις για τέσσερις είναι καταπληκτικό. Αλλά όλοι χρειάζονται: το «ένας Λάρε για όλους και όλοι για τον Λάρε» θα μπορούσε να είναι ένα από τα συνθήματα που ο σοφός Ντούντα Ιβκοβιτς έβαζε κάποτε τον Αγγέλου κι έγραφε στα αποδυτήρια.

Που θα κριθεί η σεζόν

Διαβάζω ότι η Ευρωλίγκα είναι μαραθώνιος. Ακούγεται ωραίο και ισχύει. Δεν είναι όμως έτσι ακριβώς. Ο μαραθώνιος κερδίζεται με σταθερό τέμπο κι αυτό στην Ευρωλίγκα χρειάζεται, αλλά δεν αρκεί. Στην Ευρωλίγκα υπάρχουν και ψηλά και χαμηλά εμπόδια – και σε όλα μπορεί να πέσεις. Και υπάρχει κι ένα φινάλε που θυμίζει αγώνα ταχύτητας: στα play off και στο Final 4 όλοι πέφτουν στο νήμα. Θέλω να πω ότι θα δούμε ακόμα πολλά. Αλλά ο Ολυμπιακός είναι έτοιμος, δηλαδή δεν έχει μυστικά. Εχει τέμπο κι από εμπόδια ξέρει. Κι έχει φέτος και το «Λάρε» που ξέρει να βγαίνει μπροστά. Από το κατά πόσο πολλοί άλλοι θα τον μιμηθούν επιτυχημένα, θα κριθεί η σεζόν…